1 WRZESNIA

I rzekł do niego Pan: Idź, albowiem mi ten jest naczyniem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów i przed synów Izraela – Dz.Ap. 9:15.

    Przychodzimy do Jezusa dlatego, że rozumiemy, iż jest On wybrańcem Ojca; opuszczamy wszystko, aby za Nim postępować, ponieważ widzimy w Nim objawiony charakter Ojca. Jeśli w związku z Boskim planem i służbą jakiejkolwiek istocie ludzkiej udzielamy pomocy czy wsparcia, powinniśmy to czynić z tego samego powodu – nie jedynie dla czyjegoś osobistego magnetyzmu czy faworyzowania kogokolwiek, lecz dlatego, że Pan dotknął nasze serce zrozumieniem, iż ten wódz jest z Jego wyboru. (R 3218)
* * *
    Zastosowana tu figura jest pełna wyrazu. Tak jak naczynie używane jest do przekazywania drugim pewnych błogosławieństw, tak słudzy Boga są narzędziami służącymi do przekazywania drugim błogosławieństw Pana. Ponieważ do przekazania największych błogosławieństw używa się naczynia najwyższej jakości, Paweł, pod każdym względem najlepsze naczynie, został użyty przez Pana do przekazania najbogatszych błogosławieństw prawdy, jakie kiedykolwiek zostały udzielone przez Wszechmocnego. Usługując Żydom, poganom, a nawet królom, pozostawił stałe błogosławieństwo, którego słodka woń przenika aż do naszych czasów. Jego służba była najbardziej owocna. Jak Paweł, powinniśmy starać się być naczyniami najwyższej jakości.

    Równoległe cytaty: Dz.Ap. 13:2; 22:21; 25:22,23; 26:1,17; Rzym. 1:1,5; 12:6-8; 1 Kor. 15:10; Gal. 1:15; 2:7,8; Efez. 3:7,8; 1 Tym. 2:7; 2 Tym. 1:11.

    Pieśni: 44, 70, 116, 164, 210, 260, 309.
    Wiersze brzasku: (153) Pragnienie mego serca.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 2823.

    Pytania: Czy w tym tygodniu dawałem(am) świadectwo prawdzie? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

2 WRZESNIA

Skoro oczyściliście dusze wasze w posłuszeństwie prawdy przez Ducha Świętego ku nieobłudnej braterskiej miłości, z czystego serca jedni drugich miłujcie gorąco – 1 Piotra 1:22.

    Wiedza powinna być wysoko oceniana w Kościele i uważana za dowód postępu i wzrostu. Nikt nie może bowiem wzrastać w Panu i w sile Jego mocy, nie może wzrastać w łasce, jeśli nie wzrasta także w znajomości. Słusznie postępujemy bardziej oceniając tych, których miłość do Pana i Jego prawdy przejawia się gorliwością w studiowaniu Jego Słowa, a którzy posiadają dowód Boskiej łaski w tym, że są coraz bardziej wprowadzani w głębokie sprawy Boga. Tak jak w ziemskiej rodzinie kochamy i troszczymy się o niemowlęta i niedorosłych, tak też wśród domowników wiary powinno się jednak okazywać troskę, miłość i pomoc dla maluczkich i niedojrzałych, tak by mogli oni wzrastać w Panu i w sile Jego mocy. (R 3219)
* * *
    Prawdzie przyjmowanej przez Ducha zawsze okazuje się posłuszeństwo, a posłuszeństwo prawdzie zawsze prowadzi do oczyszczenia umysłu i serca, usuwając grzech, błąd, samolubstwo i światowość. Prawda dokonuje jednak czegoś więcej: ona buduje w każdej dobrej myśli, zalecie, słowie i czynie. Pobudza nas do pozostawania umarłymi dla siebie i świata, a żywymi dla Boga, do wzrastania w wiedzy, czuwania, modlitwy, służby, budowania charakteru oraz znoszenia zła. Przede wszystkim prawda napełnia serce miłością do Boga i człowieka, uzdalniając nas do darzenia braci w Chrystusie zarówno miłością obowiązkową, jak i bezinteresowną.

    Równoległe cytaty: Dz.Ap. 15:9; 2 Kor. 7:1; Jana 17:17; 15:3,12,17; Efez. 5:2; 1 Tes. 4:9; 1 Jana 2:9,10; 3:11,23; 4:21; Rzym. 12:9,10; 1 Tym. 1:5; Żyd. 13:1; 1 Piotra 2:17; 3:8; 4:8.

    Pieśni: 105, 170, 201, 165, 166, 23, 208.
    Wiersze brzasku: (290) Strzała i pieśń.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4766.

    Pytania: Jakie doświadczenia tego tygodnia stanowiły przykład oczyszczającej mocy Słowa na polu obowiązkowej i bezinteresownej miłości do braci? Jakie miałem(am) w tym osiągnięcia lub niepowodzenia? Jakich lekcji przez to się nauczyłem(am)?

Powrót na początek

3 WRZESNIA

Bo miłosierdzia chcę, a nie ofiary, a znajomości Bożej bardziej niż całopalenia – Oz. 6:6.

    Ten, kto oddaje Panu swoją wolę i serce, oddaje wszystko; ten, kto nie oddaje swojej woli, kto nie jest posłuszny Panu w sercu, nie może złożyć Mu ofiary, która mogłaby być przyjęta. „Oto posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara”. W zdaniu tym zawiera się lekcja, która powinna być głęboko wyryta na sercach wszystkich uświęconych w Jezusie Chrystusie. Niezbędne jest także posiadanie ducha posłuszeństwa, a ktokolwiek posiada tego ducha, nie tylko będzie posłuszny Boskiej woli, ale także będzie się starał coraz bardziej poznawać tę wolę, aby mógł być jej posłusznym. To właśnie o tej klasie mówi Pismo Święte i nasz Pan: „Gdy się znalazło słowo twoje, zjadłem je”; „Pragnę czynić wolę twoją, Boże mój, a zakon twój jest we wnętrzu moim”. (R 3224)
* * *
    Miłosierdzie jest współczuciem przynoszącym ulgę nieszczęśliwym. Ofiara i całopalenie w tym wersecie oznaczają energiczną działalność przeciwną prawdzie i jej duchowi. Znajomość Boża to Boska prawda. Nie powinniśmy rozumieć, iż nasz Pan ma na myśli to, że nie życzy sobie naszej służby. Chodzi raczej o to, że zdecydowanie woli, byśmy w sercu zachowywali prawdę i jej ducha współczucia, nawet z pominięciem służby, niż służyli pilnie niezgodnie z prawdą i jej duchem. Miłosierny i myślący święty bardziej podoba się Panu niż aktywny i niedoinformowany pracownik, który w swym charakterze nie jest świętobliwy. Połączenie miłosierdzia, służby i wiedzy stanowi ideał, do którego powinniśmy dążyć.

    Równoległe cytaty: 1 Sam. 15:22; Ps. 50:7-15; Kaz. 4:17; Iz. 1:10-20; 58; Mat. 12:7; Mich. 6:6-8; Jer. 7:21-28; Dan. 4:27; Am. 5:21-26; Mat. 5:7; 9:13; Przyp. 21:3; Mar. 12:33; Oz. 4:1; 6:6; 1 Kron. 29:9; Jer. 22:16; 1 Jana 2:3; 3:6.

    Pieśni: 154, 22, 49, 160, 134, 299, 326.
    Wiersze brzasku: (149) Obciążeni służbą.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5309.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

4 WRZESNIA

Nie ma bojaźni w miłości; ale miłość doskonała precz wyrzuca bojaźń, bo bojaźń jest udręką – 1 Jana 4:18.

    Wpływ strachu jest naprawdę potężny, przygniatający i przerażający. Wyjątkiem w uleganiu mu są ci, którzy poznali Boga przez wcześniejsze doświadczenia i nauczyli się Mu ufać nawet wtedy, gdy nie potrafią Go zrozumieć. Ten olbrzym strachu i rozpaczy musi być ugodzony kamykiem ze strumyka: „Napisano”. Proca wiary musi wyrzucić słowo obietnicy z taką siłą, by zabić przeciwnika i wyzwolić nas spod jego panowania. Tak uzbrojeni jedynie w Słowo Boże, ufając Pańskiej lasce i kijowi, możemy być odważni, a potędze sekciarstwa odpowiedzieć tak, jak Dawid odpowiedział Filistynowi: „Ty idziesz do mnie z mieczem, oszczepem i tarczą, a ja idę do ciebie w imieniu Pana zastępów, Boga wojsk Izraelskich, któremu urągałeś”. (R 3230)
* * *
    Miłość rozkoszuje się Bogiem i z Nim współodczuwa. Ona jest świadoma swej jedności z Bogiem i odczuwa ducha synostwa wobec Niego, płynącego przez serce jej posiadacza. Taka miłość oparta jest na bliskiej zażyłości z Bogiem przez Jego Ducha, Słowo i opatrzność. W swej społeczności z Nim stwierdza, że jest On godny całkowitego zaufania, nadziei, miłości i posłuszeństwa. Chociaż czci Go jako absolutnie doskonałego w osobie, charakterze, planie i dziełach, nie odczuwa przed Nim lęku. Strach przed Bogiem tak ograniczyłby nasze serce w relacji do Boga, że usunęłoby to miłość do Niego. I na odwrót, miłość do Boga pozbawia nas takiego strachu przed Nim.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 20:8; Sędz. 7:3; Przyp. 28:1; 29:25; Iz. 51:12,13; Mat. 8:26; 26:69-74; Rzym. 8:15; 1 Kor. 13:4-7; 2 Tym. 1:7; 1 Jana 4:16,17.

