Manna Czerwiec

Start

CODZIENNA NIEBIŃSKA MANNA
Czerwiec
Wybierz datę:

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30

1 CZERWCA

Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten jest, który mnie miłuje; a kto mnie miłuje, będzie go też miłował Ojciec mój, i ja go miłować będę, i objawię mu siebie samego – Jana 14:21.

Niech ta serdeczna łączność i społeczność z Chrystusem udziela każdemu z nas coraz więcej Jego ducha, tak by świat dowiedział się o nas, że „byliśmy z Jezusem”. Niech modlitwą każdego z nas będzie (R 1789):
Panie Jezu, bądź dla mnie miłością
I żywą, jasną rzeczywistością!
Bardziej widzialny dla oczu wiary,
Niż wielkie morza, góry i skały.
Droższy nad skarby całego świata,
I milszy nad przyjaźń drogiego brata.

* * *

    Dowodem naszej miłości do Pana jest posiadanie i zachowywanie Jego przykazań. Taka miłość do Pana jest odwzajemniana przez Ojca i Syna w wyniku ocenienia przez Nich tej zalety w nas. To pobudza Ich do udzielania nam dodatkowych wyrazów zaufania i miłości, ostatecznie prowadząc do przywileju społeczności serca z Nimi, wynikającego ze zrozumienia oraz oceny Ich charakterów.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 30:19,20; Jana 14:15-17,22-24; 1 Jana 2:5; 4:13; 5:3; Przyp. 8:17; 23:26; Jana 15:10,14; 16:27; Żyd. 12:6; Jana 8:31,32.

    Pieśni: 315, 22, 312, 166, 113, 213, 299.
    Wiersze brzasku: (295) Dotyk ręki Mistrza.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5520.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia odnoszące się do tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był wynik?

Powrót na początek

2 CZERWCA

Nie osądziłem za rzecz potrzebną cokolwiek innego umieć między wami, jak tylko Jezusa Chrystusa,i to onego ukrzyżowanego – 1 Kor. 2:2.

    Obserwowanie tych poświęconych jednostek, które pozwoliły, by tematy inne niż „ta Ewangelia” absorbowały ich czas i uwagę, skłania nas do udzielenia im rady, by bardzo starannie wygospodarowywali czas oraz talenty na rzecz posługi Ewangelii, pozostawiając obecnie drugim wszystkie inne sprawy, nawet te bardzo interesujące, dla siebie rezerwując je na przyszłość, kiedy wszelka wiedza stanie się naszym udziałem. Zauważyliśmy, że wszyscy, którzy z jakichkolwiek możliwych do uniknięcia powodów uchylają się od służby na rzecz prawdziwej i jedynej Ewangelii, szybko schodzą z drogi lub natrafiają na poważne przeszkody w dążeniu do Królestwa. (R 1811)

* * *

    Jezus Chrystus, i to Ten ukrzyżowany, oznacza nasz Okup i nasz Wzór. Obejmuje to nasze usprawiedliwienie i uświęcenie, będąc zwięzłym streszczeniem tego, czym Chrystus jest dla Swoich naśladowców. Nasze wzajemne zainteresowanie sobą jako ludem Bożym powinno sprawić, by myśl ta przenikała nasze wszystkie wzajemne relacje. Jako współuczniowie Chrystusa, możemy z korzyścią koncentrować swoją uwagę na tej myśli, pomijając wszystkie inne rzeczy.

    Równoległe cytaty: Gal. 6:14; Filip. 3:8,13,14; Dz.Ap. 5:30,31,42; 13:23,26-33; 16:31; 17:2,3; 18:5,6; 19:4; 20:20,21; 26:22,23; Rzym. 5:8-11; 1 Kor. 1:17,24,30; 2:3-8; 4:1,2; 3:5-10; 2 Kor. 3:3,6; 4:5; 6:1.

    Pieśni: 116, 13, 44, 78, 91, 130, 136.
    Wiersze brzasku: (229) Jego kroki.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5044.

    Pytania: Czy w tym tygodniu starałem(am) się służyć tylko Jezusowi? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

3 CZERWCA

Niebiosa opowiadają chwałę Bożą, a dzieło rąk jego rozpostarcie oznajmuje. Dzień dniowi podaje słowo, a noc nocy pokazuje umiejętność. Nie ma języka ani mowy, nie słychać ich głosu. Jednak na wszystką ziemię rozchodzi się melodia ich, a do kończyn okręgu ziemi słowa ich – Ps. 19:2-5.

    Wspaniały codzienny i conocny widok niebios powinien wzbudzić w nas uwielbienie i adorację; powinien natchnąć nasze serca świętą i pełną czci pobożnością. Niech ta bezgłośna aktywność, doskonałe posłuszeństwo Boskiemu prawu i błogosławiony blask tych niebiańskich zastępów będzie dla nas uzdrawiającą lekcją gorliwej aktywności, bez zamieszania czy ostentacji; lekcją doskonałego posłuszeństwa woli Tego, który wszystko czyni dobrze – który jest zbyt mądry, by błądzić; zbyt dobry, by być nieżyczliwym; niech będzie lekcją oświecania każdego, kto nas widzi, Pańską chwałą, która nas oświeciła. (R 1811)

* * *

    Stwierdzamy, że wszelkie różnorodne obiekty i układy w naturze nie tylko manifestują Pańskie przymioty naszym uważnym umysłom, lecz także symbolizują rzeczy, które objawiają Jego przymioty i plan. W taki sposób nowe niebiosa objawią Jego charakter w przyszłym Wieku. Noce i ich zło symbolizują różne okresy, w których różne złe klasy doświadczają zła, szczególnie w Epifanii. Dni symbolizują czasy błogosławieństw różnych okresów, przy czym te wcześniejsze były cieniem tych późniejszych, jak na przykład w Żniwach i równoległych okresach.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 1:1-2:7; Iz. 40:26; Ijoba 9:8,9; 12:7-9; 28:23-26; 37:15,17; 38:4,7-10; Ps. 8:4-10; 104:2-6,24; 136:5-9; Jer. 51:15,16; Rzym. 1:19,20; Żyd. 11:3,10.

    Pieśni: 283, 11, 45, 55, 89, 227, 292.
    Wiersze brzasku: (216) Bóg w naturze.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5209.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje rozmyślania odnoszące się do obecnego oraz przyszłego literalnego i symbolicznego świata? Jaki wpływ wywarły one na moją cześć dla Boga?

Powrót na początek

4 CZERWCA

Aby doświadczenie wiary waszej daleko droższe niż złoto, które ginie, którego jednak przez ogień doświadczają, znalezione było wam ku chwale, czci i sławie w objawienie Jezusa Chrystusa – 1 Piotra 1:7.

    To wasza wiara jest teraz na próbie. Podczas spokojniejszych dni, kiedy słońce łaski świeciło jasno nad wami, spokojnie kładliście fundamenty wiedzy prawdy i wznosiliście budowlę chrześcijańskiego charakteru. Obecnie znajdujecie się w piecu w celu wypróbowania. Bądźcie więc odważni; wzmocnijcie cierpliwość; wytężcie wszystkie siły potrzebne do wytrwałości; trzymajcie się mocno nadziei; przypomnijcie sobie obietnice, które wciąż należą do was i „nie odrzucajcie ufności waszej, która ma wielką zapłatę”. „W milczeniu i w nadziei będzie moc wasza”. „Poddaj się Panu i oczekuj go”, a wiara zwycięży. (R 1822)
* * *
    Jak probierca, wkładając rudę złota do ognistego tygla, nie chce jej zniszczyć, lecz oddzielić od żużlu i oczyścić, tak Bóg daje nam ogniste doświadczenia nie po to, by zniszczyć naszą wiarę, lecz oddzielić od niej żużel grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, czyniąc ją pod każdym względem wartościową, co zostanie zamanifestowane jako godne uznania, czci i chwały w czasie objawienia się naszego Pana – w okresie Jego Epifanii.

    Równoległe cytaty: 1 Kron. 29:17; Ps. 26:2; 81:8; Mat. 13:19-22; 2 Tes. 1:3-5; Żyd. 6:13,18; Jak. 1:3,12; Żyd. 11:7,17-19,25,29,30,32-39; Ijoba
1; 2; Ezdr. 8:22; Mat. 8:23-27; 15:21-28; 9:28; 14:25-33.

    Pieśni: 197, 12, 57, 93, 110, 124, 137.
    Wiersze brzasku: (42) Właściwa była droga.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5114.

    Pytania: Jakich rzeczy, mających związek z tym tekstem, doświadczyłem(am) w tym tygodniu? Jak zostały przyjęte? Co mi w nich pomagało lub przeszkadzało? Jaki był ich skutek?

Powrót na początek

5 CZERWCA

W tobie, Panie, pokładam ufność! – Ps. 31:2.

    Nic nie może przynieść chrześcijaninowi większej niekorzyści w obliczu wrogów jak zezwolenie, choćby tymczasowe, na wypuszczenie z rąk kotwicy wiary. Niech to uczyni tylko na chwilę, a ciemności nieuchronnie zaczną gromadzić się wokół niego tak, że nie będzie mógł dojrzeć jasności oblicza Ojca, ponieważ „bez wiary nie można podobać się Bogu”. A kiedy ponownie będzie starał się uchwycić kotwicę, moce ciemności gwałtownie zaatakują go zwątpieniem i strachem, zwykle wynikającymi z jego ludzkich niedoskonałości, które – o czym powinien pamiętać – są przykryte szatą sprawiedliwości Chrystusa. Jeśli chcemy, by w naszym sercu panował pokój Boży, nigdy nie wolno nam wypuścić z rąk kotwicy wiary ani dopuścić, by najbardziej zajadłe ataki szatana osłabiły naszą odwagę. Postawą naszego serca zawsze powinno być: „Choćby mnie zabił, ufać w nim będę”. (R 1832)
* * *
    Chrześcijanin nie pokłada ufności w sobie ani w broni cielesnej. Jego serce odpoczywa w Jehowie. A jaki odpoczynek może być bezpieczniejszy od tego doświadczanego na łonie Jehowy – samoegzystującego, wiecznego, nieśmiertelnego, niezależnego i nieograniczonego Boga! Obietnica i przysięga kogoś takiego są godne całkowitego zaufania. Nasza kotwica znajduje w Nim oparcie – w Jego osobie, charakterze, planie i dziełach.

    Równoległe cytaty: 1 Kron. 5:20; 2 Kron. 14:11; 20:12; Ijoba 13:15,16; Ps. 18:31; 22:5,6; 27:1; 31:7,15,16; 34:2-13; 118:5-9; Przyp. 3:5; Iz. 26:3; Dan. 3:17; Mich. 7:7; Abak. 3:19; Rzym. 4; 2 Tym. 1:12; Żyd. 11.

    Pieśni: 12, 213, 124, 197, 110, 126.
    Wiersze brzasku: (55) Doskonała ufność.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5990.

    Pytania: W czym ufałem(am) Bogu w tym tygodniu? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

6 CZERWCA

Strzeżcie się, aby nie były obciążone serca waszeobżarstwem, opilstwem i troską o ten żywot – Łuk. 21:34.

    Zdajemy sobie sprawę z ogromu pracy, jaka jest przed nami, oraz potrzeby trzeźwości, czujności i stałości! Praca ta jest dziełem całego życia, życiową walką z potężnym wrogiem zakorzenionym w naszym ciele. Moce zewnętrzne są naprawdę silne, lecz daleko więcej należy obawiać się walki wewnętrznej. Jeśli w jakimkolwiek stopniu zostaniemy zatruci duchem tego świata, jeśli choćby w niewielkim stopniu zezwolimy na samozadowolenie, umiłowanie wygód, przyjemności, na pobłażanie skłonnościom starego człowieka w postaci zazdrości, złości, pychy, próżności, chełpliwości, porywczości, wyniosłości, gniewu, walki lub podobnych rzeczy, będziemy narażeni na wielkie niebezpieczeństwo! (R 1859)
* * *
    Wpływ świata, ciała i przeciwnika popycha nas do nieumiarkowania w jedzeniu i piciu oraz do troszczenia się o ten żywot. Konieczna jest czujność, jeśli chce się zapobiec takiej przesadzie. By jej uniknąć, bądźmy zatem uważni i czujni, nie dowierzając sobie i dokładnie analizując swoje myśli, pobudki, słowa, czyny, otoczenie i działające na nas wpływy. Jednostka obciążona w tym względzie z pewnością nie zdobędzie nagrody, która jest przeznaczona jedynie dla pilnych i wiernych.

    Równoległe cytaty: Rzym. 13:11,13; 1 Tes. 5:6-8; 1 Piotra 4:7; 5:8,9; Mat. 13:12-15,22; 25:13; 26:41; Łuk. 8:14; 1 Kor. 16:13; Obj. 3:2,3; 16:15; Łuk. 12:40.

    Pieśni: 183, 184, 130, 136, 13, 20, 78.
    Wiersze brzasku: (8) Kościół nominalny.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5055.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

7 CZERWCA

Bóg wszelkiej łaski, który nas powołał do wiecznej chwały swojej w Chrystusie Jezusie, gdy trochę pocierpicie, ten niech was doskonałymi uczyni, utwierdzi,umocni i ugruntuje – 1 Piotra 5:10.

    Ten upragniony stan doskonałej samokontroli i zdolności przeciwstawienia się złu, dowiedzionej wiary, cierpliwości i cnoty, trwałego, stałego odpoczynku w Chrystusie oraz nadziei dzięki Jego Słowu obietnicy – może być osiągnięty tylko poprzez znoszenie trudów przez dobrych żołnierzy Chrystusa. Tego stanu niewątpliwie doświadczał Apostoł, w miarę jak starzał się w służbie Mistrza. Oby stan ten był i naszym udziałem! Niech każdy mijający rok zastaje nas bliżej chwalebnego szczytu doskonałości! (R 1859)
* * *
    Udział w przywileju powołania Wieku Ewangelii jest jednym z najcudowniejszych przejawów Boskiej łaski. Nic dziwnego, że realizacja tego powołania wymaga wierności w najbardziej krytycznych próbach, którym towarzyszą cierpienia. Te cierpienia dokonują trzech rzeczy w rozwoju naszego nowego serca, umysłu i woli: wzmacniają nas we właściwej postawie wobec zła – w dobrych uczuciach, łaskach i wiedzy; równoważą różne elementy i zalety chrześcijańskiego charakteru; a ostatecznie je doskonalą, krystalizują. Tego wszystkiego dokonuje Pan przez moc Boskiego Ducha, Słowo i opatrzność.

    Równoległe cytaty: 1 Kor. 1:9; 1 Tym. 6:12; Ps. 30:6; Iz. 54:8; Mat. 5:12; Rzym. 8:18,37; 1 Piotra 1:6; Efez. 3:16; 6:10-17; Kol. 1:11; 2 Tym. 2:1; 2 Tes. 2:17; 3:3; 1 Tes. 3:12,13; Jak. 5:8; 2 Piotra 1:12; Rzym. 8:29; Łuk. 6:40; Efez. 4:12; Żyd. 13:20,21.

    Pieśni: 105, 305, 266, 272, 78, 201, 230.
    Wiersze brzasku: (303) Niezbędna siła.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 1806.

    Pytania: Co ten tekst oznaczał dla mnie w tym tygodniu? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

8 CZERWCA

Niech wie, że kto odwróciłby grzesznika od błędnej drogi jego, zachowa duszę od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów – Jak. 5:20.

    Gdy widzimy innych chodzących zakazanymi ścieżkami, drogą przestępców, nie możemy iść za nimi, by im tam pomagać, lecz powinniśmy pokazywać im właściwą drogę przez pozostawanie na niej i wzywanie ich. Gdy widzimy niektóre jednostki uwikłane w doktryny i nauki ludzkie, o których wiemy, że są oparte na złej podstawie, nie powinniśmy wnikać w te doktryny, aby służyć im naszą pomocą. Powinniśmy raczej przypomnieć im, że studiowanie jakiejkolwiek doktryny niezgodnej z podstawowymi prawdami jest nie tylko złym wykorzystywaniem poświęconego czasu, lecz że jakiekolwiek zajmowanie się rzeczami, o których wiemy, że są błędne, jest niewłaściwe i niebezpieczne, tak jak niebezpieczne jest wszelkie gwałcenie sumienia i zasad. (R 1860)
* * *
    Grzesznikiem z tego fragmentu jest jednostka, która zeszła na złą drogę, jak na to wskazuje werset 19. Szczególnie dotyczy to członków Wielkiej Kompanii, którzy grzeszą przeciwko swym ślubom poświęcenia. Ich postępowanie stale stawia ich w niebezpieczeństwie dalszego brnięcia w samowoli i ostatecznie znalezienia się we wtórej śmierci (Żyd. 6:4-6). Przywilejem ludu Pana jest staranie się o to, by ratować takich przed tym niebezpieczeństwem, a tym samym przykrywać szatą sprawiedliwości Chrystusowej mnóstwo grzechów popełnianych przez tych grzeszących samowolnie.

    Równoległe cytaty: Ps. 19:8; 51:15; Mat. 18:3; Łuk. 22:32; Dz.Ap. 3:19; Jak. 5:14-19; Mat. 18:15-17; 1 Kor. 5; 1 Tym. 1:19,20; Żyd. 3:12-14; 10:25; Gal. 6:1; 1 Jana 5:16; Obj. 7:14.

    Pieśni: 275, 135, 194, 28, 104, 103, 101.
    Wiersze brzasku: (184) O, marnotrawny, wróć!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3033.

    Pytania: Czy w tym tygodniu starałem(am) się nawrócić błądzącego brata lub siostrę? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

9 CZERWCA

Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, jam zwyciężył świat – Jana 16:3.

    Za Swoją wierność Pan nie otrzymał nagrody ziemskiego powodzenia; wprost przeciwnie, spotkały Go niedostatek i prześladowanie, i to aż do śmierci. Był On „mężem boleści, świadomym niemocy”. Urągania tych, którzy urągali Bogu, spadły na Niego. Chociaż był bogatym, dla nas stał się ubogim, tak ubogim, że powiedział: „Lisy mają jamy, ptaki niebieskie gniazda, ale Syn człowieczy nie ma gdzie głowy skłonić”. Sługa nie przewyższa swego Mistrza: jeśli Jego prześladowali, nas też będą prześladować; a urągania, którymi Jemu urągali, spadną i na nas. Jedyną nagrodą, której naśladowcy Chrystusa mogą się obecnie spodziewać, jest odczuwany w sercu przejaw Pańskiej miłości i uznania. (R 4071)
* * *
    Wśród utrapień, jakie lud Pana musi znosić, można wymienić niekorzyści spowodowane obecnymi złymi warunkami, stałą opozycję przeciwnika, prześladowania ze strony świata oraz opozycję ze strony ciała, szczególnie w czasie wyczerpania, chorób i smutków. Dla zrównoważenia tych niekorzyści Pan udziela duchowych błogosławieństw, umożliwiających nam radowanie się w obecnych niesprawiedliwych warunkach i posiadanie nadziei zwycięstwa, ponieważ nasz Pan zwyciężył świat.

    Równoległe cytaty: Jana 15:19-25; 16:2,3; Dz.Ap. 14:22; Rzym. 5:3-5; 2 Tym. 3:12; Żyd. 10:32-34; 12:5-13; Obj. 3:19; Jana 14:1,27; Rzym. 8:35-37; Gal. 6:14; 1 Jana 4:4; 5:4.

    Pieśni: 328, 38, 57, 93, 179, 222, 305.
    Wiersze brzasku: (182) Ufajcie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5544.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia odnoszące się do tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Czego we mnie dokonały?

Powrót na początek

10 CZERWCA

Panie, naucz nas modlić się! – Łuk. 11:1.

    Aby nasze modlitwy były możliwe do przyjęcia przez Boga, muszą wyrażać ufną wiarę, miłującą ocenę i cześć, pełne utożsamianie się z Boskim planem, poddanie się Boskiej woli, dziecinną zależność od Boga, przyznanie się do grzechów i niedociągnięć oraz pragnienie uzyskania przebaczenia, a także pokorne pragnienie Boskiego kierownictwa i ochrony. To wszystko nie zawsze może być wyrażone słowami, lecz taka musi być przynajmniej postawa duszy. „Modlitwa jest szczerym pragnieniem duszy, wypowiedzianym lub niewyrażonym”. (R 1864)
* * *
    By właściwie się modlić, potrzebujemy instrukcji Pana. Bez nich nie wiedzielibyśmy o co prosić, dlaczego prosić ani jak prosić. Jak niezbędnym zatem jest przystąpienie do Niego z pokornymi prośbami, aby nauczył nas, jak mamy się modlić. Dobrze byłoby, gdybyśmy okazali się tak zdolnymi uczniami, jak On jest zdolnym Nauczycielem modlitwy. Objawi nam jej naturę, elementy, pobudki, cele, warunki, sposoby rozwijania, powściąganie, wyrażanie i wyniki.

    Równoległe cytaty: Ps. 5:2-4; 42:9; 109:4; 116:2; Dan. 6:10; Mat. 6:5-15; Łuk. 2:37; 18:1-13; Dz.Ap. 6:4; 10:2,9; Rzym. 1:9; 12:12; Efez. 1:15,16; Kol. 1:9; 1 Tes. 3:10; 5:17; 1 Tym. 5:5; 2 Tym. 1:3.

    Pieśni: 323, 324, 35, 239, 1, 273, 56.
    Wiersze brzasku: (108) Społeczność z Ojcem.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5832.

    Pytania: Czy w tym tygodniu nauczyłem(am) się lepiej modlić? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

11 CZERWCA

Bracia, ja o sobie nie rozumiem, żebym już uchwycił – Filip. 3:13.

    Jeśli ktoś sądzi, że osiągnął zadowalający stan duchowy, może uznać, że z tą chwilą rozpoczął się jego duchowy upadek. Żadne obecne osiągnięcia nie mogą zadowolić szczerego naśladowcy Chrystusa, który pilnie usiłuje naśladować Doskonały Wzór. Samozadowolenie możemy przejawiać tylko wtedy, gdy odwracamy oczy od Chrystusa, ponieważ wobec pełnego obrazu Wzoru nasze braki są zawsze widoczne. Gdy w pysze serca sami tracimy je z oczu, stają się one tym bardziej widoczne dla drugich. Chrześcijanin może znaleźć zadowolenie jedynie w świadomości stałego wzrostu na podobieństwo Chrystusa. (R 1884)
* * *
    Pan prowadził Pawła, by w najcięższych próbach mógł zdobyć i utrzymać charakter podobny do Chrystusowego. Pisząc te słowa, Paweł nie miał jeszcze tak skrystalizowanego charakteru. Niejeden przejawiałby samozadowolenie z posiadania charakteru rozwiniętego w dużo mniejszym stopniu. Nie tak było jednak w przypadku Apostoła, któremu trzeźwa samoocena umożliwiała uznanie w pokorze swoich braków oraz walkę o osiągnięcie i utrzymanie swego ideału.

    Równoległe cytaty: Ijoba 25:5; Ps. 131:1; Przyp. 15:33; Iz. 57:15; Jer. 45:5; Mich. 6:8; Mat. 5:3; 23:12; Łuk. 10:21; 17:10; Rzym. 12:3,10,16; 1 Kor. 13:4; 9:24-27; 15:58; Filip. 1:21; Rzym. 7:1; 2 Kor. 7:1; Żyd. 5:14

    Pieśni: 266, 114, 192, 198, 196, 201, 315.
    Wiersze brzasku: (122) Nie ustawaj w walce.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5080.

    Pytania: Jakie doświadczenia związane z tym tekstem przyniósł mi bieżący tydzień? Jak zostały przyjęte? Co z nich zyskałem(am)?

Powrót na początek

12 CZERWCA

Ale jedno czynię – Filip. 3:14.

    Dostrzegamy oddanie się Apostoła tylko jednej sprawie – „Ale jedno czynię”. On nie próbował czynić kilku rzeczy; gdyby to uczynił, zapewne doznałby niepowodzenia. Apostoł poświęcił swoje życie temu jednemu celowi, do którego został powołany i dla którego porzucił wszystkie inne. Uczynił to też dlatego, że obrany przez niego sposób postępowania przez całe obecne życie miał przynosić pewne straty, niedostatki, znoje, troski, prześladowania i stałe urągania. Realizując ten jedyny cel, był uwolniony od licznych pokus, by zboczyć i cieszyć się pewnymi dobrymi rzeczami teraźniejszego życia lub podążać za niektórymi z jego zwodniczych złudzeń. (R 1884)
* * *
    Apostoł Paweł jest dla nas przykładem w wyborze jednego celu. Możemy być pewni, że wszelkiego rodzaju atrakcyjne bodźce (inne niż ten jedyny, który uczynił celem swojego życia) odwoływały się do jego różnorodnych talentów, by pociągnąć go w kierunku innych obiektów zainteresowania niż ten jedyny. Stanowczość Apostoła w odrzucaniu możliwości odwrócenia się w swej działalności od tej jednej rzeczy zasługuje na nasz podziw i naśladownictwo. Nie możemy zajmować się wszystkim, ponieważ nie osiągniemy mistrzostwa w żadnej dziedzinie. Pamiętając, że „toczący się kamień nie obrasta mchem”, starajmy się całą naszą energię skierować na osiągnięcie tej jednej rzeczy – uczynienia naszego powołania i wyboru pewnym.

    Równoległe cytaty: 1 Kor. 2:2; Mat. 10:42; Łuk. 9:51,61,62; Mar. 10:45; Jana 4:31-38; Dz.Ap. 1:14; 2:1,46; 4:24,32; 5:12; 21:10-15; Rzym. 15:5,6; 2 Kor. 13:11; Filip. 1:27; 3:18.

    Pieśni: 130, 136, 78, 1, 8, 160, 267.
    Wiersze brzasku: (251) Retrospekcja.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 2753.

    Pytania: Czy posiadam jeden cel? Jaki jest mój cel? Jak to okazuję?

Powrót na początek

13 CZERWCA

Kiedy się obudzę, nasycę się widokiem twoim – Ps. 17:15.

Dajmy teraz wzniosły polot myślom naszym,
Niech się oderwą na chwilę od życia nicości,
Uchylmy dzielącą zasłonę i przyjrzyjmy się
Chwale wieczności.
    Niech myśli dotyczące Boga, Chrystusa, godnych świętych z przeszłości i teraźniejszości, dziedzictwa Królestwa, błogości naszego przyszłego dzieła we współpracy z Chrystusem, ogromu i łaskawości Boskiego planu oraz chwały i radości naszego połączenia się z Chrystusem, po zakończeniu dzieła doczesnego życia – wypełniają nasz umysł i inspirują nasze serce. Do tych rozmyślań dodajmy także dodatkową pociechę oraz radość z osobistej łączności i społeczności z Bogiem przez modlitwę, studiowanie Słowa, a także wspólne zgromadzanie się w celu oddawania czci i chwały. (R 1884)
* * *
    Rozumiemy, że widok Boga to Jego charakter, natura i panowanie. Bóg wystawił je nam jako cel do osiągnięcia. Zmienne koleje doświadczeń, przygotowujące do ich pozyskania, uniemożliwiają nam zadowalanie się obecnym stanem, chociaż jesteśmy z nim pogodzeni. Tęsknoty wiernych zostaną tak zupełnie zaspokojone w zmartwychwstaniu, że pełna satysfakcja ze swego losu na zawsze będzie ich błogosławionym doświadczeniem; perspektywa ta pobudza do dalszej wierności.

    Równoległe cytaty: 1 Jana 3:2; Ps. 4:7; 1 Moj. 17:1; Łuk. 1:6; 2 Kor. 3:18; 5:1-8; Ijoba 19:26,27; Iz. 61:10; Mat. 5:8; 1 Kor. 13:12; Obj. 22:4; 1 Kor. 15:23,41-48; 1 Tes. 4:13-17.

    Pieśni: 105, 21, 32, 53, 92, 133, 201.
    Wiersze brzasku: (217) Zmartwychwstanie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5578.

    Pytania: Czym była dla mnie w tym tygodniu nadzieja zmartwychwstania? Jak na mnie wpłynęła? Jakie były wyniki jej posiadania?

Powrót na początek

14 CZERWCA

Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje – 1 Piotra 5:5.

    Umiłowani, prawie ponad wszystko inne strzeżmy naszej pokory. Bóg może nas użyć w sposób dla nas bezpieczny tylko wtedy, gdy w naszych własnych oczach jesteśmy mali. Jednak Bóg nie osłania nas przed próbami wierności. Jeśli więc Pan udziela ci dzisiaj pewnego wywyższenia, pewnej nadziei na sukces w Jego służbie, przyjmij to w pokorze i cichości. Pamiętaj, że jeśli Bóg nie zechce działać przez ciebie, sam jesteś niegodny i niewystarczający. Bądź też gotowy następnego dnia przyjąć upokorzenia, jako konieczne dla karności i właściwego zrównoważenia charakteru. Jeśli wczorajszy sukces wywołuje u ciebie rozdrażnienie w związku z dzisiejszym upokorzeniem, strzeż się! Nie jesteś jeszcze dostatecznie zrównoważony w duchowym rozwoju. (R 1919)
* * *
    Pyszni mają zbyt wysoką opinię o sobie, polegają na sobie i dążą do samowywyższenia. Pokorni naszej rasy mają niską samoocenę, ufają bardziej Bogu niż sobie i poniżają się w Jego sprawie. Aspirując do stanowisk przekraczających ich zdolności i zasługi, pyszni często usiłują usuwać drugich i zawsze ingerują w Boski porządek. Bóg z konieczności musi się im sprzeciwiać; pokorni niezmiennie są natomiast przez Niego wywyższani, ponieważ ich zdolności i zasługi usprawiedliwiają okazywaną im łaskę, do której nie dążą samolubnie i niewłaściwie.

    Równoległe cytaty: Jak. 4:6,10; Iz. 57:15; 66:2; Mat. 20:26-28; Mar. 10:43-45; Ijoba 22:29; Przyp. 15:33; 29:23; Dan. 4:37; Łuk. 14:11; 18:14; 1 Piotra 5:6.

    Pieśni: 63, 47, 114, 134, 191, 229, 307.
    Wiersze brzasku: (18) Nie ja, lecz Chrystus.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5361.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z myślątego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

15 CZERWCA

Zawrę z wami przymierze wieczne, miłosierdzia Dawidowe pewne wyleję na was – Iz. 55:3.

    Klasę, z którą Pan zawarł wieczne przymierze i do której należą „miłosierdzia Dawidowe pewne”, stanowią wszyscy ci, którzy łaknęli i pragnęli sprawiedliwości, których dusze były tak spragnione Boga, jak jeleń strumienia wód; którzy znalazłszy Go, poświęcili się Mu i otrzymali namaszczenie Duchem Świętym, poświadczającym ich duchowi, iż są synami Boga; którzy jako namaszczeni synowie mogli dostrzec w sobie cechy godne prawdziwego synostwa – lojalność, wierność, gorliwość, energię, odwagę, roztropność itp. (R 1936)
* * *
    Są dwa rodzaje przymierzy: obietnica bezwarunkowo wiążąca jedną stronę wobec drugiej lub kontrakt warunkowo wiążący dwie strony wobec siebie. Przymierze, do którego odnosi się nasz tekst („miłosierdzia Dawidowe pewne”), należy do pierwszej grupy. Dawid, Umiłowany, przedstawia klasę Chrystusa, a „miłosierdzia Dawidowe pewne” to obietnice należące do tej klasy. Są one pewne, ponieważ zostały zagwarantowane Boską przysięgą; są wieczne, ponieważ wieczne będą ich korzyści. Są one cudownym dziedzictwem. Jak wielki dział tacy mają od Pana!

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 22:16-18; 2 Sam. 23:5; Ps. 89:35-38; Dz.Ap. 13:34; Rzym. 9:7-13; Gal. 3:8,9,14-19,26-29; 4:21-31; Żyd. 6:13-20; 11:17-19; 2 Kor. 1:20.

    Pieśni: 27, 41, 330, 333, 72, 58, 204.
    Wiersze brzasku: (6) Obietnica związana przysięgą – Ewangelia.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4318.

    Pytania: Co w tym tygodniu znaczyły dla mnie te obietnice? Jak je wykorzystałem(am)? Jakie były tego rezultaty?

Powrót na początek

16 CZERWCA

Wszelkie karanie, gdy trwa, nie wydaje się być wesołe,ale smutne; lecz potem owoc sprawiedliwości błogi przynosi tym, którzy są przez nie wyćwiczeni – Żyd. 12:11.

    Dzięki takiemu karaniu dusza dojrzewa do pełnej miłości uległości, spokojnie mówiącej: mogę wykonać wszystko, znieść wszystko, przez Chrystusa, który mnie wzmacnia. W miarę jak stopniowo żużel starej natury bywa niszczony, a złoto staje się coraz bardziej widoczne, te cenne dusze stają się coraz droższe ich miłującemu Panu. Są dla Niego tak drogie, że w każdym utrapieniu jest blisko nich, ze Swą podtrzymującą łaską i dodającą otuchy obecnością. Najgłębsze cienie smutku stają się najbardziej drogimi sercu miejscami odpoczynku, w których Jutrzenka świeci najjaśniej. (R 1943)
* * *
    Przez karanie rozumiemy Boskie środki dyscyplinujące, które w chwili karania nikogo nie cieszą, a raczej smucą. Ci, którzy właściwie poddają się temu karaniu, dzięki niemu przynoszą owoce w pełnym pokoju rozwoju podobieństwa Chrystusowego.

    Równoległe cytaty: 1 Kor. 10:13; Żyd. 10:32-34; Ijoba 5:17; Przyp. 3:11,12; Ps. 94:12; 119:75; Jak. 1:12; Obj. 3:19; Dz.Ap. 14:22; 1 Piotra 5:9; Jak. 3:18.

    Pieśni: 307, 216, 220, 228, 328, 197, 126.
    Wiersze brzasku: (179) Życiowe burze mijają.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5147.

    Pytania: Jakie dyscyplinujące doświadczenia były moim udziałem w tym tygodniu? Jak zostały przyjęte? Jakie były ich wyniki?

Powrót na początek

17 CZERWCA

Lecz któż będzie mógł znieść dzień przyjścia jego? I kto się ostoi, gdy się on okaże? Bo on jest jak ogień roztapiający... i będzie siedział, roztapiając i wyczyszczając srebro – Mal. 3:2,3.

    Wielki Rafinator obserwuje, jak szlachetny metal twojego charakteru odbija Jego obraz. Mówiąc prościej, w każdej próbie zwraca uwagę na to, jakie wpływy rządzą naszymi czynami: czy są nimi doczesne korzyści, względy światowe, osobiste przyjaźnie, ziemska miłość (męża, żony czy dzieci), zamiłowanie do wygód lub pokoju za wszelką cenę; czy też przeciwnie – rządzą nami wyłącznie zasady prawdy i sprawiedliwości. Zwraca też uwagę na to, czy będziemy gotowi bronić tych zasad z gorliwością i energią za każdą cenę trudu i cierpień, tocząc dobry bój wiary aż do ostatniego tchu, do śmierci. (R 1943)
* * *
    Oba pojawienia się naszego Pana, Jego pierwsze i drugie przyjście, są okresami wielkich prób dla ludu Bożego. Te okresy Jego obecności srodze doświadczają postawę serca każdego cielesnego i duchowego Izraelity. Najsroższe próby przychodzą na nich w czasie tych dwu okresów w tym celu, by objawić stan ich serca, a wszystkie przebiegają pod nadzorem naszego Pana. W Paruzji bardziej chodziło o to, czy próbowana jednostka zostanie objawiona jako nowe stworzenie; w Epifanii – czy nowe stworzenie zostanie objawione jako członek Maluczkiego Stadka czy Wielkiej Kompanii. W obu tych okresach doświadczane są zarówno charaktery, jak i nauki.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 22:1; 5 Moj. 8:2,5; Ijoba 1:8-2:10; Dan. 12:10; Jak. 1:2,3,12; 1 Piotra 1:6,7; Żyd. 12:1-14; Joela 2:11; Obj. 6:17.

    Pieśni: 67, 63, 130, 57, 120, 328, 197.
    Wiersze brzasku: (237) Gniew Boży.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5916.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jakie przyniosły wyniki?

Powrót na początek

18 CZERWCA

Obfitość wesela jest przed obliczem twoim, rozkosze po prawicy twojej aż na wieki – Ps. 16:11.

Przed obliczem Pana, niezależnie od tego, gdzie się znajdujemy, jest pełnia radości. Doskonalmy coraz bardziej znajomość z Panem, przybliżając się do Niego w modlitwie, w studiowaniu Jego cennego Słowa, w medytacji nad Jego dobrocią, opatrznościową opieką, znamiennymi przejawami Jego łaski w naszych osobistych doświadczeniach oraz nad Jego cennymi obietnicami, które są pewne w Jezusie Chrystusie. „Przybliżcie się ku Bogu, a przybliży się ku wam” (Jak. 4:8); objawi wam Samego Siebie i zamieszka w was. Prawdziwie wolą Bożą jest to, by wszystkie Jego dzieci były w Nim szczęśliwe, by się zawsze radowały. Jeśli ktoś nie doświadcza tego błogosławieństwa, żyje poniżej swych przywilejów. (R 1948)
* * *
    Rozumiemy, że oblicze Boga oznacza Boską łaskę w naszym obecnym stanie ofiarowania i w przyszłych warunkach chwały. Przywilejem obu tych stanów jest pełnia radości, to jest najwyższa radość, do jakiej ktoś jest zdolny. Klasa Chrystusa, która cieszy się Jego największą łaską, jest błogosławiona wiecznym szczęściem.

    Równoległe cytaty: Dz.Ap. 2:28; Przyp. 4:18; 1 Jana 3:2; Mat. 5:8; Ps. 17:15; 36:9; Żyd. 12:2; Łuk. 14:14; Jana 6:39,40,44,54; 14:2,3,19; Dz.Ap. 2:26-28; 26:6,7; 1 Kor. 15:40-57; 2 Kor. 5:1-5; Filip. 3:10,11,21; Obj. 20:4,6.

    Pieśni: 179, 32, 109, 273, 201, 176, 58.
    Wiersze brzasku: (174) Nie moja, lecz Jego wola.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 1949.

    Pytania: Co ten tekst znaczył dla mnie w tym tygodniu? Jak gowykorzystywałem(am) w codziennym życiu? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

19 CZERWCA

Światłości [prawdy] nasiano sprawiedliwemu, a radości [z prawdy] tym, którzy są prawego serca – Ps. 97:11.

    Prawdziwe dzieci Boże miłują prawdę, ponieważ są przez nią pociągane. Gdy stykają się z prawdą, dostrzegają jej wartość, cenią ją i rozmyślają o niej. Stwierdzają, że prawda jest taka jak Bóg: jest manifestacją Jego wspaniałej dobroci oraz odbiciem Jego miłującego, życzliwego, mądrego i sprawiedliwego charakteru. Dlatego miłują prawdę i Boga, który ją dał; pielęgnują ją w sercu i stale pilnie studiują. Gdy w nią wnikają i podziwiają całą jej symetrię i piękno, coraz bardziej starają się dostosowywać swoje charaktery do tego samego wzoru piękna, a słowem i postępowaniem także polecać ją drugim, by i oni mogli być przez nią błogosławieni. (R 1949)
* * *
    Jak naturalne światło oświeca drogę naturalnemu oku, tak prawda oświeca drogę oczom naszego zrozumienia. Bogu upodobało się otwierać oczy zrozumienia tylko u tych, których serce odczuwa sympatię do zasad sprawiedliwości. Innym prawda przyniosłaby szkodę. Prawda jest błogosławieństwem dla sprawiedliwych, a sprawiedliwi są przez nią błogosławieństwem dla drugich; dlatego jej błogosławieństwa napełniają ich serce radością.

    Równoległe cytaty: Dan. 2:28; Am. 3:7; Rzym. 16:25,26; Jana 15:15; Ps. 29:9,11; Przyp. 3:32; Mat. 11:25; 24:45-47; Łuk. 8:10; 12:42-44; Obj. 19:9,10; 22:8,9,16.

    Pieśni: 22, 296, 260, 238, 46, 97, 300.
    Wiersze brzasku: (50) Ufaj Mu bardziej.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4444.

    Pytania: Jakie warunki spełniłem(am), by otrzymać prawdę? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało?

Powrót na początek

20 CZERWCA

Nie miłujcie świata, ani tych rzeczy, które są na świecie; jeśli kto miłuje świat,nie ma w nim miłości ojcowskiej – 1 Jana 2:15.

    Społeczność ze światem oznacza postępowanie w harmonii z jego ideami i przystosowywanie się do jego zwyczajów. W tym znaczeniu nie możemy miłować świata, lecz musimy być od niego oddzieleni i trwać w opozycji do niego. Tak wskazana nam droga, przynajmniej pod niektórymi względami, jest trudna i osamotniona, lecz jest jedyną drogą pokoju i szczęścia. Obecny świat ze swoją pożądliwością szybko przemija, jest pusty, nie zadowala i ostatecznie wiedzie do katastrofy i ruiny. Lecz ci, którzy mają upodobanie w drodze Pana, cieszą się błogosławioną łącznością i społecznością z Nim. Ich radość pochodzi ze źródła, którego świat nie może pojąć. Żyją bowiem na wyższym poziomie, oddychają czystszym powietrzem oraz cieszą się świętszą i słodszą przyjaźnią, niż ten świat może kiedykolwiek zaoferować. (R 1955)
* * *
    Świat to obecny porządek rzeczy. Rzeczami tego świata są jego różne części składowe i uczucia. Miłowanie ich oznaczałoby sympatyzowanie ze złem. Żadne dziecko Boże nie może żywić sympatii do obecnego porządku rzeczy, do jego części składowych i uczuć, a jednocześnie być napełnione oraz kontrolowane przez Ducha Pana, który jest przede wszystkim miłością Boga. Boska miłość, rządząca naszym postępowaniem, wywołuje tęsknotę do porządku rzeczy, który będzie panował w następnej dyspensacji. To z pewnością powstrzyma nas od miłowania tego świata i jego spraw.

    Równoległe cytaty: Mat. 6:24; Łuk. 14:26; Rzym. 12:2; 8; 5; Gal. 1:4; 6:14; Jak. 4:4,14; 1 Jana 2:16,17; 3:1,11-18; 4:7-21; Ps. 119:37; 39:7; 1 Kor. 7:31; 1 Piotra 1:24; 1 Kor. 13.

    Pieśni: 150, 48, 97, 176, 180, 213, 312.
    Wiersze brzasku: (29) Komu służyć będziecie?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5138.

    Pytania: Jak w tym tygodniu miłość Boża usuwała z mego serca miłość do świata? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jaki był wynik?

Powrót na początek

21 CZERWCA

Uczcie się ode mnie, żem Ja cichy i pokornego serca – Mat. 11:29.

    W cichym i pokornym sercu tkwi prawdziwa tajemnica odpoczynku. Być cichym znaczy rozwijać łaski cierpliwości, pełnej miłości uległości wobec woli Bożej, trwałej ufności w Jego miłość, troskę i mądrość Jego przewodniej rady i nadzorującej opatrzności oraz wytrwale postępować po tej drodze, przy złej czy dobrej reputacji, w okolicznościach sprzyjających i niesprzyjających. Niech umiłowane dzieci Boże usiłują coraz bardziej naśladować cichego i pokornego ducha Chrystusa, przyjmując opatrzności Boże, będąc posłuszne Jego przykazaniom i kierownictwu, jak czynił to Chrystus, uzbrojone mocą, której tylko On może i chce udzielać tym, którzy biorą Jego jarzmo na siebie i uczą się od Niego. (R 1961)
* * *
    Kiedy nasz Pan powiedział, że jest cichy, miał na myśli to, że posiada uległe serce i umysł, pozwalające się pouczyć i poprowadzić. Kiedy mówił, że jest pokornego serca, miał na myśli to, że posiada właściwą samoocenę. Te dwie zalety Pan poleca nam do naśladowania. Jeśli one zdobiły Jego charakter, tym bardziej są stosowne dla nas, którzy z natury jesteśmy słabi i upadli! Możemy uczyć się tych łask od Niego.

    Równoległe cytaty: Mat. 7:29; 22:16; 23:8; Jana 3:2; 13:15; Zach. 9:9; Iz. 50:5,6; 53:7; Mat. 26:49-53; 2 Kor. 10:1; Mat. 9:10; Łuk. 22:27; Dz.Ap. 8:32,33; Filip. 2:5-8.

    Pieśni: 172, 1, 95, 125, 197, 198, 209.
    Wiersze brzasku: (20) Ustawiczna pomoc.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 1961.

    Pytania: Czy w tym tygodniu uczyłem(am) się od Chrystusa cichości i pokory? Jak? Dlaczego? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

22 CZERWCA

A od szafarzy tego się wymaga, żeby każdyokazał się wierny... każdy według zdolnościswojej – 1 Kor. 4:2; Mat. 25:15.

    „Grzywna”, taka sama dla wszystkich, odpowiednio przedstawia błogosławieństwo Boskiej łaski wspólne dla całego ludu Bożego – usprawiedliwienie. Inne dary natomiast różnią się w ilości, odpowiednio do naszych naturalnych sposobności, i zwykle pochodzą od Ojca, na przykład Słowo i Duch. Nasze usprawiedliwienie, choć zaplanowane przez Ojca, jest darem od Jezusa, ponieważ zapłacił On za nie Swoją własną drogocenną krwią. Ta jedna „grzywna” stawia wszystkich na wspólnej płaszczyźnie jako sług nadających się do przyjęcia i każdemu pozwala okazać gorliwość przez ofiarowanie się. Natomiast „talenty”, rozdzielane odpowiednio do zdolności każdego człowieka, przedstawiają sposobności w służbie Bożej, odpowiadające posiadanym przez nas zdolnościom. Mogą to być talenty w postaci wykształcenia, pieniędzy, wpływu, dobrego zdrowia, czasu, taktu czy zdolności, ze sposobnościami używania ich w służbie dla Boga. (R 1972)
* * *
    Szafarzem jest ten, komu powierzono zarządzanie dobrami drugiego. Ten, kto zaufał szafarzowi, ma prawo spodziewać się wierności z jego strony. Jehowa czyni nas szafarzami tych Swoich dóbr, które Jemu poświęciliśmy, spodziewając się wierności w pełnieniu powierzonego nam szafarstwa. Ze swej strony Bóg udziela nam każdej sposobności potrzebnej do sprawowania szafarstwa w interesie Jego sprawy. Jego dobroć w tym zakresie zasługuje na naszą bardzo lojalną służbę.

    Równoległe cytaty: 1 Kor. 2:3,4; 2 Kor. 3:4,5; 6:1-10; Mat. 25:14-30; Łuk. 12:37,38,42-48; 16:10-12; 19:13-27; Rzym. 12:6-8; 1 Kor. 12:7,11,29; Efez. 4:11; Tyt. 1:7; 1 Piotra 4:10.

    Pieśni: 309, 332, 200, 8, 208, 225, 272.
    Wiersze brzasku: (149) Obciążeni służbą.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5385.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) wiernym szafarzem na miarę moich zdolności? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

23 CZERWCA

Na dobrej ziemi posiany jest ten, który słucha słowa i rozumie; ten wydaje owoc: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, a inny trzydziestokrotny – Mat. 13:23.

    Rozmaite miary owocowania (owoc trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny, stokrotny) lub dziesięć i pięć grzywien pokazują różnice w przeszkodach, które trzeba pokonać itp., a nie niewierność w korzystaniu z zasobów łaski. Niektórzy mogą pracować długo i pilnie, osiągając znikome rezultaty, podczas gdy ten sam wysiłek u innych, posiadających bardziej stanowczą wolę i większą konsekwencję, może dokonać wielkich rzeczy. Niektórzy przez potykanie się i powracanie na złą drogę, z czego później się podnoszą, tracą czas i sposobności, których już nigdy nie odzyskają, chociaż dostępują przebaczenia i wspaniałomyślnego przywrócenia do Boskiej łaski, a następnie z pilnością i cierpliwością biegną aż do końca. (R 1972)
* * *
    Różne rodzaje gleby przedstawiają różne grupy słuchaczy. Dobra gleba przedstawia wiernych. Wiernymi są ci, którzy rozumiejąc Słowo i rozmyślając o nim, pilnie stosują je w uświęcaniu serca i umysłu; proporcjonalnie do swej gorliwości w tym zakresie, przynoszą owoc. Ich ostateczne stanowisko będzie zależało od gorliwości w tym względzie.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 26:12; Ps. 111:10; Iz. 55:10,11; Mat. 13:3-8,18-23; 25:20-23; Łuk. 6:43-45; 19:6-9; Jana 12:24; 15:5,8,16; 1 Piotra 1:23; Rzym. 6:22; Gal. 5:22,23; Filip. 1:11; 4:17; Kol. 1:6; Żyd. 12:11; Jak. 3:18.

    Pieśni: 196, 315, 311, 95, 198, 74, 114.
    Wiersze brzasku: (5) Jak czytasz?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4634.

Pytania: Jak używałem(am) Słowa w tym tygodniu? Jakie były rezultaty?

Powrót na początek

24 CZERWCA

A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusowymi, jeśli tylko z nim cierpimy, abyśmy też z nim byli uwielbieni – Rzym. 8:17.

    Odczytując plany Ojca wobec nas, w świetle Jego woli pokazanej w postępowaniu z naszym Mistrzem, możemy od razu zauważyć, że Jego wolą nie jest chronienie nas przed wszystkimi bólami, próbami czy cierpieniami ani triumfalne przeniesienie nas do chwały na ukwieconych łożach beztroski. Tak naprawdę, nasz bieg musi być tego przeciwieństwem, jeśli chcemy kroczyć śladami Chrystusa, którego Bóg wystawił nie tylko zadośćuczynieniem za grzechy całej ludzkości, lecz także wzorem dla wszystkich Jego uczniów. Gdy dowiemy się tego z Boskiego planu i woli, szybko zrozumiemy, że nie możemy spodziewać się ani prosić o uwolnienie od bólów i kłopotów, które Jego mądrość przygotowała jako ścieżkę wiodącą do chwały. (R 1997)
* * *
    Będąc dziećmi Bożymi, które mają Jego ducha, możemy spodziewać się niezmiernie wielkiego dziedzictwa. Nasze dziedzictwo pod Chrystusem, głównym Dziedzicem, będzie niepodzielne przez całą wieczność. Kto więc będzie nadawał się do tego dziedzictwa? Tylko ci, których oddanie dla Ojca, Syna i prawdy (a także braci i świata ludzkości) pobudza do cierpienia z Chrystusem w Duchu Bożym.

    Równoległe cytaty: Żyd. 2:10; 2 Tym. 2:10-13; Kol. 3:4; 1 Piotra 5:10; 2 Tes. 2:14; Rzym. 8:18; 9:23; 2 Kor. 4:16-18; Iz. 60:14-22; 1 Kor. 15:41-57; Filip. 3:21.

    Pieśni: 326, 58, 92, 201, 72, 310, 281.
    Wiersze brzasku: (198) Pewnego słodkiego, radosnego dnia.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4973.

    Pytania: Czy w tym tygodniu, cierpiąc z Chrystusem, oczekiwałem(am) na Królestwo? Jak to wpłynęło na mojego ducha?

Powrót na początek

25 CZERWCA

W modlitwach trwajcie, czuwając w nich z dziękowaniem – Kol. 4:2.

    Każda próba wiary i cierpliwości jest okazją do modlitwy o obiecaną pomoc. Każda porażka w osiągnięciu zwycięstwa jest okazją do modlitwy o przebaczenie i Boskie błogosławieństwo, by lekcja własnych słabości mogła być głęboko wyryta, byśmy w następnej, podobnej próbie, mogli szybko szukać i korzystać z obiecanej łaski pomocy. Każde zwycięstwo nad sobą jest okazją do modlitwy, abyśmy nie byli wyniośli i nadęci, lecz pozostawali pokorni i czujni na następny atak ze strony wielkiego przeciwnika. Każda posługa na rzecz prawdy staje się okazją do modlitwy dziękczynnej za przywilej służenia wielkiemu Królowi i być może cierpienia na rzecz Jego sprawy. Staje się też okazją do proszenia o następne sposobności służby oraz łaskę, by je mądrze wykorzystywać. (R 2004)
* * *
    Modlitwa to wypowiedziane lub niewypowiedziane szczere pragnienie serca, skierowane do Boga o dobre rzeczy. Jeśli chcemy otrzymać odpowiedź na nasze prośby, musimy być w nich wytrwali, ustawicznie zwracając uwagę na to, aby rzeczy, o które prosimy, pobudki, które skłaniają nas do próśb, oraz sposób, w jaki je przedstawiamy, były możliwe do przyjęcia przez Pana. Wdzięczność za minione łaski powinna stanowić znaczącą część naszych modlitw.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 32:24-28; 1 Kron. 16:11,35; Ps. 145:18; Łuk. 11:1-13; 18:1-7; Efez. 5:4,19,20; 6:18,19; Filip. 4:6; 1 Tes. 5:17,18; 1 Tym. 2:1,8; Żyd. 4:16; Jak. 5:16; Judy 20; Obj. 5:8; 8:3,4; Mat. 26:41; Dz.Ap. 20:28-31; 1 Piotra 1:13,17; 4:7; Kol. 3:15-17.

    Pieśni: 35, 9, 37, 176, 199, 239, 323.
    Wiersze brzasku: (107) Nieustannie się módlcie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5690.

    Pytania: Czy ten tydzień był tygodniem czujnej, dziękczynnej modlitwy? Jak to wyglądało? Jaki był rezultat?

Powrót na początek

26 CZERWCA

Przeto, bracia święci, powołania niebieskiego uczestnicy, zważcie na apostoła i najwyższego kapłana wyznania naszego, Chrystusa Jezusa –
Żyd. 3:1.

    Wolą Bożą jest, by wszyscy członkowie „ciała Chrystusowego” zostali dotknięci słabościami świata, aby w stanie wywyższenia w Królestwie, gdy jako Królewskie Kapłaństwo będą sądzić świat, byli bardzo wrażliwi, współczujący i wielkoduszni. Nasz Pan i Mistrz, który nie miał żadnych niedoskonałości upadłej rasy, lecz był święty, niewinny i odłączony od grzeszników, musiał przejąć ludzkie choroby i słabości, aby je odczuć i być wiernym Najwyższym Kapłanem. Całkowicie nielogicznym byłoby przypuszczenie, że lekcje konieczne do przygotowania Najwyższego Kapłana do Jego urzędu i służby nie są potrzebne podległym Mu kapłanom, powołanym do cierpienia i panowania z Nim. (R 2028)
* * *
    Bracia są święci z powodu poświęcenia się Panu; są uczestnikami Bożego powołania, ponieważ zaproszeni przez Ojca, przyjęli to powołanie i otrzymali Ducha Świętego. Jedną z najbardziej pożytecznych dla nich czynności jest rozmyślanie o Chrystusie jako Tym posłanym przez Ojca i Najwyższym Kapłanie porządku kapłańskiego. To umożliwia im kroczenie Jego śladami.

    Równoległe cytaty: Iz. 53; Jana 19:5; Filip. 2:5-11; 3:14; 2 Tym. 1:9; 2 Piotra 1:10; Żyd. 2:9,17,18; 4:14; 5:5; 6:20; 8:1; 9:11; 10:21; 12:2,3; 1 Piotra 2:21.

    Pieśni: 96, 139, 168, 167, 259, 212, 349.
    Wiersze brzasku: (17) Chrystus – nasz nauczyciel!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4802.

    Pytania: Co daje mi rozmyślanie o Jezusie? Jak może dać mi ono jeszcze więcej?

Powrót na początek

27 CZERWCA

Tym zaś, który nas utwierdza wraz z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg, który także nas zapieczętował – 2 Kor. 1:21,22.

    Pieczęcią, znakiem prawdziwego ucznia jest posiadanie Ducha Chrystusowego. Duch ten objawia się w trzech formach: (1) przez najwyższą miłość do Boga i radosną lojalność w Jego sprawie, nawet za cenę cierpienia; (2) przez miłość do braci – niesamolubną, szlachetną, czystą – pragnienie ich dobra, zawsze gotowe im je świadczyć; (3) przez miłość współczującą światu, pobudzającą do dobrych uczynków, w miarę nadarzających się sposobności, oraz do pragnienia i wysiłku, by zawsze żyć w pokoju ze wszystkimi ludźmi. (R 2032)
* * *
    Bóg nieustannie dopasowuje Swój lud do siebie nawzajem jako uczniów Jezusa. Przez namaszczenie stale rozwijał także członków Ciała Chrystusowego, wzmacniając ich w stanowiskach w tym Ciele. Podobnie wypracowywał w nich pieczęć Ducha, doprowadzając ich serce do harmonijnej jedności i współpracy z Nim we wszystkich Jego zamierzeniach.

    Równoległe cytaty: Rzym. 16:25; Kol. 2:7; 1 Piotra 5:10; Dz.Ap. 10:38; Mat. 3:16,17; 1 Jana 2:20,27; 1 Kor. 12:12,13; Gal. 2:20; 3:16,29; Efez. 4:13; 2 Kor. 5:5; Efez. 1:13,14; 4:30; Rzym. 8:9, 14-16; 5:5; 2 Tym. 2:19.

    Pieśni: 201, 4, 74, 114, 105, 198, 249.
    Wiersze brzasku: (280) Życie moje tkaniem jedynie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5498. R 5498b.

    Pytania: Czy w tym tygodniu doznawałem(am) Boskiego dzieła utwierdzania, namaszczania i pieczętowania? Jak? W jakich okolicznościach? Czego ono dokonało?

Powrót na początek

28 CZERWCA

Nie uważaj się sam za mądrego, ale się bój Pana, a odstąp od złego – Przyp. 3:7.

    Nie ma nic bardziej niebezpiecznego dla dziecka Bożego niż zarozumiałość. Ona blokuje drogę do prawdziwego postępu i reformy serca, przeszkadza prawdziwej użyteczności dla drugich, a szczególnie użyteczności w służbie Bożej, gdyż Jego Słowo oświadcza, że „Bóg się pysznym sprzeciwia, a pokornym łaskę daje”. Zamiast pewności siebie, mądrość nakazuje nieufność wobec siebie, pamiętanie o swoich słabościach i niedoskonałościach oraz odpowiednio większą cześć dla Boga i poleganie na Nim, co bardziej niż cokolwiek innego wzmocni i uzdolni nas do zerwania ze złem naszego
upadłego stanu. (R 2060)
* * *
    Uznawanie siebie za mądrego oznacza samozadowolenie i samowystarczalność co do własnej wiedzy. Jednostki z takim nastawieniem nie pozwalają się pouczyć i z pewnością odpadną od prawdy, jeśli nie naprawią swojego postępowania. Jeśli pragną być uleczone z tej wady, niech nauczą się dawać Bogu pierwszeństwo w swoim sercu, przez co będą w stanie zerwać z nieprawością, a to przez praktykowanie dobra.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 9:7; 15:5; Ps. 131:1,2; Przyp. 10:8; 22:4; 30:32; Rzym. 12:16; 1 Kor. 3:18; 5 Moj. 10:12; Joz. 24:14; 1 Sam. 12:24; Ijoba 28:28; 37:24; Ps. 25:12-14; 103:11,13,17.

    Pieśni: 44, 130, 13, 95, 125, 136, 145.
    Wiersze brzasku: (73) Pozwólmy jedynie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5186.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia mające związek z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich rezultat?

Powrót na początek

29 CZERWCA

Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Bogaoglądać będą – Mat. 5:8.

    „Czyste serce” nie oznacza doskonałości postępowania, słów czy myśli, lecz doskonałość intencji w odniesieniu do nich. Nasze pragnienia i wysiłki muszą zmierzać w kierunku doskonałości – w myśli, słowie i czynie. Wzorem, który nasze serce i wola muszą zaakceptować, jest Boski wzór: „Bądźcie doskonałymi, jak i Ojciec wasz, który jest w niebiesiech, doskonały jest” (Mat. 5:48). Bóg nie wystawił żadnego wzoru niższego od tej absolutnej doskonałości. Jeśli kroczymy śladami Chrystusa, zapewnia nam przez Niego łaskę, miłosierdzie i pokój, a czystość serca jest jednym z zasadniczych warunków kroczenia wąską drogą. (R 2585)
* * *
    Czystość serca oznacza dobre intencje, co z kolei oznacza posiadanie jednego celu, którym jest sławienie Boga. To sprowadza nasze postępowanie do lojalności wobec Boga. Takie serce czyni swego posiadacza naprawdę radosnym. Posiadający takie serce widzi obecnie Boga oczami swego zrozumienia, a ostatecznie wszyscy wybrani ujrzą Go takim, jakim jest w rzeczywistości.

    Równoległe cytaty: Ps. 15:2; 19:9; 24:3-5; 51:9; Przyp. 21:8; Mal. 3:2,3; Jana 15:12; 1 Tym. 1:5; Filip. 4:8; 2 Tym. 2:21,22; Tyt. 1:15; 1 Piotra 1:22; 1 Jana 3:3; 1 Kor. 13:12; 1 Jana 3:2.

    Pieśni: 194, 20, 1, 145, 136, 78, 125.
    Wiersze brzasku: (106) Ukaż mi Siebie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5148.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia mające związek z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był rezultat?

Powrót na początek

30 CZERWCA

W czasie żniwa rzeknę żeńcom... pszenicę zgromadźcie do mojej stodoły – Mat. 13:30.

    Czas jest krótki, praca Żniwa wielka, a robotników niewielu. Nasz czas jest poświęcony. Musimy pracować, póki trwa dzień, wiedząc, że nadchodzi noc, podczas której nikt nie będzie mógł pracować. Nasze życie poświęciliśmy aż do śmierci. Zostaliśmy upoważnieni przez wielkiego Pana Żniwa do wyszukiwania prawdziwej „pszenicy” i do zbierania jej do stodoły. Czy możemy mieć czas na błahostki, światowość czy towarzyskie przyjemności? Jeśli chcemy otrzymać uznanie naszego Mistrza, usłyszeć Jego „dobrze, sługo dobry i wierny”, musimy zadowalać się poświęcaniem bardzo niewielkiej uwagi tym rzeczom i zmierzać do obranego celu, sercem angażując się w powierzonej nam pracy. (R 2674)
* * *
    W czasie Żniwa zebrano owoce wszelkiej uprzednio wykonanej pracy Wieku Ewangelii. Ci, którzy mieli przywilej żąć podczas tego Żniwa, zebrali plon pracy wszystkich sług Bożych od początku Wieku Ewangelii. Z ufnością i radością słudzy Boży zbierali to, co zostało zżęte, a co inni zasiali. Zarówno siewcy, jak i żniwiarze radują się wspólnie w Domu Żniwa.

Równoległe cytaty: Ps. 50:5; Iz. 52:7; Mal. 3:17; Mat. 3:11,12; Łuk. 3:17; Jana 4:34-38; Obj. 7:1-4; 14:14-16; Mat. 13:41-43; 1 Kor. 15:42-58.

    Pieśni: 260, 70, 116, 210, 275, 309, 337.
    Wiersze brzasku: (158) Czas jest bliski.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5761.

    Pytania: Czy w tym tygodniu głosiłem(am) Słowo Boże? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek