Oblubieniec mówi: Gołąbko moja!
O kim myśli, do kogo przemówił?
Duszo ma, czyż głowa twoja
Wierzyć może, że do ciebie mówi?
Głos pełen miłości Oblubieńca tego
Ciebie gołąbką nazywa i ptaszyną Jego.
Gołębica jest łagodna i ufna,
Czyż słuszne o mnie takie twierdzenie?
Na próżno w sobie czegoś szukam,
Co byłoby tego potwierdzeniem.
A jednak dzięki miłości Zbawcy, o tak,
Ty jesteś, duszo moja, jak ten ptak.
Myślę, duszo ma, że dostrzeżesz
W tym słowie pieszczotliwym, przemiłym Powody,
dla których Pan porównuje cię
Z tym ptakiem bezbronnym i miłym,
Powody miłości Oblubieńca do gołębicy godne,
Do gołębicy Jego biednej, łagodnej.
Gołębica nie ma szponów ni żądeł,
Ani innych do walki możliwości.
Bezpieczeństwo jej zależne od skrzydeł,
A zwycięstwo od ucieczki szybkości.
Miłość Oblubieńca daje zapewnienie,
Że dla gołębicy swej ma schronienie.
Jak gołębica przed jastrzębiem
Na skrzydłach swych ulatuje,
Tak i ja w codziennej życia drodze
Skrzydeł wiary potrzebuję,
Aby mnie niosły, gdzie krzywdy nie ma i zła,
Gdzie miłość Oblubieńca wiecznie trwa.
Duszo ma, mocy pozbawiona
Na Kalwarię pospieszaj!
Emanuel – twoja skała i obrona,
Twoje podniesienie, tym się pocieszaj!
Jeśli umieściła cię tam miłość Oblubieńca twego,
Ne bój się zła, które spaść może na gołębicę
Jego.
Duszo ma, w skale mająca schronienie,
W skale, która Opoką wieków zwana,
Gdy wokół powszechne przerażenie,
Bądź odważna, strachu pozbawiona,
Gdyż schronienie z miłości zbudowane
Jest bezpiecznym ukryciem dla wybranki Pana.
O, gołąbko szczęśliwa, tak słaba, a przecież bezpieczna!
Czy ja o podobieństwie do niej nie zapominam?
Panie, pomóż mi charakter dobry osiągnąć i na wieczność
Utrzymać, któryby gołębicę wszystkim przypominał:
Czysty, łagodny, delikatny i pełen miłości.
Spraw, Panie, bym gołębicą się stał pełną wdzięczności.