1 PAŹDZIERNIKA

Będę strzegł dróg moich, abym nie zgrzeszył językiem swym; włożę wędzidło w usta moje, póki niepobożny będzie przede mną – Ps. 39:2.

    Prawdopodobnie każdy posiadający pewne doświadczenie życiowe w pełni zgodzi się ze stwierdzeniem, że język ma potężniejszy wpływ niż jakikolwiek inny członek ciała, zarówno w dobrych, jak i w złych rzeczach. Doświadczenie uczy też, że ogromnej większości ludzi łatwiej jest kontrolować każdy inny organ niż język. Jest on tak zręcznym sługą, że każda ambicja, namiętność i skłonność upadłej natury usiłuje go użyć jako sługę, przewód zła. Kontrolowanie tego organu ciała i podporządkowanie go nowemu umysłowi w Chrystusie wymaga zatem od chrześcijanina zwiększonej czujności, mądrości i dbałości, by jego język nie był przeszkodą dla niego samego i drugich, lecz przeciwnie: pomocą na wąskiej drodze. (R 2156)
* * *
    Ci, którym brakuje skrytości, mają skłonność do grzeszenia językiem przez wypowiadanie rzeczy niesprawiedliwych wobec Boga, siebie samych i drugich. Nawet ci, którzy posiadają znaczną miarę skrytości, nie są całkowicie wolni od tego zła. Dla członków obu klas, szczególnie tej pierwszej, konieczne jest zwracanie uwagi na własne usposobienie, myśli, motywy, słowa, czyny, otoczenie i wpływy na nich oddziaływające, tak by mogli wypowiadać właściwe rzeczy, a unikać wypowiadania złych rzeczy. Lud Boży zawsze musi starać się kontrolować swój język, a szczególnie musi to czynić w obecności ludzi niegodziwych, którzy z samolubnych pobudek i w niecnych zamiarach przekręcą wypowiadane słowa, jak dowodzi tego cała historia ludzkości.

    Równoległe cytaty: Ps. 10:7; 12:4,5; 15:1-3; 37:30; 141:3; 34:14; Ijoba 38:2; 16:5; 27:4; Przyp. 10:11,13,19-21,31,32; 11:12-14; 12:14-23; 13:2,3; 14:3; 15:1,2,4,7,14,23,26,28; 16:21-24; 17:7,27,28; 18:6,7,13; 29:11,20; Kaz. 5:3,7; Am. 5:13; Zach. 8:16; Mat. 12:37; Łuk. 6:45; Efez. 4:22,25,29; Kol. 4:6; Jak. 1:19,26; 3:2,13; Obj. 14:5.

    Pieśni: 183, 130, 277, 150, 1, 116, 260.
    Wiersze brzasku: (253) Trzy złote bramy.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4804.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z myślą powyższego tekstu? Jakie były okoliczności? Jakie były wyniki?

Powrót

2 PAŹDZIERNIKA

Zapominając o tym, co za mną – Filip. 3:13.

    Zapominamy o tym, co jest za nami, ponieważ takie postępowanie jest słuszne i ponieważ Bóg o tym zapomina i oświadcza, że rzucił za Siebie wszystkie nasze niedoskonałości, że wszystkie one są ukryte przed Jego wzrokiem przez zasługę Tego, który nas umiłował i za nas umarł, a którego my miłujemy, w którym ufamy i którego śladami usiłujemy podążać, pomimo większych lub mniejszych niedoskonałości, jakie odziedziczyliśmy w ciele. Nie chcemy przez to powiedzieć, że nasze błędy i wady mają być lekko traktowane czy szybko zapominane. Powinniśmy je naprawiać w miarę naszych możliwości i codziennie starać się o Boskie przebaczenie z powodu tych braków. (R 3304)
* * *
    Do rzeczy będących za nami należą te, których wyrzekliśmy się w usprawiedliwieniu, to znaczy grzech i błąd, a szczególnie te, których wyrzekliśmy się w poświęceniu, to znaczy samolubstwo i światowość. Zapominać o tych rzeczach znaczy odrywać od nich uczucia, tłumić ich wysiłki zmierzające do kierowania nami oraz czynić nasze serce i umysł niedostępnymi dla ich pokus. Będziemy mogli o nich zapominać nie tylko przez rozważenie ich niewielkiej wartości, niezadowolenia i niebezpieczeństwa dla nowego serca i umysłu, lecz także i szczególnie przez rozważenie wielkiej wartości, zadowolenia i bezpieczeństwa rzeczy duchowych w odniesieniu do nowego umysłu i serca. Niech te ostatnie rzeczy tak wypełniają nasze uczucia, by te pierwsze w żaden sposób nas nie pociągały.

    Równoległe cytaty: Przyp. 4:25; 17:25,26; Mat. 10:37-39; Jana 12:25; Ps. 45:11; 1 Moj. 19:26; 24:58-61; Łuk. 9:62; 17:32,33; Gal. 4:9; Filip. 3:7,8; Żyd. 10:39; 12:1; 1 Piotra 1:14; 4:1-4; 2 Piotra 1:9.

    Pieśni: 312, 192, 193, 88, 150, 47, 127.
    Wiersze brzasku: (168) Poza cienie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5044.

    Pytania: Czy w tym tygodniu zapominałem(am) o grzechu, błędzie, samolubstwie i światowości? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót

3 PAŹDZIERNIKA

Pokój wielki dajesz tym, którzy miłują zakon twój; na niczym się nie potkną – Ps. 119:165.

    Nasze prośby w coraz większej mierze powinny być prośbami o łaskę, mądrość, owoce Ducha i sposobności służenia Panu oraz braciom, a także o coraz większy wzrost w podobieństwie do drogiego Syna Bożego. Kto może wątpić, że w takich warunkach obiecany „pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum”, będzie „strzegł” takie „serce” i jego „myśli”? Ten pokój rozproszy jeden z wielkich rodzajów zła, jaki dotyka serc wielu. Samolubstwo i ambicja nie znajdą miejsca w tak napełnionym sercu. Pokój Boży może mieszkać w naszym sercu i rządzić nim tak, by zachować je od trosk i zamieszania panującego na świecie, nawet wtedy, gdy jesteśmy otoczeni niekorzystnymi warunkami – nawet wtedy, gdy sam przeciwnik nęka nas za pośrednictwem swych zwiedzionych narzędzi. (R 3304)
* * *
    Boskie prawo dla Jego poświęconego ludu składa się z miłości obowiązkowej i bezinteresownej. Obejmuje zatem przykazania Słowa. Liczne wersety Pisma Świętego używają słowa prawo w o wiele szerszym znaczeniu, obejmującym także doktryny, obietnice, napomnienia, proroctwa, historie i typy Słowa, czyli całą zawartość Biblii. Miłować zakon Pana w najszerszym znaczeniu tego słowa znaczy znajdować przyjemność w rozmyślaniu nad nim, opowiadaniu o nim i praktykowaniu go. Wiedząc, że wszystkie rzeczy współdziałają dla ostatecznego dobra ich samych i całej ludzkości dla chwały Bożej, miłujący prawo Boże doznają odpoczynku serca i umysłu. Wśród prób zachowywani są przed wypadnięciem z Boskiej łaski i w ten sposób zachowują pokój dzięki pomocy Słowa Pana i Jego opatrzności.

    Równoległe cytaty: Ps. 4:9; 25:12,13; 29:11; Przyp. 3:17,24; Iz. 26:3,12; 28:12; 32:2; 54:10,13; 57:1,2,19; Łuk. 2:14; Jana 14:27; Rzym. 5:1; 8:6; Efez. 2:14-17; Filip. 4:7; Kol. 3:15.

    Pieśni: 128, 3, 27, 56, 57, 93, 244.
    Wiersze brzasku: (205) Nie wątp w Niego.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4898.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z powyższym tekstem? Jakie były okoliczności? Co było pomocą lub przeszkodą? Jakie były skutki?

Powrót

4 PAŹDZIERNIKA

I rzekł im: Pójdźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi – Mat. 4:19.

    Wszystkie sprawy naszego życia uczą nas lekcji, które w przyszłości okażą się korzystne, jeśli zechcemy je przyjąć. Być może w rybołówstwie było coś szczególnie pomocnego, szczególnie podobnego do wielkiego dzieła, którym Apostołowie mieli się zajmować przez resztę swego życia. Nasz Pan sugeruje to w Swoim wezwaniu. Rybołówstwo wymaga energii, taktu, właściwej przynęty oraz tego, by rybak pozostawał niewidoczny. Te cztery rzeczy są również konieczne w rybołówstwie duchowym, w którym Pan daje nam przywilej uczestniczyć. Musimy pamiętać, że tak jak ryby łatwo się płoszą, gdy zauważą, że ktoś chce je złapać, tak ludzka natura obawia się schwytania przez cokolwiek, szczególnie wtedy, gdy ma choćby najmniejsze podejrzenie, iż może utracić swoją wolność – a właśnie tak świat rozumie poświęcenie. (R 3307)
* * *
    Jako rybacy, musimy być czujni, aktywni, powściągliwi, wytrwali, niezważający na siebie oraz taktowni. Musimy miłować symboliczne ryby i rybołówstwo, być wyposażeni we właściwy język, prawdę, znajomość ludzkiej natury, wszechstronność oraz odporność na nieprzyjemne otoczenie. Musimy starać się „łowić ludzi” o każdej porze, w kościołach i poza nimi. Musimy używać haczyków usprawiedliwienia i poświęcenia oraz przynęty takich prawd, które przypadną do gustu symbolicznym rybom. Jeśli chcemy „łowić ludzi” dla Pana, wiele uwagi musimy poświęcić temu, jak zarzucić haczyk i linkę, jak postępować przed i w trakcie brania, a także przy wyciąganiu symbolicznych ryb i ich nawlekaniu.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 28:1; 1 Sam. 3:4-10; 1 Kron. 23:13; Iz. 6:8-10; Mat. 4:18,20-22; 9:9; Łuk. 10:1,2; Jana 1:43; Rzym. 10:14,15; 2 Kor. 5:18-20; Żyd. 5:4; Mat. 10:7,11-13,16,25,27,28; 28:19,20; Łuk. 24:48.