    Pieśni: 95, 87, 12, 284, 288, 261, 307.
    Wiersze brzasku: (126) Bądź silne!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4841.

    Pytania: Czy poddałem(am) się duchowi strachu w tym tygodniu czy go pokonałem(am)? Jak? Dlaczego? Czego dokonała w tym doświadczeniu miłość?

Powrót na początek

5 WRZESNIA

Zazdrość jest okrutna jak grób; węgle jej jak węgle ogniste i jak płomień gwałtowny – PnP 8:6.

    Zazdrość jest jednym z wielkich wrogów grożących każdemu chrześcijaninowi. Jako nieprzyjaciel Boga, człowieka i każdej dobrej zasady, ten wróg powinien być zabity natychmiast po dostrzeżeniu go. W takim stopniu, w jakim obecność zazdrości choćby na chwilę pokalała serce, powinno się je oczyścić przez przywołanie ducha świętości i miłości. Zazdrość nie tylko jest okrutnym potworem sama w sobie: jej jadowite kły prawie zawsze zadają ból i udrękę drugim, jak również powodują nieszczęścia i ostateczne niszczą tych, którzy ją pielęgnują. Zazdrość jest grzechem i złem w myśli, mogącym szybko doprowadzić do grzechu i zła w czynie. Całkowite oczyszczenie z zazdrości raz zatrutego umysłu jest bardzo trudne, gdyż wszystkiemu, czego dotyczy, szybko nadaje ona swoją własną barwę i znamię. (R 3231)
* * *
    Sheol, stan śmierci, jest okrutny w tym znaczeniu, że bez skrupułów niszczy swoje ofiary, bezlitośnie zadając przez to ból tym, którzy je kochają. Sheol jest wrogiem ludzkości, triumfującym nad rodzajem ludzkim. Tylko zniszczenie go może uwolnić jego ofiary spod jego władzy. Zazdrość jest podobna do sheolu. Ona niszczy szczęście tych osób, wobec których się przejawia, a często również je same. Jeśli nosimy tę cechę w swoim sercu, możemy być pewni, że krzywdzimy drugich i szkodzimy samym sobie. Powinniśmy nieprzerwanie walczyć z tym złem, aż zupełnie je zniszczymy, w przeciwnym bowiem razie ono z pewnością zniszczy nas, bez szansy wybawienia.

    Równoległe cytaty: Przyp. 6:34; 27:4; Kaz. 4:4; 2 Moj. 20:5; 34:14; 2 Kor. 11:2; Dan. 6:3-5; Jak. 3:14,16; 1 Moj. 4:5,6,8; 37:4-11,18-28; 1 Sam. 18:8-30; 2 Sam. 3:24-27; Łuk. 15:25-32.

    Pieśni: 183, 333, 139, 167, 172, 195, 322.
    Wiersze brzasku: (193) Wesprzyj się mocno.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4789.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Co mi w nich pomagało lub przeszkadzało? Jakie były ich wyniki?

Powrót na początek

6 WRZESNIA

Nie spotka cię nic złego – Ps. 91:10.

    Nic w żaden sposób nam nie zaszkodzi. Mogą występować zakłócenia w naszych cielesnych sprawach, wygodzie lub biegu życia. Gdy przypomnimy sobie jednak, że nie jesteśmy w ciele, lecz w duchu, że to nowemu sercu, umysłowi i woli Pan w słusznym czasie obiecał Królestwo, jesteśmy w stanie zrozumieć, że żadne zewnętrzne wpływy nie mogą kolidować z naszymi prawdziwymi, duchowymi interesami ani przeszkodzić w osiągnięciu chwały Królestwa, którą Pan obiecał Swoim wiernym. Tylko utrata zaufania do Pana i niewierność może oddzielić nas od Jego miłości i obietnic. (R 3231)
* * *
    Ogólna nauka biblijna na temat poświęcenia, a także doświadczenia Jezusa, Pawła, Tymoteusza, Epafrodyta i każdego innego wiernego dziecka Bożego dowodzą, że ten werset nie odnosi się do zła ziemskiego. Oczywistym jest więc, że odnosi się on do duchowego zła, przed którym Bóg chroni tych, którzy do Niego należą. Wszystkie rzeczy działają dla dobra duchowego życia wiernych. Boskie obietnice i nasze doświadczenia obficie to potwierdzają. Któż ze świętych wielokrotnie nie doznawał radości z tego powodu? Bezpieczeństwo wiernych jest opartą na doświadczeniu, pocieszającą doktryną biblijną, która może uczynić nas mężnymi i radosnymi w każdym doświadczeniu, pomyślnym czy niepomyślnym.

    Równoległe cytaty: Ijoba 17:9; Ps. 37:24; 138:8; Mat. 24:13; Mar. 4:3-8; Łuk. 10:42; 22:31,32; Jana 6:39; 10:28,29; 15:4,7,9; Rzym. 8:33-39; 1 Kor. 1:8,9; Efez. 6:13; Kol. 1:22,23; 2 Tym. 4:18; Żyd. 12:11-13.

    Pieśni: 120, 99, 63, 110, 293, 294, 328.
    Wiersze brzasku: (210) Gołębica Oblubieńca.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4767.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia odnoszące się do tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

7 WRZESNIA

Jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare rzeczy przeminęły; oto się wszystkie nowymi stały – 2 Kor. 5:17.

    Te nowe stworzenia w Jezusie Chrystusie znają się wzajemnie nie według ciała, lecz według ducha. W duchu, czyli nowym umyśle każdego z nich istnieją najszlachetniejsze uczucia, najwyższe pragnienia – to, co dobre, prawdziwe, szlachetne i czyste, bez względu na to, jakie są ich słabości według ciała. Oni miłują się nawzajem z nowego punktu widzenia intencji, woli i harmonii z Bogiem. Ich wzajemna przyjaźń wzrasta coraz bardziej, w miarę jak dostrzegają u siebie nawzajem energię w bojowaniu dobrego boju wiary przeciwko złym wpływom świata, ciała i przeciwnika. Ani język, ani pióro nie jest w stanie właściwie wyrazić miłości i przyjaźni, jaka panuje między nowymi stworzeniami w Jezusie Chrystusie, dla których stare rzeczy przeminęły, a wszystkie stały się nowymi. (R 3232)
* * *
    Być w Jezusie Chrystusie znaczy być umarłym dla siebie, a ożywionym dla Boga, jako członek Ciała Chrystusa. Taka jednostka jest nowym stworzeniem, ponieważ każdemu organowi jej mózgu zostały udzielone duchowe zdolności, przystosowujące ją do używania różnych władz umysłu i serca wobec odpowiednich celów duchowych. Jednostka taka odrywa więc swoje uczucia od rzeczy cenionych przez zwykłego człowieka, a przywiązuje je do rzeczy cenionych przez człowieka duchowego. Porzuca swoje poprzednie ambicje, pragnienia i aspiracje, przyjmując nowe. Wszystkie swoje zdolności fizycznie, umysłowe, moralne i religijne kieruje ku osiąganiu tych rzeczy, na których skupiają się nowe pragnienia i aspiracje, stwierdzając, iż są one zdecydowanie wyższe od poprzednich obiektów jej uczuć.

    Równoległe cytaty: 2 Kor. 5:16; Gal. 5:6,16-24; 6:1,2,7,8,14-6; Kol. 3:1-17; Rzym. 8:4-16; Żyd. 12:1,5,9-16; Rzym. 12:2,9-21; 1 Jana 2:15-17,20,27; 5:4,5.

    Pieśni: 201, 20, 117, 192, 312, 170, 204.
    Wiersze brzasku: (232) Wszystko nowe.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5325.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

8 WRZESNIA

Nie wiecie, iż przyjaźń świata jest nieprzyjaźnią Boga? Przeto ktokolwiek chciałby być przyjacielem tego świata, staje się nieprzyjacielem Boga – Jak. 4:4.

    Bóg celowo ułożył sprawy tak, by Jego lud musiał dokonać wyboru, tracąc albo przyjaźń i społeczność Boga, albo świata. Rzeczy, które Pan miłuje, są bowiem odrażające dla ludzi tego świata, natomiast rzeczy, które świat miłuje – złe uczynki, myśli i mowy – są obrzydliwością w oczach Pana. Ci, którzy je miłują i praktykują, tracą z Nim społeczność – nie posiadają Jego Ducha. „A jeśli kto ducha Chrystusowego nie ma, ten nie jest jego”. (R 2442)
* * *
    Przyjaźń tego świata oznacza dobrą wolę, aprobatę i zaufanie, jakimi darzą innych ci, będący w harmonii z obecnym porządkiem rzeczy. Ponieważ obecny porządek nie jest w harmonii z zasadami Boskiego charakteru i rządu, świat nie darzy ludu Pana swą przyjaźnią, a obdarza nią jedynie tych, którzy miłują obecny porządek. Ludzie tego świata w sercu są w stanie nieprzyjaźni z Bogiem. Skoro nie ma między nimi przyjaźni, otrzymywanie przyjaźni świata z konieczności sugeruje, że wchodzimy w stan nieprzyjaźni z Bogiem. Cena przyjaźni ze światem jest zbyt wysoka.

    Równoległe cytaty: 1 Sam. 8:19,20; Ps. 49:17-19; 73:2-22; Kaz. 2:1-12; 11:9,10; Mat. 16:26; Łuk. 8:14; Jana 15:19; Rzym. 12:2; 1 Kor. 7:29-31; 2 Tym. 3:2-8; 1 Jana 2:15-17.

    Pieśni: 312, 48, 97, 109, 115, 162, 192.
    Wiersze brzasku: (40) Samotna droga.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4765.

    Pytania: Czy w tym tygodniu miałem(am) skłonności światowe czy duchowe? Dlaczego? Co do tego doprowadziło? Jaki był wynik?

Powrót na początek

9 WRZESNIA

Abyście się stali nienagannymi i szczerymi dziećmi Bożymi, bez skazy pośród rodu złego i przewrotnego, w którym świecicie jak światła na świecie,
zachowując słowa żywota – Filip. 2:15,16.

    Obowiązkiem każdego dziecka Bożego jest ożywiona aktywność w głoszeniu prawdy – sprawianie, by jego światło świeciło i było czyste. „Czystość i świecenie” – co to znaczy? Znaczy to, że musimy zwracać baczną uwagę na słowa żywota, aby posiąść dokładną znajomość prawdy, jak również starannie i wiernie usuwać każdy ślad błędu, gdy tylko stanie się on dla nas widoczny – czy będzie to błąd w doktrynie, czy w naszym codziennym postępowaniu i rozmowach – tak, by czyste światło Boskiej prawdy mogło świecić przy możliwie najmniejszej przeszkodzie, za pośrednictwem czystego i przejrzystego charakteru. (R 3243)
* * *
    Na ile to zależy od nas, starajmy się, by nasze postępowanie nie było godne nagany ani szkodliwe. Podobnie do naszego Pana, powinniśmy być nieustannie zaangażowani w czynieniu dobra. Gdyby wówczas coś nam zarzucono, nie będzie to wynikiem czynienia zła z naszej strony, ale złego stanu serca i umysłu oskarżycieli. Jak nasz Pan, nawet wśród złych, powinniśmy świecić jak światła na świecie, starając się błogosławić, a nie szkodzić. Jeżeli w zamian za nasze światło otrzymujemy od dzieci ciemności nienawiść, miejmy w pamięci podobne doświadczenia naszego Pana, byśmy tak jak On, gdy był odrzucony przez jednych, szukali innych, których być może będzie naszym przywilejem błogosławić dobrem doczesnym lub niebiańskim.

    Równoległe cytaty: Efez. 5:1,2; Mat. 5:45-48; Łuk. 6:27-36; 1 Piotra 2:12; 5 Moj. 32:5; Mat. 5:14,16; Efez. 5:8; Ps. 27:1; 36:10; Jana 1:9; 8:12; 12:46; 2 Kor. 4:6; 1 Tes. 5:5; 1 Jana 2:10.

    Pieśni: 275, 315, 29, 32, 72, 155, 230.
    Wiersze brzasku: (154) Maleńkie światło.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5388.

    Pytania: Jakie były moje doświadczenia w tym tygodniu związane z powyższym tekstem? Jakie były ich wyniki i lekcje?

Powrót na początek

10 WRZESNIA

Żadna mowa nieprzyzwoita niech z ust waszych nie pochodzi; ale taka, która jest dobra ku zbudowaniu, aby przyniosła błogosławieństwo słuchającym – Efez. 4:29.

    Człowiek o zdeprawowanych upodobaniach zasłania się sumieniem, twierdząc, że mówienie prawdy jest zawsze właściwe. Gdy Bóg potępiał obmowę i oszczerstwo jako uczynki ciała i diabła, nie mógł mieć zatem na myśli, że mówienie prawdy jest obmową, lecz musiał mieć na myśli wypowiedzi fałszywe, nieprawdziwe. Takie rozumowanie jest wielkim błędem. Obmowa jest obmową bez względu na to, czy mówi się prawdę czy fałsz, i za taką uważana jest nie tylko przez prawo Boże, ale także przez prawa ludzi cywilizowanych. Obmową jest wszystko to, co wypowiedziane jest z zamiarem zaszkodzenia drugiemu, bez względu na to, czy jest to prawdziwe czy fałszywe, a prawa ludzkie zgadzają się z prawem Bożym, że takie szkodzenie drugiemu jest złem. (R 2442)
* * *
    Nieprzyzwoita mowa to wszystkie słowa, które mają skłonność deprawować drugich pod względem fizycznym, umysłowym, moralnym i religijnym. Jest tak wiele takich mów, że powinniśmy być czujni, by przeciwdziałać ich wpływowi. Jako sól ziemi, powinniśmy wyrażać tylko takie myśli, które mają przyprawiający, odżywiający i konserwujący wpływ na ciało, umysł i serce człowieka. Słowa są największą potęgą w świecie, a najpotężniejsze są te słowa, które wyrażają myśli Boże. Na ile to możliwe, używajmy naszego języka do wyrażania tylko Boskich myśli, przez co staniemy się błogosławieństwem dla każdego dobrze usposobionego serca.

    Równoległe cytaty: Ps. 5:10; 52:4; 73:7-9; 1 Kor. 15:33; Efez. 5:3,4; Kol. 3:8; 4:6; 1 Tes. 5:11; Kol. 3:16; 5 Moj. 6:6,7; Mal. 3:16,17; Przyp. 15:7; Mat. 12:36,37; Tyt. 3:2; Jak. 3:2-8; 4:11; 1 Piotra 2:1.

    Pieśni: 116, 154, 275, 122, 49, 44, 296.
    Wiersze brzasku: (96) Jakiego Przyjaciela mamy w Jezusie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4770.

    Pytania: Jaki był charakter moich słów w tym tygodniu? Dlaczego? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

11 WRZESNIA

A ktokolwiek nie niesie krzyża swego, a idzie za mną, nie może być uczniem moim – Łuk. 14:27.

    Niesienie krzyża przez naszego Pana polegało na czynieniu woli Ojca w niesprzyjających warunkach. Takie postępowanie sprowadziło na Niego zazdrość, nienawiść, złośliwość, zwalczanie, prześladowanie itp. ze strony tych, którzy uważali siebie za lud Boży, a o których nasz Pan, czytający serce, powiedział, iż pochodzą od ich ojca, diabła. Ponieważ postępujemy w ten sam sposób, w jaki postępował nasz Mistrz, możemy się słusznie spodziewać, że nasze krzyże będą podobne do Jego krzyża. Będzie to opozycja wobec pełnienia przez nas woli naszego Ojca w niebie, opozycja wobec naszej służby na rzecz Jego sprawy oraz świecenia przez nas światłem, tak jak zalecił nasz Mistrz i Wódz. (R 3235)
* * *
    Krzyż oznacza niepomyślne doświadczenia, przez jakie musimy przechodzić, starając się podporządkować nasze postępowanie zasadom Słowa Bożego. Tylko takie postępowanie zawiera się w słowach „idzie za mną”. Ogromna większość nie postępuje tak nawet w zwykłych okolicznościach; zdecydowana mniejszość czyni to w takich okolicznościach; lecz naprawdę nieliczni naśladowcy Jezusa postępują tak w każdej sytuacji. Czasami wyczerpuje to ich siły do granic wytrzymałości. Gdyby nie szczególna pomoc Pana, nie byliby w stanie nosić swoich krzyży. Jego pomoc, udzielana hojnie i z zadowoleniem, zachowuje ich od upadku oraz utrzymuje w stanie uczniostwa.

    Równoległe cytaty: Mat. 7:13,14; 8:19,20; 10:37-39; 13:45-47; 16:24; Łuk. 14:26,28; 18:28-33; Dz.Ap. 20:22-24; Rzym. 14:1-15:3; 1 Kor. 9:25-27; Gal. 5:16,17,24; 1 Piotra 2:11-16.

    Pieśni: 8, 114, 134, 279, 160, 14, 67.
    Wiersze brzasku: (160) Zmiana krzyża.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5425.

    Pytania: Co i w jaki sposób uczyniłem(am) z moim krzyżem w tym tygodniu? Jaki był wynik?

Powrót na początek

12 WRZESNIA

W cierpliwości waszej posiadajcie dusze wasze – Łuk. 21:19.

    „A cierpliwość niech dokonuje swego doskonałego dzieła, żebyście byli doskonali i zupełni, którym by niczego nie brakowało”, wyjaśnia Apostoł. Cierpliwość najwyraźniej obejmuje zatem również inne łaski charakteru –zakłada posiadanie ich w pewnej mierze. W ludzie Pana cierpliwość oczywiście musi być poprzedzona wiarą, a stopień posiadanej cierpliwości jest zwykle miarą ilości posiadanej wiary. Chrześcijaninowi, który jest niecierpliwy i niespokojny, najwyraźniej brakuje wiary w Pana, gdyż w przeciwnym razie byłby w stanie odpoczywać w Pańskich łaskawych obietnicach i czekać na ich wypełnienie. Po zastosowaniu rozsądnej pilności i energii powinien z zadowoleniem pozostawić Panu kwestię wyników, czasu i pory ich osiągnięcia. (R 3245)
* * *
    Tekst ten powinien być przetłumaczony: „Przez cierpliwość waszą zachowujcie dusze wasze”. Słowem przetłumaczonym tu jako cierpliwość jest greckie słowo oznaczające stałość, a nie długie znoszenie. Cierpliwość to siła charakteru, dzięki której przez wytrwałość w czynieniu dobra, pośród trudności, które są radośnie znoszone, podążamy naprzód w czynieniu dobra, wzmacniając w tym samokontrolę. Dzięki tej definicji nasz tekst staje się jasny. Napomnienie Jezusa zachęca nas do dążenia naprzód, radośnie znosząc przeszkody napotykane na drodze czynienia dobra. Jedynie w wyniku takiego postępowania będziemy w stanie zachować swoje duchowe życie.

    Równoległe cytaty: Ps. 37:7-9; Kaz. 7:8; Treny 3:26,27; Łuk. 8:15; Rzym. 2:7; 5:3,4; 12:12; 15:4,5; Gal. 6:9; Kol. 1:10,11; 1 Tes. 1:3; Żyd. 6:12,15; 10:36; 12:1; Jak. 1:3,4; 5:7,8.

    Pieśni: 267, 25, 57, 134, 307, 179, 200.
    Wiersze brzasku: (126) Bądź silne!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5332.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) cierpliwy(a)? Jak? Dlaczego? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

13 WRZESNIA

Oto jaka rzecz dobra i jaka wdzięczna, gdy bracia zgodnie mieszkają – Ps. 133:1.

    Jak nasz Pan, starajmy się być czynicielami pokoju i pozostawać ze wszystkimi braćmi w jedności ducha, w związkach pokoju. Niech nasza aktywność, nasza wojowniczość itp. będą skierowane przeciwko wielkiemu przeciwnikowi i wszelkim uczynkom grzechu, łącznie z tymi w naszych członkach, w naszych własnym upadłym ciele. My oraz wszyscy bracia znajdziemy w ten sposób wystarczające zajęcie dla każdego wojowniczego elementu naszej natury, w sposób podobający się Panu, jak również zatrudnienie dla każdej miłującej i pomocnej cechy, jaką posiadamy, we wzajemnym budowaniu się i czynieniu, odpowiednio do sposobności, dobra wszystkim ludziom, a szczególnie domownikom wiary. (R 3245)
* * *
    Bracia w tym tekście nie są braćmi cielesnymi, ale duchowymi, czego dowodzi następny werset, wskazując, iż są antytypem Aarona. Wspomniana tu jedność jest tą samą jednością, o którą modlił się nasz Pan, by wszyscy byli jedno, tak jak Ojciec i Syn stanowią jedno. Jedność ta nie jest oczywiście jednością osoby ani istoty, lecz jednością wiary, nadziei, miłości i celu, dla jednego Ojca, pod jednym Panem i w jednym chrzcie. Dobra i wdzięczna jest ta jedność. Żaden ziemski związek nie może się z nią równać. Obyśmy mogli się nią cieszyć teraz, w trakcie jej rozwijania, oraz przez całą wieczność, w jej błogosławionym urzeczywistnieniu.

    Równoległe cytaty: Ps. 55:14; 119:63; Am. 3:3; Mal. 3:16; Mat. 18:20; 20:25-28; 23:8; Łuk. 22:32; 24:13-15; Jana 13:34; 17:11,21-23; Dz.Ap. 1:14; 2:1,42,44-47; Rzym. 15:1-7; 1 Kor. 1:10; 10:16,17; 12:12,13; Gal. 2:9; 6:2,10; Efez. 2:14-22; 5:2,19,30; Filip. 1:3,5,27; 2:1,2; Kol. 2:2; 1 Tes. 4:18; Żyd. 10:24,25; 13:1; Jak. 5:16; 1 Piotra 2:17; 3:8,9; 1 Jana
3:14; 4:7,11-13.

    Pieśni: 23, 6, 94, 326, 95, 322, 170.
    Wiersze brzasku: (86) W moim imieniu.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5229.

    Pytania: Czy w tym tygodniu doświadczyłem(am) prawdziwości tego tekstu? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

14 WRZESNIA

Postępowanie wasze wśród pogan niech będzie uczciwe, aby zamiast tego, w czym was pomawiają jako złoczyńców, dobrym się uczynkom waszym przypatrując, chwalili Boga w dzień nawiedzenia. Bo to jest łaska, jeśli ktoś z powodu sumienia przed Bogiem znosi smutki i cierpi niesprawiedliwie – 1 Piotra 2:12,19.

    Mogą o nas krążyć złe pogłoski i obmowy, ale wszyscy, którzy nas znają i mają z nami do czynienia, powinni na podstawie doświadczenia przekonać się o naszej lojalności wobec zasad, o naszych wysiłkach, by słowa naszych ust, rozmyślania naszego serca oraz nasze postępowanie podobały się Panu, a także przynosiły zaszczyt Jego imieniu i sprawie, by Bóg mógł być uwielbiony przez Chrystusa, do którego na zawsze należy chwała i Królestwo. (R 3246)
* * *
    Lud Pana jest często niesłusznie obmawiany. Powinien więc nieustannie dbać o to, by swym życiem nie zasłużyć na naganę. Jeśli jednak jest ganiony, niech nie ustaje w prawym postępowaniu, niech nadal postępuje szlachetnie, będąc pewien, że nawet jeśli teraz nie uda mu się błogosławić innych swymi dobrymi uczynkami, to w Dniu Chrystusowym, gdy ludzie będą mieli możliwość zbawienia, przypomną sobie te dobre uczynki i otrzymają z tego błogosławieństwo, co przyczyni się do Boskiej chwały. Nasienie, choć bardzo opóźnione w kiełkowaniu, wyda wtedy obfity plon. Dlatego dziękujmy Bogu za przywilej cierpienia zła z powodu czynienia przez nas dobra.

    Równoległe cytaty: 2 Kor. 8:21; Rzym. 12:17; Filip. 4:8; Neh. 5:9; 1 Piotra 2:15; 3:13-18; Mat. 5:16; Jana 13:34,35; 1 Piotra 2:20-24; Rzym. 8:17-19; 2 Tym. 2:10-12; Żyd. 13:10-14.

    Pieśni: 299, 134, 208, 224, 302, 315, 325.
    Wiersze brzasku: (277) Deszczowy dzień.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5116.

    Pytania: Czy byłem(am) źle traktowany(a) w tym tygodniu? Jak to znosiłem(am)? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

15 WRZESNIA

Przeto wyjdźcie z pośrodku ich i odłączcie się, mówi Pan, a nieczystego się nie dotykajcie, a Ja was przyjmę – 2 Kor. 6:17.

    Ci, którzy sumiennie żyją w odłączeniu od świata w rzeczach duchowych, a za braci uważają tylko tych, którzy dokonali obrzezki serca i zostali przyjęci do rodziny Bożej, spotkają się z opozycją moralistów, liberałów i wyższych krytyków, a także mas, które nienawidzą światła, ponieważ ono potępia ich ciemność – doktrynalną oraz wszelką inną. Jest to jednak jedyny dobry i bezpieczny sposób postępowania. Jest zdecydowanie lepiej, gdy tylko prawdziwi Izraelici uznawani są za braci, tak by prawdziwa pszenica była oddzielona od kąkolu. (R 2510)
* * *
    Boską wolą jest, aby Jego lud był odłączony od wszelkich zobowiązań, współpracy i sympatii do instytucji i praktyk, które pozostają pod kontrolą szatana i jego ducha. Oznacza to „odłączenie się” od społeczności i ducha wszystkich ludzi, którzy świadomie lub nieświadomie są sługami szatana, oraz – na ile to możliwe – „odłączenie się” od jednoczenia się z nimi. W taki sposób w znacznym stopniu unikniemy skalania się wszystkim, co nieczyste. Co z tego, że czasami musimy pozostawać w samotności? Możemy przynajmniej pocieszać się myślą, że Pan posiadał te same doświadczenia przed nami, że Bóg nas przyjmuje i nam towarzyszy. Takie przyjęcie i towarzystwo wynagradza wszystkie straty.

    Równoległe cytaty: 4 Moj. 16:21,26; Ezdr. 10:11; Ps. 50:5; Przyp. 9:6; Iz. 8:11; 52:11; Jer. 51:6,9; Dz.Ap. 2:40; 2 Kor. 6:14-16; Efez. 5:11; Obj. 18:4.

    Pieśni: 196, 213, 226, 299, 303, 305, 145.
    Wiersze brzasku: (192) Słodki dzień odpoczynku.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5737.

    Pytania: Czy w tym tygodniu dokonywało się we mnie dzieło oczyszczania? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

16 WRZESNIA

Pan doda mocy ludowi swojemu; Pan będzie błogosławił ludowi swemu pokojem – Ps. 29:11.

    Jeżeli przechodzisz próby i pokusy, które jesteś w stanie pokonać, a które w twym charakterze wyrabiają cierpliwość, doświadczenie, braterską uprzejmość, współczucie i miłość, ciesz się i zanoś dziękczynną modlitwę, oceniając Boskie miłosierdzie i pomoc. Jeśli twoje próby wydają się być cięższe, niż możesz znieść, i mogłyby cię zniszczyć, skieruj sprawę do wielkiego Nosiciela brzemion, poproś Go o pomoc w niesieniu tego, co może przynieść ci dobro, oraz o uwolnienie od tego wszystkiego, co nie może przynieść ci dobra, lecz mogłoby ci zaszkodzić. (R 2004)
* * *
    Moc, jaką Pan daje Swemu ludowi, jest siłą duchową, siłą charakteru, dzięki której lud Pana we wszystkich okolicznościach może czynić Jego wolę. Naprawdę chwalebna jest ta siła. Środkiem jej udzielania jest Słowo Boże, odpowiednie do naszych opatrznościowych sytuacji. Im silniejszy staje się lud Boży, tym bardziej błogosławiony jest zapewnieniem, które udziela i pomnaża pokój. Jak rzeka, której szerokość i głębokość rośnie w miarę, jak łączą się z nią inne potoki, tak pokój ludu Bożego – dzięki powiększaniu się Boskich darów – staje się głębszy, szerszy i pełniejszy. Błogosławiony lud, który Jehowę ma za swego Boga!

