1 KWIETNIA

Czuwajcie i módlcie się, abyście nie weszli w pokuszenie – Mar. 14:38.

    Charakter pokus poznajemy dokładnie dopiero wtedy, gdy nas ogarną. Gdybyśmy bowiem wcześniej wszystko o nich wiedzieli, byłyby one zaledwie niewielkimi pokusami. Czuwajcie więc i módlcie się zawsze, gdyż jedynym zabezpieczeniem jest bycie przygotowanym. Przeciwnik wasz, diabeł, rozgląda się bowiem, kogo mógłby pożreć. On zna wasze słabe punkty i jest gotów je wykorzystać. Jeśli chcemy zwyciężyć, wszyscy będziemy potrzebowali łask Ducha w sercu oraz Pańskiej „łaski ku pomocy w czasie potrzeby”. (R 3178)
„O, duszo moja, miej się na baczności,
    Bo nieprzyjaciel, ona moc ciemności,
Napiera usilnie i stawia przeszkody,
    By nie dopuścić do wielkiej nagrody“.
* * *
    Tak długo, jak jesteśmy w ciele, pokusy osaczają nas ze wszystkich stron. Nie będą one dla nas pociągające, jeśli posłuchamy przestrogi „czuwajcie i módlcie się”. Badanie w świetle Słowa naszego usposobienia, myśli, motywów, słów, czynów, otoczenia oraz działających na nas wpływów ujawni prawdziwą naturę tych sugestii; a poleganie sercem na mocy Bożej, która może nas wybawić, wyrażone w prośbach o pomoc w imieniu Chrystusa, zapewni łaskę, dzięki której znajdzie się wyjście.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 23:13; 34:12; 5 Moj. 4:9; Ps. 119:9; Przyp. 4:23-26; Mat. 26:38-46; Dz.Ap. 20:28-30; 1 Kor. 16:13; Efez. 6:18; Mat. 6:5-13; 7:7,8; Łuk. 11:11-13; 18:1; Filip. 4:6; 1 Tym. 2:8; Żyd. 4:16.

    Pieśni: 13, 130, 136, 183, 35, 71, 239.
    Wiersze brzasku: (99) Moja modlitwa.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5331.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z powyższym tekstem? Co mi w nich pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

2 KWIETNIA

Przeto, póki czas mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej domownikom wiary – Gal. 6:10.

    Chrześcijanin powinien być gotów czynić dobrze wszystkim ludziom kosztem własnego czasu i wygody, lecz dla braci powinien być gotów położyć życie. Każdego dnia powinien wyszukiwać dogodnych okazji do kładzenia życia w znaczeniu oddawania swojego czasu na głoszenie prawdy lub udzielania Pańskim braciom wszelkiej pomocy w zakładaniu zupełnej zbroi Bożej oraz ostaniu się w tym złym dniu. (R 3180)
* * *
    Sposobności czynienia dobra nadarzają się na każdym kroku. Powinniśmy od razu je wychwytywać i wykorzystywać, tak jak górnik chwyta diament lub rubin, gdy tylko go dostrzeże. Dzieci Boże powinny rozwijać praktyczny chrystianizm, starając się czynić dobrze każdemu i wszystkim. Świadczenie dobra powinno być regulowane zdrowym rozsądkiem, który tak nami pokieruje, by szczególnie służyć braciom, lecz nie pomijać drugich, w myśl zasady wypowiedzianej przez naszego Pana: „te rzeczy należy czynić, a tamtych nie zaniedbywać”.

    Równoległe cytaty: 1 Kor. 15:58; 2 Tes. 3:13; 2 Kor. 4:1; Żyd. 10:36; Kaz. 3:12; 9:10; Mat. 5:43,44; Jana 9:4; 12:35; Ps. 37:3,27; Mar. 3:4; Łuk. 6:35; 1 Tes. 5:15; 1 Tym. 6:17,18; Tyt. 2:14; 3:8.

    Pieśni: 309, 70, 116, 210, 267, 275, 280.
    Wiersze brzasku: (159) Idź, pracuj dalej.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5357.

    Pytania: Czy w tym tygodniu wykorzystywałem(am) sposobności świadczenia dobra? Komu? W jakich okolicznościach? Co stanowiło pomoc, a co przeszkodę? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

3 KWIETNIA

Noc przeminęła, a dzień się przybliżył; odrzućmy tedy uczynki ciemności, a obleczmy się w zbroję światłości – Rzym. 13:12.

    Uczynkami ciemności są wszelkie uczynki, które po dokładnym zbadaniu nie otrzymałyby pochwały w świetle nowej dyspensacji, gdyby była ona w pełni wprowadzona. Pamiętajmy, że należymy do nowej dyspensacji, a nie do starej. Dlatego powinniśmy żyć w zgodzie ze swym obywatelstwem i odpowiedzialnością wobec Księcia Światłości, a w opozycji do księcia ciemności, jego uczynków i sposobów postępowania. (R 3181)
* * *
    Noc ponurego panowania szatana nad ziemią jest bliska końca. Zbliża się dzień radosnego panowania Chrystusa. Jako lud Boży, powinniśmy odrzucać każdy uczynek i każdą cechę przesiąkniętą duchem przeciwnika, a uzbrajać się we wszelką prawdę i łaski Ducha Pana. Tym sposobem odpowiednio potwierdzimy, że jesteśmy obywatelami Królestwa Bożego oraz pięknie zamanifestujemy nasz patriotyzm, i to ku Bożemu zadowoleniu.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 6:5,11; 8:21; Ps. 51:7; Przyp. 20:9; Kaz. 7:20; Iz. 1:5,6; 51:1; 64:6; Jer. 17:9; Mat. 7:17; 15:19; Jana 3:19; Rzym. 1:21-32; 3:9-19,23; 6:6,19,20; Gal. 5:17,19-21; Efez. 4:17-22; 5:11; Kol. 3:8; Efez. 6:12-18; 1 Tes. 5:8; Jana 3:21; 15:2-8; 2 Kor. 9:8; Gal. 6:4,7-9.

    Pieśni: 192, 266, 82, 130, 13, 200, 272.
    Wiersze brzasku: (226) Pole bitwy.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5768.

    Pytania: Czy w tym tygodniu odrzucałem(am) zło, a oblekałem(am) się w dobro? Jak? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

4 KWIETNIA

Chodźmy uczciwie jak za dnia – Rzym. 13:13.

    Każdy powinien dbać o to, by być uczciwym – nie tylko w kwestiach finansowych, lecz także w postępowaniu z bliźnimi, w traktowaniu braci, a przede wszystkim, uczciwym w swych wyznaniach odnoszących się do Boga i wiary. Tego właśnie dotyczy próba. Ci, którzy bardziej miłują przychylność ludzi niż przychylność Boga oraz nieuczciwie chcą wyznawać i podtrzymywać kłamstwo, zostaną oddani na pastwę swego kłamstwa, będą niweczyć swe wieczne dobro i okażą się niezdatnymi do Królestwa, bez względu na to, do czego mogą się ostatecznie nadawać. (R 3181)
* * *
    Lud Boży powinien żyć uczciwie. Jego postępowanie powinno być żywym wyrazem i ilustracją sprawiedliwości. W prawości serca powinien oddawać wszystkim to, co im się należy. Powinien zawsze tak postępować, aby – widziany przez innych – nigdy nie musiał się wstydzić. Powinien postępować uczciwie, jak w dniu Tysiąclecia – jak gdyby był widziany przez Boga i wszystkich ludzi.

    Równoległe cytaty: Filip. 4:8; Kol. 1:12,13; PnP 2:7,17; 1 Kor. 13:12; Obj. 22:5; 1 Piotra 2:12; 2 Piotra 3:11,12; 2 Kor. 6:7; Efez. 6:13-18; 1 Piotra 4:7,8; 1 Tes. 5:4-8; Jana 9:4.

    Pieśni: 164, 307, 13, 192, 114, 277, 58.
    Wiersze brzasku: (111) Bądź wola twoja.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5097.

    Pytania: Czy w tym tygodniu postępowałem(am) tak, jak czyniłbym(abym) to w Królestwie? W jakich okolicznościach? Co było w tym pomocą, a co przeszkodą? Co z tego wynikło?

Powrót na początek

5 KWIETNIA

Radosnym warg śpiewaniem wychwalają cię usta moje, gdy na łożu moim wspominam cię i każdej straży nocnej rozmyślam o tobie – Ps. 63:6,7.

    Modlitwa jest nie tylko przywilejem, lecz także koniecznością, zaleconą jako niezbędną do chrześcijańskiego wzrostu. Ktokolwiek traci pragnienie dziękowania, czczenia i społeczności z Ojcem miłosierdzia, może być pewien, że traci ducha synostwa i szybko powinien starać się usunąć przeszkodę – świat, ciało lub diabła. Każdy dodatkowy dowód zaufania Pana do nas w postaci objawiania nam Jego charakteru i planu nie tylko nie powinien pomniejszać naszej czci i modlitw, ale je pomnażać. Jeśli nasze serce jest dobrą glebą, wyda tym obfitszy plon. (R 2004)
* * *
    Ktokolwiek działa jako rzecznik Chrystusa, obwieszcza radosne doktryny. Odwieczny cel Boga jest bowiem pełen błogosławieństw dla wszystkich, przynosi chwałę Ojcu i objawia Jego mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc. Spoczywając na prawdzie, niczym na łożu, i rozmyślając o miłosierdziu Bożym w czasie utrapień, chrześcijanin może ogłaszać Pański plan i w ten sposób wysławiać charakter Ojca. Głównym celem głoszenia Słowa Pana powinno być manifestowanie drugim jak godnym chwały, oceny i uwielbienia jest Jehowa, nasz Bóg i Ojciec!

    Równoległe cytaty: 3 Moj. 7:12; Ps. 34:2; 50:14,23; 69:31,32; 107:22; 116:17; 119:97; Iz. 63:7; Oz. 14:2; Efez. 5:19,20; Kol. 3:17; Filip. 4:6; 1 Tes. 5:18; 2 Tes. 1:3; 1 Piotra 2:5; 4:11.

    Pieśni: 238, 23, 49, 296, 116, 44, 260.
    Wiersze brzasku: (250) Mój psalm.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5785c.

    Pytania: Czy moje rozmyślania i rozmowy tego tygodnia dotyczyły Słowa Pana i Jego charakteru? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

6 KWIETNIA

Lecz jeśli cierpi jako chrześcijanin, niech się nie wstydzi, lecz niech chwali Boga z tego powodu – 1 Piotra 4:16.

    Różnego rodzaju choroby i niedogodności, na jakie się narażamy przez angażowanie się w służbę dla prawdy, są dozwolone przez naszego Ojca jako dowody naszej wierności i miłości. Gdybyśmy bowiem nie podlegali takim utrapieniom lub natychmiast byli od nich cudownie uwalniani, służba Panu nie wymagałaby od nas żadnych ofiar i nie byłaby próbą naszej gotowości znoszenia utrapień dla prawdy. Ponieważ jednak im podlegamy, wszelki ból, cierpienie, zranienie ciała lub uczuć, uśmiercenie w sensie towarzyskim lub literalnym dla sprawy prawdy staje się świadectwem Ducha, świadczącym o naszej wierności. We wszystkich tych utrapieniach powinniśmy się wielce radować, jak mówi nasz Pan i Apostoł Piotr. (R 2004)
* * *
    Cierpienie jako chrześcijanin oznacza cierpienie z tych samych powodów, w tej samej formie, w tym samym duchu, dla tych samych celów oraz z podobnymi wynikami jak Jezus. Każdy, kto dostępuje tego wielkiego zaszczytu, nie tylko nie powinien się wstydzić, ale powinien uważać go za najwyższy przywilej i powód do radości oraz dziękczynienia, jaki istota ludzka może mieć. Daje on społeczność z Ojcem, Synem i świętymi, prowadzi do wysokiej oceny ich charakteru, wielkiego pokoju i radości w tym życiu, przygotowania się do Królestwa, a ostatecznie – do nagrody naszego powołania.

    Równoległe cytaty: Mat. 5:10-12; Rzym. 8:35,36; 1 Kor. 15:31,32; 2 Kor. 1:5,9; 12:10; Gal. 2:20; 6:17; Filip. 1:29; 3:10; Żyd. 10:32-34; Jak. 1:2,12; 1 Piotra 1:6,7; 2:19-24; 4:12-14; 5:1,10.

    Pieśni: 134, 47, 114, 208, 302, 325, 326.
    Wiersze brzasku: (276) Siedzący stróże.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5778.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

7 KWIETNIA

Bóg mój zaspokoi wszelką potrzebę waszą według bogactwa swego w chwale, w Chrystusie Jezusie – Filip. 4:19.
 
  Jeśli nie masz pałającej gorliwości do głoszenia dobrej nowiny o wielkiej radości, módl się o nią żarliwie, wiernie i wytrwale oraz o nią zabiegaj, a wkrótce ją zdobędziesz. Jeśli masz gorliwość i miłość do Ewangelii, a brak ci zdolności do jej przedstawiania, módl się o tę zdolność, jednocześnie w pełni wykorzystując to, co już posiadasz. Jeśli masz gorliwość i zdolność, a brak ci okazji, jak najszybciej przedstaw to Panu w modlitwie, mówiąc Mu, że wiernie wykorzystujesz wszystkie nadarzające się sposobności. Wówczas oczekuj liczniejszych okazji, nie zaniedbując korzystania z tych najskromniejszych i najmniejszych, jakie są w twoim zasięgu. (R 2004)
* * *
    Wszyscy chrześcijanie potrzebują mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, które Bóg zobowiązał się rozwijać w wiernych. W Swych niezgłębionych źródłach mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy Jehowa posiada obfitość bogactw, by zaspokoić wszystkie ich potrzeby. Naprawdę szczodrze zaspokaja potrzeby wszystkich tych, którzy proszą o to w imieniu i przez Jego Syna, którego uczynił dla nas Mądrością, Sprawiedliwością, Uświęceniem i Wyzwoleniem.

    Równoległe cytaty: Ps. 23; 34:8-11; 50:10; 65:10-14; Przyp. 8:21; Iz. 25:4; Mal. 3:10; Mat. 6:26-33; Rzym. 8:28; 2 Kor. 9:8,9; Żyd. 13:5,6; 1 Piotra 5:7; Efez. 1:7; 3:16.

    Pieśni: 67, 110, 63, 119, 121, 293, 30.
    Wiersze brzasku: (202) Zachować odwagę.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5508.

    Pytania: Czy w tym tygodniu Bóg zaspokajał moje potrzeby? W jakich okolicznościach? Jak to na mnie wpłynęło?

Powrót na początek

8 KWIETNIA

Jeśli by się kto cofał, nie kocha się w nim dusza moja – Żyd. 10:38.

    Cofanie się może być początkowo bardzo nieznacznym zejściem z wąskiej drogi ofiary, zaledwie obejrzeniem się wstecz z żalu za rzeczami pozostawionymi za sobą, niewielkim zwolnieniem szybkości w zawodzie nam wystawionym, a następnie przejawianiem niewielkiej skłonności do pójścia na kompromis z prawdą na rzecz pragnień upadłej natury. W ten sposób zostaje przygotowana droga dla forteli kusiciela, który szybko dostrzega nasze słabe strony i wykorzystuje je w sposób najbardziej odpowiedni dla naszego przypadku. Subtelnymi błędami zaćmiewa rozsądek, cielesnemu umysłowi przedstawia przyjemne powaby, noszące pozory sprawiedliwości. Niemal niepostrzeżenie dusza zapomina o „pierwszej miłości” do Pana oraz pierwszej gorliwości w Jego służbie, oddalając się od prawdy i jej ducha, nie prowadzona już przez świętego Ducha Bożego. (R 1798)
* * *
    Cofanie się oznacza wycofywanie swego poświęcenia i powrót do życia w grzechu, błędzie, samolubstwie i światowości. Pozostawienie złego życia i poświęcenie się Bogu sprawia Jehowie wielką przyjemność, jak czytamy: „Pan ma upodobanie we wszystkich swych świętych”. Dlatego Bogu bardziej nie podobają się ci, którzy poznali drogę żywota i ją opuścili, niż ci, którzy nigdy jej nie znali. Ci pierwsi znajdują się w ręku Boga żywego w celu zniszczenia.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 19:26; Ps. 85:11; 125:5; Oz. 11:7; Łuk. 9:62; 17:32; Mat. 5:13; 6:23; Jana 17:12; 2 Tym. 2:12; Żyd. 6:4-9; 10:26-31; 2 Piotra 2; 3:17; 1 Jana 5:16.

    Pieśni: 13, 130, 136, 20, 95, 196, 198.
    Wiersze brzasku: (123) Bądź czujny.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5093.

    Pytania: Jakie były moje pokusy związane z myślą tego tekstu? Jak w nich zwyciężałem(am)? Jakie są moje postanowienia w związku z tymi doświadczeniami?

Powrót na początek

9 KWIETNIA

Czy nie wiecie, że ci, którzy w zawodach biegną, wszyscy biegną, a tylko jeden zdobywa nagrodę? Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli – 1 Kor. 9:24.

    Aby odnieść zwycięstwo, nie tylko musimy założyć zbroję Bożą, lecz musimy także być bohaterami w walce, prowadząc ofensywną walkę z pożądliwościami oczu, ciała, pychą żywota oraz wszystkimi wrogami sprawiedliwości i czystości. Musi nas do tego pobudzać miłość – miłość do Pana, prawdy i sprawiedliwości, w przeciwnym razie nigdy nie zostaniemy zwycięzcami. Tylko miłość zachowa nas wiernymi aż do śmierci i przygotuje do otrzymania dziedzictwa świętych. Żarliwa miłość rządząca sercem wskazuje, że serce jest zupełnie poddane Panu, a to oznacza, że dziewięć dziesiątych bitwy zostało już wygrane. Jak mówi Apostoł (Judy 21), nawet wówczas musimy jednak zachowywać siebie w miłości Bożej, w czujności, modlitwie i gorliwości. Gdzie obfituje miłość, obfituje też łaska. (R 1798)
* * *
    Życie chrześcijanina przyrównane jest do wyścigu. Wygranie biegu wymaga starannego przygotowania, włożenia wielkiego wysiłku, niesłabnącej wytrwałości, nieustannego dążenia do celu oraz możliwie najściślejszego stosowania się do regulaminu. Kto zaniedbuje te rzeczy, nie odniesie zwycięstwa; natomiast ten, kto wytrwa w tym do końca, na pewno zwycięży. Naszym dążeniem powinno być, aby biec tak, by zwyciężyć.

    Równoległe cytaty: Ps. 19:6; Kaz. 9:11; Jer. 12:5; Filip. 3:14; Żyd. 12:1; 1 Kor. 9:25-27; Gal. 2:2; 5:7; Filip. 2:16; 2 Tym. 2:5; 4:7,8; Efez. 6:12; 1 Tym. 6:12; 1 Piotra 1:4; 5:4; Jak. 1:12; Obj. 3:11.

    Pieśni: 20, 1, 44, 71, 78, 130, 183.
    Wiersze brzasku: (278) On nas prowadzi.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4050.

    Pytania: Jak biegłem(am) w tym tygodniu? Co mnie do tego pobudzało? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Co z tego wynikło?

Powrót na początek

10 KWIETNIA

Uniżajcie się tedy pod mocną ręką Bożą, aby was wywyższył w stosownym czasie – 1 Piotra 5:6.

    Naprawdę niełatwo jest kroczyć ścieżką pokory, ustawicznie kontrolować ludzkie aspiracje i trzymać ofiarę na ołtarzu aż do zupełnego strawienia. W ten sposób, jako chrześcijanie, mamy jednak wypracowywać swoje zbawienie: z bojaźnią i ze drżeniem. W przeciwnym bowiem razie nie będziemy godni otrzymania nagrody, którą Bóg obiecał wiernym zwycięzcom, postępującym ściśle śladami błogosławionego Poprzednika, o cichym i pokornym sercu. Dopiero wtedy, gdy staniemy się tak pokornymi i wiernymi, Pan uczyni nas naczyniami wybranymi do zanoszenia Jego imienia drugim. Gdy wyzbędziemy się siebie, On będzie mógł napełnić nas Swoim Duchem i prawdą, a my będziemy mogli kroczyć naprzód silni w Panu zastępów i w sile Jego mocy, odważnie pełniąc służbę żołnierzy krzyża. (R 1486)
* * *
    Chrystus jest potężną ręką Boga, pod którą się znajdujemy. Uniżać się pod Nim znaczy wyzbyć się uznania dla samego siebie, czy to z powodu naszych walorów fizycznych, umysłowych, moralnych czy religijnych, a utrzymywać taką ocenę siebie samych, jaką można uzasadnić Duchem, Słowem i opatrznością Boga. Każdy, kto pośród różnych sytuacji życiowych tak się uniża pod zwierzchnictwem Chrystusa, zostanie we właściwym czasie wywyższony przez Boga pod Chrystusem.

    Równoległe cytaty: Jak. 1:9,10; 4:6; Iz. 57:15; 66:2; Ijoba 22:29; Przyp. 15:33; 29:23; Dan. 4:37; Łuk. 1:52; 10:21; 14:10,11; 18:14; 1 Piotra 5:3-5; Mat. 5:3; 11:29; 18:2-4; 20:26,27; 23:12; Rzym. 12:3,10,16; 1 Kor. 13:4; 2 Kor. 12:5-12; Efez. 4:2; 5:21; Filip. 2:3-11.

    Pieśni: 95, 21, 6, 1, 58, 105, 216.
    Wiersze brzasku: (42) Właściwa była droga.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5185.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z powyższym tekstem? Jak zostały przyjęte? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

11 KWIETNIA

Chodźmy... nie w biesiadach [awanturach] i w pijaństwach – Rzym. 13:13.

    Niektórzy są upojeni żądzą posiadania pieniędzy i bogactw, inni żądzą interesów, jeszcze inni ubioru albo zamiłowaniem do muzyki i sztuki. Lud Pana dostrzegł jednak przebłysk nowego dnia i wielkiego dzieła Boga, które w „owym dniu” zostanie dokonane. Sercem powinniśmy więc tak zaangażować się w dzieło Boże, aby sprawy uznawane za właściwe i słuszne dla ludzi światowych –ponieważ oni nie są przebudzeni, jak my jesteśmy, i nie widzą przyszłości, jak my ją widzimy – były obce naszym wyobrażeniom i postępowaniu. (R 3179b)
* * *
    Jeśli chrześcijanin nie będzie zwracał uwagi na swoje postępowanie, zostanie odurzony błędem, grzechem, samolubstwem i światowością. Takie odurzenie nieuchronnie poprowadzi go do duchowego awanturnictwa, w trakcie którego zapomni o wszelkim prawie i porządku, a w duchowym życiu i zdrowiu osób znajdujących się na jego drodze będzie stosować przemoc. Końcem takiego postępowania często jest zniszczenie, a silne ramię Boskiego prawa musi położyć kres temu awanturnictwu we wtórej śmierci.

    Równoległe cytaty: Przyp. 23:20; Łuk. 21:34; 1 Piotra 4:3; Rzym. 8:29; 1 Kor. 6:9; 1 Piotra 2:11,21,22; Gal. 5:16-26; 6:18; Efez. 5:5,11,14,16; Kol. 3:8-10,12.

    Pieśni: 130, 315, 71, 78, 83, 136, 1.
    Wiersze brzasku: (38) Wąska droga.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5338.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich rezultat?

Powrót na początek

12 KWIETNIA

Kielich błogosławienia, który błogosławimy, czyż nie jest społecznością krwi Chrystusowej? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest społecznością ciała Chrystusowego? Albowiem jednym chlebem, jednym ciałem wielu nas jest – 1 Kor. 10:16,17.

    Jeden jest kielich, chociaż zawarty w nim sok pochodzi z wielu gron; podobnie jeden jest chleb, chociaż składa się z wielu ziaren. Jeśli ziarna mają stać się chlebem dla drugich, nie mogą zachować swojej indywidualności i własnego życia; podobnie grona nie mogą pozostać gronami, jeśli mają stać się życiodajnym napojem. Dostrzegamy więc piękno stwierdzenia Apostoła, iż członkowie ludu Pana są uczestnikami jednego chleba i jednego kielicha. Nie ma innego sposobu osiągnięcia nowej natury, jak przez przyjęcie Pańskiego zaproszenia do picia z Jego kielicha, łamania nas z Nim jako członków jednego chleba, pogrzebania z Nim przez chrzest w Jego śmierć, a tym samym zyskania z Nim chwały, czci i nieśmiertelności zmartwychwstania. (R 2771)
* * *
    Chociaż główną myślą symbolizowaną w Wieczerzy Pańskiej jest usprawiedliwienie, drugorzędną jest poświęcenie. Z tego punktu widzenia kielich napełniany dla nas przez Ojca symbolizuje cierpienia związane z procesem ofiarniczego umierania, a chleb przedstawia człowieczeństwo Kościoła składane w ofierze na śmierć. W Pamiątce Wieczerzy pokazana jest zatem śmierć Kościoła i Jezusa.

     Równoległe cytaty: 2 Moj. 12:3-14,18,21-28; Mat. 26:26-28; Mar. 14:22-25; 10:35-39; Łuk. 12:50; Jana 18:11; 1 Kor. 11:23-34; Łuk. 22:19,20; Rzym. 6:1-11; 8:10,17; 12:1; 1 Kor. 15:29-34; 2 Kor. 1:5; 4:8; Gal. 2:20; Filip. 3:10; Kol. 1:24; 2 Tym. 2:10-12; 1 Piotra 2:19-24; 3:17,18; 4:13-19; Kol. 1:27; 1 Kor. 12:12,13; Żyd. 3:1; 7:26,27; 1 Piotra 2:5,9; Żyd. 10:4-10; 13:10-14; 9:13-23.

    Pieśni: 122, 276, 160, 191, 281, 31, 322.
    Wiersze brzasku: (46) Jeden bochen chleba.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5341.

    Pytania: Czy w tym tygodniu współuczestniczyłem(am) z Panem i braćmi w cierpieniach? W jaki sposób? W jakich okolicznościach? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

13 KWIETNIA

Jeśli nie będziecie jedli ciała Syna człowieczego i pili krwi jego, nie macie żywota w sobie – Jana 6:53.

    Chętnie, drogi Panie, spożywamy (przyswajamy dla swoich potrzeb) zasługę Twojej czystej natury ofiarowanej za nas – dla naszego usprawiedliwienia. Chętnie też będziemy uczestniczyć z Tobą w kielichu cierpień – świadomi, że cierpienie z Tobą jest błogim przywilejem, by w słusznym czasie także z Tobą panować; być z Tobą umarłymi, by w przyszłości wiecznie z Tobą żyć, być takimi jak Ty oraz dzielić z Tobą miłość i chwałę jako Twoja Oblubienica. Obyśmy byli wierni nie tylko w praktykowaniu symbolu, ale także rzeczywistości. Błogosławiony Panie, słuchamy Twego Słowa, mówiącego: „Kielich, który Ja piję, pić będziecie; i chrztem, którym jestem chrzczony, ochrzczeni będziecie”. Panie, sami z siebie nie jesteśmy w stanie złożyć takiej ofiary, lecz łaska Twoja nam wystarcza, ponieważ jesteśmy całkowicie Twoi, teraz i na zawsze. (R 2436)
* * *
    Jedzenie ciała Syna Człowieczego między innymi oznacza przyswajanie sobie przez wiarę Jego doskonałej ludzkiej natury, a picie Jego krwi między innymi oznacza przyswajanie sobie przez wiarę Jego doskonałego życia. W ten sposób przyswajamy sobie od Chrystusa dokładną równowartość długu obciążającego nas na skutek grzechu Adamowego. Ta przyswajana doskonała ludzka natura i życie sprawiają, że jesteśmy uznani za doskonałych i posiadających doskonałe życie. Bez tego przyswajania jesteśmy martwi w Adamie i nie możemy mieć życia, lecz dzięki niemu mamy życie. Jedzenie Jego ciała i picie Jego krwi, szczególnie to ostatnie, między innymi oznacza także współudział Kościoła w Jego ofiarniczej śmierci.

    Równoległe cytaty: Mat. 26:26-28; 1 Kor. 11:23-29; Jana 6:47-58; 1 Kor. 10:16; Rzym. 6:3-10; 8:10; 1 Kor. 15:29-34; Kol. 1:24; 2 Tym. 2:10-12; Żyd. 13:13-16.

    Pieśni: 325, 123, 277, 135, 259, 132, 299.
    Wiersze brzasku: (47) Aż On przyjdzie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5342.

    Pytania: Czy w tym tygodniu jadłem(am) Jego ciało i piłem(am) Jego krew? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

14 KWIETNIA

Wylał na śmierć duszę swoją, a z przestępcami policzony został – Iz. 53:12.

    Jak każdy, kto postępuje śladami Mistrza, musi przeżyć pewne getsemańskie doświadczenia, tak każdy musi poznać przynajmniej przedsmak wszystkich doświadczeń Mistrza. Nie zapominajmy więc wyszukiwać sposobności służenia braciom, tym „maluczkim”, współuczniom Chrystusa. Starajmy się nie dodawać do urągań, które muszą spaść na wszystkich naśladowców Baranka, lecz przeciwnie: okazujmy współczucie naszymi słowami oraz udzielajmy pomocy drugim w noszeniu krzyża oraz występujących trudnościach i próbach. W ten sposób najlepiej możemy pokazać naszemu Panu i Głowie, jak ocenilibyśmy sposobność udzielenia Mu pomocy w niesieniu Jego krzyża w drodze na Kalwarię. (R 2473)
* * *
    Śmierć naszego Pana nie była śmiercią pozorną: Jego śmierć była rzeczywista. Sama Jego istota została poddana śmierci. Proces, poprzez który się dokonała, był powolny i długotrwały, trwający trzy i pół roku. Składały się nań wyczerpanie fizyczne, umysłowy smutek i przemoc fizyczna. Jezus tak bardzo nas umiłował, że z naszego powodu wstąpił w stan śmierci na część trzech dni. Jego ostatnie godziny też nie upłynęły w łagodnych warunkach. Chociaż nie był winien grzechu ani przestępstwa, został skazany na śmierć z grzesznikami i przestępcami, jak grzesznik i przestępca.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 3:15; Ps. 22:2-22; 69:22; Iz. 53; Dan. 9:26; Zach. 12:10; 13:7; Mat. 27:1-50; Mar. 15:1-37; Łuk. 23:1-46; Jana 18:28; 19:30.

    Pieśni: 168, 5, 28, 132, 135, 246, 290.
    Wiersze brzasku: (15) Chrystus w nas.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5064.

    Pytania: Jaki wpływ wywarła na mnie w tym tygodniu śmierć Jezusa? Jakie były okoliczności i wyniki?

Powrót na początek

15 KWIETNIA

Ojcze, w ręce twoje polecam [deponuję] ducha mojego – Łuk. 23:46.

    Nasz drogi Zbawiciel z pełną ufnością zwrócił się do Ojca i pełen wiary oznajmił, że całe swoje życie i błogie nadzieje na przyszłość powierza miłości i mocy Ojca, by otrzymać je zgodnie z Jego planem i Słowem. Podobnie my, jako naśladowcy Mistrza, powinniśmy spoglądać w przyszłość z wiarą, a w godzinie śmierci wszystkie swoje sprawy powierzyć Temu, który okazał nam miłość nie tylko w daniu Swego Syna jako naszego Zbawiciela, ale także w opatrznościowej opiece w naszej całej podróży, a także w wielkich i kosztownych obietnicach, idących przed nami i dających nam siłę, pociechę i zapewnienie. (R 2473)
* * *
    Chociaż na kilka chwil przed śmiercią nasz Pan poczuł się opuszczony przez Boga, w momencie samej śmierci odzyskał świadomość Boskiej łaski i dlatego zwrócił się do Niego jako do Ojca. Jego ufność w Boską łaskę była tak zupełna, że bez cienia wątpliwości powierzył mocy Ojca Swoje nadzieje na przyszłe istnienie, mając całkowitą pewność, że Ojciec przywróci Go do życia. Dosłowny przekład wskazuje, że dla korzyści drugich zdeponował On także u Ojca Swoje ludzkie prawa życiowe i Swoje prawo do ludzkiego życia.
 
    Równoległe cytaty: 1 Kron. 5:20; 2 Kron. 33:12,13; Ijoba 1:20,21; 2:9; Ps. 22:2-22; 31:6; 89:27; Iz. 53; Mat. 26:39; Jana 8:11; Dz.Ap. 7:59,60; 21:14; 1 Piotra 2:21-24; Filip. 2:8; Żyd. 2:9,14; 12:3,4; 1 Piotra 4:12-14,19; 2 Tym. 4:6.

    Pieśni: 5, 15, 132, 187, 168, 190, 246.
    Wiersze brzasku: (181) On zna.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5621.
 
   Pytania: Jakie znaczenie w tym tygodniu miała dla mnie zdeponowana zasługa Chrystusa? Jak w tym tygodniu wpływała na mnie Jego ufność w Boga? Jakie błogosławieństwa wypłynęły z tego dla mnie, a przeze mnie dla drugich?

Powrót na początek

16 KWIETNIA

Będą moją własnością – mówi Pan Zastępów – w dniu, w którym będę przygotowywać moje klejnoty; ulituję się, jak ojciec lituje się nad swoim synem, który mu służy – Mal. 3:17.

    Gdyby Pan wysłał nas, byśmy szukali Jego wybranych, moglibyśmy zebrać takie jednostki, które On odrzuciłby jako niegodne, ponieważ nie jesteśmy w stanie czytać serca. Myśl ta powinna wyrobić w nas pokorę, delikatność i cichość w stosunku do wszystkich oraz pełne zaufanie do Pana, a także skłonność do szukania Jego kierownictwa w odniesieniu do naszej pracy jako Jego sług, tak jak Samuel spoglądał ku Panu w związku z namaszczeniem Dawida. (R 3225)
* * *
    Pan składa chwalebne obietnice tym, którzy poszukują Go jako głównego celu swego życia. On czyni ich Swoją własnością, Swymi własnymi synami, co szczególnie zostanie zamanifestowane w owym wielkim dniu. Obchodzi się z nimi z czułą życzliwością. Żaden ziemski ojciec nigdy nie traktował swoich dzieci z większą wyrozumiałością, niż czyni to Jehowa w stosunku do Swoich dzieci, które z radością pełnią Jego wolę.

    Równoległe cytaty: Ps. 66:16; 56:9; Iz. 65:13,14; Żyd. 3:14; Ps. 135:4; Jana 17:6,9,10,24; Iz. 62:3; Ps. 103:8-13; PnP 2:16; Jana 10:27-30; 1 Kor. 3:23; 6:20; Gal. 5:24; 2 Tes. 1:7-10; 2 Moj. 19:5; 5 Moj. 7:6; Tyt. 2:14; 1 Piotra 2:9; Rzym. 8:32; 2 Kor. 6:18; 1 Jana 3:1-3

    Pieśni: 29, 18, 21, 72, 155, 201, 204.
    Wiersze brzasku: (241) Wkrótce nadejdzie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5119.

    Pytania: Jak ten tekst wpłynął na mnie w tym tygodniu? Dlaczego? W jakich warunkach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

17 KWIETNIA

Namaszczenie, które wzięliście od niego, zostaje w was – 1 Jana 2:27.

    Błogosławieństwo i moc Pana w jakiś sposób towarzyszyły namaszczeniu Dawida (choć możemy nie rozumieć, na czym to polegało), umożliwiając mu czynienie postępu w wiedzy itd., przystosowując i przygotowując do obowiązków urzędu, na który został namaszczony. Czy w związku z tym namaszczenie, jakie spływa na Kościół od czasu jego przyjęcia przez Pana, nie może być traktowane jako antytyp? Namaszczenie Kościoła nie jest fizyczne, a błogosławieństwa mu udzielane nie mają doczesnego charakteru. W łasce, wiedzy oraz miłości wzrastamy bowiem jako nowe stworzenia, i to jako nowe stworzenia już niebawem zostaniemy udoskonaleni w pierwszym zmartwychwstaniu oraz usiądziemy na tronie razem z naszym Panem i Mistrzem, naszą Głową. (R 3225)
* * *
    Starożytnym nigdy nie przyszło na myśl, że Pomazaniec będzie się składał z pewnej liczby jednostek. Tajemnica ta została jednak objawiona Kościołowi Wieku Ewangelii, a stanowisko w tym namaszczonym gronie jest pewne dla wiernych. Święte serce i umysł, spłodzone w nich w momencie poświęcenia, były zadatkiem ich dziedzictwa, niewzruszoną rękojmią wierności Boga wobec wiernych.

    Równoległe cytaty: Ps. 18:51; 20:7; 23:5; 45:8; Żyd. 1:9; Ps. 89:21-24; Iz. 11:2,3; 61:1-3; Dan. 9:24; Mat. 3:16,17; Dz.Ap. 4:27; 10:38; 2 Kor. 1:21; 1 Jana 2:20,27; 1 Kor. 12:12,13; 15:23.

    Pieśni: 1, 21, 90, 14, 165, 217, 218.
    Wiersze brzasku: (34) Zupełne poświęcenie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5549.

    Pytania: Co ten tekst oznaczał dla mnie w tym tygodniu? Jak? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

18 KWIETNIA

Najmilsi, niech wam nie będzie rzeczą dziwną ten ogień, który na was przychodzi ku doświadczeniu waszemu,jakby coś dziwnego na was przychodziło.Ale radujcie się z tego, że jesteście uczestnikami ucierpienia Chrystusowego, abyście się i w objawienie chwały jego z radością weselili – 1 Piotra 4:12,13.

    W nieprzyjaznym świecie możemy spodziewać się jedynie urągań, jakie spotykały naszego Mistrza, gdyż sługa nie jest nad swego Pana. Świat, ciało i diabeł sprzeciwiają się obranej przez nas drodze postępowania. Toczą się w nas walki wewnętrzne, a z zewnętrz atakuje nas wiele obaw; liczne są też strzały ogniste wymierzone w sprawiedliwych. Jaka więc jest bezpieczna postawa duszy nękanej utrapieniami i dotkliwymi próbami? Czyż nie jest nią milczenie przed Bogiem, oczekiwanie i czuwanie w celu zrozumienia Jego kierownictwa, Jego woli w każdej sprawie, zanim odważamy się dotknąć spraw, z którymi często wiąże się tak wiele? Taką postawę sugeruje Psalmista mówiąc: „Zaniemówiłem milcząc; zamilknąłem i w dobrej sprawie [nawet w sprawie czynienia lub mówienia tego, co w moim pojęciu wydawało się być dobre]”. (R 1937)
* * *
    Dzieci Boże nie powinny się dziwić, gdy przychodzą próby, ponieważ ich poświęcenie pociąga za sobą cierpienie z Chrystusem. Nie powinno to ich zniechęcać, a raczej być powodem do radości, gdyż daje to im przywilej cierpienia z Chrystusem, co uczyni przyszłą chwałę o wiele słodszą. Im większe cierpienia znosimy, tym większa będzie przyszła chwała. Niech myśl ta będzie dla nas zachętą.

    Równoległe cytaty: Rzym. 6:1-11; 8:10,17; 2 Kor. 1:5; 4:10; 1 Kor. 15: 29-34; Mar. 10:35-39; Kol. 2:11,12; Gal. 2:20; 2 Tym. 2:10-12; Filip. 3:10; 1 Piotra 2:19-24; 3:14,17,18; 4:16,19; Żyd. 7:26,27; 13:10-16; 10:4-10,19; 9:13-23; 1 Piotra 2:5,9.

    Pieśni: 299, 114, 134, 244, 326, 259, 325.
    Wiersze brzasku: (162) Doskonałość przez cierpienie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5778.

    Pytania: Czy w tym tygodniu cierpiałem(am) z Chrystusem? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

19 KWIETNIA

Z obfitości serca usta mówią. Dobry człowiek z dobrego skarbu serca wynosi rzeczy dobre, a zły człowiek ze złego skarbu wynosi rzeczy złe – Mat. 12:34,35.

    Przedmiotem naszej głównej troski powinno być serce – to, by jego uczucia i usposobienie były całkowicie pod kontrolą Boskiej łaski, by panowała w nim każda zasada prawdy i sprawiedliwości, a sprawiedliwość, miłosierdzie, życzliwość, braterska uprzejmość, miłość, wiara, cichość, powściągliwość, najwyższa cześć dla Boga i Chrystusa oraz gorąca miłość do piękna świętości były mocno utwierdzone jako zasady rządzące naszym życiem. Jeśli te zasady będą niewzruszone, utrwalone w sercu, wtedy usta, czerpiąc z dobrego skarbca serca, będą wypowiadać słowa prawdy, powagi, mądrości i łaski. (R 1937)
* * *
    Serce jest źródłem naszych słów i czynów; dlatego jakimi są słowa i czyny jednostki, takim jest jej serce. Dobre serce przepełnione jest dobrymi słowami i uczynkami; złe serce – złymi słowami i uczynkami. Jak niezbędne jest zatem utrzymywanie serca w czystości! Dla wszystkich naśladowców Pana niewątpliwie stosowne jest napomnienie: „Nad wszystko, czego ludzie strzegą, strzeż serca twego; bo z niego żywot pochodzi” (Przyp. 4:23).

    Równoległe cytaty: Łuk. 6:45; Ps. 37:30; Przyp. 10:20; 12:6,17-19; 15:4,23; 5 Moj. 5:29; 6:5,6; 1 Sam. 16:7; 1 Kron. 28:9; 2 Kron. 12:14; Ps. 51:12; Jer. 17:9,10; Mat. 5:8; 12:33,36,37; 15:18-20; 23:26; Żyd. 3:8.

    Pieśni: 116, 44, 130, 125, 136, 49, 154.
    Wiersze brzasku: (139) Nie szczędź uprzejmych słów.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3746.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? W jaki sposób tekst ten okazał się prawdziwy w doświadczeniach tego tygodnia? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

20 KWIETNIA

Kto wierny jest w małym, i w wielkim wiernym jest – Łuk. 16:10.

    Nie znaczy to, że lud Boży ma być zadowolony ze zwykłego biegu codziennego życia w domu lub w zakładzie pracy i mówić sobie: „Bóg przyjmuje moją pracę tak, jak gdyby była wykonywana bezpośrednio dla Niego w jakiejś innej bardziej pożądanej postaci”. Oznacza natomiast, że każda jednostka znajdująca się w takiej sytuacji powinna codziennie starannie analizować swoje ziemskie obowiązki i zobowiązania, by zorientować się, w jaki sposób mogłaby sprawiedliwie i słusznie wygospodarować chwile, godziny czy też dni ze służenia ziemskim sprawom i interesom, a poświęcić je dla duchowych spraw i interesów – swoich własnych oraz drugich. Poświęconym sercem i zapierającym się samego siebie uczniem jest ten, kto chce lepiej wykorzystywać szybko mijające chwile, by w jak największym stopniu zużywać je w sprawach Ojca. (R 3265)
* * *
    Charakter osoby przejawia się we wszystkim, co ona czyni. Dlatego traktowanie przez nią małych spraw i małych obowiązków jest równie dobrym świadectwem jej charakteru, jak postępowanie w sprawach wielkich. Taką jest Boska zasada oceniania charakteru, oceniania świętych, których wierność Panu w małych rzeczach obecnego życia On uważa za dostateczną gwarancję ich wierności w wielkich rzeczach przyszłości.

    Równoległe cytaty: Zach. 4:10; Mat. 25:21; Łuk. 16:11,12; 19:17; Żyd. 3:2; Przyp. 28:20; Mat. 10:22; 24:45-47; 1 Kor. 4:2; Obj. 2:7,10,17,26,27; 3:5,11,12,21.

    Pieśni: 312, 13, 110, 114, 183, 197, 200.
    Wiersze brzasku: (288) Moja służba.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5740.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) wierny(a)? W jakich rzeczach? Za jaką cenę? Z jakimi wynikami?

21 KWIETNIA

Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w czasie potrzeby – Żyd. 4:15,16.

    W chwili pokusy serce powinno się wznieść do wielkiego Mistrza z pełnym zaufaniem wiary, uznaniem Jego miłości, mądrości i możliwości udzielenia nam pomocy, a także gotowości kierowania wszystkimi sprawami dla dobra tych, którzy Go miłują. Prośba o pomoc w czasie potrzeby z pewnością przyniesie nam radę i pomoc Pana oraz siłę do postępowania w sprawiedliwości, prawdzie, czystości i miłości. W ten sposób będziemy zwyciężali w każdej godzinie i w każdym dniu, a także zwyciężymy ostatecznie. (R 2248)
* * *
    Nie ma takiego rodzaju doświadczenia ze strony ciała, świata i szatana, przypadającego w udziale ludowi Pana, którego w zasadzie nie przechodził nasz Pan. Chociaż Jego pokusy nie dotyczyły grzechu, ale światowości i naturalnego samolubstwa, były dotkliwe i wyrobiły w Nim zrozumienie dla nas, którzy znajdujemy się w podobnych próbach. To powinno dać nam ufnośc, by przychodzić do Boga przez Niego i w Nim, z prośbą o pomoc w każdej potrzebie.

    Równoległe cytaty: Żyd. 2:17,18; 3:1; 5:1-5; 7:11-28; 8:12; 9:23; Łuk. 23:34; Jana 14:6,13-16; 16:23-26; 17:20-22; Rzym. 8:34; 1 Kor. 10:13; Efez. 3:12; Żyd. 10:19-21.

    Pieśni: 96, 139, 167, 168, 299, 35, 239.
    Wiersze brzasku: (23) Jeden jest tylko.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5585.

    Pytania: Jakie doświadczenia minionego tygodnia były związane z tym tekstem? Jak zostałem(am) przez nie wyćwiczony(a)?

Powrót na początek

22 KWIETNIA

Ale powiadam wam, iż z każdego słowa próżnego [niepożytecznego, szkodliwego], które mówią ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu – Mat. 12:36.

    Jeśli codziennie badamy nasze postępowanie, co jest obowiązkiem każdego chrześcijanina, i stwierdzamy, że nasze słowa w jakikolwiek sposób uwłaczały Panu, pamiętajmy, że w imieniu naszego Orędownika możemy zbliżyć się w modlitwie do naszego Niebiańskiego Ojca i wytłumaczyć Mu, iż zdajemy sobie sprawę z popełnionego błędu, że głęboko żałujemy zaniedbań w oddawaniu czci Jego imieniu i sprawie poprzez święte postępowanie i słowa. Prośmy pokornie, by grzech ten nie został nam policzony, lecz by został wymazany dzięki łaskawej możliwości naszego oczyszczenia przez Chrystusa, pokornie utrzymując, że w Jego drogocennej krwi pokładamy całą naszą nadzieję i ufność. W ten sposób powinniśmy zdawać sprawę z każdego próżnego słowa, a przez słowa pokuty, uzupełnione przyswajaną przez wiarę zasługą Chrystusa, zostaniemy uniewinnieni. (R 1937)
* * *
    Wypowiadane słowa są wyrazem uczuć jednostki i dlatego składają się na jej charakter. Próżne słowa są wyrazem bezużytecznych oraz szkodliwych myśli i nieuchronnie podkopują charakter. Gdy ludzie staną na próbie do życia, będą musieli zdać sprawę z tego podkopanego charakteru i naprawić go. Dlatego każdy powinien modlić się: „Panie, połóż straż ustom moim, strzeż drzwi warg moich”.

    Równoległe cytaty: Ps. 26:1-4; 50:3-6; 139:23,24; Jer. 11:20; 20:12; 2 Tes. 1:4,5; Mat. 25:14-30; 1 Kor. 11:31; Ezech. 18:20-28; Mat. 11:22; 12:37-42; 25:31-46; Jana 5:22-30; Dz.Ap. 17:31; Rzym. 2:5-16; 1 Piotra 4:5,7.

    Pieśni: 63, 67, 230, 333, 24, 73, 171.
    Wiersze brzasku: (134) W obecności Króla.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5517.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z powyższym tekstem? Jakich lekcji się z nich nauczyłem(am)?

Powrót na początek

23 KWIETNIA

Ale które padło na ziemię dobrą, ci są, którzy w sercu szczerym i dobrym zachowują usłyszane słowo i owoc przynoszą w cierpliwości – Łuk. 8:15.

    Ktokolwiek chce być ofiarnikiem, musi z konieczności być cichy, pokorny i dawać się pouczyć, gdyż w przeciwnym razie szybko zejdzie z drogi ofiarowania. Musi się także nauczyć rozwijać łaskę Pana pod kątem cierpliwości, która jest konieczna w zapieraniu się siebie, a niekiedy w znoszeniu niesprawiedliwości, gdy nie ma możliwości jej uniknięcia bez szkodzenia sprawie Pana lub Jego ludowi. Oznacza to także rozwijanie braterskiej uprzejmości, jednym słowem – rozwój zupełnej woli Bożej w naszym sercu i życiu, czyli miłości, która musi zostać osiągnięta w wielkiej i przezwyciężającej mierze, nim ukończymy nasze dzieło ofiarowania. (R 3265)
* * *
    Uczciwe i dobre serce jest najlepszą rzeczą, jaką możemy posiadać. Takiemu sercu Bóg daje bowiem prawdę, w takim sercu prawda pozostaje i przez takie serce prawda działa, przynosząc obfity owoc, który ostatecznie dojrzewa w podobieństwo Boże, potrzebne wszystkim, którzy chcą mieć udział z Chrystusem w zarządzaniu sprawami Królestwa.

    Równoległe cytaty: Ijoba 23:11,12; Ps. 119:11,129; Łuk. 11:28; Dz.Ap. 17:11; Mat. 13:23; Jana 8:31; 14:21; 15:5,8; Jak. 1:22,25; Żyd. 3:14; Rzym. 2:7; Żyd. 10:36; 12:1; 4:2; 1 Piotra 2:1,2; Ps. 1:1-3; Kol. 1:6,10.

    Pieśni: 125, 22, 49, 154, 198, 267, 315.
    Wiersze brzasku: (62) To nic, Ojcze.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5736.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z powyższym tekstem? Jak zostały przyjęte? Czego one dokonały?

Powrót na początek

24 KWIETNIA

Przeto każdy z nas niech się bliźniemu podoba dla jego dobra, dla zbudowania – Rzym. 15:2.

    Lekcją dla każdego ucznia Pana jest to, iż szczególną misją jego urzędu i powołania w obecnym czasie jest składanie ofiar. Jedną z form służby, często niedostrzeganą przez uczniów Pana, jest sposobność rezygnowania z własnych sposobów i planów działania, własnych metod i upodobań, a w interesie pokoju przyjmowanie w ich miejsce planów i upodobań innych, gdy chodzi jedynie o osobiste preferencje, w sytuacjach co do których jesteśmy przekonani, iż Pan będzie równie zadowolony, gdy dana sprawa zostanie załatwiona w ten czy inny sposób. W interesie pokoju możemy poświęcić nasze upodobania na rzecz pragnień drugich, jeśli widzimy, że z takiego postępowania może wyniknąć jakieś dobro. (R 5555)
* * *
    Z kontekstu tego wersetu wynika, że mówiąc o bliźnim, święty Paweł ma na myśli współucznia Pana Jezusa, a innych w dalszej kolejności. Zapieranie się samego siebie, by podobać się drugim, jest nie tylko obowiązkiem, ale i przywilejem ucznia Chrystusa; nie chodzi o to, by podobać się ich ciału, lecz ich nowemu sercu, umysłowi i woli. Ma to służyć ich dobru, aby mogli budować się w wierze, nadziei i miłości.

    Równoległe cytaty: Mat. 8:19-22; 10:37-39; 13:44-46; 16:24,25; 19:12,21; Łuk. 14:26-33; 21:2-4; Jana 12:25; Dz.Ap. 20:22-24; 21:13; Rzym. 14:1-15: 5; 1 Kor. 6:12; 8:10-13; 9:12-27; 10:23,24; Filip. 2:4; 3:7-11; 1 Piotra 2:11-16; 4:1,2; Judy 20,21.

    Pieśni: 224, 8, 23, 95, 134, 170, 259.
    Wiersze brzasku: (154) Maleńkie światło.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5412.

    Pytania: Czy w tym tygodniu zapierałem(am) się siebie na rzecz braci? Jak? Dlaczego? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

25 KWIETNIA

A bez wiary nie można podobać się Bogu; albowiem ten, co przystępuje do Boga, wierzyć musi, że jest Bóg i że nagrodę daje tym, którzy go szukają – Żyd. 11:6.

    „Według wiary twojej niech ci się stanie”. Taka wydaje się być metoda postępowania Pana ze wszystkimi, którzy są Jego uczniami, od początku aż do końca ich chrześcijańskiego życia i doświadczeń. Wiara, kiedy Pan zdaje się nas nie dostrzegać; wiara, kiedy wszystko zdaje się przebiegać pomyślnie w naszych duchowych i doczesnych sprawach; wiara równie silna, kiedy cały bieg wydarzeń i działające wpływy zdają się być przeciwko nam. Tym, co zwycięża świat, jest wiara, zdolna we wszystkich sytuacjach spoglądać ku Panu, w pełni ufając Jego dobroci i wierności w przekonaniu, że zgodnie z Jego obietnicą wszystkie rzeczy ostatecznie dopomagają nam ku dobremu, ponieważ jesteśmy Jego ludem. (R 2625)
* * *
    Poza miłością Bóg w niczym nie ma większego upodobania jak we wierze. Ojcu podobają się ci, którzy przejawiają zaufanie do Jego charakteru, natomiast nie podobają Mu się ci, którzy nie ufają Jego charakterowi, kwestionując przez to Jego mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc. Tacy nie mogą być przyjęci przez Niego, ponieważ „bez wiary nie można podobać się Bogu”. Miejmy więc wiarę w Boga.

    Równoległe cytaty: Żyd. 11; Dz.Ap. 14:15; Rzym. 4:11,12,16,18,19; 1 Tes. 1:9; 1 Tym. 4:10; 1 Jana 5:4; Jana 3:15-18,36; 1 Moj. 15:1; Mat. 5:12; 6:1,2,5,16; 10:41,42; 6:33; Jer. 29:13; 2 Piotra 1:5,10; 3:14.

    Pieśni: 174, 198, 125, 21, 58, 32, 92.
    Wiersze brzasku: (79) Czy to dla mnie?
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5716.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jakie przyniosły rezultaty?

Powrót na początek

26 KWIETNIA

Ktokolwiek wszedł do odpocznienia jego, odpoczął od spraw swoich, jak i Bóg od swoich – Żyd. 4:10.

    Zamiast domagać się jednego z siedmiu dni tygodnia, prawo miłości w istocie kontroluje i reguluje cały nasz czas. Siedem dni w tygodniu mamy miłować Pana, naszego Boga, z całego serca, umysłu, duszy i siły; siedem dni w tygodniu mamy miłować naszego bliźniego jak siebie samych; i siedem dni w tygodniu mamy odpoczywać: odpoczywać od własnych uczynków, odpoczywać przez wiarę w dokonane dzieło Chrystusa, odpoczywać w miłości Bożej, a także odpoczywać w pokoju Bożym, który przechodzi wszelkie zrozumienie i stale panuje w naszych sercach. (R 3037)
* * *
    Wejście do odpocznienia oznacza przyjęcie przez nas dokonanego dzieła Chrystusa jako naszego usprawiedliwienia przed Bogiem oraz nasze pełne przekonanie o realności poczytanego posiadania wszystkich błogosławieństw Tysiąclecia. Każdy, kto posiada tę wiarę, nie próbuje ustanawiać własnej sprawiedliwości, lecz ma pokój w znaczeniu cieszenia się sprawiedliwością Chrystusową. W ten sposób wiara usprawiedliwiająca daje mu odpoczynek usprawiedliwienia. Zaprzestając w poświęceniu życia dla siebie i świata oraz patrząc w przyszłość z pełnym przekonaniem co do pomyślnego wyniku Boskiego planu, dodatkowo posiada ten sam rodzaj pokoju, którym cieszy się Bóg.

    Równoległe cytaty: Żyd. 3:7-4:11; Ijoba 22:21,26; 34:29; Ps. 4:9; 17:15; 25:12; 29:11; 37:4,11,37; 119:165; 125:1,5; Przyp. 3:17,24; Iz. 26:3,12; 28:12; 53:5; 54:10,13; 57:2,19; Jana 14:27; 16:33; Dz.Ap. 10:36; Rzym. 5:1; 8:6; 14:17; 15:13; Gal. 5:22; Efez. 2:14-17; Filip. 4:7,9; Kol. 3:15; 2 Tes. 3:16.

    Pieśni: 251, 97, 115, 179, 244, 305, 307.
    Wiersze brzasku: (74) Zapewnienie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5387.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

27 KWIETNIA

Takiego bądźcie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie – Filip. 2:5.

    Posiadanie usposobienia Chrystusa jest stanem, o który powinno się zabiegać. Usposobienie to pokornie i wiernie poddaje się woli Bożej, wyrażonej w Jego wielkim planie Wieków; z powodu rozumnej oceny celów, do których zmierza Bóg, poświęca ono całą swoją energię na pełnienie Jego woli. Jeśli jesteśmy napełnieni tym samym duchem, który był w Chrystusie Jezusie, tak jak On będziemy mieli pragnienie, by w miarę możliwości uwolnić się od wikłania w ziemskie sprawy oraz by mieć jak najwięcej czasu na służbę dla Pana, a następnie by tej służbie poświęcić całą energię, zdolności i wysiłki. (R 3069)
* * *
    Usposobienie, które było w Chrystusie Jezusie, skłoniło Go do dobrowolnej rezygnacji z przedludzkiej natury i do samoofiary, aż do haniebnej śmierci na krzyżu, by w ten sposób uwielbić Boga. Takie usposobienie z pewnością jest odpowiednią postawą każdego, kto w najwyższym stopniu miłuje Boga. Tak jak najwyższa miłość do siebie prowadzi do samowywyższenia, tak najwyższa miłość do Boga prowadzi do samoponiżenia, aby Bóg był wywyższony; i tak jak ktoś uniża się pod mocną ręką Boga, tak Pan wywyższy Go w słusznym czasie.

    Równoległe cytaty: Iz. 53; Mat. 11:29; 20:26,27; 23:12; Jana 13:14,15; Rzym. 15:3; 2 Kor. 8:9; Filip. 2:7,8; 1 Piotra 2:21; Filip. 3:7-9; Żyd. 13:13; Przyp. 3:34; 15:33; 25:6,7; Iz. 57:15; 66:2; Jer. 45:5; Łuk. 22:24-27; Jak. 4:6,10; 1 Piotra 5:3,5,6.

    Pieśni: 322, 167, 168, 144, 4, 134, 229.
    Wiersze brzasku: (73) Pozwólmy jedynie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4928.

    Pytania: Czy w tym tygodniu uniżałem(am) się dla sprawy Pana? Jak? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

28 KWIETNIA

Ale się też chlubimy z ucisków, wiedząc, iż ucisk cierpliwość sprawuje, a cierpliwość doświadczenie, doświadczenie zaś nadzieję; a nadzieja nie pohańbia, gdyż miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany – Rzym. 5:3-5.

    Potrzebujemy cierpliwości, a osiągnąć ją można tylko przez próby; potrzebujemy wiary, a rozwinąć ją można tylko przez znalezienie się w potrzebach; potrzebujemy doświadczenia życiowego do naszej przyszłej pracy, a osiągnąć je można tylko poprzez przejście przez takie przeżycia, które pozwolą nam odczuć słabości, trudności i próby tych wokół nas, którym będziemy służyć i dla których będziemy przedstawicielami w Królestwie Bożym. Lekcja z obecnych doświadczeń jest więc dla nas taka, by odpierać zło, i to nie złem, lecz dobrem. (R 3228)
* * *
    Utrapienia same w sobie nie są powodem do chluby, ale możemy się z nich chlubić, jeśli wyrabiają w nas cierpliwość. Trwanie w czynieniu dobra cieszy się Boskim uznaniem. Gdy je sobie uświadamiamy, napełnia ono serce nadzieją ostatecznego zwycięstwa. Ta nadzieja nie jest daremna, ponieważ Bóg ma przyjemność w obdarzaniu zwycięstwem tych, których serce jest napełnione Jego miłością – miłością, która jest wybornym owocem Ducha Świętego, udzielanym nam przez Boga w Chrystusie Jezusie.

    Równoległe cytaty: Mat. 5:11; 1 Piotra 3:12-14; 2 Kor. 4:16-18; Żyd. 12:5-13; Jak. 1:2-4,12; Filip. 1:20; 2 Tym. 1:12; 2 Kor. 1:22; Gal. 4:6; Efez. 1:13,14.

    Pieśni: 300, 305, 263, 92, 201, 166, 90.
    Wiersze brzasku: (196) Nasza błogosławiona nadzieja.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5544.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu doświadczenia związane z tym tekstem? Jak zostały przyjęte? Czego we mnie dokonały?

Powrót na początek

29 KWIETNIA

Będzie mnie wzywał, a wysłucham go; będę z nim w utrapieniu, wyrwę i uwielbię go – Ps. 91:15.

    Zawsze mamy błogosławiony przywilej zanoszenia naszych smutków i utrapień do Pana, Bo On wie, Jak usunąć gorycz z życia niedoli.Czyni to, pokazując nam przez doświadczenie, jak marne są wszystkie ziemskie rzeczy oraz jak zupełnie nie są w stanie zaspokoić pragnień duszy ani pocieszyć zranionego ducha. Wtedy pojawia się myśl, że bez względu na to, jak dokuczliwe są nasze doświadczenia, niedługo się skończą; a jeśli im na to pozwolimy, wyrobią w nas błogie owoce sprawiedliwości oraz rozwiną silny i szlachetny charakter, zdyscyplinowany w przejawianiu pełnej samokontroli, życzliwym liczeniu się z innymi, cierpliwym znoszeniu utrapień oraz praktykowaniu lojalności pełnej miłości, wierności i ufności względem Boga. (R 1937)
* * *
    Przywilejem chrześcijan jest modlenie się do Boga przez Chrystusa, by w ten sposób w każdej chwili mieć przystęp do Boga w modlitwie. Mają oni zapewnienie, że otrzymają łaskawą odpowiedź. Bóg jest też z nimi ze Swoim współczuciem, miłością i pomocą we wszystkich ich utrapieniach. Bóg na pewno wyzwoli ich z ucisku, gdy tylko ten osiągnie zamierzony cel. W czasie ucisku jest On ich podporą, a w Swoim chwalebnym Królestwie przygotował dla nich najwyższe zaszczyty możliwe do osiągnięcia.

    Równoległe cytaty: Ijoba 14:14,15; Ps. 27:8; 50:15; 145:18; Mat. 6:6; 7:7,8; Jana 16:23-26; Dan. 12:1-3; Ps. 21:3,5; 107:6,7; 2 Tym. 4:8,18; Obj. 2:7,10,17,26,27; 3:4,5,12,21.

    Pieśni: 19, 35, 41, 72, 120, 204, 310.
    Wiersze brzasku: (19) Zawsze do Jezusa.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5757.

    Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z myślą powyższego tekstu? Jak jego zapewnienia wpłynęły na mnie?

Powrót na początek

30 KWIETNIA

Wy jesteście rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście opowiadali cnoty tego, który was powołał z ciemności ku cudownej swojej światłości – 1 Piotra 2:9.

    Głównym celem powołania nas do światłości jest to, byśmy pozwolili jej świecić. Jeśli nie pozwalamy jej świecić, nie jesteśmy jej godni; wówczas ten skarb zostanie nam zabrany, a my zostaniemy pozostawieni w ciemności. Jeśli naprawdę otrzymaliśmy to światło i poświęciliśmy się zupełnie Bogu, zapytajmy samych siebie: Co czynię, by opowiadać cnoty Tego, który mnie powołał z ciemności? Czy wychodzę z tą wieścią do mych bliźnich bliskich i dalekich? Czy prawdziwie mogę stwierdzić, że (R 3199):
Dla Jezusa, dla Jezusa
Co mnie kupił śmiercią Swą;
Wszystkie myśli, słowa, czyny,
Moje dni i me godziny?
* * *
    Lud Boży jest wybierany z rodzaju ludzkiego, by mieć dział w Jego Królestwie, by być ludem odłączonym od innych i oddanym Panu, wyłączną własnością Pana. Jest on powoływany do takiego przeznaczenia, takiego wielkiego przywileju, aby przynosić Bogu chwałę przez opowiadanie słowami i czynami Jego mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. Skoro jest to naszym powołaniem, pokazujmy Jego przymioty innym przez nasze nauki i przykład.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 19:5,6; 5 Moj. 7:6; 10:15; Dan. 7:18,22,27; Iz. 61:6; 66:21; Zach. 6:12,13; 1 Piotra 1:2; 2:5; Efez. 1:4,5; Mat. 5:16; Jana 15:8; Tyt. 2:14; Dz.Ap. 20:28; Rzym. 8:23-25; Obj. 1:6; 5:10; 20:6; Jana 17:9.

    Pieśni: 225, 41, 322, 153, 216, 310, 6.
    Wiersze brzasku: (28) Panie, oto siebie przynoszę.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5460.

    Pytania: Jak ten tekst wpłynął na mnie w tym tygodniu? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek