1 LIPCA

Chodźcie jako dzieci światłości... obierając to, co podobałoby się Panu – Efez. 5:8,10.

    Jeśli jesteśmy poświęceni Bogu przez prawdę, jeśli nasza wola jest martwa, a Pańska w pełni przyjęta w jej miejsce – w myśli, słowie i czynie – przyjęliśmy wolę Bożą i otrzymamy nagrodę jako „zwycięzcy”, nawet gdybyśmy nigdy nie mieli okazji wygłaszać kazań, udzielać jałmużny ubogim i nigdy nie cierpieli jako męczennicy dla sprawy prawdy. Zauważmy dobrze, że „ta jest wola Boża [dotycząca was], to jest uświęcenie wasze”. Niech nic nie przyćmiewa ani nie zaciemnia tej prawdy – ani inne prawdy, ani błędy. Niech ona rządzi naszym postępowaniem, a wtedy, jeśli wola Boża jest naprawdę naszą własną, będziemy mieli przed sobą jasno wytyczoną ścieżkę, co jest bardzo ważne. (R 2411)
* * *
    Dziećmi światłości są poświęcone Bogu jednostki, które posiadają prawdę. One dostosowują swoje postępowanie do doktryn, przykazań, obietnic, napomnień, proroctw, historii i typów Słowa Bożego. Ciągle też studiują Słowo i usiłują stosować jego zasady w różnych sytuacjach życiowych, by w ten sposób upewnić się, co się Panu podoba, a potem zgodnie z tym postępować.

    Równoległe cytaty: Mat. 5:14-16; Jana 12:46; 13:13; 2 Kor. 4:6; 1 Tes. 5:5; 1 Jana 1:7; 2:6,9,10; Rzym. 12:2; Efez. 5:2,15,17; 1 Tes. 4:3; 5:24; Filip. 1:10; 1 Tym. 2:3.

    Pieśni: 315, 1, 20, 196, 71, 125, 154
    Wiersze brzasku: (66) Nie widzę, lecz wierzę
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5446

    Pytania: Czy w tym tygodniu, jako dziecko światłości, starałem(am) się doświadczać swojego usposobienia, motywów, myśli, słów i czynów? Jak? Dlaczego? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

2 LIPCA

Gdy nam złorzeczą, błogosławimy; gdy nas prześladują, znosimy – 1 Kor. 4:12.

    Jeśli jesteś wiernym uczniem (w szkole Chrystusowej), wkrótce zauważysz, że doskonałe prawo wolności, prawo Chrystusowe, rozróżnia myśli i intencje serca; że chociaż musisz nienawidzić wszelkiego grzechu, nie możesz nienawidzić grzesznika, a jednocześnie musisz posiadać miłość Bożą udoskonaloną w swoim sercu. Jeśli powstaje w nas choćby tylko uczucie goryczy wobec tych, którzy nas oczerniają i szkodzą nam, musimy je zwalczać i w ten sposób pokonać je tak zupełnie, aż każdy nerw naszej istoty będzie w błogiej harmonii z instrukcjami Wielkiego Nauczyciela: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych... módlcie się za tymi, którzy wam złość wyrządzają i prześladują was. Błogosławcie, a nie szkodźcie”. (R 2411)
* * *
    Z powodu lojalności wobec Boga i Jego sprawy lud Boży jest obiektem zaciekłych ataków ze strony złych ludzi. Nie powinien jednak oddawać obelgą za obelgę, lecz raczej odnosić się do nich z dobrotliwością. Lud Boży musi znosić różne formy wyrafinowanego i brutalnego prześladowania, lecz zamiast oddawać złem za zło, powinien spokojnie przyjmować złe traktowanie.

    Równoległe cytaty: Dz.Ap. 23:2; 16:23; 14:19; 2 Kor. 11:23-27; 1 Tym. 4:10; Mat. 5:44; 1 Piotra 2:23; 3:9; Łuk. 23:34; Dz.Ap. 7:60; Rzym. 12:20; Dz.Ap. 22:22; 24:5.

    Pieśni: 299, 3, 57, 93, 305, 325, 326.
    Wiersze brzasku: (56) Gdybym mógł wiedzieć.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5172.

    Pytania: Jakie doświadczenia tego tygodnia były związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jakie korzyści z nich wypłynęły?

Powrót na początek

3 LIPCA

Stawiałem Pana zawsze przed oczami swymi; a ponieważ on jest po prawicy mojej, nie będę poruszony – Ps. 16:8.

    Kto zupełnie pogrzebał swoją własną wolę w woli Pana, nie doznaje zawodu, lecz w każdej sprawie życiowej wiarą widzi Boskie prowadzenie i kierownictwo, a także słyszy Słowo Pana, zapewniające go, że „wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu tym, którzy Boga miłują, którzy według postanowienia Bożego powołani są”. Jednym z dowodów osiągnięcia w pełni rozwiniętego stanu serca jest zdolność cierpliwego przyjmowania przez nas opozycji wielkiego przeciwnika, świata oraz własnego ciała – bez narzekania, bez szemrania, radośnie – jako elementów ćwiczącego nas doświadczenia z ręki wszechwiedzącego i miłującego Pana. (R 2411)
* * *
    Dzieci Boże stawiają Boga na pierwszym miejscu we wszystkich sprawach życia. Kiedy ich interesy są w konflikcie z Pańskimi, poświęcają własne pragnienia na rzecz Pana. Pan jest zatem celem ich wszelkich wysiłków. On jest ich głównym ulubieńcem. Miłuje też ich ponad wszystkich innych. Stoi po ich stronie i w żaden sposób nie pozwoli im upaść w ich stałości i stanowisku przed Nim.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 15:2; 5 Moj. 10:12; 13:3; Ps. 37:4; 45:11; 66:8,9; 73:25,26; 91:14; Iz. 12:2; 33:22; Dan. 3:17; Mar. 12:29-33; Rzym. 8:35-39; Judy 24.

    Pieśni: 176, 177, 165, 339, 114, 307, 228.
    Wiersze brzasku: (291) Nasz Ojciec przy sterze.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4060.

    Pytania: Jak w doświadczeniach tego tygodnia stawiałem(am) Pana na pierwszym miejscu? Jak chroniło mnie to przed upadadaniem?

Powrót na początek

4 LIPCA

Któż uwierzył kazaniu naszemu, a ramię Pańskie komu objawione jest? – Iz. 53:1.

    W obecnym czasie Kościół powołany jest po to, by pozwalać światłu świecić i w ten sposób sprowadzać na siebie prześladowania, by znosić prześladowania dla sprawiedliwości, aby być przez nie należycie wyćwiczonym w cierpliwości, braterskiej uprzejmości, współczuciu i miłości – wobec prześladowców i wszystkich ludzi. Niech więc wszyscy, którzy widzą tę nagrodę i światło Boskiej chwały świecące na obliczu naszego Pana Jezusa Chrystusa, będą wierni warunkom, powołaniu i służbie Ojca. Niech ci wszyscy zwracają uwagę na posługę (służbę), którą im powierzono, i nie ustają. Niech się nie zniechęcają, bez względu na to, czy ludzie chcą ich słuchać, czy nie, czy myślą lub mówią o nich źle. Niech pamiętają, że gdy próby się skończą, będą składać sprawozdanie przed samym Panem, kiedy to będzie On zgromadzał Swoje klejnoty. (R 2413)
* * *
    Lud Boży przynosi naszej biednej upadłej rasie poselstwo, które bardzo rozwesela serce oraz pod każdym względem jest przystosowane do jej potrzeb. Jak nieliczni są jednak ci, którzy przyjmują je do dobrego i prawego serca! Istotą tego poselstwa jest Chrystus ukrzyżowany, moc i mądrość Boża, lecz z powodu nieprzyjmowania tego poselstwa świat nie może rozpoznać Chrystusa jako potężnego Przedstawiciela Jehowy. Nie powinniśmy być zniechęceni z powodu niewiary świata, ponieważ właśnie w taki sposób widzi on chrześcijańskie uczniostwo.

    Równoległe cytaty: Jana 1:7,12; 12:38; Rzym. 10:16,17; Jana 7:5; 1 Kor. 1:18,19,24; 2:8; 2 Kor. 4:3,4; Mat. 11:25; 13:13-15; 16:17; Rzym. 1:16,17.

    Pieśni: 116, 70, 260, 54, 23, 49, 315.
    Wiersze brzasku: (80) W Jego cudowną światłość.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3589.

    Pytania: Czy w tym tygodniu świadczyłem(am) o Panu? W jakich okolicznościach? Jak przyjęto moje świadectwo? Jaki skutek wy­­warło ono na mnie i na drugich?

Powrót na początek

5 LIPCA

Broń, którą walczymy, nie jest cielesna, ale jest z Boga, mocna ku burzeniu miejsc obronnych; burząc urojenia i wszelką wyniosłość, wynoszącą się przeciwko poznaniu Boga, i podbijając wszelką myśl pod posłuszeństwo Chrystusowe – 2 Kor. 10:4,5.

    Pamiętajmy, że pierwszym warunkiem przyjęcia nas przez Boga jest lojalne posłuszeństwo Jego Słowu – dowód miłości do Niego i wiary w Niego. Pamiętajmy też, że drugą cechą, której będzie od nas oczekiwał, jest miłość do braci, gotowość do tego, by być, działać i cierpieć, by oddawać życie w sprawie tych, którzy naprawdę i prawdziwie są poświęconymi dziećmi Boga, usiłującymi chodzić Jego drogami. (R 2413)
* * *
    Broń, którą walczymy, jest przeciwieństwem broni cielesnej: jest nią Duch i Słowo naszego Boga. Broń ta jest wystarczająca do burzenia w nas fortec zła, wykorzeniania urojeń i tego wszystkiego, co rodzi pychę, a także umożliwienia nam poddania naszego usposobienia, myśli, motywów, słów i czynów Chrystusowi, naszej Głowie, co dowodzi, że broń ta jest skuteczna.

    Równoległe cytaty: Efez. 6:12-18; 1 Tes. 5:8; 1 Tym. 1:18; 6:12; 2 Tym. 2:3; 4:7; 1 Kor. 2:4; 2 Kor. 6:7; 13:3,4; 1 Kor. 1:19.

    Pieśni: 266, 20, 272, 198, 183, 130, 13.
    Wiersze brzasku: (119) Armia Gedeona.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5889.

    Pytania: Czego dokonałem(am) w tym tygodniu na polu chrześcijańskiej walki? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

6 LIPCA

Jest człowiek, który się boi Pana? Nauczy go drogi, którą miałby obrać – Ps. 25:12.

    Nie do nas należy nadzór nad próbami i trudnościami, jakie mogą nas spotykać. Do nas należy uczynienie pełnego poświęcenia samych siebie Panu i pozostawienie Jemu decyzji odnośnie tego, jak wielkie mają być nasze próby i udręki, jak wielkie ofiary w postępowaniu zgodnie z Jego kierownictwem. Pan może uznać, że niektórzy wymagają szczególnych prób bardziej niż inni oraz że rzeczy, które dla jednych byłyby wielkimi próbami i oznaczałyby wielkie ofiary, dla drugich, z powodu większej miłości do Pana i Jego sprawy oraz większej gorliwości w służbie, ofiara ta może być, jak to Apostoł wyraża o swej własnej, „krótkim i lekkim uciskiem, który przynosi przeogromną obfitość wiekuistej chwały”. (R 2416)
* * *
    Bać się Pana znaczy czcić Go, a człowiek, który czci Boga, jest Mu posłuszny z miłości obowiązkowej i bezinteresownej. Takiego człowieka Bóg podejmuje się uczyć drogi życia, kierując jego sercem i umysłem tak, by unikał i odrzucał ścieżki zła, a miłował i wybierał ścieżki sprawiedliwości. Jeśli nasza cześć dla Boga jest prawdziwa, możemy bezwarunkowo ufać, iż On uczyni naszą ścieżkę jasną; a nasza wiara spełni się.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 4:10; 10:12,20,21; Joz. 24:14; 1 Sam. 2:30; 12:24; 2 Kron. 19:7; Ps. 2:11; 4:5; 25:13,14; 33:8,18; 34:8,10,12; 89:8; 103:13; 145:19; Przyp. 1:7; Iz. 8:13; Mat. 10:28; Dz.Ap. 13:16,26; 2 Kor. 7:1; Żyd. 12:28; Obj. 11:18.

    Pieśni: 145, 11, 45, 55, 83, 46, 136.
    Wiersze brzasku: (103) Prowadź mnie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 2208.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia mające związek z tym tekstem? Jak zostały wykorzystane? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

7 LIPCA

Oto Baranek Boży – Jana 1:36.

    Wszyscy słudzy Pańscy powinni zwracać uwagę na Pana, a nie na samych siebie. Niech każdy z nas skieruje swoją energię na wskazywanie ludziom Baranka Bożego, a nie siebie. Skromność jest klejnotem, bez względu na to, gdzie się ją spotyka; jest jedną z łask Ducha, którą wszyscy z poświęconych Panu powinni się starać w wielkim stopniu rozwinąć i dobrze wypolerować. Pamiętajmy, że naśladowanie Jezusa, w najlepszym tego słowa znaczeniu, oznacza postępowanie Jego ścieżkami; usiłowanie, by w miarę możliwości postępować tak, jak On postępowałby dzisiaj; czerpanie lekcji z tego, co On czynił i mówił osobiście, oraz z instrukcji, które pozostawił nam przez Apostołów, odnoszących się do współuczestniczenia w Jego cierpieniach oraz drogi do chwały i nagrody w Jego Królestwie. (R 2417)
* * *
    Chrystus jest Barankiem Bożym, ponieważ jako niepokalany został wybrany dziesiątego dnia Nisan, a jako baranek paschalny – czternastego Nisan skazany na śmierć za lud Boży. Jak baranek poddał się śmierci; a Jego krew, pokropiona na nadproża i odrzwia Domu Bożego, powstrzymuje rękę wtórej śmierci przed wyrządzeniem nam szkody. Mamy przywilej spożywania Jego pieczonego ciała z przaśnym chlebem szczerości i prawdy oraz gorzkimi ziołami prześladowań itd., stojąc przepasani i obuci, z laską w ręku, w drodze do antytypicznego Kanaanu.

    Równoległe cytaty: Iz. 45:22; 65:1,2; Żyd. 12:2; 1 Moj. 22:7,8; 2 Moj. 12:3; Iz. 53:7; Jana 1:29; Dz.Ap. 8:32; 1 Piotra 1:19; Obj. 5:6-14; 14:1,4; 19:7-9; 21:14,22,23; 22:1,3.

    Pieśni: 190, 5, 28, 168, 178, 157, 155.
    Wiersze brzasku: (20) Ustawiczna pomoc.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4998.

    Pytania: Czy w tym tygodniu patrzyłem(am) na Baranka Bożego? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

8 LIPCA

Dom Boży... który jest kościołem Boga żywego – 1 Tym. 3:15.

    Kościół Pana – jedyny, który właściwie może być nazwany ecclesia, czyli Kościołem – jest tak nieznaczny, tak pozbawiony ostentacji i stosunkowo tak biedny w bogactwa tego świata, że nie jest dostrzegany ani dostrzegalny ze światowego punktu widzenia. Nie jest on ani utworzony, ani kierowany przez człowieka; imiona jego członków nie są też zapisane na ziemi, lecz w niebie (Żyd. 12:23). Jego Głową i Biskupem jest Pan; jego prawem jest Jego Słowo; ma on jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest; zbudowany jest na świadectwach świętych Apostołów i proroków, a jego głównym kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus. (R 2427)
* * *
    Słowo „kościół” w języku greckim wskazuje na dobrany charakter ludu Bożego. Jest on istotnie „powołany”, ponieważ odłączony jest przez Pana od królestwa ciemności i panowania szatana, a przyprowadzony do Królestwa drogiego Syna Bożego i pod Jego panowanie. Filarem podtrzymującym ten Kościół i fundamentem, na którym jest zbudowany, jest Jezus Chrystus, jego Pan. Założony na tej Skale, Kościół będzie trwał wiecznie.

    Równoległe cytaty: Iz. 62:12; Mat. 15:13; 16:18; Żyd. 12:23; Efez. 1:22,23; 2:20-22; 5:23-32; Jana 15:1-8; Rzym. 12:4,5; 1 Kor. 3:9; 12:12-28; 2 Kor. 6:16; Żyd. 3:6; Obj. 21:2,9,10.

    Pieśni: 281, 6, 23, 170, 322, 58, 72.
    Wiersze brzasku: (7) Kościół prawdziwy.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3143.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia odnoszące się do Kościoła? Jak one na mnie wpłynęły? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

9 LIPCA

A gdy wypuści owce swoje, idzie przed nimi, a owce idą za nim; bo znają głos jego – Jana 10:4.

    Głos Dobrego Pasterza jest połączeniem różnych dźwięków w taki sposób, w jaki nie mogą być one połączone przez żaden inny głos. Jego głos brzmi akordem sprawiedliwości, zmieszanym z akordem miłości, a całość intonowana jest mądrością i mocą. Inne teorie, plany oraz koncepcje ludzi i diabłów nie posiadają tak harmonijnego brzmienia jak poselstwo, które Wielki Pasterz posłał nam przez Swego Syna. Gdy prawdziwe owce słyszą głos Dobrego Pasterza, bardziej niż cokolwiek innego zaspokaja on ich tęsknoty. One nie będą już w niebezpieczeństwie ulegnięcia urokowi innych dźwięków, głosów, teorii czy koncepcji, lecz wszystkim im odpowiedzą: „Jezus mnie zadowolił, Jezus jest mój”. (R 2672)
* * *
    Pan wypuścił Swoje owce z owczarni Przymierza Mojżeszowego przez Swoją śmierć i ich poświęcenie się Jemu. Jak prawdziwy pasterz, On nie pędził ich, lecz prowadził, a one postępowały za Nim do zielonych pastwisk i spokojnych wód Słowa oraz błogosławionych ścieżek sprawiedliwości. Owce rozpoznają Jego głos, prawdę, po jej słodkim, pocieszającym i harmonijnym brzmieniu, które jest dla nich żywotem.

    Równoległe cytaty: Ezech. 34:2,12,14,23; Jana 14:6; Rzym. 5:1,2; Żyd. 10:19-22; Jana 10:1-18; 15:13; Ps. 23:1-4: Żyd. 13:20; 1 Piotra 5:4; Zach. 11:17; Nah. 1:7; 1 Kor. 8:3; 2 Tym. 1:12; Iz. 53:6.

    Pieśni: 284, 286, 288, 257, 12, 87, 145.
    Wiersze brzasku: (59) Pan jest pasterzem moim.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4732.


    Pytania: Jak Jezus jako Pasterz, a ja jako owca oddziaływaliśmy wzajemnie na siebie w tym tygodniu? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

10 LIPCA

Wszyscy mu dawali świadectwo i dziwili się wdzięczności słów, które pochodziły z ust jego – Łuk. 4:22.

    Słowa te powinny być jak najbardziej prawdziwe w odniesieniu do wszystkich naśladowców Pana. Ich mowa powinna być pełna łaski i umiarkowania, jako wyraz serca przepełnionego sympatią do prawdy i tych wszystkich, którzy ją miłują i jej poszukują. Ich słowa zawsze powinny mieścić się w granicach słuszności i sprawiedliwości, a także być w ścisłej zgodności ze Słowem Pana. Ich postawa i postępowanie, jako żywych listów, powinny być zgodne z ich słowami, by nawet ich nieprzyjaciele się dziwili i poznali, że byli z Jezusem i od Niego się uczyli. (R 2437)
* * *
    Wdzięczne słowa, które pochodziły z ust naszego Pana, były piękne, głębokie, miłe i pomocne. One dowiodły, że Jezus był wielkim oratorem, przekonywającym mówcą i bardzo ujmującym kaznodzieją. Jego szczególne zdolności pod tym względem budziły podziw i zachwyt wśród słuchaczy i powodowały, że mimowolnie przyznawali Mu wyższość w publicznym przemawianiu. „Nigdy tak nie mówił człowiek, jak ten człowiek”.

    Równoległe cytaty: Ps. 45:2; Przyp. 15:23; Kaz. 10:12; Iz. 50:4; Mat. 7:28,29; 13:54; Mar. 1:22; 6:2; Łuk. 4:32,36; 21:38; Przyp. 25:11; Rzym. 15:4; Jana 7:45,46; 13:31-17:26.

    Pieśni: 22, 49, 311, 322, 264, 83, 97.
    Wiersze brzasku: (4) Słowo Boże.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3795.

    Pytania: Która część Słowa była dla mnie w tym tygodniu naj­bardziej ujmująca? W jakich okolicznościach?

Powrót na początek

11 LIPCA

Wszelki, który się z Boga narodził [w ang. został spłodzony przez Boga], nie grzeszy; ale... zachowuje samego siebie, a on złośnik nie dotyka się go – 1 Jana 5:18.

    Dopóki serce (umysł, wola) jest święte, w harmonii z Bogiem i sprawiedliwością, to znaczy tak długo, jak duch świętości pozostaje w nas, nowy umysł nie może aprobować grzechu, ale musi być i jest mu przeciwny. Chociaż staczamy wiele walk z członkami naszej upadłej i słabej ludzkiej natury, z jej żądzami i pragnieniami, jesteśmy oddzielni i różni od ciała. Słabości i niedoskonałości ciała nie są przypisywane nowemu umysłowi w Chrystusie Jezusie, lecz są uznane za przykryte, ukryte pod zasługą okupowej ofiary naszego Pana. (R 2438)
* * *
    Nowe stworzenie jest spłodzone przez Boga. Jest ono duchową cechą każdego organu mózgu, uzdalniającą go do współdziałania w pełnieniu woli Bożej. Dlatego nowe stworzenie, jako pragnienie czynienia i czynienie Boskiej woli, nigdy nie grzeszy. To nowe stworzenie strzeże wszystkie myśli, motywy, słowa i czyny, by podbić je pod Boską wolę, co uniemożliwia przeciwnikowi splamienie jednostki spłodzonej przez Boga.

    Równoległe cytaty: Jana 1:13; 3:3-5; Jak. 1:18; 1 Piotra 1:5,23; Rzym. 7:17; Judy 20,21,24,25; Łuk. 22:31,32; Rzym. 16:20; 2 Kor. 4:4; 11:3; Jana 8:44; 1 Jana 2:13,14.

    Pieśni: 136, 183, 21, 82, 78, 130, 184.
    Wiersze brzasku: (41) Bóg zna.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5742.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Co z tego wynikło?

Powrót na początek

12 LIPCA

Jeśli was Syn wyswobodzi, prawdziwie wolnymi będziecie – Jana 8:36.

    Prawdziwi uczniowie, zważający na Słowo Wielkiego Nauczyciela i we wszelkich sprawach pozostający Jego uczniami, są uwalniani nie tylko od przesądów i ignorancji, lecz także od służenia grzechowi, otrzymując w zamian zdolność właściwego oceniania swoich naturalnych słabości i wad oraz zdolność oceniania Boskich myśli – prawdy. W wyniku tego ich wolność jest wolnością, która ich błogosławi, a nie szkodzi; która prowadzi do pokory zamiast pychy i chełpliwości; niesie cierpliwość zamiast gniewu; rodzi wielkoduszność i życzliwość zamiast złośliwości i samolubstwa; sprowadza radość i pokój zamiast niezadowolenia i rozgoryczenia ducha. Zaprawdę, tylko Syn może uczynić nas prawdziwie wolnymi. (R 2438)
* * *
    Syn Boga jest wielkim Wyzwolicielem. On uwalnia najbardziej pożałowania godnych niewolników z najbardziej przygniatającej niewoli (szatana) i z rąk najbardziej okrutnych gnębicieli (grzechu, błędu, samolubstwa, światowości, śmierci i piekła). On obdarza uwalnianych najwyższym rodzajem chwalebnej wolności – wolności, która pragnie czynić wolę Bożą; która z najczystszych pobudek wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa prowadzi do wiecznego życia. Wszystko to jest darem Jego miłości, możliwym dzięki najbardziej wyjątkowej ofierze i służbie zapisanej w kronikach historii ludzkości.

    Równoległe cytaty: Iz. 49:24-26; 61:1-3; 63:4; Łuk. 4:18; Jana 8:31-35; Rzym. 7:22,23; 8:2; 2 Kor. 3:17; Gal. 3:28; 5:1; Kol. 3:11; 1 Jana 1:7-9;
Obj. 1:5; 5:9.

    Pieśni: 246, 54, 15, 132, 194, 255, 95.
    Wiersze brzasku: (87) Krótka rozmowa z Jezusem.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5506.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia w zakresie chrześcijańskiej wolności? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

13 LIPCA

Sam szatan przemienia się w anioła światłości. Nic więc nadzwyczajnego, jeśli słudzy jego przemieniają się jakoby w sług sprawiedliwości – 2 Kor. 11:14,15.

    Na pytanie, jak szatan mógłby być zainteresowany świadczeniem dobra, odpowiadamy, że przeciwnik przyjmuje szatę anioła światłości i miłosierdzia nie po to, by prowadzić do Światłości świata, do krzyża Chrystusowego i do Biblii, lecz po to, by od nich odprowadzać do innej nadziei zbawienia i do innego nauczyciela, by – jeśli tylko byłoby to możliwe – zwieść nawet wybranych. Pamiętajmy, że słowa naszego Pana wskazują, że kiedy sprawy dojdą do stanu, gdy szatan będzie wypędzał szatana i leczył choroby, będzie to wyraźnym dowodem, że jego tron się chwieje i chyli ku upadkowi; innymi słowy, będą to ostatnie wysiłki zwodzenia przez przeciwnika. (R 2667)
* * *
    W szatanie mamy wroga poddającego próbie nasze serce. Pozostawieni sami sobie i bez pomocy, w konflikcie z nim bylibyśmy jak karły w ręku olbrzyma, a to z powodu jego wielkiej przebiegłości. On jest tak przebiegły, że może spowodować, by dobro wydawało się być złem, a zło – dobrem. Dla swoich samolubnych celów sprawia, że jego słudzy wydają się być sługami sprawiedliwości, tak by – gdyby tylko było to możliwe – zwieść nawet wybranych. Z powodu zawsze zwodniczych knowań – jego własnych lub jego sług – powinniśmy więc nieustannie czuwać.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 3:1-5, 13-15; Jana 8:44; 2 Kor. 11:3,4,13; 2 Tes. 2:9; Obj. 12:9; 20:1-3,7-9; Dz.Ap. 20:29-31; Rzym. 16:17; Gal. 1:8; Filip. 3:18,19; 2 Tym. 3:1-9; 2 Piotra 2; 1 Jana 4:1-6; 2 Jana 7-10; Judy 4-19; Obj. 2:2,13-15,20-24.

    Pieśni: 49, 22, 296, 311, 315, 332, 343.
    Wiersze brzasku: (99) Moja modlitwa.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5799.

    Pytania: Czy w tym tygodniu szatan i jego słudzy usiłowali mnie zwieść? Jak? Poddałem(am) się czy odniosłem(am) zwycięstwo? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

14 LIPCA

Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i obmowa niech będą usunięte spośród was wraz z wszelką złością – Efez. 4:31.

    Z pozycji wysokiej oceny Boskiego prawa zaawansowany chrześcijanin widzi, że w oczach Bożych nienawiść jest morderstwem, obmowa – zabójstwem, a niszczenie dobrego imienia bliźniego – kradzieżą i rabunkiem. Jeśli jakakolwiek z wymienionych rzeczy uprawiana jest w Kościele, przez ludzi wyznających Boga, jest ona podwójnym złem – zabójstwem i ograbianiem brata. Jedyny wyjątek od zasady niemówienia źle o kimkolwiek może mieć miejsce wówczas, gdy jesteśmy świadomi absolutnej konieczności objawienia zła – gdy przedstawienie tego zła jest przeciwne pragnieniom naszego serca, a czynimy to jedynie z konieczności: z powodu miłości do drugich, którzy nie będąc poinformowani, mogliby zostać skrzywdzeni. (R 2442)
* * *
    Gorycz, zapalczywość, gniew, obmowa i złośliwość są uczynkami ciała. Świętym przystoi zatem pozbycie się ich. W walce przeciwko nim powinniśmy praktykować wiarę, nadzieję, miłość, trwałą determinację oraz oczyszczającą moc Słowa. Przez wymienione dobre zalety starajmy się odrywać od nich nasze uczucia, odwracać naszą uwagę, poskramiać je, usuwać i stawać się obojętnymi na nie.

    Równoległe cytaty: Rzym. 12:14,18-21; Kol. 3:8,13,19; Tyt. 3:2; Jak. 3:5-18; 4:11; 1 Piotra 2:1,23; 3:9; 1 Kor. 13; Efez. 4:26,32; 5:1,2; 2 Kor. 3:12-18.

    Pieśni: 194, 130, 198, 215, 95, 196, 165.
    Wiersze brzasku: (191) Jakby przez ogień.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4759.

    Pytania: Jakie doświadczenia tego tygodnia były związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

15 LIPCA

I choćbym rozdał całe mienie swoje, by nakarmić ubogich … a miłości bym nie miał, nic mi to nie pomoże – 1 Kor. 13:3.

    Służąc drugim, nie powinniśmy zapominać, że pieniądze nie są jedyną rzeczą, której ludzie bardzo potrzebują – niektórzy nie potrzebują pieniędzy, lecz miłości i współczucia. Nasz Pan był jednym z takich. Jego pełne miłości serce znajdowało stosunkowo mało towarzystwa w mniej lub bardziej skalanych umysłach nawet najszlachetniejszych z upadłej rasy, reprezentowanych pośród Jego Apostołów. Wydaje się, że w Marii znajdował głębię miłości i oddania, co było dla Niego zapachem słodkiego kadzidła, pokrzepieniem, orzeźwieniem i wzmocnieniem. Najwyraźniej Maria bardziej niż inni oceniała też wielkość charakteru Mistrza. Ona nie tylko rozkoszowała się siadywaniem u Jego stóp, by się od Niego uczyć, lecz także miała przyjemność w manifestowaniu Mu, nie zważając na koszty, swego oddania i miłości. (R 2447)
* * *
    Słowa Apostoła wskazują na możliwość udzielania z innych pobudek niż miłosierdzie. Gdy o tym rozmyślamy, dostrzegamy prawdziwość jego stwierdzenia na podstawie faktu, iż jedni udzielają dla próżnej chwały, drudzy – by się pokazać, inni – dla korzyści, a jeszcze inni – z zazdrości i dla walki. Zamiast przynieść pożytek, dobrodziejstwo świadczone w taki sposób jednoznacznie deprawuje charakter. Aby błogosławić zarówno tego, kto udziela, jak i tego, kto otrzymuje, udzielanie musi wypływać z Boskiej miłości.

    Równoległe cytaty: Jana 13:34; 1 Kor. 13:1,2,4-13; 16:14; 2 Kor. 9:7; Mat. 6:1-4; 7:22,23; Przyp. 17:9; Gal. 5:6; 1 Tes. 4:9; 2 Tes. 1:3; 1 Tym. 1:5; 1 Piotra 4:8; 1 Jana 3:14-18.

    Pieśni: 170, 165, 166, 22, 201, 95, 105.
    Wiersze brzasku: (147) Pragnąłem służyć mojemu Mistrzowi.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5926 c.

    Pytania: Z jakich pobudek czyniłem(am) dobro w tym tygodniu? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były okoliczności i rezultaty?

Powrót na początek

16 LIPCA

Bądźcie napełnieni Duchem – Efez. 5:18.

    Miara naszego „napełnienia” się będzie odpowiadała mierze naszego opróżnienia się z ducha samowoli, a napełnienia się duchem wiary i posłuszeństwa. Chociaż posłuszeństwo musi być widoczne w codziennym życiu, w Swoim poświęconym ludzie Pan przede wszystkim ceni posłuszeństwo intencji, woli i serca. Dlatego jednostki, których serca są całkowicie lojalne wobec Pana, mogą się Jemu podobać, choć wcale nie muszą podobać się wszystkim, z którymi wchodzą w kontakt; natomiast inni, wysoce cenieni przez ludzi z powodu zewnętrznej moralności, mogą być „obrzydliwością” w oczach Boga z uwagi na oziębłość i nieuczciwość serca. Ten, kto posiada nową nadzieję i nowego ducha, będzie starał się oczyszczać nie tylko w myślach, lecz również w słowach i uczynkach oraz we wszystkich sprawach – wewnątrz i na zewnętrz. (R 2455)
* * *
    Bycie napełnionym duchem oznacza bycie zdominowanym, jako uczniowie Chrystusa, przez pierwszorzędne łaski, harmonijnie dostosowane do siebie nawzajem. Uzyskanie takiego napełnienia oznacza wierne korzystanie z Ducha, Słowa i opatrzności Boga. Trwanie w stanie takiego napełnienia prowadzi nie tylko do krystalizacji charakteru podobnego do Chrystusowego, lecz także przystosowania do Królestwa z Nim. Z takim napełnieniem Duchem związana jest obietnica życia obecnego i przyszłego.

    Równoległe cytaty: Mar. 13:11; Łuk. 11:13; Jana 3:34; 7:38,39; 14:16, 17,26; Dz.Ap. 4:8,31; 5:32; 6:5; 9:31; 11:24; 13:52; Rzym. 5:3-5; 8:1-16; 1 Kor. 2:4,10-14; 3:16; 2 Kor. 3:3,6,17,18; Gal. 5:16,17,22,25.

    Pieśni: 198, 90, 91, 95, 128, 1, 201.
    Wiersze brzasku: (142) Podlewanie lilii.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5912.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) napełniany(a) Duchem? Jak to się odbywało? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało?
Jakie były wyniki?

Powrót na początek

17 LIPCA

Człowieka, którego umysł polega na Tobie, zachowujesz w pokoju – Iz. 26:3.

    Nie jest to pokój dawany przez świat ani pokój wypływający z obojętności, lenistwa, pobłażania sobie czy fatalizmu. Jest to pokój Chrystusa – „mój pokój”. Patrząc wstecz, możemy zauważyć, że Mistrz zachowywał Swój pokój z Bogiem we wszelkich okolicznościach. Jest to pokój, który bez zastrzeżeń ufa Boskiej mądrości, miłości, sprawiedliwości i mocy – pokój, który pamięta łaskawą obietnicę złożoną wiernym Panu, że nic w żaden sposób nie zaszkodzi Jego wiernym i że wszystkie rzeczy będą współdziałać dla dobra tych, którzy miłują Boga. Ten pokój może przyjąć wiarą wszystko, na co Boska opatrzność dozwoli, oraz spoglądać przez łzy, z radosnym wyczekiwaniem ostatecznych błogosławieństw, które Mistrz obiecał i których obecny pokój i radość są jedynie przedsmakiem. (R 2455)
* * *
    Aby umysł polegał na Panu, niezbędne jest nie tylko usprawiedliwienie i poświęcenie, lecz także wierne stosowanie się do ich warunków. Takim i tylko takim Bóg obiecuje doskonały pokój. Ten pokój nie jest odpoczynkiem serca i umysłu ich ludzkiej natury. Jest to pokój Boży, którym mają oni przywilej się cieszyć jako poświęceni – pokój, którego długość, głębokość, wysokość i szerokość pomnaża się proporcjonalnie do ich ducha poświęcenia.

    Równoległe cytaty: Ps. 29:11; 119:165; Iz. 54:10,13; Jana 14:27; Rzym. 8:6; 15:13,33; Efez. 2:14-17; Filip. 4:7,9; Kol. 1:20; 3:15; Żyd. 4.


    Pieśni: 56, 109, 110, 244, 273, 233, 307.
    Wierze brzasku: (167) Doskonały pokój Boży.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5431.

    Pytania: Czy w tym tygodniu zachowywałem(am) doskonały pokój? Dlaczego i jak? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

18 LIPCA

W ostateczne dni nastaną czasy trudne. Ludzie będą bowiem zdradzieccy, zuchwali... rozkosze bardziej miłujący niż miłujący Boga – 2 Tym. 3:1,4.

    Prawdziwy chrześcijanin nie jest „zuchwały”; przeciwnie, jego poświęcenie się Panu dokonało symbolicznego ścięcia. On stracił swoją głowę, wyrzekł się własnej woli i własnego ja, a jako uczeń Jezusa Chrystusa poddał się pełnej kontroli Jezusa, Głowy. W każdej sprawie życia, tak w odniesieniu do jego przyjemności, jak i brzemion oraz prób, prawdziwy chrześcijanin zwraca się zatem do swojej Głowy po wskazówki, by dowiedzieć się, jak i co czynić lub mówić, by nawet jego myśli były w pełnej zgodzie z wolą Boga w Chrystusie. (R 2459)
* * *
    Żyjemy w ostatecznych dniach, a zgodnie z opisem Apostoła, te dni są niebezpieczne – nie tylko w świecie, lecz także wśród chrześcijan. Opisani tu „ci [rodzajnik określony w języku greckim] ludzie” należą do klas antytypicznego Jannesa i Jambresa (w.8). Są oni naprawdę zdradzieccy wobec swego Pana i byłych braci, których – jak Judasz w dawnych czasach –sprzedają dla zysku. W swoim uporze są istotnie „zuchwali”. Życie w samozaparciu, wypływającym z miłości do Boga, straciło dla nich swój urok, zamarło z powodu ich zamiłowania do oddawania się samolubstwu i światowości.

    Równoległe cytaty: 1 Tym. 4:1,2; 2 Piotra 2:1-3,10-22; 3:3; 1 Jana 2:18,19; 2 Jana 7,10,11; 3 Jana 9-11; Judy 3,4,8-19; Żyd. 6:4-6; 10:26-29; 1 Jana 5:16.

    Pieśni: 318, 1, 12, 78, 130, 136, 198.
    Wiersze brzasku: (247) Nadciągająca burza.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5413.

    Pytania: Jakie były obserwacje tego tygodnia w związku z tym tekstem? Czego one we mnie dokonały?

Powrót na początek

19 LIPCA

Czyż nie mam pić kielicha tego, który mi dał Ojciec? – Jana 18:11.

    Jak wspaniale łaska pokory jaśnieje we wszystkich drobnych sprawach służby naszego drogiego Odkupiciela. Nawet w chwili poddania się Swoim wrogom Pan nie chełpi się, że Jego postępowanie jest dobrowolne ani nie szuka chwały męczennika! Oznajmia prostą prawdę, że Ojciec tego od Niego wymaga jako dowodu Jego osobistej lojalności wobec Niego. Uznaje siebie za sługę Boga, za Syna, który przez to, co cierpiał, nauczył się posłuszeństwa. Być może żadna inna lekcja nie jest bardziej potrzebna naśladowcom Pana niż ta o gotowości picia z kielicha, który nalewa Ojciec – uznanie faktu, że Ojciec prowadzi i kieruje naszymi sprawami, ponieważ do Niego należymy, jako uczniowie Pomazańca. (R 2467)
* * *
    Kielich jest symbolem doświadczeń błogich i bolesnych. Ponieważ nic nie spotyka świętych z przypadku, a wszystkie rzeczy dziejące się w ich życiu są z woli Ojca, oni uznają te doświadczenia za kielich, który Ojciec daje im do wypicia. Jak w przypadku Mistrza, powinno być dla nich zupełnie oczywiste, że – na ile jest to możliwe – powinni pić ten kielich z zadowoleniem, z wdzięcznym i oceniającym sercem, ku chwale Boga i z pożytkiem dla samych siebie oraz drugich.

    Równoległe cytaty: Ijoba 13:15; Ps. 119:75; Jer. 10:19; Mat. 20:22; 26: 39,42; Łuk. 22:20; Rzym. 5:3-5; 1 Kor. 10:16,21; 2 Kor. 7:4; Filip. 3:8; Ps. 23:5; 116:13; Iz. 51:22,23.

    Pieśni: 168, 276, 5, 299, 325, 326, 134.
    Wiersze brzasku: (223) Anioł w Getsemane.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5421.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

20 LIPCA

Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest winiarzem. Każdą latorośl … która przynosi owoc, oczyszcza, aby obfitszy owoc przynosiła – Jana 15:1,2.

    Tak jak nawet najlepsze gałęzie krzewu winnego, dające dowody przynoszenia owoców, wymagają przycinania, tak nawet najbardziej szczerzy i gorliwi z ludu Bożego wymagają dyscypliny i opatrznościowej troski Pana. W przeciwnym razie mogliby wkrótce zacząć rosnąć tylko jako gałęzie, zamiast obficie owocować. Prawdziwe dziecko Boże, którego wola została całkowicie zanurzona w woli Pana, nie obraża się i nie zniechęca z powodu tego przycinania. Poznało bowiem nieco własną niewiedzę i ma zaufanie do mądrości wielkiego Winiarza. Gdy więc Boska opatrzność ogranicza jego wysiłki w pewnych kierunkach, ono radośnie przyjmuje pokrzyżowanie swoich własnych planów w przekonaniu, że wola i droga Pana są najlepsze i mają na celu błogosławienie. (R 2464)
* * *
    Natura dostarczyła naszemu Panu wiele materiału ilustracyjnego do nauczania uczniów. Nasz tekst zwraca uwagę na Winny Krzew, Chrystusa, z którego Jego członkowie wyrastają jako gałęzie. Pod opieką Ojca każda z tych gałęzi przynosi owoc w postaci podobieństwa Chrystusowego. Gałęzie te muszą być ciągle oczyszczane i przycinane przez Winiarza, tak by wydawały obfite duchowe owoce.

    Równoległe cytaty: Jana 15:3-8; Żyd. 12:2-17; 13:20; Efez. 5:23; Łuk. 1:69; Jana 14:6; Żyd. 6:7,8; Jana 13:10; 17:17; Efez. 5:26; 1 Piotra 1:22; Żyd. 12:4-14; 2 Piotra 1:2-10; 1 Jana 1:9.

    Pieśni: 67, 95, 109, 130, 136, 198, 267.
    Wiersze brzasku: (161) Rozczarowanie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3544.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z oczyszczaniem? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

21 LIPCA

Jam się na to narodził i na to przyszedłem na świat, abym świadectwo wydał prawdzie – Jana 18:37.

    Wierność naszego Pana prawdzie sprowadziła na Niego opozycję tych, którzy byli zaślepieni przez przeciwnika. Dawanie przez Niego świadectwa prawdzie kosztowało Go życie, a oddanie życia w obronie prawdy stanowiło cenę odkupienia. Wszyscy naśladowcy Pana podobnie powinni dawać świadectwo prawdzie – prawdzie o Boskim charakterze i planie. Takie świadczenie o prawdzie ma kosztować wszystkich prawdziwych naśladowców Jezusa życie, w oddawaniu siebie jako żywych ofiar, świętych i możliwych do przyjęcia przez Boga dzięki Jezusowi Chrystusowi. Niech każdy, kto ma nadzieję udziału w Królestwie z Księciem Żywota, daje świadectwo prawdzie – dobre wyznanie odnoszące się do Królestwa, jego podstawy i ostatecznej struktury w chwale. (R 2470)
* * *
    Nasz Pan miał szczególną misję na tym świecie. Było nią wydanie świadectwa prawdzie, nie we wszystkich jej dziedzinach, lecz w jej aspektach religijnych. Wiernie wykonał On powierzoną Mu przez Ojca misję. Wykorzystywał wszelkie okazje, w czasie dogodnym czy niedogodnym, by stale prowadzić Swą misję. Ani obawa przed opozycją, ani pragnienie względów ludzkich nie zdołały skusić Go do zawrócenia
z drogi wierności.

    Równoległe cytaty: Iz. 55:4; 1 Tym. 6:13; Obj. 1:5; 3:14; Rzym. 15:8-12; Mat. 7:21-23; 10:32,33; Jana 1:15-18; 9:22-38; 12:42,43; Rzym. 10:8-10.

    Pieśni: 44, 116, 210, 164, 260, 272, 275.
    Wiersze brzasku: (38) Wąska droga.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5720.

    Pytania: Czy w tym tygodniu dawałem(am) świadectwo prawdzie? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

22 LIPCA

Bliski jest Pan tym, którzy są skruszonego serca, a utrapionych w duchu zachowuje. Wiele złego przychodzi na sprawiedliwego, ale z tego wszystkiego wyrywa go Pan – Ps. 34:19,20.

Sprawiedliwy siedem razy upadnie, jednak znowu się podniesie – Przyp. 24:16.
    Jeżeli kiedykolwiek stwierdzimy, że obraliśmy złą drogę, która jest nie do naprawienia, możemy spodziewać się, że przyniesie ona rozczarowanie, jak przepowiedział nasz Pan. Może On jednak dozwolić, by przyniosła ona także pewne błogosławieństwa w postaci skruszonego serca, pokory przed Nim, większej gorliwości, czujności oraz wierności na przyszłość. W ten sposób nawet błędy życiowe mogą stać się stopniami do wyższych poziomów łaski i prawdy. (R 3222)
* * *
    Nie powinniśmy nigdy pozwolić na to, by upadki nas zniechęcały. Chociaż są one dowodami słabości, wobec których musimy być czujni, niosą nam także bardzo przydatną naukę i naprawę. Pomimo upadków, Pan pociesza nasze serce, zapewniając o Swoim współczuciu, przebaczeniu i pomocy w każdym czasie potrzeby. Powinniśmy podnosić się z nich tak szybko, jak jest to możliwe, i nieustraszenie iść naprzód w imieniu Pana.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 4:29-31; Ijoba 22:29; Ps. 51:19; 95:7,8; 147:3; Przyp. 1:23; 28:13,14; Iz. 57:15; 61:1-3; Oz. 14:1,2; Jon. 2:4-9; Mich. 7:19; Łuk. 18:10-14; Jana 6:37; 15:7,17-24; Jak. 4:8; 1 Jana 1:9.

    Pieśni: 104, 103, 101, 231, 233, 293, 305.
    Wiersze brzasku: (133) Kamienie obrażenia czy kamienie podniesienia.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5217.

    Pytania: Czy w tym tygodniu potykałem(am) się i upadałem(am)? Jaka była postawa mojego serca w tych doświadczeniach? W jaki sposób Pan zamanifestował Swoje karcenie, współczucie i pomoc?

Powrót na początek

23 LIPCA

A jeśli kto o swoich starania nie ma … wiary się zaparł i gorszy jest niż niewierzący – 1 Tym. 5:8.

    „Wiara” zawiera w sobie znaczenie miłości, współczucia, zainteresowania drugimi i troski o nich, szczególnie o domowników wiary. Jak bardzo pozwala nam dostrzec współczujący charakter naszego Pana fakt, że myślał On o dobru drugich w czasie, gdy sam uginał się pod ciężarem doświadczeń! Jego własna agonia nie przeszkodziła Mu w myśleniu o Swojej matce i troszczeniu się o jej przyszłość. Dostrzegamy tu wybór Jana, bez wątpienia dokonany przede wszystkim z powodu jego miłującego, czułego usposobienia; po drugie – z powodu jego gorliwości dla Pana oraz prawdy; i po trzecie – z powodu jego odwagi, popychającej go do pozostawania w pobliżu umierającego Mistrza w Jego ostatnich godzinach, z narażeniem własnego życia. Zwróćmy uwagę na te charakterystyczne cechy, które Pan pochwala, abyśmy sami mogli je rozwijać i w ten sposób otrzymać szczególne przywileje służby od tego samego Mistrza. (R 2473)
* * *
    Na każdego w tym życiu nałożona jest pewna odpowiedzialność, różna w naturze, stosownie do zajmowanego stanowiska. Na tych, którzy mają rodziny, spoczywają szczególne obowiązki, zależne od zajmowanych przez nich pozycji. Głowa rodziny zobowiązana jest zaspokajać potrzeby znajdujących się na jej utrzymaniu. Odmowa uznania i wypełniania tej odpowiedzialności jest wyparciem się wiary. Jednostka postępująca w ten sposób jest gorsza niż niewierzący.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 18:19; 30:30; Przyp. 13:22; Iz. 58:7; Rzym. 12:17; 2 Kor. 8:21; 12:14; Gal. 6:10; Efez. 6:4; Mat. 18:17; Tyt. 2:4,5.

    Pieśni: 196, 343, 94, 99, 121, 129, 186.
    Wiersze brzasku: (82) Noszenie Bożych brzemion.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4854. R 4854b

    Pytania: Czy w tym tygodniu zaspokajałem(am) potrzeby mojej rodziny? Dlaczego? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

24 LIPCA

Wiele może żarliwa modlitwa sprawiedliwego – Jak. 5:16.

    Społeczność z Panem w modlitwie wzmacnia zaufanie w Pański nadzór nad naszymi sprawami; wzmacnia wiarę we wszystkie wielkie i kosztowne obietnice Jego Słowa; podnosi świadomość Jego kierownictwa w przeszłości i teraźniejszości; wzmacnia miłość do wszystkich braci w Chrystusie; oraz wzbudza troskę o ich powodzenie i duchowy postęp. W ten sposób modlitwa ściśle i czynnie utożsamiana jest z postępem w sprawach duchowych, w rozwijaniu owoców Ducha wobec Boga, braci i wszystkich ludzi. (R 2692)
* * *
    Sprawiedliwym człowiekiem jest ten, kto jest zarówno usprawiedliwiony, jak i poświęcony. Jako taki, ma on dostęp do Ojca – w Chrystusie, przez jednego Ducha – w pełni upewniony, że jego modlitwy, zanoszone w imieniu i przez zasługę Chrystusa, będą wysłuchane. Jego modlitwy są zatem skuteczne w uzyskiwaniu Boskiej odpowiedzi; są też żarliwe, gdyż wypływają z gorących pragnień zdobycia tego, co uwielbi
Boga w Chrystusie.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 9:18-20; Joz. 10:12; 1 Sam. 12:18; 2 Król. 20:2-5; Ps. 10:17; 34:16; 145:18; Przyp. 15:29; 28:9; Jana 9:31; 1 Jana 3:22.

    Pieśni: 1, 35, 50, 218, 323, 239, 274.
    Wiersze brzasku: (50) Ufaj Mu bardziej.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5744b.

    Pytania: O co modliłem(am) się skutecznie w tym tygodniu? Jak pokonywałem(am) pojawiające się przeszkody?

Powrót na początek

25 LIPCA

Jeden jest prawodawca, który może zbawić i zatracić. Ty zaś kim jesteś, że osądzasz bliźniego? – Jak. 4:12.

    Zgodnie z tą myślą Apostoł Paweł w pewnym miejscu powiedział, że ani świat, ani bracia nie są w stanie go sądzić, że właściwie może to czynić tylko Pan, który potrafi czytać serce i zna wszelkie warunki, próby oraz słabości, z którymi trzeba się zmagać. Oświadcza nawet: „sam siebie nie sądzę” (1 Kor. 4:3). Wspaniałym sposobem postępowania jest niepotępianie tych, którzy twierdzą, że zgodnie z sumieniem postępują jak dzieci Pana, a nawet niepotępianie samych siebie w podobnych okolicznościach. Powinniśmy po prostu każdego dnia postępować naprzód, czyniąc wszystko, co jest w naszej mocy, by rozwijać niebiańskie łaski i służyć swemu Mistrzowi, wszelkie efekty pozostawiając Panu. (R 2479)
* * *
    Bóg jest Prawodawcą w tym znaczeniu, że prawa rządzące Jego wszystkimi moralnie wolnymi stworzeniami pochodzą z Jego serca i umysłu oraz zostały wypisane przez Niego w ich sercu i umyśle. Jest On więc uprawniony, by egzekwować przestrzeganie tego prawa, udzielając życia tym, którzy pozostają w harmonii z Jego prawem, i wymierzając śmierć tym, którzy je gwałcą. Urząd ten wyklucza, by ktokolwiek zajmował Jego sędziowski tron, z wyjątkiem tych, których On do tego wyznaczył.

    Równoległe cytaty: Efez. 4:31; Łuk. 6:37; Rzym. 2:1; 9:20; 14:4,13; 1 Kor. 4:5; 2 Moj. 20:16; Mat. 10:28; Iz. 8:12,13; Łuk. 12:4,5; 1 Piotra 3:14,15; Żyd. 7:25.

    Pieśni: 11, 45, 46, 83, 227, 23, 95.
    Wiersze brzasku: (137) Nie sądź po pozorach.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4802.

    Pytania: Czy w tym tygodniu odczuwałem(am) i działałem(am) w zgodzie z Boskim urzędem sędziowskim? Jakie doświadczenia
były pomocą, a jakie przeszkodą? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

26 LIPCA

Temu, kto zwycięży dam … kamyk biały, a na onym kamyku imię nowe napisane, którego nikt nie zna, tylko ten, który je otrzymuje – Obj. 2:17.

    Wszyscy zwycięzcy muszą być wypróbowani pod względem gotowości poświęcenia każdej innej rzeczy dla Pana, gotowości ofiarowania, jeśli zajdzie potrzeba, miłości, przyjaźni i aprobaty każdej innej istoty, by zachować miłość i łaskę Pana. Wierzymy, że sprawdzian ten z każdym dniem jest coraz bliżej ludu poświęconego Panu. Dobrze byłoby, aby każdy z nas pamiętał, że jest on jednym z elementów naszej próby i zgodnie z tym kierował swoje uczucia na sprawy duchowe, jak również uśmiercał, umartwiał wszelkie te uczucia wobec ziemskich istot i rzeczy, które mogłyby współzawodniczyć z naszym Panem w naszych uczuciach, służbie itd. (R 2479)
* * *
    Zwycięzcą jest ten, kto zwycięża grzech, błąd, samolubstwo i światowość, które szatan, świat i ciało stawiają przeciwko niemu. Tacy zwycięzcy będą stanowili żywe kamienie w świątyni Boga i otrzymają Boską naturę; naturę tak wspaniałą, że w pełni będą ją mogli zrozumieć i ocenić tylko ci, którzy jej dostąpią.

    Równoległe cytaty: Ps. 73:24; Oz. 12:6; Mat. 24:13; Jana 8:31; 10:28; Dz.Ap. 11:23; Rzym. 2:6,7; 8:30-39; 1 Kor. 16:13; Gal. 6:9; Kol. 1:10,22,23; Żyd. 2:1; 3:6,14; 10:23,35,36; 12:1-15; Jak. 1:4,12; 1 Piotra 1:4-8; 2 Piotra 1:10,11; Obj. 2:7,10,11,25-28; 3:5,11.

    Pieśni: 272, 21, 27, 32, 58, 72, 78.
    Wiersze brzasku: (292) Jaki umrzesz?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5113.

    Pytania: Czy w tym tygodniu zwyciężałem(am)? Pod jakimi względami? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

27 LIPCA

Nie znajdziemy przeciwko temu Danielowi żadnej przyczyny [do oskarżenia], chyba że znajdziemy coś przeciwko niemu w związku z zakonem Boga jego – Dan. 6:5.

    Nie wszyscy są takimi wybitnymi postaciami jak Daniel, i nie wszystkim dane są wizje, objawienia i zrozumienie, jakie były dane jemu. Wszyscy będą jednak mieli takiego samego ducha oddania zasadom sprawiedliwości, które będzie stopniowo sprawdzane przez Boską opatrzność na wąskiej drodze, w miarę jak będą usiłowali postępować śladami Tego, który dał im przykład – ich Daniela, Wodza, Pana Jezusa. Niech więc wszyscy, którzy wzywają imienia Chrystusa, odstąpią od nieprawości; niech będą wierni, niech „odważą się być Danielem”. (R 2492)
* * *
    Charakter Daniela jest godny naśladowania. Jak Daniel, powinniśmy starać się być tak rozważni pod względem fizycznym, umysłowym, moralnym i religijnym, by zwykły człowiek nie mógł słusznie oskarżyć nas o żadne uchybienie. Nieuniknione jest, że będzie mu przeszkadzała nasza działalność religijna, jeśli ta będzie w harmonii z prawdą. Wrogowie prawdy chętnie oskarżyliby nas o wykroczenia w innych dziedzinach życia. Nie powinniśmy dawać im ku temu okazji, jak nie dawał Daniel.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 49:23; Ijoba 12:4; Ps. 11:2; 38:21; 44:16-19, 23; Iz. 29:20,21; Mat. 5:10-12,44; 10:16-18,21-23,28; 24:9,10; Łuk. 6:22,23; 21:12-19; Jana 15:18,19; 16:1,2; 17:14; Dz.Ap. 4:16-20; 5:40-42; Rzym. 8:17,35-37; 2 Kor. 11:23-27; Żyd. 12:3,4.

    Pieśni: 200, 13, 134, 259, 307, 299, 325.
    Wiersze brzasku: (178) Niech wam nie będzie rzeczą dziwną.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4874.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) prześladowany(a) dla sprawiedliwości? Jak to znosiłem(am)? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

28 LIPCA

Jeśli cierpicie dla sprawiedliwości, błogosławieni jesteście – 1 Piotra 3:14.

    Tylko wtedy, gdy jesteśmy znienawidzeni z powodu lojalności wobec prawdy (pośrednio lub bezpośrednio), możemy mieć z tego satysfakcję lub uważać, że cierpimy dla sprawiedliwości. Jak wykazuje Apostoł, niektórzy cierpią jako czyniciele zła, jako wtrącający się w sprawy innych ludzi lub z powodu niedelikatności, szorstkości czy nieumiarkowania, przed którymi przestrzega Słowo Pana. Naszym obowiązkiem jest nie tylko badanie woli Pana, lecz także staranne rozważanie okoliczności i otaczających nas warunków oraz dążenie do wypracowania w życiu tak wyważonego sposobu postępowania, by po pierwsze, miał on Boską aprobatę, a po drugie, sprawiał drugim jak najmniej kłopotu, niewygody i niezadowolenia. Wówczas powinniśmy z zaufaniem polegać na nadzorującej mądrości i opatrzności Pana. (R 2492)
* * *
    Cierpieć dla sprawiedliwości znaczy sprowadzać na siebie zło z powodu gorliwości w pozostawaniu umarłym dla siebie i świata, a żywym dla Boga, w czuwaniu, modlitwie, studiowaniu i głoszeniu Słowa Bożego, a także w rozwijaniu charakteru w harmonii z nim. Zaprawdę szczęśliwi są ci, którzy tak postępują, ponieważ mają społeczność z Ojcem, Synem i świętymi, posiadają Bożego Ducha, Słowo i opatrzności oraz cieszą się chwalebną nadzieją udziału z Chrystusem w Królestwie. Naprawdę wszystko należy do nich!

    Równoległe cytaty: Mat. 5:10-12; Jak. 1:2,12; 5:10; 1 Piotra 2:19-21; 4:12-19; Dz.Ap. 9:16; Rzym. 8:17,18,23; 1 Kor. 4:12,13; 2 Kor. 1:5-7; 4:16-18; Filip. 1:29; 3:10; Kol. 1:24; 2 Tes. 1:4,5; 2 Tym. 2:12.

    Pieśni: 326, 325, 93, 272, 299, 322, 179.
    Wiersze brzasku: (188) Kiedyś zrozumiemy.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5544.

    Pytania: Czy cierpiałem(am) dla sprawiedliwości? Jak? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

29 LIPCA

Bóg nasz, któremu służymy... może nas wyratować – Dan. 3:17.

    Opatrzność Pańska jest różna i nie do Jego ludu należy decyzja, kiedy ma nastąpić nadzwyczajne wyzwolenie, a kiedy ma być on pozornie całkowicie pozostawiony woli swoich nieprzyjaciół, bez jakiejkolwiek manifestacji Boskiej łaski. Czasami lud Pana, będąc ograniczony, pozbawiony wolności głoszenia prawdy, jak trzej hebrajscy młodzieńcy, stwierdza, że ogień pali tylko powrozy, a ich samych uwalnia, dając im w istocie większe możliwości świadczenia na chwałę naszego Boga, niż mogliby mieć w jakichkolwiek innych warunkach. Nie do nas należy więc decyzja, jaka powinna być Boska opatrzność w odniesieniu do nas samych. Powinniśmy dostrzegać kwestię prawa i obowiązku oraz zgodnie z nimi postępować, bez względu na konsekwencje, bez zastrzeżeń ufając Panu. (R 2494)
* * *
    Hebrajczycy ci mieli taką wiarę w Boską wybawczą moc, że uzbroiła ich ona w niezachwianą odwagę i posłuszeństwo, pomimo groźby i niebezpieczeństwa ognistego pieca. Nic dziwnego, że zostali zaszczyceni obecnością Syna Człowieczego, który powstrzymał uśmiercające działanie ognia. Podobnie my, dzieci Boże, gdy jesteśmy zagrożeni i wpadamy do antytypicznego ognistego pieca za niekłanianie się militaryzmowi, katolicyzmowi i protestantyzmowi – możemy używać wiary, która zostanie zaszczycona obecnością Syna Człowieczego, który sprawi, że piec ognisty stanie się środkiem uwolnienia nas z więzów tej ziemi, bez poniesienia szkody.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 49:22-26; Ezdr. 8:31; Ps. 23; 34:8,10,11; Mat. 5:10-12; Dz.Ap. 5:29,40-42; Rzym. 8:17,35-37; Żyd. 11:33-38; Obj. 20:4.

    Pieśni: 93, 25, 179, 200, 216, 222, 293.
    Wiersze brzasku: (173) Wie Ojciec, wasz, czego potrzebujecie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5866.

    Pytania: W jakich doświadczeniach tego tygodnia dostąpiłem(am) wyzwolenia? Jak? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

30 LIPCA

Połapcie nam liski, liski małe, które psują winnice – PnP 2:15.

    Wielu nie traktuje poważnie niewielkich wykroczeń przeciwko ślubom poświęcenia, mówiąc: „Czy potrzebna jest taka ostrożność i życie tak odmienne od ogółu świata?” Są one bardzo potrzebne, gdyż zwycięstwa w małych rzeczach przygotowują do większych rzeczy i umożliwiają ich osiągnięcie. Podobnie jest na odwrót: poddanie się woli ciała w małych rzeczach oznacza pewną porażkę w całym boju. My, którzy staliśmy się naśladowcami Jezusa Chrystusa, wiemy, że będziemy próbowani (o ile próbowanie nas już się nie rozpoczęło) i powinniśmy być świadomi, że tylko przez zapieranie się samych siebie w małych sprawach życia, przez uśmiercanie (umartwianie) naturalnych pragnień ciała w odniesieniu do pożywienia, ubioru, postępowania itp., stajemy się silni duchowo i możemy „zwyciężyć”. (R 2494)
* * *
    Nasze wady, wielkie i małe, szkodzą naszemu duchowemu owocowaniu. Myśl ta powinna pobudzić nas do prowadzenia z nimi nieustannej walki, nie na oślep, lecz przez sensowny wysiłek. Możemy je zwyciężyć przez odrywanie od nich swoich uczuć, odczuwanie odrazy do nich, unikanie i przeciwstawianie się im. Przeciwstawiając się im, mamy je atakować, a także odpierać ich ataki. Atakujemy je przez zastępowanie ich przeciwnymi łaskami oraz ograniczanie ich przez inne niż przeciwne łaski. Odpieramy ich ataki przez odwracanie od nich uwagi oraz czynienie naszego serca i umysłu niedostępnymi dla nich, a wszystko to przez Ducha Pana.

    Równoległe cytaty: 2 Kron. 12:14; Przyp. 4:23; Kaz. 5:6; Iz. 1:18; 44:20; Jer. 17:9; Ezech. 20:16; Mat. 12:31,33-35; 15:2-20; 1 Kor. 5:6; Efez. 2:1-5; Żyd. 3:13; 12:15; Jak. 1:14,15; 2:10,11; 4:1-3,17; 2 Piotra 1:4; 1 Jana 3:4-15; 5:17.

    Pieśni: 78, 272, 130, 136, 1, 145, 183.
    Wiersze brzasku: (158) Czas jest bliski.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5886.

    Pytania: Co w tym tygodniu czyniłem(am) z moimi wadami? Jak? Dlaczego? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

31 LIPCA

Każdego robota jawna będzie, bo to dzień pokaże, gdyż przez ogień objawiona będzie – 1 Kor. 3:13.

    Apostoł mówi o czasie ognistych prób. Przyrównując wiarę oraz uczynki gorliwego chrześcijanina do domu zbudowanego ze złota, srebra i drogich kamieni, oświadcza, że ogień tego dnia, przy końcu obecnego Wieku, wypróbuje jakiego rodzaju jest robota każdego człowieka. Ogień ten strawi wszystko z wyjątkiem prawdziwej struktury wiary i charakteru. Powinniśmy pamiętać, że takie lojalne charaktery nie powstają nagle, w ciągu kilku godzin czy dni – „jak grzyby po deszczu” – lecz są wynikiem stopniowego rozwoju, twarde i silne jak drzewo oliwne. (R 2494)
* * *
    Tekst ten odnosi się tylko do poświęconych. Jego dzień w ogólnym znaczeniu obejmuje Wiek Ewangelii, lecz szczególnie odnosi się do jego końca, dnia dzisiejszego. W tym czasie Pan postanowił dopuścić ogniste próby na cały Swój lud. Wśród nich są straty, rozczarowania, opóźnienia, ograniczenia, pomijania, wady nasze i drugich, kary, trudy, niedostatki, opozycje, zaprzeczanie, zmęczenie, choroby, ból, smutek, prześladowanie, błędy oraz pokusy. One niezawodnie objawią, czy ktoś należy do Pana całkowicie, częściowo czy wcale. Szczęśliwi jesteśmy, jeśli nasza robota jest „złotem i srebrem” Boskiej prawdy oraz „drogimi kamieniami” Chrystusowego charakteru, który wytrzymuje próby.

    Równoległe cytaty: Kaz. 12:14; Mal. 3:2,3; Mat. 7:22-27; 12:36,37; Mar. 4:22; Łuk. 2:35; 12:2,3; 1 Kor. 3:12,14,15; 4:5; 1 Piotra 1:7; 4:12.

    Pieśni: 119, 93, 230, 63, 228, 305, 67.
    Wiersze brzasku: (169) Kuszony i wypróbowany.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5916.

    Pytania: Jaką szczególną próbę miałem(am) w tym tygodniu? Czy objawiła ona złoto, srebro i drogie kamienie czy raczej drewno, siano i słomę? Jak zostałem(am) przez nią wyćwiczony(a)?

Powrót na początek