    Pieśni: 309, 70, 116, 164, 210, 260, 275.
    Wiersze brzasku: (155) Przystąp.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5554.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót

5 PAŹDZIERNIKA

Pomyślcie o tym, który od grzeszników znosił tak wielkie sprzeciwy wobec siebie, abyście nie upadali na duchu, utrudzeni – Żyd. 12:3.

    Jak wiele z prawdziwych dzieci Bożych męczy się, słabnie w umyśle i znajduje się w niebezpieczeństwie utraty najwyższej nagrody, ponieważ przestali myśleć, analizować, pojmować, patrzeć na Pana oraz na to, jak wiernie znosił On opozycję! Gdyby pomyśleli o Jego doskonałości i o tym, jak reprezentowane przez Niego światło świeciło w ciemności i nie zostało docenione, spodziewaliby się, że światło świecące od nich także nie będzie doceniane. Gdyby zastanowili się nad tym, że Pan pod każdym względem cierpiał niesłusznie i dla sprawiedliwości, a następnie uświadomili sobie, że ich własne postępowanie, pomimo najlepszych intencji, jest niedoskonałe, wzmocniliby się w znoszeniu trudów jako dobrzy żołnierze oraz nie ulegaliby zmęczeniu w czynieniu dobra i nie słabli w obliczu opozycji. (R 3312)
* * *
    Podczas Swej misji i cierpień nasz Pan spotykał się z opozycją Swoich wrogów w postaci słów i czynów. Znosił te sprzeciwy z nieskwapliwością i wytrwałością. Nie pozwolił, by cokolwiek zachwiało Jego nieugiętym celem pełnienia woli Ojca, cierpienia z tego powodu i osiągnięcia mety. Jedną z najlepszych metod umożliwiających pomyślne wytrwanie w podobnych doświadczeniach, które muszą przyjść na wszystkich wiernych Bogu, jest ciągłe i nabożne rozmyślanie o postępowaniu naszego drogiego Odkupiciela wśród przeciwności, jakie w obfitości zgotowali Mu grzesznicy. Nie tylko zachowa nas to przed słabnięciem i porzuceniem dobrego boju wiary, lecz także wzmocni i zachęci nas w nim, aż do ostatecznego i chwalebnego zwycięstwa.

    Równoległe cytaty: Mat. 10:24,25; Jana 15:20-24; Mat. 27:24-31,38-44; Łuk. 4:28,29; Filip. 2:6-8; 1 Piotra 2:21-23; 4:1; Ps. 31:23; Iz. 35:3,4.
    Pieśni: 299, 167, 168, 276, 93, 179, 305.
    Wiersze brzasku: (13) Niech wątpliwości nas nie przygniatają.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4802.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z powyższym tekstem? Jak zostały przyjęte? Jakie były wyniki?

Powrót

6 PAŹDZIERNIKA

Nie wiecie wy jakiego jesteście ducha. Albowiem Syn człowieczy nie przyszedł zatracać dusz ludzkich, ale zachować – Łuk. 9:55,56.

    Ciągłym staraniem wszystkich uczniów Pana powinno być unikanie przesadnie krytycznego usposobienia, skłonnego do skazywania i niszczenia innych ludzi, a dla siebie pragnącego miłosierdzia. Zasada ustanowiona przez Pana mówi, że możemy spodziewać się od Niego tylko tyle miłosierdzia, ile sami okazujemy innym. Usposobienie skłonne do krytyki, gotowe oskarżać i potępiać każdego, wskazuje na zły stan serca, którego wszyscy z ludu Bożego powinni się wystrzegać. Miłosierdzie, dobroć i miłość są elementami charakteru, które On pragnie widzieć w duchowych Izraelitach, a bez których nie możemy długo pozostawać Jego dziećmi. (R 3315)
* * *
    Gdy zniewaga jest okazywana Panu i Jego sprawie, wielu z ludu Pana, podobnie jak Jan i Jakub, ma ochotę wzywać Boga, by zniszczył czyniących zło. Nie zdają sobie sprawy z rozdźwięku, jaki zachodzi między takim postępowaniem a służbą Ewangelii. Słudzy prawdy niech pamiętają o tym, iż ich rolą jako chrześcijan, przez poświęcanie się na rzecz świata, jest wybawienie go ze stanu śmierci i procesu umierania. Nie mogą zatem przekreślać celu swego poświęcenia przez pragnienie wykonania pomsty na swych wrogach, w jakimkolwiek znaczeniu tego słowa.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 32:35; Mat. 1:21; 5:44; 18:11; 20:28; Mar. 10:45; Rzym. 12:17,19; 1 Tes. 5:15; 1 Piotra 2:23; 3:9; Łuk. 19:10; Jana 3:15-17; 10:10; 12:47; Rzym. 3:21-27; 4:24,25; 5:6-11; 12:19-21; 2 Kor. 5:18-21; Żyd. 10:30.

    Pieśni: 167, 5, 15, 28, 132, 168, 246.
    Wiersze brzasku: (215) Córka pastora.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4849.

    Pytania: Czy w tym tygodniu doświadczyłem(am) wyzwalającego dzieła Jezusa? Jak? Jak to na mnie wpłynęło?

Powrót

7 PAŹDZIERNIKA

Każdy, który słucha tych słów moich, a nie czyni ich, przyrównany będzie do męża głupiego, który zbudował dom swój na piasku – Mat. 7:26.

    Nadzieje zbudowane na obietnicach Pana, którym nie towarzyszą uczynki, są nadziejami zbudowanymi na piasku. Jest tylko kwestią czasu, kiedy nadejdzie wielka próba, która pokaże, że takie nadzieje są całkowicie bezużyteczne. Okaże się, że zwiodły one osoby je żywiące, które były pewne udziału w Królestwie. Z drugiej strony ci, którzy budują w posłuszeństwie, a ich serce i język wyznają i czczą Pana, uczynki potwierdzają ich wiarę, a ich owoce dają świadectwo bliskiego związku z Panem – przejdą przez wszystkie życiowe burze i nigdy nie zostaną poruszeni ani zachwiani, ponieważ stoją na mocnym fundamencie. (R 3317)
* * *
    Wypowiedzi Jezusa i nauki Biblii są tożsame, ponieważ Bóg podawał Pismo Święte przez Swego Syna, począwszy od Jego przedludzkiej egzystencji. Słuchać Jego słów znaczy rozumieć je. Reagują na nie tylko cisi. Niewątpliwie głupim jest ten, kto je rozumie, a nie poddaje się ich wpływowi. Wszystkie jego wysiłki, by czynić nadzwyczajne rzeczy w imieniu Pana, zakończą się niepowodzeniem, jeśli chodzi o rozwój w podobieństwie do Chrystusa, a tym samym o rozwój charakteru podobającego się Bogu. Struktura wiary takiej jednostki, jak dom zbudowany na piasku, zostanie zmieciona przez deszcze, wiatry, burze i powodzie czasu wielkiego ucisku, który przyjdzie na nią i na cały świat.

    Równoległe cytaty: Przyp. 10:8; Mat. 5:6; 7:24,25,27; 13:7,14,15,19-23; Ezech. 33:30-32; Rzym. 2:13; 10:14-21; Jak. 1:19,22-25; Łuk. 6:49; 11:28; 13:24-27.

    Pieśni: 49, 22, 79, 296, 306, 311, 332.
    Wiersze brzasku: (209) Ktoś tu, ktoś tam.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5407.

    Pytania: Jakim jestem słuchaczem Słowa? Jak słuchałem(am) Słowa w tym tygodniu? Jakie były powody, duch i wyniki?

Powrót

8 PAŹDZIERNIKA

Nie błądźcie... kto sieje ciału swemu, z ciała żąć będzie skażenie; ale kto sieje duchowi, z ducha żąć będzie żywot wieczny – Gal. 6:7,8.

    Siejemy ciału za każdym razem, gdy pozwalamy cielesnym, samolubnym, niesprawiedliwym i niesłusznym pragnieniom ciała rządzić naszym sercem i życiem. Każde sianie tym bardziej ułatwia kolejny siew i coraz pewniejszym czyni koniec takiej drogi, którym jest śmierć – wtóra śmierć. Z drugiej strony, każde sianie duchowi, każdy opór wobec pragnień ciała w kierunku samolubstwa itp., każdy wysiłek nowego umysłu i nowej woli w duchowym kierunku – ku temu, co czyste, szlachetne, dobre i prawdziwe –jest sianiem Duchowi, które wyda dodatkowe owoce Ducha, łaski Ducha i które – jeśli w nim wytrwamy – ostatecznie przyniesie nam wieczne życie w Królestwie, zgodnie z łaskawymi obietnicami i zarządzeniami Pana. (R 3321)
* * *
    Jak zwodzi siebie ten, kto sieje naturalne ziarno pewnego rodzaju, a spodziewa się zbioru plonu innego rodzaju, tak zwodzi siebie ten, kto sieje symboliczne ziarno pewnego rodzaju, a spodziewa się zbioru symbolicznego plonu innego rodzaju. Co sieje, to i żnie. Jeśli zatem ktoś po otrzymaniu Ducha Świętego sieje ciału, zwodzi samego siebie, jeśli spodziewa się żąć z Ducha. Ze swojego cielesnego siewu będzie żął cielesne żniwo, kończące się śmiercią. Pocieszająca jest dla nas niezmienność prawa, że duchowe sianie prowadzi do duchowego żniwa. Jeśli więc siejemy Duchowi – wiernie studiujemy, głosimy i praktykujemy duchowe rzeczy – nie doznamy zawodu, ponieważ naszym żniwem będzie żywot wieczny.

    Równoległe cytaty: Ijoba 4:8; Przyp. 11:18; 22:8; Oz. 8:7; 10:12; Rzym. 8:1,6,7,12-14; 6:6; 7:22,23; 13:14; Gal. 5:16,17; 2 Kor. 9:6; Żyd. 6:10; Jana 4:14; Judy 18-21; 1 Piotra 2:11; Efez. 4:22-24.

    Pieśni: 192, 4, 47, 74, 78, 196, 198.
    Wiersze brzasku: (64) Wzdłuż i w poprzek.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5665.

    Pytania: Jakim w tym tygodniu było moje sianie? Jakie były jego wyniki? Jak można je poprawić?

Powrót

9 PAŹDZIERNIKA

Dlaczego jesteście bojaźliwi, o małowierni! – Mat. 8:26.

    Każde doświadczenie powinno być dla nas pomocne. Jeśli na początku byliśmy bojaźliwi i głośno wołaliśmy, wkrótce otrzymywaliśmy pomoc, być może z naganą: „O małowierny”. Po udzieleniu nam wielu kolejnych lekcji Mistrz oczekuje od nas – i my powinniśmy oczekiwać od siebie – większej wiary, ufności, pokoju, radości w Panu, większego zaufania w Jego obecność z nami i Jego
troskę o nas, a także w Jego moc wyzwolenia nas z rąk przeciwnika i z każdej złej rzeczy oraz ostatecznego
bezpiecznego doprowadzenia nas do upragnionego portu – Królestwa. (R 3324)
* * *
    Burze, jakie napotyka chrześcijański marynarz żeglujący po morzu obecnych złych warunków, niekiedy sprawiają, że okręt jego wiary jest bliski wywrócenia się. Innym razem sprawiają, że napełnia się wodą rozpaczy, narażając go na niebezpieczeństwo utonięcia, a prawie zawsze swoją gwałtownością powodują miotanie nim w różne strony. W czasie takich burz nie zapominajmy, że Pan, który rozkazuje wiatrom i falom, jest blisko jako nasz Obrońca. To uwolni nasze serce od obawy, że okręt naszej wiary zatonie. Jak burza galilejska, tak nasze nawałnice utrapień poddadzą się Jego potężnemu: „Umilknij, a ucisz się!”, i uciszą się w doskonały pokój. Wiedząc o tym, nie bójmy się i niech nam nie zabraknie wiary, ponieważ On jest z nami.

    Równoległe cytaty: Ps. 31:23; 42:6,7; 77:8-10; Iz. 49:14,15; Mat. 6:30; 14:29-31; 17:17; Mar. 4:38-40; 5:36; Łuk. 8:23-25; 17:5; Jana 14:1; Gal. 6:12; Filip. 4:6,7; 2 Tym. 4:16; 1 Jana 5:4.

    Pieśni: 56, 57, 124, 93, 330, 333, 60.
    Wiersze brzasku: (53) O małowierni.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5188.

    Pytania: Czy w tym tygodniu okazywałem(am) małą wiarę? Co było tego powodem? Jak ją pokonywałem(am)?

Powrót

10 PAŹDZIERNIKA

Gdy zewlekliście człowieka starego z uczynkami jego, a oblekliście nowego, który się odnawia przez poznawanie, według obrazu tego, który go stworzył – Kol. 3:9,10.

    Stare rzeczy przeminęły i wszystkie stały się nowymi tylko w naszym umyśle, w naszej woli. W rzeczywistości ta zmiana nastąpi wtedy, gdy to, co śmiertelne, przyoblecze nieśmiertelność, a to, co skazitelne, zostanie wzbudzone w nieskazitelności – w chwale i mocy, jako istota duchowa. By być uznanymi za godnych udziału w zmartwychwstaniu sprawiedliwych, w międzyczasie musimy jednak zademonstrować gotowość naszego umysłu, szczere pragnienie stania się w pełni tym, czym Pan chciałby, abyśmy byli. W żaden sposób nie możemy tego lepiej okazać Panu i sobie samym ani odnieść większej korzyści, jak przez dokładne kontrolowanie naszego serca i myśli. (R 3304)
* * *
    Członkowie ludu Bożego „zewlekli” starego człowieka w znaczeniu rezygnacji z ludzkiej woli w odniesieniu do siebie i świata. „Oblekli” się w nowego człowieka w znaczeniu przyjęcia Boskiej woli za własną – nie tylko w sprawach ludzkich, lecz także duchowych. W ten sposób obraz Boży jest w nich codziennie odnawiany, gdy są przemieniani z chwały mniejszego podobieństwa do chwały większego podobieństwa, aż w końcu obraz, charakter Boga zostanie w nich udoskonalony. Środkiem, za pomocą którego dokonuje się ta przemiana, jest Słowo Boże, przyjmowane ze zrozumieniem i wiernie praktykowane przez dobre i szczere serce wśród życiowych doświadczeń.

    Równoległe cytaty: Efez. 2:10; 4:22,24,25; Rzym. 6:4,6,13,14; 12:2; Ezech. 36:26; 2 Kor. 3:18; 4:6; 5:17; Ps. 51:12; 1 Piotra 1:15,16; Gal. 6:15; Tyt. 2:11,12; 1 Moj. 1:27.

    Pieśni: 105, 78, 198, 114, 196, 74, 4.
    Wiersze brzasku: (160) Zmiana krzyża.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5685.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia ze starym i nowym człowiekiem? Jak zostały przyjęte? Jakie były ich skutki?

Powrót

11 PAŹDZIERNIKA

Bądźcie czystymi wy, którzy nosicie naczynia Pańskie – Iz. 52:11.

    Wydaje się, że Boska metoda polega na czynieniu wyraźnego podziału między sługami Boga, a sługami zła. Przywilej świadczenia o Bogu, bycia ambasadorem prawdy jest łaską zarezerwowaną tylko dla ludu Pana. On nie chce, by on złośnik, upadłe demony bądź źli mężczyźni czy kobiety byli zwiastunami dobrej nowiny. Lud Pana powinien zwracać na to szczególną uwagę i nie aprobować służby nikogo, kto nie daje dowodów jedności serca z Panem. „Bezbożnemu rzekł Bóg: Cóż ci do tego, że ... bierzesz przymierze moje w usta twoje? Masz w nienawiści karność, a słowa moje rzuciłeś za siebie” (Ps. 50:16, 17). (R 3309)
* * *
    Naczynia używane przez typicznych kapłanów w ich służbie w przybytku i świątyni przedstawiają biblijne doktryny, przykazania, obietnice, napomnienia, proroctwa, historie i typy, które w połączeniu z wersetami Biblii są używane w celu nauczania, zbijania, oczyszczania i rozwijania charakteru. Nosić te naczynia znaczy usługiwać nimi. Ludowi Bożemu w jego służbie przystoi życie w czystości, z dala od wszelkiej nieczystości ciała i ducha. Dlatego codziennie powinien omywać się on wodą prawdy zawartą w Biblii. To oczyści go do sprawowania służby i odpowiednio przygotuje do udzielania Słowa Bożego.

    Równoległe cytaty: 4 Moj. 4:1-20; 18:1-7; Ezdr. 1:7-11; Ezech. 3:4; Mat. 10:5-16,38,39; 2 Kor. 7:1; 1 Tym. 1:18-20; 3; 4; 5:21,22; 2 Tym. 2:21-26; 3:1-14; 4:1-5.

    Pieśni: 246, 1, 20, 78, 95, 130, 198.
    Wiersze brzasku: (37) Oczyszczenie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5258.

    Pytania: Czy dzieło oczyszczania postępowało w tym tygodniu? Jak? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki? 

Powrót

12 PAŹDZIERNIKA

Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną – Mat. 6:28.

    Nasz Pan zwraca uwagę na to, że powinniśmy badać, zastanawiać się nad prostymi zjawiskami występującymi w naturze. Lekcje, jakich można się nauczyć w związku ze wszystkimi sprawami życia, okażą się pomocne dla tych, którzy podchodzą do takiego badania z właściwego punktu widzenia, czyli z wiarą w Stwórcę i świadomością, że w oczywisty sposób ucieleśnia On i reprezentuje najwyższe i najszlachetniejsze zalety, jakie umysł ludzki może sobie wyobrazić; że jest doskonały w sprawiedliwości, mądrości, mocy i miłości. Serce, które w taki sposób się przypatruje, czyni postęp, wzrasta w łasce, wiedzy i miłości. Serce, które nie przypatruje się małym rzeczom, nie jest w stanie ocenić rzeczy większych, z powodu czego ma trudności we właściwym rozmyślaniu o Bogu, właściwym zrozumieniu Jego planu, a więc i we właściwym zrozumieniu Jego charakteru. (R 3312)
* * *
    Lekcja, jakiej Pan tutaj udziela, nie polega na tym, że mamy być bierni i leniwi, ale że mamy być wolni od zmartwień, jednocześnie współpracując z Nim w realizowaniu naszego wzrostu w łasce i wiedzy, gdyż lilie polne rzeczywiście pracują, ale czynią to bez martwienia się czy przejawiania niepokoju. Wchłaniają soki, które sobie przyswajają. Czyniąc to, wolne od trosk i coraz piękniejsze, uczą nas, że powinniśmy wiernie przyswajać sobie prawdę i przesiąkać jej Duchem, a czyniąc to, być wolni od trosk i niepokoju. Takie postępowanie umożliwi nam rozwijanie duchowego piękna, które przewyższy piękno lilii polnych. Jest to cel, którego osiągnięcia należy gorąco pożądać!

    Równoległe cytaty: Przyp. 16:3; Jer. 17:7,8; Mat. 6:25-27, 29-34; Ps. 55:23; Łuk. 12:23; Filip. 4:6; 1 Piotra 5:7; Ijoba 38:41; Ps. 104:10,11.

    Pieśni: 313, 56, 63, 87, 99, 330, 333.
    Wiersze brzasku: (177) Mogę Mu ufać.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5990.

    Pytania: Czy w tym tygodniu martwiłem(am) się czy ufałem(am)? Dlaczego? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót

13 PAŹDZIERNIKA

Ja tobie ukażę wiarę moją przez uczynki moje – Jak. 2:18.

    Chociaż lud Boży obecnego Wieku nie powinien być sądzony na podstawie uczynków, ale na podstawie wiary, uczynki są potrzebne. Przez uczynki okazujemy swoją wiarę, a dzięki Bogu, niedoskonałe uczynki mogą dowieść lojalności naszych intencji, woli. Jeśli nasze uczynki demonstrują Panu szczerość naszej wiary, taka wiara będzie się nadawała do przyjęcia przez Niego, a my zostaniemy uznani za doskonałych i dostąpimy udziału w Królestwie oraz we wszystkich wielkich i cennych rzeczach, które Pan przygotował dla tych, którzy Go miłują nie tylko słowem, ale także uczynkami – dla tych, którzy uczynkami swojego życia usiłują pokazać, zademonstrować swoją miłość. (R 3317)
* * *
    Wiara nie polega wyłącznie na uwierzeniu w zrozumiałe stwierdzenia, chociaż wymaga takiego uwierzenia jako podstawy. Musi być całkowicie przekonana co do rzeczy, w którą wierzy, musi uczynić ją swoją własną i działać zgodnie z nią. Taka wiara jest żywą mocą pobudzającą myśli, motywy, słowa i czyny. Prawdziwa wiara uwidoczni się więc w uczynkach, a jeśli ich nie ma, słusznie można wątpić w obecność prawdziwej wiary. Przez odpowiednie uczynki okazujmy zatem, że posiadamy wiarę oświecającą, usprawiedliwiającą, uświęcającą i wyzwalającą, gdyż w Jezusie Chrystusie skuteczna jest tylko wiara działająca przez miłość.

    Równoległe cytaty: Mat. 5:16; 7:16-18,20; Jana 13:38; 15:5,8; Gal. 5:6; Jak. 1:27; 2:17,19-26; 3:13; 1 Moj. 22:9,12; 15:6; Rzym. 4:3; Gal. 3:6; 6:9,10; Filip. 2:12,13; Tyt. 3:14; Żyd. 11; 1 Jana 2:6; Obj. 2:19.

    Pieśni: 196, 198, 34, 4, 114, 125, 78.
    Wiersze brzasku: (9) Nie czynów naszych …
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5892.

    Pytania: Czy w tym tygodniu przez uczynki okazywałem(am) prawdziwość mojej wiary? Jak? Czego one dokonały?

Powrót

14 PAŹDZIERNIKA

Czynić sprawiedliwość i sąd bardziej się Panu podoba niż ofiara – Przyp. 21:3.

    Powinniśmy wzrastać w miłości, a miłość jest najważniejsza. Zanim jednak dokonamy znacznego postępu w rozwijaniu miłości, musimy nauczyć się być sprawiedliwymi, uczciwymi i prawymi. Jest to właściwie przedstawione w powiedzeniu, że zanim będziesz wspaniałomyślny, bądź sprawiedliwy. Lud Boży powinien więc stale badać przedmiot sprawiedliwości i codziennie stosować w praktyce lekcje, których naucza Słowo Boże. Ci, którzy uzyskają ten właściwy fundament charakteru, zanim zaczną budować miłość, przekonają się, że rozwijają się właściwie. Wszelka miłość oparta na niesprawiedliwości lub błędnych pojęciach o sprawiedliwości jest złudna – nie jest miłością, której Bóg wymaga jako sprawdzianu uczniostwa. (R 3321)
* * *
    Przez sprawiedliwość rozumiana jest tutaj prawość, a przez sąd prawdziwe nauczanie. Ofiara zazwyczaj oznacza dobre uczynki miłości, ale w tym przypadku oznacza dobre uczynki wykonywane niezgodnie ze sprawiedliwością i prawdą. Tekst ten nie mówi, że Bóg nie pragnie ofiar ani że dobre uczynki miłości, w harmonii ze sprawiedliwością i prawdą, nie podobają się Panu bardziej niż sprawiedliwość i prawda bez dobrych uczynków miłosierdzia. Wyraża raczej myśl, że Pan woli, byśmy wykonywali uczynki sprawiedliwości i prawdy bez służby ofiarniczej, niż służyli ofiarnie niezgodnie ze sprawiedliwością i prawdą.
    Równoległe cytaty: 1 Sam. 15:22; Ps. 1:3; 15; 24:3-5; 106:3; 112:4-8; Przyp. 2:5-20; Iz. 32:16-18; Oz. 6:6; Mich. 6:6-8; Mat. 5:20; Jana 14:21-24; 15:4,5,8; Rzym. 6:19-22; 14:17-19; 1 Kor. 13:1-7.

    Pieśni: 125, 296, 79, 99, 54, 187, 190.
    Wiersze brzasku: (125) Niezłomny, nieporuszony.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5430.

    Pytania: Czy w tym tygodniu praktykowałem(am) prawdę i sprawiedliwość czy też składałem(am) ofiarę z ich pogwałceniem?
Jakie były okoliczności i wyniki?

Powrót

15 PAŹDZIERNIKA

Miejcie wiarę w Boga – Mar. 11:22.
    Odkąd staliśmy się naśladowcami Pana, nasze codzienne doświadczenia są kierowane i strzeżone przez niewidzialną siłę, byśmy jako uczniowie w szkole Chrystusa wszyscy byli przez Niego nauczani i coraz bardziej rozwijali łaski Ducha, szczególnie wiarę. Prawdopodobnie obecnie nie jesteśmy w stanie w pełni ocenić tego, jak ważna jest wiara. Wydaje się, że jest ona tą rzeczą, której Pan szczególnie poszukuje w tych obecnie powoływanych na Jego naśladowców. Proporcjonalnie do naszej wiary będziemy mogli radować się nawet w utrapieniach. Nie możemy cieszyć się z cierpień, lecz dzięki wierze możemy cieszyć się na myśl, że są one tylko lekkim uciskiem, który wypracowuje dla nas daleko większą i wieczną chwałę. (R 3324)
* * *
    Wiara to umysłowe ocenienie osoby lub rzeczy i poleganie serca na niej. Wiara chrześcijańska to umysłowe ocenienie Boga i Chrystusa i poleganie serca na Nich. Przejawia się ona wobec Boga i Chrystusa w sposób przedstawiony w Piśmie Świętym: w odniesieniu do Ich osób, charakteru, słów i czynów. Bóg i Chrystus dowiedli, że pod tymi względami można na Nich zupełnie polegać i dlatego są godni naszego zaufania. Nasze doświadczenia wielokrotnie potwierdziły prawdziwość tego. Z tego powodu Jezus, zupełnie właściwie i bez szkody dla nas, może nawoływać nas do ufania Ojcu i Jemu.

    Równoległe cytaty: Joz. 1:9; 2 Kron. 15:7; 20:20; 32:7,8; Neh. 4:14; Ijoba 35:14; Ps. 4:6; 27:14; 31:20,25; 37:3,5,7,39,40; 55:23; 115:9,11; Przyp. 3:5,6; Mat. 17:20.

    Pieśni: 56, 93, 87, 176, 12, 104, 106.
    Wiersze brzasku: (92) Modlitwa poświęconych.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5539.

    Pytania: Czy w tym tygodniu przejawiałem(am) wiarę? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót

16 PAŹDZIERNIKA

Obraca burzę w ciszę – Ps. 107:29.

    W dzisiejszej dobie reprezentujemy sprawę Pana pośród szalejących żywiołów ludzkich namiętności, opozycji itp., a nasze serce niekiedy byłoby przerażone, gdyby nie wiara, zdolna widzieć Pana razem z nami w łodzi i dostrzegać Jego potężną moc, która w przewidzianym przez Niego czasie i w przewidziany przez Niego sposób przyniesie światu pokój. Nie dziwmy się jednak, jeśli stanie przed nami jakaś mroczna godzina, gdy wichry burzy będą tak gwałtowne, że wielu będzie wołać ze strachu i przerażenia. Uczmy się lekcji z cennych doświadczeń obecnego czasu, by nasza wiara wówczas nas nie zawiodła, byśmy w najciemniejszej godzinie mogli śpiewać i radować się w Tym, który nas umiłował i kupił Swoją własną drogocenną krwią, a także śpiewać pieśń Mojżesza i Baranka. (R 3324)
* * *
    W doświadczeniach ludzkości było i jest wiele symbolicznych burz. Należą do nich doświadczenia rodzaju ludzkiego ze złem, cierpienia Starożytnych i Młodocianych Godnych, Izraela, Maluczkiego Stadka oraz Wielkiej Kompanii. Po tych wszystkich burzach Pan czynił lub uczyni ciszę. Burza tego tekstu szczególnie odnosi się do niespotykanych cierpień czasu ucisku. Okręty ludzkich organizacji ulegną w tej burzy zupełnemu rozbiciu, a liczni marynarze, oficerowie i pasażerowie zostaną pogrążeni w falach anarchii. Kiedy burza ustanie, wszyscy będą radować się z ciszy, jaka zapanuje w porcie Tysiąclecia.

    Równoległe cytaty: 3 Moj. 26:6; 1 Król. 19:11,12; Ijoba 5:19; Ps. 34:15; 107:21-28; Dan. 12:1,2; Oz. 2:18; Nah. 1:12; Sof. 3:8,9; Łuk. 2:14; Iz. 26:3; Jana 14:27; 16:33; 1 Kor. 10:13; Żyd. 12:11; 1 Piotra 5:10.

    Pieśni: 270, 271, 244, 233, 43, 305, 179.
    Wiersze brzasku: (240) Później.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5695.

    Pytania: W jaki sposób Bóg udzielił mi pokoju? Jak się w nim zacho­wałem(am)? Jaki był tego wynik?

Powrót

17 PAŹDZIERNIKA

Pierzem swym okryje cię, a pod skrzydłami jego bezpieczny będziesz – Ps. 91:4.

    Jehowa gromadzi Swoje lojalne i wierne dzieci tak blisko Swego serca, że one odczuwają ciepło Jego miłości i odpowiadają na nią w swoim sercu: „Będę mieszkał w przybytku twoim [pod Twoją ochroną] na wieki, chroniąc się pod zasłoną skrzydeł twoich; albowiem tyś był ucieczką moją i basztą mocną przed twarzą nieprzyjaciela … albowiem tyś, Boże, wysłuchał ślubów moich [mojego poświęcenia], tyś dał mi dziedzictwo tych, którzy się boją imienia twego” (Ps. 61:4-6). „Będę śpiewał o mocy twojej; zaraz z poranku wysławiać będę miłosierdzie twoje; boś ty był twierdzą moją i ucieczką w dzień ucisku mego” (Ps. 59:17). (R 3331)
* * *
    Słowa te skierowane są do świętych okresu Laodycei. Występuje tu podwójny obraz, pokazujący ich bezpieczeństwo: kury, okrywającej kurczęta swoimi piórami przed niebezpieczeństwem, oraz orła, ochraniającego skrzydłami swoje młode. Pierze kury przedstawia opatrzność Pana, chroniącą nas zarówno przed doświadczeniami, jak i pośród nich. Dwa skrzydła orła przedstawiają Stary i Nowy Testament, których głównymi tematami są odpowiednio: restytucja – pieśń Mojżesza, oraz wyborcze zbawienie – pieśń Baranka. Prawdy te stanowią naszą ochronę. Bezpieczeństwo świętych jest zatem zapewnione przez Słowo i opatrzność Pana.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 15:1; Ps. 112:7; 121:6; 124:2,3,7; 141:9; 146:5,6; 4 Moj. 23:19; 5 Moj. 32:10-12; Iz. 43:2; Mat. 23:37; 2 Tym. 4:18; Przyp. 3:21,23,24.

    Pieśni: 120, 12, 56, 63, 93, 126, 137.
    Wiersze brzasku: (171) Wystarczająca łaska.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5437.

    Pytania: Czy w tym tygodniu opatrzność i Słowo były moją ochroną? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót

18 PAŹDZIERNIKA

Kto jest niedbały w sprawach swoich, bratem jest marnotrawcy – Przyp. 18:9.

    Nie możemy patrzeć na marnotrawstwo kogokolwiek z poświęconych Panu bez odniesienia wrażenia, że nadal wykazuje on braki w tym zakresie, bez względu na to, jak wielkiego postępu dokonał w zrozumieniu myśli Pana pod innymi względami. Ocenienie daru i szacunek dla Dawcy oznacza dbałość i odpowiedzialność za wszystko, co otrzymujemy od naszego Niebiańskiego Ojca, tak w rzeczach doczesnych, jak i duchowych. Zgodnie z przypowieściami naszego Pana, On w znacznym stopniu sprawdza naszą miłość i gorliwość przez to, w jaki sposób używamy udzielanych nam obecnie talentów, sposobności i błogosławieństw – tak doczesnych, jak i duchowych. (R 3332)
* * *
    Duch człowieka niedbałego jest duchem marnotrawstwa. Marnuje on swój czas, który jest cenny i nie do odzyskania; marnuje swoje talenty, które mogą być doskonalone; traci sposobności służby, które otrzymują inni; marnuje swoją energię, która rdzewieje w bezczynności; traci dobre imię, którego może nigdy nie odzyskać; traci przyjaciół, którzy go opuszczają; traci swój dobytek, który jest mu odbierany; niszczy swój charakter, co go upadla; traci swoje życie, które jest mu zabierane; traci wieczność, która jest dla niego stracona. Dlatego niech niedbalstwo będzie dalekie od nas jako świętych Pana.

    Równoległe cytaty: Przyp. 6:6-11; 10:4,5,26; 12:11,24,27; 13:4; 15:19; 19:15,24; 20:4,13; 21:5,25; 22:29; 23:21; 24:30-34; 26:13-16; 27:23-27;
30:25-28; 31:13-27; Kaz. 10:18; Iz. 56:10; Mat. 25:26,27; Rzym. 12:11; Efez. 4:28; 1 Tes. 4:11,12; 2 Tes. 3:10-12; Żyd. 6:12; 1 Tym. 5:8.

    Pieśni: 20, 25, 32, 78, 201, 224, 225.
    Wiersze brzasku: (150) Kubek zimnej wody.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3502.

    Pytania: Co ten tekst oznaczał dla mnie w tym tygodniu? Jak reagowałem(am) na myśli w nim zawarte? Jakie były wyniki?

Powrót

19 PAŹDZIERNIKA

Darmo wzięliście, darmo dawajcie – Mat. 10:8.

    Bądźmy zawsze gotowi, by wszystkim, którzy są głodni i spragnieni, udzielać tego błogosławionego pokarmu, który nas tak bardzo odświeżył i wzmocnił. Jeśli go nie otrzymają, osłabną w drodze, poszukując innego. Posiadamy właśnie ten pokarm, którego potrzebują wszyscy domownicy wiary. Bez niego nie będą mogli utrzymać swego stanowiska ani dążyć naprzód, i z pewnością doznają zniechęcenia. Środki finansowe, jakie posiadamy na posyłanie innym chleba żywota, oraz znajomość prawdy nie powinny być przez nas samolubnie gromadzone ani samolubnie wykorzystywane. Mają one być poświęcone Panu, a Pan z tego poświęcenia wyprowadzi błogosławieństwa dla drugich oraz pomnoży błogosławieństwa dla naszego własnego umysłu i serca. (R 3332)
* * *
    Przegląd udzielonych nam przez Boga darów objawia, jak całkowicie darmo, tj. szczodrze i łaskawie, udziela nam On błogosławieństw stworzenia, opatrzności, odkupienia, pouczenia, usprawiedliwienia, uświęcenia i wyzwolenia. Błogosławieństwa te zawierają wszystko, czego potrzebujemy do życia i pobożności. Otrzymaliśmy je naprawdę darmo. Dlatego w tym samym duchu udzielajmy z naszej wiedzy, uczuć, czasu, sił, środków, zdrowia, życia, służby, wygody, wpływu, reputacji, bezpieczeństwa; oddajmy nasze małe ludzkie wszystko drogiemu Ojcu Niebiańskiemu, Dawcy każdego dobrego i doskonałego daru! Żaden z darów przez nas ofiarowanych nie będzie ani wystarczająco wielki, ani wystarczająco dobry, by był godny
Tego, który dał nam wszystko.

    Równoległe cytaty: Dz.Ap. 8:18-20; Ps. 34:11; 68:19,36; 84:12; Kaz. 2:26; Iz. 42:5; Ezech. 11:19; Dan. 2:21-23; Mat. 11:28; 25:14-30; Jana 6:27; 16:23,24; 17:22; Rzym. 5:16-19; 8:32; 12:6-8; 1 Kor. 13:1-3; 1 Piotra 4:10.

    Pieśni: 70, 326, 11, 1, 68, 286, 28.
    Wiersze brzasku: (284) Galilejskie czy Martwe Morze?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5926.

    Pytania: Jak odwzajemniałem(am) Boskie dary? Dlaczego? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót

20 PAŹDZIERNIKA

Bądźcie tedy roztropni jak węże, a niewinni jak gołębice – Mat. 10:16.

    Gdyby wszystkie drogie dzieci Pana mogły zrozumieć wartość mądrości w swych wysiłkach służenia prawdzie! Nasz Pan nie tylko uczył nas, byśmy byli roztropni jak węże i niewinni jak gołębice, ale zilustrował tę lekcję własnym postępowaniem, mówiąc przy innej okazji do Apostołów: „Mam wam jeszcze wiele rzeczy do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie”. Powinniśmy także nauczyć się, że jest odpowiedni i nieodpowiedni czas do wypowiadania pewnych prawd oraz, że istnieją mądre i niemądre sposoby ich przedstawiania. Nie wystarczy, że nie mówimy nieprawdy, tak jak nie wystarczy, że mówimy prawdę. Powinniśmy dodatkowo uważać, by wypowiadać prawdę w miłości, a doświadczona miłość posługuje się mądrością, aby mogła dokonać jeszcze więcej dobra. (R 3339)
* * *
    Posiadanie roztropności węża i niewinności gołębicy oznacza połączenie taktu ze szczerością. Połączenie to jest niezbędne zwiastunowi Królestwa, przychodzącemu ze zbawiennym poselstwem i obracającemu się wśród ludzi, którzy z reguły źle rozumieją, czasami przekręcają, a często prześladują. Zalety te powinny być zrównoważone i wzajemnie dopasowane. Nasz takt nie powinien być obłudny, a nasza szczerość – pozbawiona taktu. Wyższe pierwszorzędne łaski bardziej niż jakiekolwiek inne prowadzą do takiej skutecznej równowagi. Jej wynikiem jest gromadzenie i budowanie Kościoła, dawanie świadectwa światu oraz współpraca w obalaniu imperium szatana, przy jak najmniejszej opozycji.

    Równoległe cytaty: Łuk. 10:3; Rzym. 16:19; Efez. 5:15; 1 Kor. 14:20; Filip. 2:15; 1 Kor. 9:19-23; 2 Kor. 12:6; Sędz. 8:1-3; 1 Król. 3:24-28; Dz.Ap. 23:6-10.

    Pieśni: 44, 95, 125, 136, 145, 164, 198.
    Wiersze brzasku: (194) Jeszcze tylko krótka chwila.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5151.

    Pytania: Czy w tym tygodniu łączyłem(am) takt ze szczerością? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

21 PAŹDZIERNIKA

Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię twoje – Łuk. 11:2.

    Słowa te wyrażają uwielbienie, ocenienie Boskiej dobroci i wielkości oraz odpowiednią cześć. Gdy zanosimy błaganie do Pana, pierwsza nasza myśl nie powinna być samolubna – odnosząca się do nas samych czy spraw innych drogich nam osób, ale na pierwszym miejscu we wszystkich naszych myślach, zamierzeniach i rachubach powinien być Bóg. Nie możemy modlić się o nic, co nie byłoby zgodne z czcią imienia naszego Niebiańskiego Ojca. Nie powinniśmy prosić dla siebie ani naszych bliskich o nic, czego On w pełni nie pochwalałby i nie zachęcał, by o to prosić. Być może żadna zaleta serca nie znajduje się w większym niebezpieczeństwie wymazania z życia wyznaniowych chrześcijan niż cześć dla Boga. (R 3351)
* * *
    Bóg dla Swoich dzieci czyni wszystko to, a nawet więcej, co dobry ziemski ojciec czyni dla swoich: spładza je, miłuje, utrzymuje z nimi społeczność, zaopatruje, szkoli, przygotowuje i daje im dziedzictwo. Jako nasz Niebiański Ojciec, czyni to wszystko w najwyższym stopniu. Bardzo właściwym jest zatem święcenie Jego imienia. Czynimy to oddając Mu najwyższą cześć i oddanie naszego serca, umysłu, duszy i siły. W najpełniejszym znaczeniu jest to takie postępowanie z naszej strony, które krystalizuje w nas podobieństwo Chrystusowe i przystosowuje do Królestwa. Nie pragniemy oddawać Mu mniejszej czci.

    Równoległe cytaty: Iz. 63:17; Mat. 5:44,45; 6:4; 8:13; Rzym. 8:15; 1 Kor. 8:6; 2 Kor. 1:3; 6:18; Gal. 4:4-7; Efez. 1:3,17; 3:14; 5:20; Kol. 1:3,12; Jak. 1:17; 1 Jana 3:1; Obj. 3:5; 14:1

    Pieśni: 11, 45, 46, 83, 89, 193, 176
    Wiersze brzasku: (238) Boskie tkanie
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5378

    Pytania: Czy w tym tygodniu uwielbiałem(am) Boskie imię? Jak? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót

22 PAŹDZIERNIKA

Czy możecie pić kielich, który ja będę pił? – Mat. 20:22.

    Odwaga Pana na wąskiej drodze napełnia nas podziwem. Jak silny był Jego charakter! On nie myślał o odwrocie, ale był całkowicie zdecydowany wypełnić wolę Swego Ojca i ofiarować samego siebie dla dobra innych. Apostołowie mieli przed sobą szlachetny wzór: wielkości w pokorze i zwycięstwa przez służbę. Byłoby dobrze, gdybyśmy w pełni uświadomili sobie fakt, że jeśli nie będziemy uczestniczyć w Jego kielichu, nie będziemy także mieć udziału w Jego Królestwie chwały. Traktujmy więc wszystkie inne sprawy jako stratę i śmiecie, by zdobyć to niezbędne doświadczenie. A gdy ono pojawia się w naszym życiu, nie obawiajmy się i „niech nam nie będzie rzeczą dziwną ten ogień, który na nas przychodzi ku doświadczeniu naszemu, jakby co obcego na nas przychodziło”. Wprost przeciwnie, zostaliśmy powołani właśnie do tego, by teraz cierpieć z Panem, a w przyszłości być z Nim w Królestwie. (R 3362)
* * *
    Kielich przedstawia doświadczenia radości i smutku. Ogólnie mówiąc, kielich naszego Pana składał się z Jego doświadczeń od Jordanu do Kalwarii. W najwęższym znaczeniu przedstawia on jednak wstyd i hańbę, które spadły na Niego jako wyklętego i wyjętego spod prawa, skazanego na śmierć za bluźnierstwo i bunt. Jeśli należymy do Niego, mamy przywilej przechodzić podobne doświadczenia. Nie jesteśmy w stanie uczynić tego o własnych siłach, lecz wierne używanie Ducha, Słowa i opatrzności Bożych udzieli nam niezbędnej wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa, które wyrobią w nas gotowość, a tym samym zdolność do picia kielicha Pana wraz z Nim.

    Równoległe cytaty: Jana 4:6; 11:33,34; 12:27; Dz.Ap. 3:18; 17:3; 2 Kor. 1:5; Filip. 2:7,8; Żyd. 4:15; 5:7; 12:2,3; Rzym. 6:1-11; 8:10,17; 1 Kor. 15:29-34; 2 Kor. 4:8-10; Filip. 3:10; Kol. 1:24; 2 Tym. 2:10-12; Żyd. 13:10-13; 1 Piotra 2:21-23; 4:12-14.

    Pieśni: 322, 5, 350, 134, 279, 299, 326.
    Wiersze brzasku: (269) I stała się wielka cisza.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5599.

    Pytania: Czy w tym tygodniu piłem(am) z kielicha Pana? Jak? Dlaczego? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót

23 PAŹDZIERNIKA

A ktokolwiek między wami chciałby być pierwszym, niech będzie sługą waszym – Mat. 20:27.

    Wśród pogan władcy są panami, którzy nie służą, lecz którym się służy. Wśród naśladowców Jezusa zasada ma być jednak odwrotna: najwyżej ceniony powinien być ten, kto najwięcej służy. Jak piękny jest Boski porządek rzeczy! Jak w pełni mogą się utożsamiać z tymi zasadami wszyscy dobrze myślący ludzie! Jak bardzo są one słuszne i jak przeciwne duchowi tego świata. W tym znaczeniu tego słowa naśladowcy Pana prawdziwie będą szczególnym ludem w gorliwości świadczenia dobrych uczynków – służenia sobie nawzajem oraz czynienia dobrze wszystkim ludziom, w miarę nadarzających się sposobności. (R 3362)
* * *
    Ideałem wielkości w tym świecie jest niezwykły talent, bogactwo, moc, władza, wiedza, reputacja lub osiągnięcia. Ideałem wielkości u Pana jest służba z miłości bezinteresownej. W Jego oczach jesteśmy zatem wielkimi proporcjonalnie do służby pełnionej przez nas z miłości bezinteresownej – w harmonii z mądrością, mocą i sprawiedliwością – gdy kładziemy życie na rzecz Jego planu, szczególnie gromadząc i budując wybranych. Do takiej wielkości możemy dążyć, lecz nie z myślą prześcignięcia innych, którym mamy dawać pierwszeństwo w poważaniu. Powinniśmy być użyteczni dla drugich w każdy dobry i dostępny dla nas sposób. Jezus był takim, dlatego jest On największy ze wszystkich.

    Równoległe cytaty: Przyp. 15:33; Mat. 18:1-6; 20:20-26,28; Mar. 10:42-45; Mat. 23:11; Dz.Ap. 20:35; Rzym. 12:10,16; 15:1-3; 1 Piotra 5:3,5; Iz. 14:12-15; Gal. 6:2,10; Filip. 2:5-9; Łuk. 22:27; Jana 13:14.

    Pieśni: 95, 299, 114, 198, 47, 229, 146.
    Wiersze brzasku: (158) Czas jest bliski.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5785.

    Pytania: Czy w tym tygodniu próbowałem(am) służyć? Czy starałem(am) się uczynić coś, by być widzianym(ą) czy użytecznym(ą)?
Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jaki był wynik?

Powrót

24 PAŹDZIERNIKA

Gdy go tedy prowadzili, zatrzymali niejakiego Szymona... włożyli nań krzyż, aby go niósł za Jezusem – Łuk. 23:26.

    Często zastanawialiśmy się, gdzie byli Piotr, Jan i Jakub, że nie widzieli ciężaru Mistrza i nie pośpieszyli z pomocą? Jeśli jesteśmy skłonni zazdrościć Szymonowi przywileju pomagania Mistrzowi w niesieniu krzyża, pomyślmy, że liczni bracia Pana codziennie noszą symboliczne krzyże i że udzielanie im pomocy jest naszym przywilejem. Pan jest gotowy uznać każdą służbę wyświadczoną Jego wiernym naśladowcom za wyświadczoną Jemu samemu. Tak jak drewniany krzyż nie był największym ciężarem naszego Pana, tak też Jego naśladowcy mają krzyże, których świat nie widzi, ale które bracia powinni rozumieć. „Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełniajcie zakon Chrystusowy”. (R 3369)
* * *
    Ponieważ Jezus był bardzo osłabiony, krzyż był dla Niego obciążeniem ponad siły. Bóg zapewnił więc potrzebną pomoc, chociaż Szymon był niechętnym pomocnikiem. Z powyższego tekstu wynika, że Jezus niósł tę część krzyża, gdzie łączą się belki, a więc niósł jego cięższą część. Niewątpliwie Jezus niósł cięższy krzyż od naszych. Gdy my niesiemy swoje krzyże, stwierdzamy, że Jezus niesie ich cięższą część. On ma wzgląd na nasze „ulepienie”, zna naszą słabość; dlatego idzie przed nami, niosąc cięższą część naszego brzemienia. W ten sposób przez Swoją łaskę umożliwia nam wytrwanie do końca pomimo wszystkich przeszkód.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 49:24,25; 50:20; 1 Sam. 2:6-9; Ezdr. 6:22; Neh. 6:16; Est. 7:10; Ps. 17:13; 76:11; Przyp. 16:7; 21:1.

    Pieśni: 121, 63, 99, 124, 129, 149, 252.
    Wiersze brzasku: (208) Ukryty krzyż.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5221.

    Pytania: Czy ten tydzień przyniósł mi opatrznościową pomoc? Na czym ona polegała? Jakie były wyniki?

Powrót

25 PAŹDZIERNIKA

Odważnie postępujcie, a Pan będzie z dobrym – 2 Kron. 19:11.

    Ktokolwiek ma do wykonania jakiś obowiązek, niech się nie boi, lecz starając się wykonać nieprzyjemne zadanie uprzejmie, sprawiedliwie i z miłością, niech się nie boi człowieka, ale Pana, usiłując podobać się Jemu. Niech świat prowadzi swoją walkę. Bóg wszystko nadzoruje, a ostateczny wynik będzie chwalebny. My, którzy jesteśmy obywatelami nowego państwa, nowego Królestwa nie z tego świata, którzy nie używamy broni cielesnej, lecz miecza Ducha, staczajmy dobry bój wiary, uchwyćmy się chwalebnych rzeczy wystawionych przed nami i nie tylko trwajmy sami, ale także pomagajmy trwać wszystkim tym, którzy mają tego samego Ducha i są członkami tej samej duchowej armii, zupełni w Tym, który jest Głową, Wodzem naszego zbawienia. (R 3393)
* * *
    Odważne postępowanie nie oznacza niedoceniania trudności, zadań czy wrogów ani przeceniania naszych zdolności i osiągnięć. Oznacza ono trzeźwą ocenę wszystkiego, co jest związane z naszym chrześcijańskim bojem. Dzięki temu rozumiemy, że więksi są ci, którzy są za nami, niż ci, którzy są przeciwko nam. To pozwoli nam z sercem pełnym nadziei na zwycięstwo odważnie stawiać czoła wszelkim niebezpieczeństwom. Jeśli do naszej odwagi dodamy dobroć serca, Ten, który sprawia, że wszystkie rzeczy pomagają ku dobremu tym, którzy miłują Boga, okaże miłosierdzie dla naszych ludzkich braków, wad, słabości oraz niedojrzałości nowego serca, umysłu i woli, a także łaskę ku pomocy w każdym czasie potrzeby.

    Równoległe cytaty: Joz. 1:1-9; 2 Kron. 15:7,8; Przyp. 28:1; Ezech. 2:6; 3:9; 1 Kor. 16:13; Filip. 1:27,28; 2 Tym. 1:7; 1 Moj. 22:1-14; Sędz. 6:25-31; Ezdr. 8:22,23; 5:11; Dan. 3:16-18; 6:10; Dz.Ap. 4:19; 5:29; Obj. 2:10.

    Pieśni: 13, 20, 136, 183, 261, 266, 272.
    Wiersze brzasku: (36) Armia Gedeona.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5413.

    Pytania: Co ten tekst uczynił dla mnie w tym tygodniu? Jak? Jakie były wyniki?

Powrót

26 PAŹDZIERNIKA

Wszystkie troski wasze zrzuciwszy nań, gdyż on troszczy się o was – 1 Piotra 5:7.

    Jest to bardzo pocieszająca i zachęcająca sugestia Słowa Bożego. W miarę jak mijają lata przynależności do rodziny Bożej i nauki w szkole Chrystusowej, członkowie ludu Pana mają coraz wyraźniej dostrzegać, że nie powinni prosić Pana, by kierował ich wysiłkami według ich mądrości ani by ich wola była wykonywana na ziemi lub w niebie. Mówiąc Panu o swoich brzemionach, wielkich i małych, powinni raczej uświadamiać i przyswajać sobie Jego współczucie i miłość, a także stosować balsam dla serca w postaci pocieszających zapewnień Jego Słowa, że On zarówno potrafi, jak i chce sprawić, by wszystkie ich doświadczenia okazały się dla nich korzystne, jeśli tylko będą w Nim mieszkać z ufnością i wiarą. (R 3407)
* * *
    Naszymi troskami są rzeczy, które nas doświadczają, takie jak: straty, rozczarowania, opóźnienia, ograniczenia, pominięcia, obowiązki, wady, braki i słabości nasze oraz innych, niepowodzenia, różnice, trudności, podziały, przesiewania, potrzeby, przeciwności, choroby, znużenie, ból, smutek, zdrada, ucisk, prześladowania itp. Naturalną skłonnością tych rzeczy jest absorbowanie naszego serca i umysłu oraz powodowanie zmartwienia. Chociaż powinniśmy być wzorem pilności w naszych sprawach, postępując tak, jak gdyby wszystko zależało od nas, całym sercem wierzmy jednak, że wszystko zależy od Boga! Do nas należy praktykowanie pilności, do Niego sprawowanie opieki. On jest wierny w wypełnianiu Swoich zobowiązań, a jako nasz Pomocnik i Opiekun, układa wszystkie rzeczy dla naszej korzyści. Dlatego w pełni możemy powierzyć Mu wszystkie nasze sprawy.

    Równoległe cytaty: Ps. 37:5; 127:2; Mat. 6:25-34; 11:28-30; 13:22; Łuk. 21:34; Rzym. 8:28; Filip. 4:6,7,19; Przyp. 16:3; Jer. 17:7,8; Żyd. 13:5.

    Pieśni: 328, 67, 228, 293, 305, 330, 294.
    Wiersze brzasku: (63) Kto odsunie kamień?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5508.

    Pytania: Co w tym tygodniu czyniłem(am) z troskami? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót

27 PAŹDZIERNIKA

W rękach twoich są czasy moje – Ps. 31:16.

    Stając się naśladowcami Baranka, wszyscy poświęceni słudzy Pana oddali swoje życie na ofiarę. Jeśli cały czas realizują swoje poświęcenie, w każdej chwili będą gotowi dopełnić tę ofiarę zgodnie z wolą Pana oraz środkami i sposobami, na jakie Jego opatrzność zechce dozwolić. Poświęceni Panu powinni pamiętać, że ani jeden włos nie spadnie z ich głowy bez wiedzy i pozwolenia Ojca, a postawa ich serca powinna być taka, jaką wyraził nasz drogi Odkupiciel: „Czyż nie mam pić kielicha, który mi dał Ojciec?” Słowa ich serca powinny być takie, jak wyraził poeta: „Jestem kontent z losu swego i kierownictwa ręki Pana mego”. (R 3407)
* * *
    Słowa te są prawdziwe w odniesieniu do całego Kościoła i jego poszczególnych członków. Bóg ma właściwy czas na wszystkie rzeczy związane ze Swoim planem. Dostrzegamy wspaniałe zarysy czasu, wyznaczające doświadczenia Kościoła. W szczególny sposób potwierdzają to równoległe dyspensacje, wypełniając się w każdym szczególe dokładnie co do dnia. Bóg nie dozwala na najmniejsze opóźnienie w zarysach czasu odnoszących się do Kościoła. Tę samą troskę przejawia wobec poszczególnych jego członków. On przygotowuje każde doświadczenie, osiągnięcie, zadanie i przywilej w czasie, który przynosi Jemu największą chwałę, a im – pożytek.

    Równoległe cytaty: Gal. 4:4; Rzym. 5:6; Dan. 9:24-27; 12:11-13; Łuk. 23:46; Jana 13:1; 17:1; Dz.Ap. 1:6; 1 Tym. 2:6; 6:15; 1 Piotra 2:23; Obj. 6:11; 11:2,3; 14:15.

    Pieśni: 186, 99, 333, 110, 293, 328, 63.
    Wiersze brzasku: (95) W rękach Twoich są czasy moje.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5508.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót

28 PAŹDZIERNIKA

Duch Panującego Pana jest nade mną; przeto mnienamaścił Pan, abym... pocieszał wszystkich płaczących... dał im ozdobę zamiast popiołu, olejek wesela zamiast smutku – Iz. 61:1-3.

    Naszym zadaniem jest wyszukiwanie jednostek cichych i płaczących, które zdają sobie sprawę z własnych wad i słabości oraz poszukują schronienia i wyzwolenia. Częścią naszej misji jest wskazywać im Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata, wskazywać im piękno zmartwychwstania zamiast popiołu śmierci oraz chwałę, którą Pan obiecał w przyszłości w miejsce uciśnionego ducha, rozczarowań, smutków i utrapień obecnego czasu. Naszym posłannictwem jest mówić takim, że „z poranku bywa wesele”, pomagając im w podnoszeniu się i równoczesnym wkładaniu odzienia chwały, by mogli zacząć chodzić w nowości żywota, z pieśnią nową na ustach –o łaskawości naszego Boga. (R 3434)
* * *
    Boskie święte serce i umysł spoczywają nad Jego poświęconymi, stanowiąc ich kwalifikacje do służby. Przez tego ducha umysłom ludu Bożego są udzielane zdolności do postrzegania, zapamiętywania, rozważania oraz wyrażania rzeczy duchowych. Przez niego też ich sercu są udzielane zdolności do rozwijania wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa, by w zadowalający sposób mogli składać ofiary związane z ich służbą. Ten duch prawdziwie uzdalnia ich do pocieszania drogich płaczących w Syjonie i wyprowadzenia ich z popiołów smutku do piękna świętości i radości w Panu.

    Równoległe cytaty: Mat. 3:16,17; Dz.Ap. 10:38; 4:1-4; 2 Kor. 1:21,22; 1 Jana 2:20,27; Ps. 119:50,52,54,92,143; 147:3; Iz. 40:1,2; 51:3,12; Jana 16:33; 2 Kor. 1:2-7; Ezech. 9:3,4; 1 Tes. 4:18.

    Pieśni: 25, 38, 57, 93, 108, 228, 278.
    Wiersze brzasku: (190) Pocieszenie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5536.

    Pytania: Czy w tym tygodniu pocieszałem(am) i radowałem(am) drugich? Jak? Dlaczego? W jakich okolicznościach?

Powrót

29 PAŹDZIERNIKA

Zewsząd uciśnieni bywamy, ale nie bywamy przygnębieni; jesteśmy zakłopotani, ale nie wątpimy; prześladowanie cierpimy, ale nie bywamy opuszczeni; bywamy powaleni, ale nie giniemy; zawsze śmierć Pana Jezusa na ciele nosimy – 2 Kor. 4:8-10.

    Ci, którzy dla sprawy Pana, dla sprawy prawdy, z radością znoszą w tym życiu największy wstyd, największą hańbę, największe próby, największe prześladowania, i w ten sposób przechodzą doświadczenia najbardziej zbliżone do tych, jakie znosił Mistrz i Wzór, proporcjonalnie do wierności okazywanej w składaniu takich ofiar mają zapewnioną w przyszłości wielką nagrodę, jak oświadcza Apostoł: „Gwiazda od gwiazdy różna jest w jasności”. (R 2760)
* * *
    Pan nie uważa za stosowne dozwolić na to, by nasze życie było zupełnie spokojne w sprawach zewnętrznych. Takie życie uczyniłoby nas nieprzydatnymi do obecnej i przyszłej służby świętych. Wprost przeciwnie, Panu upodobało się dozwolić na to, by naszym udziałem były różnego rodzaju nieprzyjemne doświadczenia; w niektórych z nich nasze siły prawie się załamują. Przystosowując brzemiona do naszych pleców, a plecy do brzemion, Bóg daje nam łaskę wystarczającą w czasie każdej potrzeby i w ten sposób stopniowo, jak w przypadku naszego Pana, doprowadza nas do doskonałości charakteru jako Swoich uczniów, którzy każdego dnia, ze swym drogim Panem, kładą ludzkie życie w ofierze pełnej miłości.

    Równoległe cytaty: Dz.Ap. 9:16; Rzym. 8:17,18,23; 1 Kor. 4:12,13; 2 Kor. 1:5-7; 4:11-18; 6:4,5; 11:23-28; Filip. 1:29; 2:27-29; 2 Tes. 1:4,5; Jak. 5:10; 1 Piotra 5:10.

    Pieśni: 3, 47, 150, 160, 244, 277, 307.
    Wiersze brzasku: (87) Krótka rozmowa z Jezusem.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5670.

    Pytania: Czy cierpiałem(am) w tym tygodniu? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót

30 PAŹDZIERNIKA

Nikt nie może dwóm panom służyć – Mat. 6:24.

    „Nie możecie Bogu służyć i mamonie”. Potwierdzają to doświadczenie i obserwacja. Widzimy, iż ludzie w sprawach duchowych z reguły są albo zimni, albo gorący. Powinniśmy „szukać najpierw [głównie] królestwa Bożego”. Powinno to być naszą główną troską, której należy poświęcać cały swój czas, wpływ, uwagę, energię, myśli oraz środki, jakie posiadamy – oczywiście z wyjątkiem rzeczy potrzebnych w obecnym życiu, a gotowość poświęcenia nawet niektórych z nich na rzecz spraw niebiańskich proporcjonalnie objawi naszą miłość i gorliwość. (R 2764)
* * *
    Przez dwóch panów nasz Pan nie rozumiał tutaj takich, których interesy i dążenia są jednakowe, lecz takich, których interesy i dążenia są wzajemnie sprzeczne. W przeciwnym razie nie moglibyśmy służyć Bogu i Chrystusowi jako naszym Panom. Możemy Im służyć, ponieważ Ich interesy i dążenia są identyczne. Interesy i dążenia Boga i szatana są sprzeczne, i dlatego nie możemy służyć obydwóm. Z tego samego powodu nie możemy służyć Chrystusowi i antychrystowi, ciału i Duchowi, teraźniejszemu światu i przyszłemu, błędowi i prawdzie. Im wcześniej zdamy sobie sprawę z tej zasady i zaczniemy zgodnie z nią postępować, tym lepiej dla nas jako chrześcijan.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 39:9; Oz. 10:2; Dan. 1:8-16; 3:12-25; Łuk. 16:13; 1 Król. 18:21; Joz. 24:14-25; Mat. 4:8-10; 12:25; Mar. 10:21-23; Jana 12:42,43; 1 Kor. 10:21; Żyd. 11:24-26; Jak. 1:8.

    Pieśni: 8, 160, 191, 208, 224, 16, 109.
    Wiersze brzasku: (34) Zupełne poświęcenie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5666.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) oddany(a) tylko jednemu panu? Komu służyłem(am)? Co mi pomagało lub przeszkadzało w oddaniu się tylko jednemu panu? Jakie osiągnąłem(ęłam) wyniki?

Powrót

31 PAŹDZIERNIKA

Albowiem lepsze jest miłosierdzie [łaska] twoje niż żywot; wargi moje będą cię chwalić – Ps. 63:4.

    Ci, którzy zasmakowali łaski Pana i zrozumieli, że jest ona lepsza niż żywot i którzy radośnie położyli na Jego ołtarzu wszelkie ziemskie dobra, nadzieje i ambicje, cieszą się z możliwości opowiadania dobrej nowiny drugim, opowiadania o chwale Tego, który powołał ich z ciemności do Swojej cudownej światłości. To poselstwo jest zbyt dobre, by je zatrzymać. Nie tylko nie trzeba im płacić za jego głoszenie, lecz chętnie godzą się na to, by jego opowiadanie i posiadanie Boskiej łaski z tym związanej coś ich kosztowało – pociągało za sobą kłopoty, wydatki pieniężne, utratę ziemskich przyjaźni, nadwerężenie (jeśli nie zerwanie) niektórych związków rodzinnych, jak również dezaprobatę świata i kościelnictwa. (R 2850b)
* * *
    Boskie miłosierdzie dla nas składa się z Jego łaski okazanej nam w stworzeniu, opatrzności, odkupieniu, pouczeniu, usprawiedliwieniu, uświęceniu i wyzwoleniu. Szczególnym miłosierdziem, o którym mowa w tym tekście, jest jednak oferta i udzielenie powołania do niebiańskiej natury wraz z Chrystusem. Jest ono o wiele lepsze niż ludzkie życie, a jego przywileje są wyższe, tak jak niebiosa są wyższe od ziemi. Takie powołanie daje wargi, prawdziwe nauki objawiające chwałę Jehowy – Jego chwalebną mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość. Ogłaszajmy zatem ten cudowny plan, ukazujący Jego chwałę.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 15:1,2; Ijoba 36:24; Ps. 7:17; 9:12; 22:23-26; 28:6,7; 30:5; 33:1-3; 35:18; 43:3,4; Iz. 38:17; Łuk. 1:46,47; Jana 14:23.

    Pieśni: 238, 235, 236, 237, 273, 19, 37.
    Wiersze brzasku: (270) Czy przetrwa jego dzieło?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5440.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z powyższym tekstem? Jak zostały przyjęte? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były rezultaty?

Powrót