    Równoległe cytaty: Ijoba 34:9; Ps. 18:3,36; Iz. 26:3,12; 27:5; 28:12; Efez. 1:19; 3:7,16; Kol. 1:29; 2:12; Filip. 4:7,9; Mat. 11:28-30; Jana 14:1,27; Rzym. 5:1; Kol. 3:15

    Pieśni: 1, 249, 244, 266, 252, 93, 164.
    Wiersze brzasku: (189) Zupełny pokój.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4817.

    Pytania: Czy Bóg błogosławił mi w tym tygodniu mocą i pokojem? Jak? Przez co? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

17 WRZESNIA

Chrystus w was, nadzieja ona chwały – Kol. 1:27.

    Każde prawdziwe dziecko Boże musi mieć wyraźny, indywidualny chrześcijański charakter, którego egzystencja nie jest uzależniona od duchowego życia jakiegokolwiek innego chrześcijanina. Musi ono ze Słowa prawdy, głoszonego i demonstrowanego przez innych chrześcijan, przyswajać sobie te zasady życia, które dadzą mu trwały charakter, jego własną duchową indywidualność. Duchowa indywidualność każdego powinna być tak jednoznaczna i wyraźna, że gdyby nawet odpadł umiłowany brat lub siostra, których duchowe życie na początku karmiło nasze własne i doprowadziło nas do udoskonalenia charakteru (co zdaniem Apostoła nie jest niemożliwe, Żyd. 6:4-6; Gal. 1:8), my w dalszym ciągu moglibyśmy żyć, zdolni do przyswajania ducha prawdy. (R 3250)
* * *
    „Chrystus w was”, nowe stworzenie, według obietnicy miało być w sercu i umyśle jednostek spłodzonych z Ducha w Wieku Ewangelii, udzielając sercu i umysłowi nowych zdolności w zakresie duchowym. Miało to być święte namaszczenie, przysposabiające do ziemskich i niebiańskich urzędów. Jest to tajemnica Boga, tajemnica ponad wszelkie inne, że Chrystus miał się składać z wielu członków: Jezusa – Głowy, oraz Kościoła –członków Ciała. Wzniosły, święty i niebiański miał być ten „Chrystus w was”. Posiadanie Go miało być podstawą nadziei chwały, zaliczką dziedzictwa – Boskim sercem i umysłem, częścią dziedzictwa obiecanego świętym.

    Równoległe cytaty: Mat. 3:16; Dz.Ap. 10:38; 2:1-4; 10:45-47; 2 Kor. 1:21; 1 Jana 2:20,27; 1 Kor. 12:12,13; 15:23; Gal. 3:16,29; Efez. 4:13,23,24; Kol. 1:23; 1 Piotra 4:13; Żyd. 3:14; Rzym. 8:10; Jana 14:19; 17:23,24; Gal. 2:20; Filip. 1:21; 2 Kor. 4:16; Efez. 3:16; Jana 15:2-7; Rzym. 12:4,5; 1 Kor. 1:30; Rzym. 6:3; 13:14; Gal. 3:26,27; 2 Kor. 5:17; Kol. 3:10; Rzym. 8:4,5.

    Pieśni: 58, 21, 23, 27, 170, 72, 310.
    Wiersze brzasku: (35) Przemiana.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5227.

    Pytania: Co ten tekst znaczył dla mnie w tym tygodniu? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

18 WRZESNIA

Oblicze moje pójdzie przed tobą, a dam ci odpocznienie – 2 Moj. 33:14.

    Bóg jest zawsze obecny ze Swym ludem. On zawsze myśli o nas, czuwa nad naszymi sprawami, strzeże w niebezpieczeństwie, zaopatruje w rzeczy duchowe i doczesne, czyta nasze serce, dostrzega każdy odruch pełnego miłości oddania dla Niego, dla naszej karności i oczyszczenia kształtuje wpływy wokół nas oraz słyszy najsłabsze wołanie o pomoc, współczucie lub społeczność z Nim. On nigdy nie przestaje czuwać, nawet na chwilę, czy wzywamy Go podczas pracowitych dni, czy w czasie cichej nocy. Jak błogosławiona jest świadomość takiej stałej wierności! Żadne prawdziwe dziecko Boże nie jest pozbawione tego dowodu synostwa. (R 3250)
* * *
    Oblicze Pańskie przedstawia Jego łaskę. Jego niełaska dla rodzaju ludzkiego pokazana jest przez odwrócenie się przez Niego od ludzkości. Gdy łaska Pana powróci do człowieka, Jego oblicze będzie promieniowało uprzejmością, uzdrowieniem i błogosławieństwem. Obecnie Pan udziela łaski Swemu ludowi, jako jego szczególnego działu. Bez względu na nasze inne braki, jej posiadanie czyni nas niezmiernie bogatymi. Jego łaska gwarantuje, że pokonamy naszych duchowych nieprzyjaciół, a po zwycięstwie będziemy błogosławieni kananejskim odpoczynkiem wiecznego pokoju, Boskim ideałem prawdziwego odpoczynku od grzechu, błędu, samolubstwa i światowości – w mądrości, sprawiedliwości, miłości, mocy i myśleniu o Królestwie.

    Równoległe cytaty: Ps. 5:13; 11:7; 41:12,13; 102:14; Przyp. 16:7; Ezech. 39:29; Łuk. 2:52; Jana 14:16-23; Dz.Ap. 10:35; Efez. 1:6; Żyd. 4:14-16; 1 Piotra 2:9.

    Pieśni: 46, 283, 235, 68, 244, 94, 179.
    Wiersze brzasku: (55) Doskonała ufność.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5387.

    Pytania: Jakie doświadczenia Boskiej łaski i odpocznienia w Nim miałem(am) w tym tygodniu? Co musiałem(am) uczynić, by je otrzymać? Jak je wykorzystałem(am)?

Powrót na początek

19 WRZESNIA

Uświęć ich przez prawdę twoją; słowo twoje jest prawdą – Jana 17:17.

    Nasz Pan zawsze łączy postęp i rozwój naszego duchowego życia z przyjmowaniem i okazywaniem przez nas posłuszeństwa prawdzie. Każde dziecko Boże powinno wystrzegać się nauk, które utrzymują, iż stoją ponad Słowem i że Chrystus lub Duch Święty przemawia do tak zaawansowanych chrześcijan niezależnie od Słowa Bożego. Taki stan rozwija duchową pychę i chełpliwość oraz pozbawia mocy ostrzeżenia i napomnienia świętych Pism, ponieważ zwiedzione jednostki myślą, że mieszka w nich wyższy nauczyciel. Szatan korzysta z tych złudzeń, zniewalając ich do czynienia jego woli. (R 3250)
* * *
    Uświęcenie odłącza człowieka od grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, a przeznacza do służby Panu. Prowadząc swoje dzieło, uświęcenie utrzymuje naszą wolę martwą, składa w ofierze nasze ciało Panu i czyni nasz charakter podobnym do Jego charakteru. Słowo uświęca nas, najpierw przez wypracowywanie w naszym sercu poświęcającej wiary i miłości, przez co uzdalnia nas do przedstawienia siebie Panu jako ofiar. Kontynuuje to dzieło przez zapoczątkowanie w nas nowego serca, umysłu i woli, a także przez uzdolnienie nas do poświęcenia się na śmierć, utrzymując naszą ludzką wolę martwą, a Boską wolę żywą w nas. Następnie pobudza nasz wzrost, oczyszczając, wzmacniając i równoważąc nas. Wieńczy ten proces udoskonaleniem nas, a wszystko to przez służbę Jezusa.

    Równoległe cytaty: Jer. 1:5; Dz.Ap. 26:17,18; Rzym. 15:16; 1 Kor. 1:2,30; 6:11; Gal. 2:20; 6:14; Efez. 1:3,4; 3:19; 4:7,12-16; 5:25-27; Kol. 2:11; 1 Tes. 4:3,4; 5:23; 2 Tes. 2:13,14; 2 Tym. 2:21; Żyd. 2:11.

    Pieśni: 49, 4, 47, 78, 196, 198, 267.
    Wiersze brzasku: (114) Mistrzu, mów!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5319.

    Pytania: Co ten tekst oznaczał dla mnie w tym tygodniu? W jaki sposób? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

20 WRZESNIA

Tak mówi on najdostojniejszy i najwyższy, który mieszka w wieczności, a święte jest imię jego: Ja, który mieszkam na wysokości na miejscu świętym... ożywiając ducha pokornych, ożywiając serce skruszonych – Iz. 57:15.

    Zawsze pamiętajmy, że Pan nigdy nie gardzi złamanym i skruszonym sercem, że go nigdy nie odtrąci. Dlatego bez względu na to, w jakie trudności może popaść ktoś z ludu Bożego, jeśli stwierdza, że pragnie społeczności z Panem i przebaczenia, jeśli jego serce jest skruszone i złamane, niech nie rozpacza, lecz pamięta, że Bóg zapewnił zasługę Chrystusa, która umożliwia Mu przyjęcie i usprawiedliwienie darmo od wszelkiego grzechu wszystkich tych, którzy przychodzą do Niego przez Jezusa – przez wiarę w Jego krew. Ci, którzy z powodu swoich grzechów mają złamane i skruszone serce, mogą być pewni, że nie popełnili „grzechu na śmierć”, ponieważ dowodzi tego stan ich serca, jak oświadcza Apostoł: „Albowiem niemożliwe jest, aby się odnowili ku pokucie” ci, którzy popełnili grzech na śmierć. (R 3253)
* * *
    Jehowa jest wzniosły w Swej osobie, charakterze, planie i dziełach. On jest nieskończony w Swym wywyższeniu. Chociaż jest najwyższy ze wszystkich istot, bardzo różni się od wielkich spośród ludzi i upadłych aniołów. Niewielu z tych pierwszych zniża się do istot niższego stanu, czego nie czyni żaden z tych drugich, szczególnie, by podnieść je w sercu i umyśle. Wszelkie kontakty Jehowy z konieczności odnoszą się do istot niższych. Z przyjemnością używa On jednak Swego stanowiska, ducha, planu, dzieł i przymiotów na rzecz uniżonych i skruszonych. Dla ich błogosławieństwa nawet oddaje na śmierć Swych ludzkich synów. Gdzie można znaleźć drugiego tak godnego? Godny jest On wiary, miłości, posłuszeństwa, wdzięczności, chwały, służby i wierności.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 10:17; Ps. 8:10; 57:6; 97:2,6,9; 145:5,11,12; Iz. 2:10; 6:1,3; 35:2; Ezech. 1:26-28; 1 Moj. 19:16; 2 Moj. 15:13; 22:27; 34:6,7; 4 Moj. 14:18-20; Sędz. 2:18; 2 Sam. 12:13; Ezdr. 9:9,13; Neh. 9:17,27-31; Ijoba 33:14-30; Ps. 30:6; 32:1,2,5; 85:11; 103:3,8-14,17; Mat. 18:11-14,23-27; Łuk. 1:50,77,78; Efez. 2:4-7; Żyd. 4:16; 1 Piotra 3:8,15; 1 Jana 1:9.

    Pieśni: 176, 68, 67, 63, 121, 286, 293.
    Wiersze brzasku: (20) Ustawiczna pomoc.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5217.

    Pytania: Jak Bóg okazał mi w tym tygodniu Swoją łaskę? Jak ją przyjąłem(am) i wykorzystałem(am)? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

21 WRZESNIA

Choćbym też chodził w dolinie cienia śmierci, nie będę się bał złego – Ps. 23:4.

    Owce z prawdziwego stada Pana nie boją się złego z powodu Jego łaski, ponieważ Pan jest z nimi, jest po ich stronie, okazawszy Swoją łaskę w przypisanej im cenie odkupienia. Jest z nimi także przez Swoje Słowo obietnicy – przez zapewnienie, że śmierć nie oznacza zagłady życia, lecz jedynie niezakłócony sen w Jezusie, aż do zmartwychwstania. Cóż więc dziwnego, że mogą one przechodzić przez dolinę cienia śmierci, śpiewając i tworząc w swym sercu psalmy dla Pana, wzywając swe dusze – ze wszystkim, co w nich jest – by sławiły, chwaliły oraz uwielbiały wielkie i święte imię Tego, który nas umiłował i odkupił Swoją drogocenną krwią, a także powołał do dziedzictwa wraz z Nim w Królestwie. (R 3268)
* * *
    Tą doliną cienia śmierci jest stan przekleństwa. Cień śmierci idzie przed nią (śmiercią) w grzechu, błędzie, degradacji, smutku, kłopotach, bólu, chorobie, stratach, zawodach i umieraniu, które zacieniają tę dolinę. Przez tę ciemną dolinę przechodzimy od narodzin aż do śmierci. Ogromna większość przechodzi przez nią w strachu, a dochodzi do jej końca w rozpaczy. Dzieci Boże mają w tej dolinie błogosławieństwa, które umożliwiają im odważne i spokojne znoszenie jej surowości. Wszelkie zło, które ich dosięga, dotyka tylko ich ludzkiej natury. Ich nowe serce, umysł i wola są bezpieczne, ponieważ Bóg, ich Pomocnik, sprawia, że wszystkie rzeczy wspólnie działają dla ich dobra. Daje im też nadzieję, że w zmartwychwstaniu wyzwoli ich od wszelkiego zła, już na wieki. Podróżując przez tę dolinę, nie boją się więc zła.

    Równoległe cytaty: Ijoba 3:13; 14:2,5,7-12,13,14,19-21; 17:13-16; 21:23-26,32,33; 38:17; Ps. 3:7; Rzym. 5:12,14,17; Oz. 13:14; 1 Kor. 15:21-23,26,
41-58; 1 Tes. 4:13-17; Obj. 1:18; Rzym. 14:8; Filip. 1:21; Żyd. 13:14; Ps. 27:1; 56:5,12; 118:6; 44:20; Rzym. 8:15.

    Pieśni: 284, 63, 87, 93, 137, 252, 330.
    Wiersze brzasku: (195) Dlaczego miałbym się bać?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5653.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

22 WRZESNIA

Dobroć i miłosierdzie twe pójdą za mną po wszystkie dni życia mego: i będę mieszkał w domu Pana na wieki – Ps. 23:6.

    Dobroć i miłosierdzie, których spodziewamy się w Królestwie, mają swój początek już tutaj i dlatego powinny być oceniane. Kto nie zna radości Pana w tym życiu, zdecydowanie nie będzie przygotowany do radości Pana w Królestwie, niezależnie od tego, jakich błogosławieństw i radości może dostąpić pod rządami Królestwa, w czasie Wieku Tysiąclecia. Istnieją więc radość i szczęście, udzielane wiernym Panu jednostkom, które nie są chwilową radością związaną z początkowym przyjęciem Pana i poświęceniem się Jemu. Na dobroć i miłosierdzie Pana nie powinno się patrzeć jako na coś, co należy do odległej przeszłości, ale należy je uznawać i oceniać jako rzeczy teraźniejsze. Boska dobroć i miłosierdzie towarzyszą nam każdego dnia – odświeżają nas, wzmacniają i błogosławią. (R 3268)
* * *
    Boska dobroć i miłosierdzie błogosławią nasz nowy umysł i człowieczeństwo, chociaż dobroć tu wymieniona odnosi się bardziej, choć nie wyłącznie, do naszych przywilejów duchowych, podczas gdy miłosierdzie odnosi się bardziej, choć nie wyłącznie, do naszych przywilejów ludzkich. Posiadanie ich jest chwalebnym przywilejem – nie tylko przez część, ale przez całą podróż do Królestwa. Nie wątpmy ani przez chwilę w wierność Pana w udzielaniu nam wszelkiej łaski, miłosierdzia i prawdy, potrzebnych w naszej całej podróży. On nas nigdy nie zawiedzie, nie opuści ani nie porzuci. A gdy okażemy się wierni aż do końca, naszym wiecznym działem będzie członkostwo w rodzinie Bożej.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 15:13; 20:6; 33:19; 34:6; 2 Kron. 5:13; Neh. 9:17,27-31; Ps. 23:1-5; 33:5; 73:1; 103:1-17; Jak. 1:17; Jana 14:2,3; Efez. 2:19-22; 1 Piotra 2:5.

    Pieśni: 288, 11, 45, 46, 176, 92, 58.
    Wiersze brzasku: (224) Odwagi! Poranek świta!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5437.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Czego we mnie dokonały?

Powrót na początek

23 WRZESNIA

Musiałem wam pisać, napominając, abyście bojowali o wiarę raz świętym podaną – Judy 3.

    Nasz dobry bój wiary w znacznej mierze polega na bronieniu Słowa Bożego, co obejmuje także obronę charakteru Boga. To oznacza naszą gotowość stania po stronie prawdy za wszelką cenę i przeciwko każdej liczbie napastników – przeciwko wierzeniom i teoriom ludzkim, fałszywie przedstawiającym dobrą nowinę o wielkiej radości, którą głosili Pan i Apostołowie, a która dzięki Bogu będzie jeszcze udziałem wszystkich ludzi. Apostoł wyraża to następująco: „Jestem wystawiony ku obronie Ewangelii”. Obrona prawdy to najmniej, co możemy uczynić. Prawda jest reprezentantem Boga i Chrystusa, dlatego jest naszym sztandarem, a jako prawdziwi żołnierze, musimy bronić naszego sztandaru, nawet za cenę śmierci. (R 3272)
* * *
    Wiara raz świętym podana składa się z doktryn, przykazań, obietnic, napomnień, proroctw, historii i typów Biblii, danych przez Boga Jego prawdziwemu ludowi Wieku Ewangelii. Nauki te atakowane są z całą siłą i złośliwością, na jaką upadli aniołowie i ludzie mogą się zdobyć. Jako kustosze wyroków Bożych, bylibyśmy niewierni swemu szafarstwu, gdybyśmy jak bojaźliwi tchórze w bezczynności pozwalali na dalsze ataki. Powinniśmy uzbroić się w zupełną zbroję Bożą i odpierać ataki błędu kierowane przeciwko prawdzie; a podejmując walkę ofensywną, powinniśmy z całą mądrością, mocą, sprawiedliwością i miłością niszczyć przeciwne jej błędy i wyzwalać z ich łańcuchów naszych uwięzionych braci i przyjaciół.

    Równoległe cytaty: Dz.Ap. 17:2; 18:4,19; 20:27; 24:25; 1 Kor. 9:23-27; Gal. 2:2-5,12-14; 5:7; 2 Piotra 2:1; Filip. 2:16; 2 Tym. 2:5; 4:7.

    Pieśni: 44, 78, 118, 183, 145, 272, 266.
    Wiersze brzasku: (143) Bohaterstwo.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5056.

    Pytania: Czy w tym tygodniu broniłem(am) prawdy? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

24 WRZESNIA

Ale karzę [w ang. utrzymuję w poddaniu] ciało moje i w niewolę podbijam, abym... sam nie był odrzucony – 1 Kor. 9:27.

    Ciało ma skłonność do powstawania ze stanu uznanego za martwy. Nowa natura musi więc ustawicznie czuwać, by zachować kontrolę, toczyć dobry bój wiary oraz zdobyć nagrodę jako zwycięzca. Takie walki nowego umysłu z ciałem są dobrym bojem w tym znaczeniu, że prowadzone są przeciwko grzechom i słabościom właściwym upadłej naturze. Jest to bój wiary w tym znaczeniu, że cały bieg chrześcijanina to droga wiary, jak to określa Apostoł: „Bo przez wiarę chodzimy, a nie przez widzenie”. Jest to bój wiary w tym znaczeniu, że nikt nie byłby w stanie prowadzić walki przeciwko własnemu ciału oraz jego skłonnościom i pragnieniom, gdyby nie przejawiał wiary w obietnice i w Pana jako swego Pomocnika. (R 3272)
* * *
    Istnieje pewna różnica pomiędzy utrzymywaniem ciała w poddaniu a podbijaniem go w niewolę. Utrzymujemy ciało w poddaniu, gdy tłumimy jego wysiłki rządzenia nami, gdy odrywamy nasze ziemskie uczucia od jego obiektów i okazujemy się niedostępni na jego ataki. Podbijamy ciało w niewolę wtedy, gdy nasze nowe serce, umysł i wola, przejmując nad nim kontrolę i poddając Boskiej woli, sprawiają, że służy ono prawdzie, sprawiedliwości i świętości. By zdobyć nagrodę naszego powołania, musimy czynić obydwie rzeczy. Choć dla osiągnięcia wiecznego życia należy czynić jeszcze inne rzeczy, te dwie są niezbędne do zwycięstwa. Ktokolwiek tego nie wykona, nie zwycięży, lecz zostanie odrzucony – nie otrzyma nagrody.

    Równoległe cytaty: 1 Kor. 9:25,26; 2 Kor. 6:4,5; Rzym. 8:13; Dz.Ap. 1:25; 2 Piotra 2:15; Efez. 4:22; Kol. 3:5; Jer. 6:30; Łuk. 9:25; 2 Kor. 13:5,6.

    Pieśni: 78, 47, 4, 8, 114, 150, 196.
    Wiersze brzasku: (40) Samotna droga.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5777.

    Pytania: Jak moje doświadczenia z tego tygodnia potwierdzały ten tekst? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

25 WRZESNIA

Który się nam stał mądrością od Boga, i sprawiedliwością [usprawiedliwieniem], i uświęceniem, i odkupieniem [wyzwoleniem] – 1 Kor. 1:30.

    Ten, który nas odkupił, czyli kupił przez ofiarę własnego życia, jako nasz Prorok i Nauczyciel, za pośrednictwem Swojej Ewangelii, daje nam mądrość, byśmy mogli ujrzeć nasz upadły stan oraz Jego jako naszego Pomocnika. Jako nasz Kapłan, On najpierw nas usprawiedliwia, potem uświęca, czyli poświęca, a ostatecznie, jako Król, zupełnie wyzwoli wiernych spod panowania grzechu i śmierci, do chwalebnego udziału w Jego Królestwie; ponieważ „Bóg i nas wzbudzi [z umarłych] przez Jezusa”. Alleluja! Co za Zbawca! Zaprawdę On jest w stanie i chce w najwyższym stopniu zbawić wszystkich, którzy przez Niego przychodzą do Boga. (R 3279)
* * *
    Bóg wyznaczył Jezusa do zaspokajania naszej każdej potrzeby. Jezus jest naszą Mądrością w nauczaniu nas zupełnej rady Bożej. Jest naszą Sprawiedliwością w przypisywaniu nam Swojej zasługi i umożliwianiu praktykowania sprawiedliwości. Jest naszym Uświęceniem poprzez umożliwianie nam poświęcenia naszej ludzkiej natury na śmierć i pełnego wykonania tego poświęcenia, umożliwiając nam wzrost w każdej dobrej myśli, zalecie, słowie i czynie. Jest naszym Wyzwoleniem w umożliwianiu nam osiągnięcia zwycięstwa nad naszymi wszystkimi duchowymi wrogami, przez pomoc w stosowaniu przezwyciężającej wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa. Ostatecznie, jeśli będziemy wierni, przez wzbudzenie nas z umarłych da nam zwycięstwo nad śmiercią i grobem. Alleluja! Co za Zbawca!

    Równoległe cytaty: Jer. 9:23,24; Mat. 23:8,10; 1 Kor. 1:18-29; Kol. 3:2; Rzym. 3:21-26; 4:20-25; 5:1; 10:3-14; Jana 17:17-19; Dz.Ap. 26:17,18; 1 Kor. 1:2; Efez. 5:25-27; Żyd. 2:11; Rzym. 11:26; Łuk. 4:18; Mat. 6:13; Rzym. 7:24,25; 2 Tym. 4:18; Żyd. 2:15.

    Pieśni: 96, 139, 167, 170, 240, 15, 178.
    Wiersze brzasku: (248) Wybawienie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5506.

    Pytania: Jak w tym tygodniu przyjmowałem(am) Jezusa jako swego Nauczyciela, Usprawiedliwiciela, Uświęciciela i Wyzwoliciela? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Co z tego wynikło?

Powrót na początek

26 WRZESNIA

Gruntownym węgielnym kamieniem sam Jezus Chrystus, na którym cała budowa wspólnie spojona rośnie w świątynię świętą w Panu; na którym też i wy się wspólnie budujecie, abyście byli mieszkaniem Bożym w Duchu Świętym – Efez. 2:20-22.

    W miarę jak przemijają kolejne dni, pamiętajmy o naszym potrójnym stosunku do tej Świątyni: (1) Jako żywe kamienie, wciąż podlegamy procesowi przygotowywania. (2) Jako członkowie Królewskiego Kapłaństwa niosący Arkę, przechodzimy ze stanu Przybytku do stanu Świątyni. Niektórzy nasi członkowie już tam weszli, inni są jeszcze w drodze. (3) Nadszedł czas, abyśmy jako lud Boży poznali i śpiewali, w duchu i zrozumieniu, nową pieśń o Boskim miłosierdziu, sprawiedliwości, miłości i prawdzie. Bądźmy wierni we wszystkich tych aspektach, wypełniając swoją część, gdyż wkrótce nasza droga się skończy, a chwała Pana napełni Świątynię. (R 3282)
* * *
    Chrystus jest Świątynią żywego Boga. Jej kamieniami węgielnymi są Apostołowie i prorocy Wieku Ewangelii: Jezus – głównym kamieniem węgielnym, a reszta wiernych – pozostałymi kamieniami. Podczas Wieku Ewangelii Bóg i Chrystus poddają te kamienie obróbce. One muszą poddać się koniecznemu cięciu, łamaniu, rzeźbieniu, nacinaniu, szlifowaniu, tarciu i polerowaniu – każdy indywidualnie i we wzajemnej harmonii. Ich przygotowywanie cechują jedność, harmonia i różnorodność. Kiedy zostaną umieszczeni w tej Świątyni harmonijnie, spójnie i pięknie, zostaną napełnieni chwałą Pana i staną się miejscem odpoczynku Boga, miejscem Jego spotykania się z rodzajem ludzkim oraz miejscem, z którego będzie On błogosławił światu.

    Równoległe cytaty: Mat. 16:16-18; 1 Piotra 2:4,5; Iz. 28:16; Mat. 21:42; Ps. 118:22,23; Efez. 4:14-16; 1 Kor. 6:19; 2 Kor. 6:16; Jana 14:16-18,23; Rzym. 8:9.

    Pieśni: 281, 67, 21, 23, 6, 7, 58.
    Wiersze brzasku: (186) Głos w półmroku.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5710.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Co okazało się w nich pomocą lub przeszkodą? W jakich okolicznościach one wystąpiły? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

27 WRZESNIA

Nie będziesz kusił Pana, Boga twego – Mat. 4:7.

    Pokusy bezustannie atakują lud Pana, sugerując dokonywanie niezwykłych dzieł w Jego imieniu, by w ten sposób przekonał on siebie i drugich, że jest ulubieńcem niebios. Mamy nauczyć się lekcji, że dzieło, jakie Ojciec powierza nam do wykonania, nie polega na przekonaniu świata ani pokazaniu mu łaski Pana wobec nas i naszej wielkości w Nim. Powinniśmy raczej z cichością i pokorą, choć tak skutecznie, na ile pozwalają na to rozum i przyzwoitość, sprawiać, by nasze światło świeciło oraz okazywało chwałę Tego, który nas powołał z ciemności do Swojej cudownej światłości – z pragnienia stania się sprawcami cudów do rozumnego stanowiska sług prawdy. (R 3298)
* * *
    Kusić Boga znaczy drwić z Niego, nadużywać Jego dobroci oraz wtrącać się do Jego zarządzeń. Ktokolwiek tak postępuje, czyni to na własne ryzyko. Bóg nie pozwoli, aby z Niego drwiono, chociaż, jak w przypadku faraona, długo znosi tego, który Go kusi. Ostatecznie jednak kusiciel odczuje ciężar Jego niezadowolenia. Nasza cześć dla Pana powinna być tak wielka, by powstrzymywała nas przed kuszeniem Go. Jak zawsze, nasz drogi Odkupiciel daje nam przykład pełnej czci ostrożności i posłuszeństwa, które uchronią nas przed kuszeniem Jehowy, naszego Boga. Cześć dla Jehowy także pod tym względem jest początkiem mądrości.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 6:16; 2 Moj. 5:2; 4 Moj. 15:30; 1 Król. 20:28; 22:24; Ijob 15:25; Ps. 19:14; 131:1; Iz. 10:15; 14:13,14; 45:9; 65:5; Mat. 4:5,6; Łuk. 18:11,12; Rzym. 9:20,21; 1 Kor. 10:9-12; 2 Tes. 2:3,4; 2 Piotra 2:10,11.

    Pieśni: 196, 95, 125, 130, 136, 145, 198.
    Wiersze brzasku: (71) Miłujące posłuszeństwo.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3296.
 
    Pytania: Czy w tym tygodniu kusiłem(am) czy czciłem(am) Boga? Jak? Z jakim wynikiem?

Powrót na początek

28 WRZESNIA

Przeciwnik wasz diabeł, jak lew ryczący, krąży, szukając kogo pożreć; któremu dawajcie odpór, mocni będąc w wierze – 1 Piotra 5:8,9.

    Myśl o opozycji szatana wobec nas i o naszej walce –nie tylko z ciałem i krwią, ale z księstwami, mocami i złymi duchami na wysokich stanowiskach władzy – byłaby dla nas zatrważająca, gdybyśmy z drugiej strony nie zdawali sobie sprawy, że przez stanowczość decyzji uzyskujemy wielką pomoc i wsparcie od innych niewidzialnych mocy. Z chwilą stanowczego odparcia pokusy i zdecydowanego opowiedzenia się po stronie Pana i Jego sprawy, stajemy się mocniejsi w Panu i w sile Jego mocy. Ten, który jest za nami, jest większy niż wszyscy ci, którzy są przeciwko nam. Niezdecydowanie, po dostrzeżeniu zła, wzmaga siłę pokusy. (R 3300, 2565)
* * *
    Szatan jest wrogiem nie tylko ogółu rodzaju ludzkiego, lecz szczególnie ludu Pana, a to z powodu jego lojalności wobec Boga. Szatan pragnie zniszczyć ich życie i nic nie sprawia mu większej przyjemności niż zniszczenie nowego serca, umysłu i woli. Jest on prawdziwym lwem, usiłującym pożreć nas jako swoje ofiary. Sama bierność z naszej strony nie zwycięży go. Nawet silny chwilowy opór ostatecznie go nie odeprze. Musimy trwać w oporze, używając nie cielesnej, lecz duchowej broni, czyli Słowa i Ducha Pana. Duch, dotkliwie tnąc jego żywotność damasceńskim ostrzem Słowa, skutecznie go od nas odpędzi.

    Równoległe cytaty: 1 Piotra 1:13; Łuk. 21:34; Rzym. 13:13; 1 Kor. 16:13; 1 Tes. 5:6,8; 1 Piotra 4:7; Ijoba 1:7,9-12; 2:2-7; Łuk. 22:31; Jana 8:44; 1 Kron. 21:1; Zach. 3:1,2; Mat. 4:1-11; 13:19,38,39; Jana 13:2,27; 2 Kor. 2:11; 11:3,14,15; Efez. 6:11-17; Jak. 4:7.

    Pieśni: 145, 1, 13, 20, 130, 136, 183.
    Wiersze brzasku: (123) Bądź czujny.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5183.

    Pytania: Czy w tym tygodniu starannie wystrzegałem(am) się szatana? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

29 WRZESNIA

Obrzydliwością dla Pana jest każdy wyniosłego serca – Przyp. 16:5.

    Jedną z ciężkich prób chrześcijanina jest pokonywanie zamiłowania do światowego ducha, kierowanego pychą. Pycha światowa rzuca wyzwanie wierze w Boga i posłuszeństwu Jemu. Tylko ci, którzy mają odwagę i zupełnie ufają Panu, mogą pokonać tego olbrzyma. Niezbędne też jest, by zwycięstwo było zupełne, by pycha została całkowicie upokorzona i uśmiercona, tak by już nigdy nie mogła powstać i nas zniszczyć. Jest to osobista walka, a jedyną właściwą bronią przeciwko temu olbrzymowi jest kamień ze strumyka – poselstwo Pana, wskazujące, co jest dla Niego przyjemne i co się Jemu podoba, a także zapewniające nas, że ten, kto się poniża, będzie wywyższony, a kto się wywyższa, będzie poniżony. Jak wyraził to poeta: „Tam gdzie kończy się chełpliwość, zaczyna się prawdziwa godność”. (R 3230)
* * *
    Pycha jest przesadną oceną samego siebie. Może ona przejawiać się w nadmiernym szacunku i zaufaniu do samego siebie oraz w zadowoleniu z siebie i samowywyższeniu. Ten, kto posiada pychę w sercu, miłuje te cechy w sobie, chociaż zawsze pogardza nimi u innych. Taki duch prowadzi do gardzenia drugimi. Dla chrześcijanina jest to jedna z najbardziej niebezpiecznych cech. Czyni go ona bowiem niezdolnym do jakiegokolwiek dobrego słowa i czynu oraz oddala od Boga, Chrystusa i współbraci. Bóg nie może używać takich do Swoich celów. Znając ich złe serce, Bóg sprzeciwia się im i odsuwa na bok. Jeśli okazują się całkowicie niezdolni do poprawy, odrzuca ich i czuje do nich odrazę.

    Równoległe cytaty: 1 Sam. 2:3; Ps. 10:2-7,11; Przyp. 3:32; 6:16-19; 11:20; 12:22; 15:8,9,26; 21:27; 24:9; 28:9; 29:27; Jer. 9:23,24; 13:15; Mar. 7:21,22; 2 Tym. 3:2; Jak. 4:6; 1 Jana 2:16.

    Pieśni: 125, 95, 130, 136, 145, 183, 198.
    Wiersze brzasku: (293) Pycha poprzedza upadek.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5000.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) pyszny(a) czy pokorny(a)? W jaki sposób takim się stałem(am)? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

30 WRZESNIA

Miłość Chrystusowa przyciska nas – 2 Kor. 5:14.

    Zdefiniowanie miłości wydaje się niemożliwe; w najlepszym razie możemy opisać jej działanie. Ci, którzy posiadają taką miłość, są w stanie ją ocenić, ale nie potrafią jej wytłumaczyć – jest z Boga, jest Boskim podobieństwem w sercu, słowie, postępowaniu i myślach, nadzorując wszystkie ludzkie przymioty i starając się w pełni je kontrolować. Jako uczniowie Chrystusa, jesteśmy w Jego szkole, a wielką lekcją, której On codziennie nas uczy, jest lekcja miłości. Musimy się jej w pełni nauczyć, jeśli chcemy dotrzeć do mety i otrzymać nagrodę naszego powołania w jej wszystkich różnych zarysach i odgałęzieniach. Miłość przenika i ogarnia wszystkie słowa, myśli i czyny naszego codziennego życia. Wyrażają to słowa poety: „Światło piękno kolorów odkrywa, miłość olśniewa działanie łask”. (R 3150)
* * *
    Przez miłość Chrystusową możemy rozumieć trzy rzeczy:
(1) miłość, jaką nasz Pan Jezus ma w Swoim sercu; (2) miłość, jaką my mamy w swoim sercu do Niego; (3) miłość, jaką mamy w swoim sercu, podobną do tej, którą On ma w Swoim sercu. Do powyższego tekstu odnoszą się ostatnie dwa znaczenia. Nasza miłość do Chrystusa pobudza nas do działania i cierpienia. Miłując Go, zachowujemy Jego nauki. Miłość Chrystusowa do Boga, Jezusa, braci, świata i naszych nieprzyjaciół pobudza nasze postępowanie w jeszcze pełniejszym znaczeniu. Naprawdę piękne jest serce, w którym niepodzielnie panuje taka miłość! Naprawdę bogate i wyborne są błogosławieństwa, jakie takie serce otrzymuje i udziela na chwałę Boga!

    Równoległe cytaty: Jana 14:15,21,23,28; 15:9; Rzym. 5:5; 8:28; 1 Kor. 8:3; Gal. 5:6,22; Efez. 3:17-19; Filip. 1:9; Kol. 3:14; 2 Tes. 3:5; Żyd. 6:10; 1 Jana 2:5,15; 3:16-18; 4:12,16-21; 5:1-3; 2 Jana 6.

    Pieśni: 165, 166, 201, 95, 198, 196, 113.
    Wiersze brzasku: (212) Mój piękny sekret.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4836.

    Pytania: Do czego przyciskała mnie miłość Chrystusowa w tym tygodniu? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek