CODZIENNA NIEBIŃSKA MANNA

Powrót na początek

2 GRUDNIA

Przeto teraz czemu zwlekasz? Wstań, a ochrzcij się – Dz.Ap. 22:16.

    Jest w tym zwrocie bezpośredniość godna naśladowania przez wszystkich, którzy mają wpływ na innych i starają się wprowadzać ich na właściwą drogę. Nakłaniajcie takich do niezwłoczności w działaniu, do zupełnego posłuszeństwa, do pełnego wyznania Pana i prawdy. Jeśli nie są skłonni do natychmiastowego posłuszeństwa po tym, gdy oczy ich wiary ujrzały Pana, a uszy usłyszały Jego głos, będą jeszcze mniej skłonni po upływie pewnego czasu, gdy świat, ciało i diabeł powiedzą im: „Nie bądźcie krańcowi, bądźcie umiarkowani; nie poświęcajcie się całkowicie Panu. Wasi bliźni i przyjaciele pomyślą, że postradaliście zmysły, zaszkodzi to także waszym nadziejom i perspektywom, a przyjaciół zmieni we wrogów. Będzie to was zbyt dużo kosztowało, nie spieszcie się”. (R 2823)
* * *
    Z naszego tekstu wynika, że Saul z Tarsu zwlekał z przystąpieniem do służby, do której upoważniały go okoliczności, doświadczenia i warunki, dopóki nie został zachęcony przez posłańca Pana. Jest on w tym dla nas przykładem. Mamy stać spokojnie i czekać na Pana, nawet jeśli okoliczności, doświadczenia oraz warunki wydają się nas popychać, dopóki Słowo Pana przez swoje zasady, Ducha i opatrzności nie zezwoli na działania, do których jesteśmy pobudzani. Lecz podobnie jak Saul, nie wahajmy się iść naprzód, gdy nakazuje nam to Słowo Pana. Skuteczne opieranie się niewłaściwej presji działania oraz zwycięskie czekanie na Pana, aż On nakaże nam przystąpić do działania, a wówczas niezwłoczne posłuszeństwo, jest dowodem osiągnięcia chwalebnego stopnia rozwoju charakteru. Prawdopodobnie na żadnym punkcie chrześcijańskiego charakteru nie jesteśmy próbowani częściej niż na tym, zwłaszcza jeśli jesteśmy wodzami ludu Pana.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 22:29; Mat. 8:21,22; 19:16-22; Łuk. 9:61,62; Dz.Ap. 24:25; Joz. 24:15; 1 Król. 18:21; Iz. 50:7; 1 Kor. 15:58; 2 Piotra 1:10.

    Pieśni: 1, 14, 203, 80, 94, 13, 25.
    Wiersze brzasku: (44) Pieśń do chrztu.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5520.

    Pytania: Czy w tym tygodniu niezwłocznie okazywałem(am) posłuszeństwo? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

3 GRUDNIA

Ponieważ zachowałeś słowo cierpliwości mojej, ja też cię zachowam od godziny pokuszenia, która przyjdzie na wszystek świat, aby doświadczyła mieszkających na ziemi – Obj. 3:10.

    Jest to szczególna nagroda dla tych, którzy w obecnym czasie, w okresie laodycejskim, biegną w zawodach z cierpliwą wytrwałością. Chociaż nie było naszym przywilejem uniknąć godziny pokuszenia, jest nim posiadanie szczególnego rekompensującego błogosławieństwa, wynikającego z faktu, że żyjemy w czasie Pańskiej parousia (obecności). Możemy cieszyć się społecznością z Nim, Jego naukami oraz udzielanym przez Niego duchowym pokarmem, który obecnie jest „pokarmem na czas słuszny”, w taki sposób oraz w takim stopniu, w jakim nie mógł tego czynić nikt z wiernych w minionych okresach. Jak można się jednak spodziewać, ta największa łaska jest odpowiednio równoważona subtelnością i srogością prób godziny pokuszenia, przychodzącej na cały świat. Cierpliwa wytrwałość jest obecnie potrzebna bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. (R 2790)
* * *
    Godzina ta jest nazwana godziną pokuszenia, ponieważ przez cały czas jej trwania dominują wielkie próby, które dotykają cały rodzaj ludzki, a szczególnie Kościół – prawdziwy i nominalny. Dla nominalnego i prawdziwego ludu Bożego te pokusy są srogie, szczególnie w sześciu ogólnych kierunkach, tj. zaprzeczania okupowi, niewiary, ruchów zjednoczeniowych, reformizmu, zaprzeczania [tzw. kontradykcjonizmu] i rewolucjonizmu. Kościołowi filadelfijskiemu zaoszczędzono tych szczególnych prób, natomiast Kościół laodycejski musi stawiać im czoło. Wiernym z okresu laodycejskiego Pan udziela jednak szczególnej pomocy w postaci światła na czasie w Pańskiej Paruzji oraz Epifanii. Rewolucjonizm godziny pokuszenia ma miejsce w trakcie Epifanii, „jasnego świecenia”, która objawia zarówno rewolucjonizm, jak i wiele innych rzeczy.

    Równoległe cytaty: Obj. 1:9; 13:10; 14:12; Mat. 6:13; 26:41; 1 Kor. 10:13; Efez. 6:13; 2 Piotra 2:9; Mat. 24:24; Iz. 24:17; Dan. 12:10; Jak. 1:12; 1 Piotra 4:12.

    Pieśni: 13, 145, 56, 57, 99, 119, 137.
    Wiersze brzasku: (118) Godzina próby.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5981.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

4 GRUDNIA

Ponieważ tedy wy, będąc złymi, umiecie dary dobre dawać dzieciom waszym, o ileż bardziej Ojciec wasz niebieski da Ducha świętego tym, którzy go proszą? – Łuk. 11:13.

    Gdyby cały poświęcony lud Pana mógł dojść do takiego stanu, w którym głównym celem życia, istotą wszystkich jego modlitw, byłaby prośba o większą miarę Ducha Pana, ducha świętości, ducha prawdy, Ducha Chrystusowego, ducha zdrowego rozsądku, jakże wielkie oznaczałoby to błogosławieństwo! Gdyby wtedy poświęceni mocowali się z Panem aż do świtu, trzymanie się przez nich Pana z pewnością sprowadziłoby upragnione błogosławieństwo. Chociaż Pan objawił się Swemu ludowi właśnie w tym celu, aby udzielić mu tego błogosławieństwa, powstrzymuje je, aż Jego lud nauczy się je oceniać i szczerze go pragnąć. (R 2864)
* * *
    Kiedy nasz Pan mówi Swym uczniom, że są złymi, nie ma na myśli, że ich intencje są złe, lecz raczej, że są oni upadli w umyśle i sercu. Daje On jednak do zrozumienia, że pomimo tego wciąż posiadają ślady obrazu Bożego, dzięki którym wiedzą, jak udzielać naturalnych dobrych darów swoim dzieciom i są w stanie to czynić. Nasz Pan dowodzi, że jeśli niedoskonały człowiek może uczynić coś dobrego, absolutnie Doskonała Istota może dokonać tym więcej dobra, tj. może udzielić i udzieli Swego Świętego Ducha Swoim dzieciom, które Go o niego proszą. Dar Ducha Świętego jest najwyższym duchowym darem; tak naprawdę, jest on sumą naszych wszystkich obecnych duchowych błogosławieństw, „zadatkiem” naszego wiecznego dziedzictwa. Dlatego prośby o Ducha Świętego powinny być główną treścią wszystkich modlitw zanoszonych do naszego Niebiańskiego Ojca. Bóg udziela go tym, którzy do Niego należą.

    Równoległe cytaty: Ps. 103:13; Przyp. 1:23; 3:12; Joela 2:29; Mat. 7:7-11; 21:22; Mar. 11:24; Jana 14:16; 15:7; 4:10; Efez. 1:3; Tyt. 3:4,5.

    Pieśni: 35, 239, 1, 90, 91, 95, 198.
    Wiersze brzasku: (91) Panie, daj mi to.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5623.

    Pytania: Czy w tym tygodniu modliłem(am) się o Ducha Świętego? Jak? Dlaczego? Jaki był wynik?

Powrót na początek

5 GRUDNIA

Wybierzcie sobie dziś, komu chcecie służyć... ale ja i dom mój będziemy służyli Panu – Joz. 24:15.

    Niech inni czczą kogo chcą i co chcą. My, którzy skosztowaliśmy, że Pan jest łaskawy, którzy poznaliśmy Go przez Jego Słowo, przez Jego opatrzności i przez moc Jego Ducha, która pobudza nas do nowości życia, nie możemy czynić nic innego, jak tylko czcić naszego Boga. Czcząc Go, musimy Mu bezgranicznie ufać; a ufając Mu bezgranicznie, z zadowoleniem będziemy postępować każdą drogą, którą On nam wyznacza. Ufając i postępując w ten sposób, jesteśmy zadowoleni ze wszystkiego, co nas spotyka, gdyż prowadzi nas Jego ręka. Bądźmy pewni, że postępując w ten sposób za prawdziwym Pasterzem, ostatecznie dojdziemy do owczarni Królestwa. W tej pewności mamy radość, pokój i błogosławieństwo serca, i to w domu naszego pielgrzymowania. (R 2872)
* * *
    Wiernych charakteryzuje to, że po rozpoznaniu woli Pana niezwłocznie decydują się ją pełnić. Cechą charakterystyczną częściowo niewiernych jest powstrzymywanie się od pełnienia Boskiej woli oraz częściowe chodzenie na kompromis ze złem, nawet po rozpoznaniu woli Pana w odniesieniu do dobra i zła. Chociaż Pan jest nieskwapliwy, ostatecznie zmusi takich do podjęcia decyzji. Tak pokieruje ich doświadczeniami, że będą musieli zdecydować się na czynienie Jego woli lub sprzeciwienie się jej. Niech więc wierni, jak starożytny Jozue, słowem i przykładem zachęcają częściowo niewiernych do podjęcia właściwej decyzji. Bez względu na to, czy ci drudzy przyjmą daną im zachętę, czy nie, niech wierni pod zwierzchnictwem Chrystusa, swojej Głowy, nadal pozostają martwymi dla siebie i świata, a żywymi dla Boga. W ten sposób służmy Panu razem z tymi wszystkimi, na których mamy wpływ.

    Równoległe cytaty: 1 Król. 18:21; Ezech. 20:39; Łuk. 16:13; Rzym. 6:16; 1 Moj. 18:19; Jana 6:67-69; Mat. 19:16-22; 26:33,35; Joz. 24:16-18; 23:15; 1 Kron. 28:9.

    Pieśni: 160, 1, 8, 14, 78, 130, 136.
    Wiersze brzasku: (29) Komu służyć będziemy?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4780.

    Pytania: Czy w tym tygodniu używałem(am) stanowczości? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

6 GRUDNIA

Mąż, który nie ma mocy nad duchem swoim, jest jak miasto rozwalone bez muru – Przyp. 25:28.

    Walka z samym sobą jest największą walką, a Słowo Pana mówi nam, że „kto panuje nad swym duchem [umysłem, wolą], lepszy jest niż ten, kto zdobywa miasto”, ponieważ nauczył się używać wojowniczości prawdziwego charakteru we właściwym kierunku, w samokontroli. Dopiero gdy zdobędziemy znaczne doświadczenie w walce z grzechem i samolubstwem w sobie, w wyjmowaniu belki z własnego oka, w pokonywaniu gniewu, złości, nienawiści i kłótliwości w swoim własnym sercu oraz ciele, dzięki tej ciężkiej walce oraz doświadczeniu będziemy przygotowani do pomagania braciom, pomagania bliźnim w ich trudnościach, w pokonywaniu ich słabości i tego, co ich osacza. (R 2877)
* * *
    Słowo duch oznacza tu usposobienie. Nie mieć mocy nad własnym duchem znaczy nie mieć samokontroli. Z punktu widzenia charakteru taka osoba jest ruiną. Salomon ilustruje taki stan przez rozwalone miasto, bez murów. W naszym usposobieniu jesteśmy więc jak miasto, nasze różne dobre zalety odpowiadają domom, nasze dobre myśli – żołnierzom broniącym miasta, a samokontrola – murom otaczającym miasto. Na zewnątrz jest grzech, błąd, samolubstwo i światowość – żołnierze pod dowództwem szatana, ich generała, oraz ciała i świata, jego adiutantów. Oni przede wszystkim atakują naszą samokontrolę, a jeśli ta upadnie, zniszczą każdą dobrą myśl i zaletę znajdującą się w nas. Naszym głównym zadaniem jest niedopuszczenie do powstania wyłomu w murze samokontroli. Jeśli się nam to uda, okażemy się zwycięzcami w tej obronnej walce i uchronimy nasze symboliczne miasto od upadku.

    Równoległe cytaty: Ps. 116:11; Przyp. 14:29; 16:32; 19:2; 21:5; 23:2; 25:8; 29:20; Kaz. 5:2; 7:9; Łuk. 14:26,27; Rzym. 8:12,13; 13:14; 14:1-15:5; 1 Kor. 6:12; 8:13; 9:12,15,18,19,23,25-27; Kol. 3:5; Tyt. 2:12; 1 Piotra 4:1,2; 2 Piotra 1:6.

    Pieśni: 145, 136, 125, 267, 1, 183, 130.
    Wiersze brzasku: (199) Czekaj na Pana.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5652.

    Pytania: Czy w tym tygodniu przejawiałem(am) samokontrolę? Dlaczego? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

7 GRUDNIA

Gdy mu złorzeczono, nie odpowiadał złorzeczeniem – 1 Piotra 2:23.

Nieprzyjaciele Jezusa złorzeczyli Mu i źle o Nim mówili nie dlatego, że znaleźli w Nim słuszny i sprawiedliwy powód ku temu, ani dlatego, że sami byli w takim stopniu doskonali, iż Jezus nie mógł znaleźć w nich niczego godnego złorzeczenia. Dzięki całkowitemu poddaniu woli Bożej był On w stanie przyjąć szyderstwa i złorzeczenia ludu i znieść je pokornie i cierpliwie, pamiętając, że do tego został powołany. Jezus cierpliwie znosił i uczył się tych lekcji, okazał się wierny, rozwinął i zademonstrował prawdziwy charakter, odczuwał i okazywał litość do ludzi w ich zaślepieniu i ignorancji, a także Swoją miłość do nich. (R 2877)
* * *
Złorzeczyć znaczy niesprawiedliwie i niepotrzebnie mówić i robić nieprzychylne rzeczy wobec innych. Jezusowi szczególnie złorzeczono po skazaniu Go na śmierć, co czynili żołnierze w pałacach Kajfasza i Piłata oraz lud i żołnierze w drodze na Kalwarię i na Kalwarii. Chociaż to nie On, lecz oni zasługiwali na złorzeczenie, Jezus im nie odpowiadał złorzeczeniem. Szatan niewątpliwie starał się utrzymywać w Jego umyśle ich nikczemne słowa oraz uczynki, by pobudzić w Nim złorzeczącego ducha, słowa i czyny. Nie udało mu się to, ponieważ nasz drogi Odkupiciel, „wzgardziwszy hańbą”, uznał ją za mało znaczącą i skupił Swoją wolę na tym, by podobać się Ojcu pośród i pomimo ich złorzeczeń. Pod tym, jak i pod każdym innym względem, nasz błogosławiony Pan jest dla nas przykładem. Bez względu na to, jakie dosięgają nas złorzeczenia, jakie pokusy przychodzą na nas, by odpowiadać złorzeczeniem za złorzeczenie, podobnie do Niego, „gardząc hańbą”, skupmy naszą wolę na tym, by podobać się Panu pośród i pomimo złorzeczeń, jakie są naszym udziałem.

Równoległe cytaty: Mat. 26:65; 27:13,27-30,39-44,49; Ps. 22:7,8,17,18; 31:12-14; 35:20,21; 71:10,11; 109:25; Iz. 50:6; 53:7; Żyd. 12:3

Pieśni: 168 ,5 ,28 ,132 ,190 ,325 ,326 .
Wiersze brzasku: 10 Opowiedz mi o Mistrzu.
Lektura uzupełniająca: 5172.

Pytania: Co ten tekst oznaczał dla mnie w tym tygodniu? W jakich sytuacjach i doświadczeniach?

Powrót na początek

8 GRUDNIA

Jeśli was świat nienawidzi, wiedzcie, że mnie wpierw niż was znienawidził – Jana 15:18.

    Tak jak nasz Mistrz był nienawidzony bez powodu, tak na ile to jest możliwe, niech będzie z nami – niech nienawiść, złośliwość, zawiść i morderstwo skierowane przeciwko nam będą całkowicie niezasłużone, niech nasze życie będzie możliwie najczystsze. Niech nasze myśli, słowa i postępowanie, na ile jest to dla nas możliwe, ukazują chwałę naszego Pana i mówią o naszej miłości do wszystkich ludzi, a szczególnie do domowników wiary. Gdy w przyszłości w pełni zostanie zaprowadzona nowa dyspensacja, ci, którzy nas obecnie nienawidzą, głównie z powodu zaślepienia i zwiedzenia przez przeciwnika, pokłonią się Pomazańcowi Pana, a my będziemy mieli wielką przyjemność w podnoszeniu i zachęcaniu ich, w błogosławieniu, przebaczaniu i pomaganiu im w powrocie do pełnego obrazu i podobieństwa Bożego. (R 2880)
* * *
    Słowo świat w Piśmie Świętym występuje w różnych znaczeniach, tj. w znaczeniu wszechświata, ziemi, porządku rzeczy, ludzi pozostających z nim w harmonii oraz całej ludzkości. Oczywiście cały rodzaj ludzki nie miał Pana w nienawiści, ponieważ nieliczni poganie, z którymi się zetknął, oddawali Mu cześć. Nienawidzili Go raczej religijni przywódcy żydowscy i ci pod ich wpływem. Nienawidzili Go, gdyż Jego nauki zbijały ich błędy, Jego przykład demaskował ich obłudę, objawianie ich przez Niego szkodziło ich prestiżowi, Jego reformy zagrażały ich ambicjom, Jego religia obalała ich sekty, a Jego wpływ pomniejszał ich władzę. Ponieważ „ciemność nienawidzi światłości”, wierny lud Boży podczas Wieku Ewangelii jest nienawidzony przez nominalny lud Boży dokładnie z tych samych powodów, dla których nienawidzono Jezusa. Będzie tak aż do samego końca.

    Równoległe cytaty: Ps. 41:10; Jana 15:19-25; Iz. 53:1-3; Mat. 10:16-39; 24:9; Mar. 13:13; Łuk. 21:17; 19:14; Jana 16:2,3; 17:14; 1 Jana 3:1,13.
    Pieśni: 312, 47, 48, 134, 150, 8, 114.
    Wiersze brzasku: (48) Dlaczego czekasz?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4813.

    Pytania: Czy w tym tygodniu doświadczałem(am) nienawiści z powodu prawdy? W jaki sposób? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

9 GRUDNIA

Błogosławiony mąż, który znosi pokuszenie; bo gdy będzie doświadczony, weźmie koronę żywota, którą obiecał Pan tym, którzy go miłują – Jak. 1:12.

    Gdybyśmy tylko pamiętali, że każda próba, każde prześladowanie oraz każda trudność życiowa, przychodząca na tych, którzy zawarli przymierze ofiary z Panem, ma na celu sprawdzić ich, wypróbować ich miłość, by stwierdzić, czy ich charaktery są utrwalone, zakorzenione i utwierdzone w sprawiedliwości i zbudowane na miłości – wszystkie te próby, trudności oraz pokusy ujrzelibyśmy w nowym świetle, co bardzo pomogłoby nam w bojowaniu dobrego boju wiary i odniesieniu zwycięstwa. Powiedzielibyśmy: „Jeśli przez te małe próby Pan sprawdza moją miłość i oddanie dla Niego, z pilnością je wykorzystam jako sprzyjające sposobności do zademonstrowania memu Panu pełni swej miłości i oddania Jemu i Jego sprawie, bez względu na to, czy to będą drobiazgi czy sprawy ważne”. (R 2257)
* * *
    Pokuszenie w tym wersecie oznacza próbę, doświadczenie. Znosić pokuszenie oznacza radośnie znosić próby oraz zwycięsko trwać w dobrym postępowaniu w trakcie ich trwania. Życie chrześcijanina jest pełne prób. Zanim zostaniemy uznani za godnych, musimy być wypróbowani i zaaprobowani na każdym punkcie charakteru. Jesteśmy błogosławieni, jeśli oczekujemy prób, ponieważ takie oczekiwanie przygotowuje nas do nich. Jesteśmy podwójnie błogosławieni, gdy jesteśmy próbowani, ponieważ daje nam to sposobność odniesienia zwycięstwa. Potrójnie jesteśmy błogosławieni, gdy wiernie znosimy nasze próby, aż do zupełnego zwycięstwa; gdy nasze próby zakończą się pomyślnie, naszym udziałem będzie bowiem spełnienie się naszych nadziei – życie wieczne w Królestwie z tym wszystkim, co ono oznacza w usposobieniu, naturze, widokach, zaszczytach, społeczności, dziedzictwie i dziele. Bóg zobowiązał się do tego przysięgą daną „nasieniu”, a „nasienie” składa się z tych poświęconych jednostek, które miłują Boga nade wszystko.

    Równoległe cytaty: Ijoba 5:17; Ps. 94:12; 119:67,71; Przyp. 3:11,12; Mat. 24:13; 1 Kor. 9:25; 2 Tym. 4:8; 1 Piotra 5:4; Mat. 19:28,29; Jak. 2:5; Obj. 2:10.

    Pieśni: 93, 56, 57, 67, 197, 200, 313.
    Wiersze brzasku: (37) Oczyszczenie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5650.

    Pytania: W jakich próbach w tym tygodniu odniosłem(am) zwycięstwo? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

10 GRUDNIA

Tych, którzy mnie czczą, czcić będę – 1 Sam. 2:30.

    W jakiejkolwiek dziedzinie służby upodobałoby się Panu otworzyć nam drzwi sposobności, powinniśmy przystąpić do niej bezzwłocznie i energicznie – z gorliwością dla Niego i dla sprawy, do której nas powołał. Jest to jeden z warunków, by się Jemu podobać. Jeśli jesteśmy leniwi, nie zważamy na sposobności, z pewnością zostaną nam one odebrane i dane innym, ponieważ Pan z łatwością może wzbudzić tego lub owego do służenia Jego sprawie, bez zmuszania kogokolwiek lub ingerowania w naszą wolną wolę. Coraz bardziej doceniajmy przywilej bycia współpracownikami Boga, szczególnie w związku z wielką służbą, jaką nasz Pan i Mistrz Jezus wykonuje, do współudziału w której zostaliśmy powołani. (R 2888)
* * *
    Czczenie Boga oznacza stawianie Go na pierwszym miejscu w naszym życiu. Z jednej strony oznacza to ciągłe i skuteczne sprzeciwianie się temu, czemu sprzeciwia się Bóg, tj. szatanowi, światu i ciału, objawiającym się w grzechu, błędzie, samolubstwie i światowości w nas samych i wokół nas. Z drugiej zaś strony oznacza stałe i skuteczne popieranie tego, co popiera Bóg, tj., rozmyślanie o Słowie Bożym i głoszenie go, rozwijanie charakteru w harmonii ze Słowem Bożym, znoszenie zła spotykającego nas z powodu lojalności wobec Słowa Bożego, czujność oraz modlitwę w harmonii ze Słowem Bożym. Takich Bóg prawdziwie uczci. W obecnym życiu zaszczyca ich Duchem Świętym, zrozumieniem Jego Słowa, przywilejem modlitwy, przywilejami służby, odłączeniem od grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, rozwojem w podobieństwie do Chrystusa i zwycięstwem w ich bojach. W przyszłym życiu uczci ich wielkimi błogosławieństwami Królestwa w usposobieniu, naturze, widokach, uwielbieniu, społeczności, dziedzictwie, urzędzie i dziele.

    Równoległe cytaty: Jer. 18:9,10; Ps. 18:21; 91:14; 50:23; Przyp. 3:9,10; Iz. 29:13,14; Dan. 4:34; Mal. 1:6; Jana 5:23,44; 8:49; 12:26; 13:31,32; 17:4,5; 1 Kor. 4:5; 1 Piotra 1:7.

    Pieśni: 235, 11, 45, 46, 89, 83, 219.
    Wiersze brzasku: (261) Amen!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5703.

    Pytania: Czy w tym tygodniu tekst ten wypełnił się we mnie? Jak? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

11 GRUDNIA

Synu mój, daj mi serce twoje, a oczy twoje niech strzegą dróg moich – Przyp. 23:26.

    Serce i wola, w ten sposób oddane Bogu, starają się poznawać Boską wolę, zrozumieć Boski sposób myślenia i być mu posłuszne w słowie i czynie. W miarę osiągania takiego stanu nowego umysłu rozpoczyna się nowość życia pod każdym względem – w zakresie ambicji, nadziei, uczuć i wysiłków. To właśnie z tego powodu Boska wola i plan są objawione wierzącym, by przez wzrastanie w jego znajomości, rozmyślanie o tych rzeczach oraz napełnianie umysłu Boskim planem i wolą przemieniający wpływ mógł rozciągnąć się na wszystkie dziedziny życia. (R 2890)
* * *
    Bóg pragnie naszego umysłu, naszych uczuć i naszej woli. On chce naszego umysłu, by opróżnić go z grzesznych, błędnych, samolubnych i światowych myśli, a napełnić myślami sprawiedliwymi, prawdziwymi, pełnymi miłości, duchowymi. Nasz umysł, tak opróżniony i napełniony, może stać się naczyniem uświęconym, nadającym się do użycia przez Mistrza do błogosławienia nas samych oraz drugich. On chce naszych uczuć i naszej woli, aby oczyścić je z grzesznych, samolubnych, światowych oraz błędnych uczuć i zamiarów, a napełnić je uczuciami i zamiarami sprawiedliwymi, prawdziwymi, pełnymi miłości, duchowymi. Nasze serce, tak oczyszczone i napełnione, może stać się naczyniem uświęconym, nadającym się do użycia przez Mistrza do błogosławienia nas samych oraz drugich. Dlatego nasz tekst z miłością zachęca nas do oddania naszego serca i umysłu Bogu. Ten, kto w taki sposób oddaje siebie Bogu, otrzymuje błogosławieństwa w postaci ubogacenia serca i umysłu.

    Równoległe cytaty: Ps. 119:9; Kaz. 12:1; Mat. 13:15; 16:24; Jana 17:17; Rzym. 6:13,16,19; 12:1; 15:16; 2 Kor. 8:5; Gal. 2:20; Kol. 2:11; Żyd. 10:5-7,10.

    Pieśni: 8, 14, 114, 244, 208, 134, 325.
    Wiersze brzasku: (24) Ofiaruję Ci, Panie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5905.

    Pytania: Co uczyniłem(am) w tym tygodniu z moim poświęceniem? Dlaczego? Jaki był wynik?

Powrót na początek

12 GRUDNIA

Jak człowiek myśli w sercu swoim, takim jest – Przyp. 23:7.

    Jako lud poświęcony Panu powinniśmy skrupulatnie dążyć do pozbywania się nieczystości, uważając, by nie przenikały one do naszego serca ani myśli, rozumiejąc, że jeśli to uczynią, doprowadzą do większego lub mniejszego skalania. Ktokolwiek zachowuje czystość myśli, będzie potrzebował stosunkowo mało wysiłku do zachowania czystości słów i czynów. Bez względu na to, skąd pochodzi nieczystość – ze strony świata, ciała czy diabła – najpierw musi zaatakować umysł. Jeśli zostanie tam odparta, odniesiemy zwycięstwo; a jeśli nie, trudno przewidzieć konsekwencje, jak mówi Apostoł Jakub (1:15): „Pożądliwość [wszelkiego rodzaju samolubne pragnienia] począwszy [w umyśle], rodzi grzech [rozwija grzeszne słowa lub uczynki], a grzech będąc wykonany, rodzi śmierć”. (R 2890)
* * *
    Myślenie w umyśle, a myślenie w sercu to dwie różne rzeczy. Różne myśli przenikają do umysłu. Niektóre z nich wprowadza do naszego umysłu szatan, świat i ciało; inne nasuwa nam Bóg, Jego słudzy i Jego lud. Nie jesteśmy odpowiedzialni za pierwsze przeniknięcie do naszego umysłu myśli ze źródeł zewnętrznych. Stajemy się za nie odpowiedzialni dopiero wtedy, gdy je przechowujemy, gdyż to sprawia, że myślimy o nich w sercu, co oznacza, że nasze uczucia lgną do nich, a nasza wola, uchwyciwszy się ich, czyni je swoimi własnymi. Tylko takie myśli kształtują nasz charakter. Jeśli są one nieczyste, nikczemne, podejrzliwe, mściwe, pyszne, chełpliwe, tchórzliwe, leniwe, swarliwe, brutalne, chciwe i obłudne – dają nam charakter o takich samych cechach. Jeśli myśli są czyste, szlachetne, ufne, nieskwapliwe, pokorne, proste, śmiałe, aktywne, spokojne, łagodne, wspaniałomyślne i szczere –obdarzą nas charakterem o takich samych przymiotach. W charakterze stajemy się zatem takimi, jakie myśli żywimy.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 6:5; 5 Moj. 5:29; 6:5; 1 Sam. 16:7; 1 Kron. 28:9; 2 Kron. 12:14; Ps. 22:27; 34:19; 51:12,19; 57:8; Przyp. 4:23; 15:13-15; Jer. 17:1,9,10; Mat. 15:19-21.

    Pieśni: 196, 130, 198, 1, 136, 145, 8.
    Wiersze brzasku: (111) Bądź wola Twoja.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5246.

    Pytania: Czy w tym tygodniu strzegłem(am) swoje serce? Jak? Dlaczego? Gdzie?

Powrót na początek

13 GRUDNIA

Nie poczytaj im tego grzechu – Dz.Ap. 7:60.

    Jak wielkim byłoby błogosławieństwem dla wszystkich duchowych Izraelitów, gdyby dobrze nauczyli się następującej lekcji: Jeśli uznajemy wyniki jakiejś sprawy za dobre i jeśli jesteśmy świadomi, że byliśmy do nich prowadzeni przez Boską opatrzność, powinniśmy być bardzo wspaniałomyślni oraz uprzejmi w naszych myślach i uczuciach wobec tych, którzy byli narzędziami użytymi przez opatrzność, nawet jeśli byli niechętnymi nauczycielami lub, jak bracia Józefa, w rzeczywistości pragnęli czegoś dokładnie przeciwnego. Ci, którzy są w stanie tak widzieć sprawy oraz siły działające w ich codziennym życiu, są w stanie „zawsze zwyciężać w Chrystusie”, jak o tym mówi Apostoł. Tacy nie znajdą miejsca na gorycz czy złorzeczenie – czy to szatanowi, czy któremukolwiek z jego sług. (R 2895)
* * *
    Święty Szczepan jest znakomitym przykładem przebaczania nieprzyjaciołom. Łatwo jest pomyśleć i powiedzieć: „Przebaczę swoim wrogom”, gdy się ich nie ma. Zupełnie czym innym jest powstrzymywanie się od urazy w sercu wobec tych, którzy nas krzywdzą. Jeszcze trudniej jest nie żywić urazy wobec ludzi, gdy oni i my wiemy, że czynią nam krzywdę. Lecz najtrudniejszą rzeczą jest życzyć i świadczyć im dobro wtedy, gdy wyrządzają nam krzywdę. Do takiej wzniosłości charakteru wspiął się święty Szczepan. Gdy odłamki skał i kamienie boleśnie go raniły, on modlił się do Boga o przebaczenie dla swych oprawców. Jeśli chcemy osiągnąć podobny charakter, musimy umieć nie myśleć o sobie, być cichymi, gorliwymi, miłującymi i wiernymi. Stosowanie tych zalet w małych sprawach życia stopniowo udzieli naszemu charakterowi siły, która będzie mogła sprostać wymaganiom najcięższych doświadczeń. Jeśli nie będziemy właściwie przyjmować naszych małych, codziennych prób, upadniemy w wielkim kryzysie.

    Równoległe cytaty: Mat. 5:40-48; 6:12,14,15; 18:21-35; Łuk. 6:28; 23:34; Rzym. 12:14,17,19,20; 2 Moj. 23:4,5; Przyp. 19:11; 24:17; Kaz. 7:21; Mar. 11:25; Łuk. 6:35-37; 17:3,4; 1 Kor. 4:12; Efez. 4:32; Kol. 3:13; Filem. 10; 1 Piotra 3:9.

    Pieśni: 190, 132, 290, 101, 113, 165, 166.
    Wiersze brzasku: (83) Ufność.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5259.

    Pytania: Czy w tym tygodniu przebaczałem(am)? Jak? Dlaczego? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

14 GRUDNIA

Błogosławieni miłosierni; albowiem oni miłosierdzia dostąpią – Mat. 5:7.

    Nie wszyscy o tym wiedzą, ale faktem jest, że największym przymiotem, jaki człowiek może przejawiać i jaki sprowadza najwięcej błogosławieństw, jest przejawianie zalety Boskiego miłosierdzia, współczucia i życzliwości. Pan kładzie wielki nacisk na zaletę miłosierdzia, oznajmiając, że bez względu na to, jak wielkie są nasze osiągnięcia w zakresie wiedzy czy łaski, jeśli nie posiadamy właśnie tej, nigdy nie będziemy przez Niego przyjęci. Jeśli nie będziemy mieli miłosierdzia dla innych, nasz Ojciec Niebiański także nie będzie miał miłosierdzia dla nas. Byśmy nie uważali tej łaski jedynie za zewnętrzną formę, wyraz przebaczenia i życzliwości, nasz Pan wyjaśnił tę sprawę, mówiąc: „Jeśli wy nie odpuścicie każdy bratu swemu z serc waszych upadków ich, i Ojciec wasz, który jest w niebie, nie odpuści wam upadków waszych”. Tylko miłosierni dostąpią miłosierdzia; a jeśli Bóg nie okaże nam miłosierdzia, wszystko będzie dla nas stracone, gdyż tak jak inni, z natury byliśmy dziećmi gniewu i znajdowaliśmy się pod słusznym potępieniem. (R 2895, 2585)
* * *
    Miłosierdzie można przejawiać tylko w złych warunkach, ponieważ jest ono współczuciem przynoszącym ulgę słabym i nieszczęśliwym. Słabości i nieszczęścia dotyczą fizycznych, umysłowych, moralnych i religijnych aspektów, a wszystkie te słabości i nieszczęścia wymagają od nas stosowania miłosierdzia. Doskonalenie tej zalety jest kwestią rozwoju. Najpierw, słabości i nieszczęścia fizyczne pobudzają nas do praktykowania miłosierdzia; nieco później przymiot ten uczy się słuchać wołania umysłowych słabości i nieszczęść; jeszcze później uczy się zwracać uwagę na moralne słabości i nieszczęścia, a na końcu zaleta ta zaczyna zważać na religijne słabości i nieszczęścia. W każdym przypadku jest potrójnym błogosławieństwem: błogosławi tego, który udziela; tego, który otrzymuje; oraz tego, który obserwuje. Będąc w potrzebie, człowiek miłosierny zazwyczaj doznaje miłosierdzia od swych bliźnich, lecz od Boga otrzymuje je zawsze. Człowiekowi miłosiernemu Pan zazwyczaj udziela takiego samego miłosierdzia, jakie on sam okazuje drugim.

    Równoległe cytaty: Ps. 18:26; 41:2; Przyp. 3:3; 11:17; 14:21,22,31; 21:21; Mar. 11:25,26; Efez. 4:32; Kol. 3:12,13; 2 Tym. 1:16; Żyd. 6:10,11; Jak. 2:13; Mat. 18:35; Mich. 6:8; Łuk. 6:36; Rzym. 12:8.

    Pieśni: 198, 15, 277, 28, 210, 260, 119.
    Wiersze brzasku: (139) Nie szczędź uprzejmych słów.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3603.

    Pytania: Jakich uczynków miłosierdzia dokonałem(am) w tym tygodniu? Dlaczego? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

15 GRUDNIA

Pan jest pasterzem moim – Ps. 23:1.

    Nazywając Swoich wiernych owcami, Pan wybrał bardzo znamienny symbol charakteru, jaki chciałby w nich widzieć. Najbardziej charakterystyczną cechą owiec jest cichość, uległość i posłuszeństwo wobec pasterza, którego opiece w pełni się powierzają. Prawdziwa owca uważnie nasłuchuje, by wychwycić nawet najcichsze tony głosu Pasterza, to znaczy zachowuje Jego słowa w swym sercu jak cenny skarb, bada Jego opatrzności oraz rozwija duchową łączność i osobistą społeczność z Panem, co jest jej przywilejem. Ci, którzy tak w Nim mieszkają, nigdy nie zbłądzą. Oni nigdy, nigdy nie zejdą z drogi. (R 3116)
* * *
    Jehowa jest naszym Pasterzem i oczywiście jest dobrym Pasterzem. Jest bowiem łagodny, miłujący, aktywny, zapierający się siebie, inteligentny, potężny i niezmienny w stosunku do nas. Pełni wobec nas służbę, jakiej jako Jego owce potrzebujemy. Troszczy się o nas jeszcze przed naszym urodzeniem, towarzyszy nam, gromadzi nas, podtrzymuje gdy słabniemy, woła po imieniu, zapewnia pokarm i napój, przygotowuje naszą drogę, prowadzi po właściwych ścieżkach, przywraca nam zdrowie, łagodzi trudności, daje odpoczynek w zmęczeniu, pociesza w utrapieniach, ostrzega i chroni przed niebezpieczeństwem, czuwa nad nami, chroni nasze otoczenie, szkoli nas, oczyszcza z ziemskiego splugawienia, szuka gdy błądzimy, powstrzymuje od szkodzenia innym owcom, odłącza od owiec należących do innych, wyzwala z rąk najemników, powierza opiece dobrych pasterzy i sprawia, że jesteśmy użyteczni. Jehowa, nasz Pasterz, jest naprawdę dobry.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 49:24; Ps. 23:2-6; 27:1; 37:25; 56:5,12; 118:6; Iz. 40:11; Łuk. 15:3-7; Jana 10:1-16; Żyd. 13:6,20; 1 Piotra 2:25; 5:4.

    Pieśni: 257, 284, 286, 288, 121, 293, 294.
   Wiersze brzasku: (260) Niechaj niebiosa będą z tobą.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5490.

    Pytania: Czy w tym tygodniu doznawałem(am) szczególnej opieki Pasterza? W jaki sposób? Jak na nią reagowałem(am)?

Powrót na początek

16 GRUDNIA

Jak długo będziecie chwiać się na dwie strony? Jeśli Pan jest Bogiem, idźcie za nim; a jeśli Baal, idźcie za nim – 1 Król. 18:21.

    Potrzebujemy jakiegoś probierza, czegoś, co pomoże nam w podejmowaniu decyzji, co umożliwi umysłowi szybko się decydować. Tym probierzem powinna być Boska wola, tak by jej dostrzeżenie w odniesieniu do każdej sprawy natychmiast ją rozstrzygało. Zdolność podejmowania szybkiej decyzji, zawsze właściwie odczytującej Boską wolę, wymaga pewnego doświadczenia i zdyscyplinowania. Im wcześniej rozpoczniemy, tym wcześniej dojdziemy w tym do biegłości. Im bardziej energicznie zabierzemy się do poznania Boskiej woli i jej pełnienia oraz pokazania Mu przez to, że mamy radość z pełnienia Jego woli, tym lepiej i tym szybciej nasz charakter będzie oparty na właściwych zasadach. (R 2950)
* * *
    Służenie Jehowie oznacza martwotę wobec siebie i świata, a ożywienie wobec Boga. Ten służy Bogu, kto odmawiając posłuszeństwa ciału oraz światu, jest posłuszny Bogu. Baal przedstawia przede wszystkim szatana jako boga tego świata. Służenie Baalowi oznacza życie dla siebie, świata i przeciwnika. W sposób bardziej szczególny Baalowi służą ci, którzy świadomie lub nieświadomie naśladują szatana w sięganiu po władzę lub wspierają tych, którzy to czynią. Wodzowie ludu Bożego są szczególnymi obiektami pokus w tym zakresie, a niektórzy z nich mniej lub bardziej im ulegają. Tego właśnie dotyczy szczególna próba obecnego, epifanicznego okresu wtórej obecności naszego Pana. Bądźmy więc szybcy w działaniu.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 22:29; Mat. 6:24; 8:21,22; 19:16-22; Łuk. 9:61,62; Dz.Ap. 24:25; Joz. 24:15; Iz. 50:7; 1 Kor. 15:58; 2 Piotra 1:10.

    Pieśni: 14, 8, 48, 114, 134, 302, 312.
    Wiersze brzasku: (14) Tylko Jezus.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5322.

    Pytania: Jakie doświadczenia tego tygodnia wymagały mojej decyzji? Jak zostały przyjęte? Co one przyniosły?

Powrót na początek

17 GRUDNIA

Moi mili... z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie. Albowiem to Bóg sprawuje w was chcenie i skuteczne wykonanie upodobania swego – Filip. 2:12,13.

    To Bóg przygotował dla nas odkupienie w Jezusie Chrystusie, to On pociągnął nas do Siebie i to On obiecał nam wszelką łaskę potrzebną do kroczenia ścieżkami sprawiedliwości, a nawet więcej – obiecał pomoc w naśladowaniu Jezusa na drodze samoofiary. Gdy więc z bojaźnią i ze drżeniem – z wielką starannością – usiłujemy sprawować swoje zbawienie, zawsze mamy przywilej uświadamiania sobie obiecanej nam łaski ku pomocy w każdym czasie potrzeby oraz pewności, że nasze najlepsze wysiłki w kierunku sprawiedliwości są przyjmowane przez Boga, gdy są przedstawiane przez zasługę sprawiedliwości Chrystusa, przypisaną nam przez wiarę. (R 2154)
* * *
    Sprawowanie własnego zbawienia oznacza wypełnianie warunków poświęcenia, czyli wierne trwanie w martwocie wobec własnej woli i woli świata, przy jednoczesnym ofiarniczym zużywaniu aż do śmierci dla sprawy Boga wszystkiego, co ludzkie, oraz pozostawanie żywym dla woli Bożej w rozmyślaniu, czuwaniu, modlitwie, dawaniu świadectwa, rozwijaniu charakteru i wytrwałości zgodnej ze Słowem Bożym. Wchodzące w grę rzeczy, osoby i wyniki wymagają, byśmy czynili to z bojaźnią i drżeniem, cechującymi cześć dla Boga. W dziele naszego zbawienia – wyzwolenia spod władzy szatana, świata i ciała – Bóg działa w nas bowiem przez Swego Ducha i Słowo, przez które, przy naszej współpracy, sprawia w nas chcenie i skuteczne wykonanie w pokonywaniu zła oraz budowaniu dobra. Dlatego powinniśmy z Nim współpracować z taką bojaźnią i drżeniem, które oznaczają cześć dla Boga we wszystkim.

    Równoległe cytaty: Jana 3:27; 6:27-29; Żyd. 4:1,11; 2 Kor. 7:1; 1 Piotra 1:5-8; 2 Piotra 1:10; Żyd. 6:11,12; 2 Kor. 3:5; Efez. 2:8,9; Przyp. 10:16; 16:1; Jer. 32:39; Żyd. 13:20,21; Iz. 26:12.

    Pieśni: 130, 191, 13, 95, 8, 192, 208.
    Wiersze brzasku: (60) Miej wiarę w Boga.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5854.

    Pytania: Jak w tym tygodniu współpracowałem(am) z Panem w „sprawowaniu” swego zbawienia? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jak wpłynęła na mnie ta współpraca?

Powrót na początek

18 GRUDNIA

Pan mi jest pomocnikiem, nie będę się bał tego, co może mi uczynić człowiek – Żyd. 13:6.

    Aby właściwie postępować w życiu, przyjmować spotykające nas życiowe próby i trudności, i to we właściwym duchu, zalecanym przez Pana – w duchu radującym się w utrapieniach i uznającym takie doświadczenia za radosne – należy pozbyć się wszelkiego strachu przed człowiekiem, strachu, który staje się sidłem. Nasz Pan zaleca nam, byśmy bali się Jehowy, nie śmiertelnych ludzi. Sprawiedliwi są śmiali jak lwy, łagodni jak gołębice i cisi jak jagnięta. To szczególne połączenie powinno cechować każdego chrześcijanina i wątpimy, czy można je znaleźć gdziekolwiek indziej. (R 2951)
* * *
    Ten werset zawiera jedno z cennych zapewnień Pana dla nas w warunkach opozycji ludzi wobec postępowania wiernych. Ludzie mogą najwyżej zabić ciało, ale nie mogą zniszczyć nowego serca, umysłu i woli, które powstaną w przebudzeniu zmartwychwstania. Ponadto, Pan ustalił granice ich opozycji wobec nas, ponieważ do nich odnoszą się słowa: „dalej nie postąpisz”. Pan nie pozwoli im na uczynienie nam czegokolwiek ponad to, co – jeśli zajmiemy właściwą postawę – wyjdzie na dobro naszemu nowemu sercu, umysłowi i woli. Ojciec wielokrotnie udowadnia to, udzielając nam pomocy, gdy spotykamy się z opozycją, niezależnie od tego, czy pochodzi ona ze strony kościoła, państwa, kapitału, świata pracy, rodziny czy społeczeństwa. Jego pomoc zdaje się być czasem długo odwlekana, ale zawsze nadchodzi we właściwym momencie, zgodnie z zapewnieniem tego tekstu. Zapewnienie to, poparte Boską opatrznością w naszym życiu, daje nam odwagę w czasie opozycji grzeszników wobec nas.

    Równoległe cytaty: Ps. 3; 27; 28:1; Przyp. 29:5; Ps. 56:2-12; 118:5-16; Iz. 8:12; 51:12,13; Dan. 3:17,18; Mat. 8:26; 10:28; Rzym. 8:15,33-39; 2 Tym. 1:7; 1 Piotra 3:13,14; 1 Jana 4:4,16-18.

    Pieśni: 56, 63, 124, 197, 313, 331, 333.
    Wiersze brzasku: (61) Odwagi, duszo ma!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5424.

    Pytania: Jak Bóg pomagał mi w tym tygodniu? Czy człowiek próbował mnie zastraszyć? Jak? Jak Boska pomoc wpłynęła na mój strach przed człowiekiem?

Powrót na początek

19 GRUDNIA

Niech się nie chlubi ten, który wkłada zbroję, jako ten, który zbroję zdejmuje – 1 Król. 20:11.

    Próba wytrwałości z pewnością jest jedną z najsroższych prób wierności, jakiej poddawany jest wybrany Kościół. Jest to próba, która mierzy i objawia siłę każdej innej cnoty i łaski. Żaden żołnierz krzyża nie zostanie ukoronowany laurem zwycięstwa, jeśli nie wytrzyma tej próby. W boju dzisiejszej doby, jak i we wszystkich innych bitwach, nieprzyjaciel usiłuje zaskoczyć, nagle zaatakować i pokonać lud Boży. Jedynym przygotowaniem, jakie można uczynić w związku z takimi sytuacjami, jest stała czujność, modlitwa i nałożenie na siebie zupełnej zbroi Bożej – prawdy i ducha prawdy. (R 1656)
* * *
    Chociaż lud Boży może i rzeczywiście chlubi się w Panu, niewłaściwym jest chwalenie się, gdyż jest to niczym innym jak wysławianiem samego siebie. Czasami uzasadnione może być skromne, lecz nigdy chełpliwe wspomnienie swoich dotychczasowych osiągnięć. Jeszcze mniej uzasadnione jest chwalenie się przyszłymi czynami, których spełnienie jest niepewne. Taka chełpliwość wywyższa siebie, zazwyczaj dyskredytuje drugich, a prawie zawsze znieważa Boga. Samochwała zwykle nie tylko nie osiąga dobra, ale sprowadza nieszczęście. Nie mamy powodu, by się przechwalać. Cóż mamy, czego nie otrzymaliśmy? Czy żebrak może chełpić się z otrzymywanej jałmużny? Czy dobro, jakie osiągnęliśmy, nie pochodzi z łaski Pana? Bądźmy zatem gorliwi w oddawaniu Jemu chwały za nasze miejsce oraz osiągnięcia, a o sobie samych myślmy jako o obiektach Jego niezasłużonej dobroci i miłości.

    Równoległe cytaty: Przyp. 27:1; Iz. 10:15; Ps. 49:7-10; 52:3; 94:4; Rzym. 3:27; 11:17-21; 1 Kor. 1:17-31; 4:6,7; 2 Kor. 10:12-17; Efez. 2:8-10.

    Pieśni: 184, 13, 15, 63, 123, 135, 291.
    Wiersze brzasku: (222) Czyny, nie słowa.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 1656.

    Pytania: Czy w tym tygodniu przechwalałem(am) się? W jaki sposób? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

20 GRUDNIA

Staraj się, abyś się doświadczonym stawił Bogu robotnikiem, który by się nie zawstydził i który by dobrze rozbierał słowo prawdy – 2 Tym. 2:15.

    W słowach „staraj się” kryje się głębokie znaczenie i tylko pilni znajdują wąską drogę do Boskiej pochwały i akceptacji. Staraj się, byś okazał się godny przyjęcia – poznawaj doktrynę, poznawaj swój sposób postępowania, by utrzymać go w harmonii z doktryną. Staraj się działać na rzecz pokoju i dobra Syjonu, chronić siebie oraz innych przed pociskami błędu i trucizną zła, światowego ducha. Staraj się wykonywać obowiązki wiernego żołnierza krzyża, zarówno te pozornie nic nieznaczące, jak i te najdzielniejsze i najszlachetniejsze. (R 3096)
* * *
    Dzieci Boże, szczególnie te będące nauczycielami, nie powinny przyjmować przedstawianych im opinii ślepo i bezmyślnie. Powinny je studiować i analizować co do ich zgodności wzajemnie ze sobą, z wersetami i doktrynami Biblii, z Boskim charakterem i okupem Chrystusa oraz z faktami i celami Biblii w odniesieniu do Boga, Chrystusa, Kościoła i świata. Lud Boży powinien przyjmować tylko te rzeczy, które są w harmonii z tymi siedmioma pewnikami. Takie studiowanie i sprawdzanie jest konieczne, jeśli chcemy być uznanymi robotnikami dla Boga. Dzięki niemu nigdy nie będziemy musieli odchodzić ze spuszczoną głową, zawstydzeni porażką w dyskusji z oponentami; będziemy też potrafili coraz lepiej odróżniać poszczególne zarysy Słowa, podające nam jasne i właściwe poglądy na poszczególne doktryny, przykazania, obietnice, napomnienia, proroctwa, historie i typy Biblii, wraz ze zdolnością do posługiwania się nimi.

    Równoległe cytaty: Joz. 1:8; 2 Kron. 29:11; Iz. 40:9; 52:11; 57:14; Jer. 1:7,8,17-19; Ezech. 2:6-8; 3:8-10,17-21,27; Mat. 7:6; 10:7,11-13,16,25,27,28; 20:25-28; 28:19,20; Jana 21:15-17; Dz.Ap. 20:28; Rzym. 12:6-8; 1 Kor. 4:1,2; 9:16,17; 2 Kor. 1:24; 4:1,2,5; 1 Tym. 1:3,4,11,18,19; 4:6,7,12-16; 2 Tym. 4:2,5.

    Pieśni: 22, 49, 70, 116, 164, 210, 309.
    Wiersze brzasku: (1) Wielkie prawdy.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5511.

    Pytania: Czy w tym tygodniu służyłem(am) prawdzie? Jak? Dlaczego? W jakich okolicznościach? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

21 GRUDNIA

Kto jest godzien? – Obj. 5:2.

    Umiłowani, zdając sobie sprawę z tego, że jak dotąd Bóg uznaje nas za godnych wglądania w księgę Swego planu, która została odpieczętowana dla nas przez naszego błogosławionego Pana Jezusa, Lwa z pokolenia Judy, udowodnijmy naszą godność dalszego wglądania w nią oraz czytania o cudownych rzeczach Jego prawa, przez wierne posłuszeństwo i lojalność wobec niego we wszystkich rzeczach. Nie lekceważmy wielkiego przywileju uznania nas za godnych udziału w błogosławionej służbie odbijania światła Boskiej prawdy. Okażmy się klejnotami niezwykłej wartości, prawdziwymi diamentami, całym sercem przyjmującymi i z wdziękiem przekazującymi innym światło prawdy, jak również wiernie znoszącymi najsroższe naciski, jakie Bóg może na nas dopuścić. Jeśli pozostaniemy wierni w tych małych rzeczach, we właściwym czasie zostaniemy także uznani za godnych przebywania z Chrystusem w mocy i wielkiej chwale. (R 3103)
* * *
    Pytanie naszego tekstu odnosi się do tego, kto był godny zostać Tłumaczem i Wykonawcą Boskiego planu. Mocny anioł stawiający to pytanie przedstawia Przymierze Zakonu, które podczas Wieku Żydowskiego nie znalazło nikogo godnego do tej funkcji. Bojący się Boga w minionym i obecnym Wieku smucili się z powodu grzeszności rodziny ludzkiej, wykazanej przez Zakon. Niech będzie błogosławiona łaska naszego Boga, który znalazł dla nas źródło życia przez Mądrość, Sprawiedliwość, Miłość i Moc, działające w i przez Jezusa Chrystusa, Baranka zabitego przed założeniem świata! Mocarz wśród wodzów ludu Bożego nie tylko wypełnił każdy wymóg Sprawiedliwości, zachowując doskonale wszystkie jej przykazania oraz biorąc na siebie jej wyrok przeciwko Adamowi i jego rodzajowi, lecz także wypełnił każdą sugestię Miłości, w pełni wykorzystując każdą sposobność ofiary. On jest godzien! O tak, On „cały jest pożądany”.

    Równoległe cytaty: Obj. 5:6,9-14; Ps. 45:3; Iz. 11:5; 53:9; Mich. 5:4; Mat. 12:41,42; 27:3,4; Łuk. 3:16; 23:41; Jana 1:14; 5:30,34,41; 7:18; Dz.Ap. 13:28; 1 Kor. 1:24; 2 Kor. 4:4; 5:21; Kol. 1:19; 2 Tym. 2:13.

    Pieśni: 167, 10, 59, 155, 157, 190, 268.
    Wiersze brzasku: (22) Jezus.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5943.

    Pytania: Kim w tym tygodniu był dla mnie Chrystus? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

22 GRUDNIA

Jeśli tedy kto samego siebie oczyści... będzie naczyniem do celów zaszczytnych, poświęconym i przydatnym dla Pana, nadającym się do wszelkiego dzieła dobrego – 2 Tym. 2:21

    Jeśli ktoś pragnie uznania od Boga, niech się o to stara w sposób przez Niego wyznaczony – na drodze pokory, ponieważ Pan udziela Swej łaski pokornym. Jeśli chciałbyś być naczyniem nadającym się do użycia przez Mistrza, naczyniem do zaszczytnych celów, ukórz się pod mocną ręką Bożą, a On cię wywyższy we właściwym czasie. Nie powinieneś się też do tego spieszyć, lecz „wszystko, co napotka ręka twoja do czynienia, czyń według możności twojej”, począwszy od oczyszczania swego ziemskiego naczynia i ciągłego kontynuowania tej pracy, by nadawało się ono do użycia przez Mistrza. (R 3096)
* * *
    Rzeczami, z których mamy się oczyszczać, są skazy ciała i ducha. To oznacza, że mamy się pozbywać zła, które zakorzeniło się nie tylko w naszym ciele, takiego jak nieczystość osobista, nałóg tytoniowy, alkoholowy i narkotykowy, obżarstwo, nieczystość seksualna itd., ale także od tego, które zakorzeniło się w naszym umyśle i sercu, jak błąd, niewiara, rozpacz, niezdecydowanie, niecierpliwość, niepobożność, brak uczuć braterskich, samolubstwo, pycha, próżność, tchórzostwo, lenistwo, swarliwość, nienawiść, nieszczerość, chciwość itd. Zasadniczą częścią naszej chrześcijańskiej walki jest bój przeciwko grzechowi, błędowi, samolubstwu i światowości, dzięki któremu zwyciężamy zło i oczyszczamy się. Oczyszczanie to dokonuje się przez działanie Ducha Świętego, wzmacniając go. Ono przynosi nam zaszczyt przed Bogiem, odłącza nas dla Niego, przysposabia do Jego służby i przygotowuje do każdego dobrego słowa i czynu. Do nas wszystkich, a szczególnie do pielgrzymów i starszych, odnosi się polecenie „bądźcie czystymi wy, którzy nosicie naczynia Pańskie”.

    Równoległe cytaty: 3 Moj. 21:6; Iz. 6:5-8; 52:11; Jer. 15:19; Mat. 20:25-28; Rzym. 2:21-23; 1 Kor. 5:1-8; 6:9-20; 11:28-32; 2 Kor. 6:3-7,16-7:1; 13:5; Gal. 5:19-21; Efez. 5:3,4; 1 Tym. 3:1-15; 6:11; Jak. 3:10.

    Pieśni: 105, 44, 20, 125, 130, 229, 267.
    Wiersze brzasku: (170) Dotyk Mistrza.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3096.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jakie były ich wyniki?

Powrót na początek

23 GRUDNIA

Jakże dobre jest słowo we właściwym czasie! Słowo wypowiedziane we właściwym czasie jest jak złote jabłko na srebrnych czaszach – Przyp. 15:23; 25:11.

    Gdy rozmawiamy z ludźmi, którzy mają „uszy ku słuchaniu” i dopytują się o drogę do Pana, pamiętajmy, że w życiu ludzkim występują wielkie kryzysy, doniosłe chwile, w których jedno słowo może być cenniejsze i potężniejsze niż sto lub tysiąc słów w innym czasie i innych okolicznościach. Bądźmy zawsze gotowi do służby Pana, czy jest to dla nas pora dogodna, czy nie, chętni z zadowoleniem kłaść własne życie dla braci. Powinniśmy jednak czynić różnicę między tym, co jest niedogodne dla nas, a tym, co jest niedogodne dla innych i chętnie służyć drugim w każdym czasie, nawet niedogodnym dla nas, jeśli jest on dogodny i odpowiedni dla nich. Nie narzucajmy się nikomu nawet z Ewangelią w czasie niedogodnym dla tej osoby, bez względu na to, jak dogodną dana okazja może być dla nas. (R 3122)
* * *
    Jest czas milczenia i czas mówienia. Są rzeczy, które trzeba powiedzieć, i takie, które lepiej przemilczeć. Ten, kto mówi, kiedy powinien milczeć, kto mówi o tym, o czym nie powinno się mówić, a powstrzymuje się od wypowiedzenia tego, co powinno być powiedziane – jest niemądry i przynosi szkodę. Natomiast ten, kto milczy, kiedy trzeba milczeć, kto powstrzymuje się od niestosownych i szkodliwych uwag, kto we właściwy sposób i we właściwym duchu wypowiada rzeczy, których wymaga czas, miejsce, okazja oraz osoba – jest mądry i pomocny. Zdolność wypowiadania właściwych rzeczy w odpowiednim duchu i w odpowiedni sposób, przy właściwej okazji, czasie i miejscu oraz do właściwej osoby, jest łaską rzadko osiąganą, cenną i owocną. Bądźmy bardziej uważni w doborze rzeczy, o których mówimy, ducha i sposobu mówienia, pory, okazji i miejsca oraz osób, do których mówimy. Wtedy nasze słowa będą coraz lepsze, ponieważ będą wypowiedziane we właściwym czasie.

    Równoległe cytaty: Ps. 37:30; 39:2; 119:13,46,172; 141:3; Przyp. 12:18-20; 15:1,2,4,7; 16:21,23,24; 31:26; Kaz. 12:9-11; Efez. 4:25,29; Kol. 4:6; 1 Piotra 3:15,16; Obj. 14:5.

    Pieśni: 260, 116, 272, 275, 22, 49, 16.
    Wiersze brzasku: (96) Jakiego Przyjaciela mamy w Jezusie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5517.

    Pytania: Jak w tym tygodniu używałem(am) swego języka? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

24 GRUDNIA

Nazwiesz imię jego Jezus; albowiem on zbawi lud swój od grzechów ich – Mat. 1:21.

    Dostrzeżenie drobnych szczegółów, które Boska opatrzność przygotowała w związku z narodzinami naszego Zbawiciela i posłaniem poselstwa Ewangelii, wzmacnia wiarę ludu Pana. Uświadomienie sobie Boskiej opieki w przeszłości, nawet w drobnych sprawach, daje podstawę do ufności w mądrość i zabezpieczenie przez Boga tych zarysów Jego planu, które należą jeszcze do przyszłości – w wypełnienie się wszystkich nadzwyczaj wielkich i cennych obietnic ześrodkowanych w Tym, który narodził się w Betlejem. Świadomość Boskiej opatrzności w większych sprawach Boskiego planu także pobudza wiarę w opatrzność Pana w odniesieniu do osobistych i bardziej prywatnych spraw Jego ludu. (R 2555)
* * *
    Imiona nadawane biblijnym postaciom wskazują na charakter, dzieło, urząd, doświadczenia oraz typiczne relacje osób lub rzeczy z nimi związanych. Wyjaśnia to Boski wybór imienia dla Mesjasza. Jezus to łaciński odpowiednik hebrajskiego Joshua lub Jeshua (Jehowa jest zbawieniem) i oznacza urzędowe dzieło naszego Pana. Jego lud stanowią wszyscy ci, którzy w tym i następnym Wieku przyjdą przez Niego do Boga. Rodzaj ludzki znajduje się pod potępieniem, władzą i skutkami grzechu. Zasługa naszego Pana, obecnie przypisywana poświęconym, uwalnia ich od potępienia grzechu. Przez Ducha, Słowo i opatrzność Pana On stopniowo uwalnia ich spod władzy, panowania grzechu, a w zmartwychwstaniu uwolni ich ostatecznie od wszelkich skutków grzechu. Później, przez zastosowanie Swojej zasługi, nasz Pan wyzwoli świat spod potępienia grzechu, a przez Swój urząd Kapłana, Pośrednika, Króla, Prawodawcy, Sędziego, Proroka i Ojca wyzwoli z mocy i skutków grzechu wszystkich tych, którzy posłusznie staną się Jego ludem. Alleluja, co za Zbawca! On ma moc zbawienia!

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 49:18; Ijoba 33:23,24; Ps. 72:4,12-14,17; 80:18; 89:20; Iz. 28:16; 40:10,11; 42:6,7; 53:10-12; 62:11; Zach. 9:9; Mat. 15:24; 18:11-13; Łuk. 1:68-77; 2:11,30-34; Dz.Ap. 16:31; Rzym. 3:24-26.

    Pieśni: 132, 260, 144, 345, 342, 116, 347.
    Wiersze brzasku: (11) Nasz Mistrz.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4534.

    Pytania: Co znaczy dla mnie imię Jezus? Dlaczego? Jak? Czego ono we mnie dokonuje?

Powrót na początek

25 GRUDNIA

Nie bójcie się, bo oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem wszystkiego ludu, gdyż dziś narodził się wam Zbawiciel, którym jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowym – Łuk. 2:10,11.

    Nie możemy zgodzić się, że jest to właściwy dzień obchodzenia urodzin naszego drogiego Zbawiciela, lecz musimy jednoznacznie stwierdzić, że narodzenie to miało miejsce około 1 października (Wykłady Pisma Świętego, Tom II, str. 54). Skoro jednak Pan nie wyraził pragnienia, byśmy obchodzili Jego narodziny, nie ma znaczenia, w jakim dniu to tak ważne dla wszystkich wydarzenie jest obchodzone. W tym tak powszechnie świętowanym dniu możemy przyłączyć się do tych wszystkich, których serce pała miłością i oceną dla Boga i Zbawiciela. Zwyczaj wzajemnego obdarowywania się w tym czasie drobnymi upominkami wydaje się być szczególnie stosowny. Bóg jest Dawcą wszelkiego dobrego i doskonałego daru. Bóg stale udziela, a my stale od Niego otrzymujemy. Wśród wszystkich Jego darów największą wartość ma dla nas jednak Dar Jego Syna, by stał się naszym Odkupicielem. (R 3289)
* * *
    Dobra nowina o wielkiej radości dla wszystkich ludzi zwiastuje liczne błogosławieństwa: odpuszczenie grzechów, prowadzące do wzbudzenia wszystkich umarłych; dokładne poznanie prawdy; umieszczenie rodzaju ludzkiego w warunkach niesprzyjających grzechowi i błędowi, a sprzyjających prawdzie i sprawiedliwości; wywieranie na wszystkich ludzi korzystnego wpływu ku Chrystusowi; doprowadzenie każdego kolana do zgięcia się i każdych ust do wyznania, że On jest Panem; zaoferowanie wszystkim Ducha Świętego i przywilejów Gościńca Świątobliwości. Przymierze Potwierdzone Przysięgą zapewnia „nasieniu”, iż takich błogosławieństw udzieli rodzajowi ludzkiemu. Cena okupu, doskonała ludzka istota, musiała istnieć, zanim mogła zostać złożona jako podstawa tych wszystkich błogosławieństw. Ten, który miał być Panem i Chrystusem, musiał więc narodzić się w ludzkiej naturze. Gdy już to nastąpiło, ogłaszając to jako embrionalne wydarzenie, Anioł mógł mówić o błogosławionym wzroście, który miał swoje korzenie w narodzinach Dzieciątka w Betlejem, a swój owoc – w restytucji człowieka.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 12:3; Ps. 22:28-30; Iz.9:6; 29:18,24; 35:5,6,10; Łuk. 2:30-32,34; Jana 1:9; 12:32; Rzym. 14:9; Filip. 2:9-11.

    Pieśni: 15, 132, 190, 255, 24, 73, 144.
    Wiersze brzasku: (241) Wkrótce nadejdzie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3700.

    Pytania: Czy w tym tygodniu Ewangelia była dla mnie dobrą nowiną? Dlaczego? W jaki sposób? Jak ona wpłynęła na moje postępowanie?

Powrót na początek

26 GRUDNIA

Tylko bądź silny i bardzo odważnie sobie poczynaj – Joz. 1:7.

    „Tylko bądź silny i bardzo odważnie sobie poczynaj”. Istnieją różne rodzaje odwagi: jeden rodzi się z egotyzmu i polegania na sobie, inny z lekkomyślności, która nie bierze pod uwagę istniejących trudności. Odwaga, którą zaleca Pan i którą wszyscy duchowi Izraelici powinni starać się posiąść, jest odwagą, która pomimo trzeźwej i spokojnej oceny prób i trudności, pokornie zdając sobie sprawę ze swej niewystarczalności, jest podtrzymywana przez wiarę w Pana – przez ufność w Boskie obietnice, dzięki czemu duchowi Izraelici mogą być mocni w Panu i w sile Jego mocy. (R 3079)
* * *
    Odważna moc nie oznacza tylko fizycznej siły i męstwa, lecz także umysłową, moralną i religijną moc oraz męstwo, zrodzone z wiary w Boga, z nadziei zwycięstwa, z rozkoszowania się Boskimi zasadami oraz posłuszeństwa im. Składa się więc ona z samokontroli, cierpliwości i męstwa. Jest potrzebna z powodu niekorzystnych czasów, w których żyjemy; z powodu występowania kwestii dotyczących Boga, Chrystusa, prawdy, Kościoła i świata; z powodu sprzeciwiających się nam wrogów w postaci zasad zawierających błąd, grzech, samolubstwo i światowość oraz w postaci osób, takich jak szatan, my sami i świat; z powodu pracy, jaką mamy do wykonania – każdy dla siebie, dla Kościoła i świata; z powodu zwycięstw, jakie mamy odnieść; oraz z powodu ostatecznych nagród, jakie mamy uzyskać. Taka odważna moc nie może być rozwinięta przez bezczynność ani samo pragnienie. Można ją zdobyć tylko przez wierne korzystanie z Pańskiego Ducha, Słowa i opatrzności, wśród codziennych doświadczeń oraz konfliktów, małych i wielkich.

    Równoległe cytaty: Joz. 1:5-9; 5 Moj. 5:32,33; 31:7,8; Iz. 35:4; 41:10-14; Rzym. 8:31,37; 1 Kor. 16:13; Efez. 6:10-16; Ps. 27:1; 46:2,8; 119:42; Przyp. 2:7; Sędz. 6:14.

    Pieśni: 272, 13, 44, 71, 183, 184, 266.
    Wiersze brzasku: (188) Kiedyś zrozumiemy.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5705.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) silny(a) i odważny(a)? Dlaczego? Gdzie? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

27 GRUDNIA

Dziateczki, wystrzegajcie się bałwanów – 1 Jana 5:21.

    Swego zaufania nie powinniśmy pokładać w wodzach, lecz w Panu. Nie oznacza to, że mamy nie ufać wodzom czy ich nie uznawać, ponieważ cała historia postępowania Pana ze Swym ludem, typicznym i antytypicznym, pokazuje, że używa On ludzkich narzędzi jako Swoich przedstawicieli w nauczaniu i prowadzeniu Swego ludu z łaski w łaskę, z wiedzy w wiedzę. Lekcją, której należy się nauczyć, jest to, że Pan jest pod każdym względem kompetentny do kierowania Swoim dziełem; że chociaż szukamy Jego kierownictwa przez ludzkie narzędzia, naszej ufności nie pokładamy w nich, w ich mądrości ani sile, lecz w mądrości i sile Pana, prowadzącej ich, a przez nich także i nas. (R 3077)
* * *
    Bałwany nie zawsze są odrażającymi fizycznymi podobiznami. Są nimi wszystkie fizyczne, umysłowe, moralne i religijne obiekty inne niż Jehowa, którym ludzie się kłaniają i oddają w najwyższym stopniu. To, czemu ktoś całkowicie się poświęca, jest jego bogiem; a jeśli nie jest to Jehowa, staje się to bałwanem. Niektórzy czynią sobie zatem bałwany ze swoich wyznań, denominacji, sekt, siebie samych, swoich ambicji, wyglądu, ubioru, wygód, wykształcenia, stanowiska, popularności, bezpieczeństwa, opinii, praw, apetytu, domu, majątku, rodzin, tytułów, przyjaciół, kraju, wodzów, przeciwnej płci itd. Właśnie takie bałwany są powabne dla nas, którzy powstrzymujemy się od służenia odrażającym pogańskim bałwanom. Apostoł napomina nas, byśmy strzegli się szczególnie tych bałwanów. Oddawanie się takiemu bałwochwalstwu oznacza wycofywanie się z poświęcenia, zgodnie z którym ślubowaliśmy być umarłymi dla siebie i świata, a żywymi dla Boga; oznacza stawanie się sługami grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, pod rozkazami szatana.

    Równoległe cytaty: 1 Kor. 10:7-14; 2 Moj. 32:23-26; 2 Kor. 6:17; 2 Moj. 20:3-6; 1 Sam. 15:23; Ps. 16:4; 44:21; Joz. 24:23; Jon. 2:9,10; 1 Kor. 6:9; Obj. 9:20; 21:8.

    Pieśni: 4, 197, 172, 192, 312, 224, 47.
    Wiersze brzasku: (84) Mój hymn.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5297.

    Pytania: Czy w tym tygodniu wystrzegałem(am) się bałwanów? Jak? W jakich warunkach? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

28 GRUDNIA

Ze strumienia na drodze pić będzie; przeto podniesie głowę – Ps. 110:7.

    Pragniemy prosić naszego Pana, Mistrza i Głowę, by coraz bardziej nam błogosławił, gdy z nowym zapałem będziemy się starać wiernie i z radością pić ze strumienia życiowych doświadczeń, czerpiąc z nich mądrość, która przysposobi i przygotuje nas do Jego służby w niedalekiej przyszłości i która jeszcze lepiej przysposobi i przygotuje nas do Jego służby także w obecnym czasie. Przez Jego łaskę umożliwi nam też okazywanie Jego chwały we wszystkich trudnych okolicznościach oraz zmiennych kolejach życia, byśmy mogli wysławiać Go w naszym ciele i duchu, które są Jego. Pijąc z tego strumienia, uczmy się od małych ptasząt, które gdy piją, ciągle podnoszą główki, jak gdyby składając podziękowanie Bogu. Zawsze składajmy dziękczynienie naszemu Panu za każde doznane doświadczenie życiowe, za każdą lekcję, za każdą próbę, wykorzystując je wszystkie do naszego duchowego rozwoju. (R 2935)
* * *
    Strumień z tego tekstu przedstawia Słowo Boże i doświadczenia życiowe. Mamy tutaj obraz podróżowania po drodze, wzdłuż której płynie strumień czystej wody. Z tego strumienia spragnieni podróżni mogą się napić i ugasić pragnienie. Nasz drogi Odkupiciel znajdował strumień Słowa, płynący dla Jego pokrzepienia, przez całą Swoją podróż; z niego pił i pokrzepiał się. Podróżując jak On w kierunku Niebiańskiego Syjonu, pijmy z tego chłodnego, pokrzepiającego strumienia, kiedykolwiek potrzebujemy jego pokrzepienia. Jezus pił też ze strumienia doświadczeń życiowych, ucząc się nowych lekcji, przygotowujących Go do nowych doświadczeń. Doświadczenia życiowe także nas nauczą nowych lekcji, pomocnych w przyszłych doświadczeniach. Tylko najbardziej tępi uczniowie nie uczą się z doświadczenia, najlepszego z nauczycieli. Nie należąc do tej klasy, uczmy się lekcji, których Pan nam dostarcza, zarówno ze Słowa Bożego, jak i życiowych doświadczeń.

    Równoległe cytaty: Łuk. 22:27; Dz.Ap. 8:32,33; 2 Kor. 8:9; 10:1; Filip. 2:5-8; Iz. 50:5,6; Mat. 26:51-54; Żyd. 12:2-14; Ezdr. 7:10; Ps. 78:2-8; 143:8,10; Przyp. 23:12.

    Pieśni: 63, 9, 10, 22, 67, 154, 315.
    Wiersze brzasku: (206) Z chwały w chwałę.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 2935.

    Pytania: Czego w tym tygodniu nauczyłem(am) się ze Słowa oraz doświadczenia? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

29 GRUDNIA

Z rana siej swoje nasienie, a wieczorem niech nie spoczywa ręka twoja, bo nie wiesz, czy uda się to czy tamto, czy obydwa będą jednakowo dobre – Kaz. 11:6.

    Wszyscy członkowie ludu Pana, proporcjonalnie do pragnienia służenia prawdzie, powinni stale czuwać, by dostrzegać sposobności służby, oczekując, że Pan będzie ich prowadził i używał. Gdziekolwiek dostrzegamy oznaki oddania dla Pana i Jego Słowa, powinniśmy być gotowi podać pomocną dłoń. Powinniśmy być gotowi przekazywać drugim błogosławieństwo, które sami otrzymaliśmy, uważając to za główną rzecz w życiu tych, którzy poświęcili się na służbę Królowi królów. (R 2964)
* * *
    Nie jesteśmy w stanie czytać serc innych ludzi. Tylko Bóg może to czynić. Dlatego powinniśmy siać na wszelkich urodzajnych miejscach. Mamy prawo zatrzymać święte rzeczy oraz perły prawdy i charakteru tylko przed dwiema klasami: klasą „psów” – tych, którzy swarliwie warczą, pomrukują i kąsają nas; oraz klasą „świń” –tych, którzy tarzają się w błocie grzechu. Wszystkim innym powinniśmy podawać odpowiednie części Słowa. Nie powinniśmy zadowalać się uczynieniem tego raz czy dwa razy. Należy to powtarzać tak często, jak wymagają tego potrzeby osób, z którymi mamy do czynienia, bez względu na naszą własną wygodę. Nie możemy przewidzieć, przy którym powtórzeniu Słowo Boże trafi do słuchającego, ani która osoba na nie zareaguje. Jak Samuel, często myślimy, że pomazańcami Pana są ci, których Bóg w rzeczywistości odrzuca, nie dostrzegając Jego pomazańców w tych, których On w rzeczywistości przyjmuje. Dlatego powinniśmy być ostrożni w osądzaniu. Jedynie Bóg nieomylnie osądza serce i objawia jego stan w oparciu o probierz Ducha, Słowa i opatrzności, które wykazują, czy charaktery są prawdziwym kruszcem czy też stopem. Czekajmy więc na Jego probierczą próbę, która właściwie oceni każdy przypadek.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 49:24-26; Ps. 1:3; 127:1,2; 128:1,2; Przyp. 11:18, 19,30; Iz. 58:6-14; 62:1; Jana 18:37; 1 Kor. 15:58; Gal. 6:9; 2 Tym. 4:2,5.

    Pieśni: 210, 70, 164, 260, 200, 275, 309.
    Wiersze brzasku: (140) Tylko.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5489.

    Pytania: Czy w tym tygodniu głosiłem(am) prawdę? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

30 GRUDNIA

Koronujesz rok dobrocią twą – Ps. 65:12.

    Niech przegląd kierownictwa Boskiej opatrzności w minionym roku, pokazujący nam Boską dobroć i miłosierdzie, pobudzi naszą wiarę i ufność w Boga w odniesieniu do zbliżającego się nowego roku. Właściwe przemyślenie przeszłości umożliwi prawdziwemu dziecku Bożemu nie tylko złożenie dziękczynienia za miniony okres, ale także spojrzenie przed siebie i podniesienie głowy ze świadomością, że nasze wyzwolenie jest bliższe niż wtedy, gdy po raz pierwszy uwierzyliśmy, oraz że Ten, który rozpoczął w nas dobre dzieło, jest zdolny i chętny je dokończyć – jeśli tylko nadal będziemy poddawać swoją wolę i życie, nasze wszystko, Jego mądrości i miłującej opiece. (R 2737)
* * *
    Słowo rok jest czasami używane w Biblii dla określenia okresu przeciętnie trwającego około 365 dni, a czasami całego Wieku. Obydwa rodzaje lat Pan koronuje Swoją dobrocią. On koronuje Swoją dobrocią rok kalendarzowy, podtrzymując wszechświat i sterując jego wspaniałą maszynerią na Swoją chwałę i dla dobra Swoich stworzeń, udzielając im błogosławieństw w postaci pór roku. W ten sposób, pośród ograniczeń klątwy, Pan obficie błogosławi. Wiek Ewangelii, widziany jako „miłościwy rok Pański”, jest koronowany dobrocią Pana, okazaną w odkupieniu, nauczaniu, usprawiedliwianiu, uświęcaniu, kompletowaniu, wyzwalaniu i uwielbieniu Kościoła; w doprowadzeniu Wielkiej Kompanii do życia wiecznego; w rozwijaniu niespłodzonych z Ducha poświęconych do stanowiska książąt na ziemi; oraz w przygotowaniu żydów i pogan do tysiącletniego panowania. Podobnie Wiek Tysiąclecia zostanie ukoronowany Boską dobrocią – przebaczeniem, wzbudzeniem z grobu, pouczeniem, współczuciem, pociąganiem oraz błogosławieniem całego rodzaju ludzkiego, podniesieniem ziemi oraz posłusznych ludzi do doskonałości, jak również udzieleniem wiernym wiecznego życia w Raju.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 33:19; 34:6; Ps. 33:5; 34:9; 73:1; 107:8,9,43; 145:7,9; Iz. 61:1,2; 63:7; Mat. 7:11; Łuk. 4:18,19; Rzym. 2:4; Tyt. 3:4.

    Pieśni: 11, 45, 46, 55, 83, 89, 293.
    Wiersze brzasku: (252) Wszystkie te lata.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4100.

    Pytania: Jakie szczególne błogosławieństwa przyniósł ten rok? Jak one na mnie wpłynęły?

Powrót na początek

31 GRUDNIA

Cóż oddam Panu za wszystkie dobrodziejstwa jego, które mi uczynił? Kielich obfitego zbawienia wezmę, a imienia Pańskiego wzywać będę. Śluby moje złożę Panu, teraz, przed wszystkim ludem jego – Ps. 116:12-14.

    Zakończenie roku jest znakomitą okazją do podjęcia nowych postanowień na nadchodzący rok. Umiłowani bracia, uczyńmy wiele dobrych postanowień odnośnie tego, kim chcielibyśmy być, co robić, jak cierpieć i mieć społeczność z Panem, abyśmy przy Jego pomocy mogli uczynić ten rok najlepszym w naszym życiu – rokiem największych nadziei, największych wysiłków, a przy łasce Pana – rokiem największych osiągnięć w samoofierze, w przezwyciężaniu świata i jego ducha, w pokonywaniu siebie i pragnień ciała, w odpieraniu przeciwnika, w wysławianiu naszego Pana i błogosławieniu Jego ludu. (R 2551)
* * *
    Obecnymi dobrodziejstwami Pana dla nas są Jego błogosławieństwa twórcze, opatrznościowe, odkupujące, kształcące, usprawiedliwiające, uświęcające i wyzwalające. Jego przyszłe dobrodziejstwa dla nas dotyczą osiągnięcia przez nas Królestwa, usposobienia, natury, widoków, zaszczytów, społeczności, dziedzictwa i urzędu. Pierwszą rzeczą, jaką możemy uczynić za otrzymane dobrodziejstwa, to wziąć kielich zbawienia. Kielich zazwyczaj symbolizuje doświadczenia błogie i bolesne. Kielich zbawienia przedstawia doświadczenia szczęścia i boleści związane z uzyskaniem przez nas zbawienia. Przyjmujemy więc te doświadczenia z wdzięcznością i oceną. Następnie wzywamy imienia Pańskiego, ufnie przyjmując Jego łaskę, miłosierdzie i prawdę w czasie potrzeby. W końcu, wypełniamy nasz ogólny ślub poświęcenia – martwoty dla siebie i świata, a ożywienia dla Boga – oraz nasze szczególne śluby, podległe temu ogólnemu. Czynimy to teraz w interesie całego ludu Bożego – tego obecnego i tego w przyszłości.

    Równoległe cytaty: Ps. 51:14,15; 103:2,3; Iz. 6:5-8; Rzym. 12:1,2; 1 Kor. 6:20; 2 Kor. 5:14,15; Ps. 23:5; 63:6; Łuk. 22:17,18,20; Mat. 20:22,23; 26:39,42; Jana 18:11; 4 Moj. 15:2-5; 5 Moj. 23:21; Jon. 2:9; Ps. 66:13-15.

    Pieśni: 325, 10, 324, 8, 47, 224, 277.
    Wiersze brzasku: (256) Życzenia noworoczne.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5538.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z myślą powyższego tekstu? Jak zostały przyjęte? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek