Powrót na początek

1 STYCZNIA

Błogosławcie narody Boga naszego i ogłaszajcie głos chwały jego. Zachował przy zdrowiu duszę naszą, a nie dał się powinąć nodze naszej – Ps. 66:8,9.

    Bogu niech będą dzięki za to, że Jego łaska ochroniła nas i „zachowała od upadku” przez kolejny rok; za to, że tak wielu z nas trwa dotąd w jedności serca i umysłu odnośnie Słowa Bożego i służby tym Słowem! Kiedy uświadomimy sobie, że przeciwnikowi dozwolono sprowadzać wielkie złudzenia na lud Pana w celu przesiania tych, którzy nie są prawdziwie Jego (2 Tes. 2:1-12), świadomość ta z całą pewnością pobudzi nas do dziękowania Bogu za to, że rozpoczynający się kolejny rok zastał nas trzymających się mocno prawdy, oceniających ją i będących w pełnej zgodzie ze wszystkimi Boskimi postanowieniami, przez które On zachował nas od upadku. (R 3125)
* * *
    Prawdziwy lud Boży zachęca się nawzajem do głoszenia pochwały Boskiego Słowa i przyczyniania się do zrozumienia poselstwa mówiącego o Jego przymiotach. Bóg zachowuje istnienie Swego prawdziwego ludu przez cały bieg jego życia. On nie pozwala i nie pozwoli, aby ci, którzy są Jego, upadli lub utracili swoje stanowisko w Chrystusie, potężnej Skale, na której stoją.

    Równoległe cytaty: Joela 2:26; Ps. 103; 104:1; 105:1-7; 91:1-16; 92:2-6, 11-16; Rzym. 8:31-39; 1 Piotra 1:2-9; Judy 24,25; Ps. 40:2-5; 115:18; 145:1,2; Iz. 33:16; Mat. 10:28-31.

    Pieśni: 34, 235, 236, 237, 238, 145, 120.
    Wiersze brzasku: (255) Ów rok, co przed nami.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5500.

    Pytania: Czy w tym tygodniu głosiłem(am) Jego chwałę? Jak mnie to ożywiało i zachowywało przed potknięciem się? Co w tym roku uczynię w zakresie głoszenia Jego chwały?

Powrót na początek

2 STYCZNIA

Nie jesteście sami swoi; albowiem jesteście drogo kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym i w duchu  waszym, które są Boże – 1 Kor. 6:19,20.

    Czy na początku nowego roku może być ważniejsza lekcja od tej, że nie jesteśmy sami swoi, lecz należymy do kogoś innego; że z tego powodu powinniśmy starać się, by podobać się nie sobie, lecz Panu; służyć nie sobie, lecz Jemu; starać się być posłusznym nie własnej woli, lecz wręcz przeciwnie – Jego woli? Oznacza to świętość w najbardziej absolutnym i najszerszym znaczeniu tego słowa: nie tylko odłączenie się od grzechu do sprawiedliwości, lecz także odłączenie się od siebie (i świata) do woli
Bożej w Chrystusie. (R 2097)
* * *
    Lud Boży jest Jego ludem nie tylko z tytułu stworzenia i uświęcenia, lecz także z powodu odkupienia. Dlatego słusznym i właściwym jest, by wszystko, co posiada i czym jest, przynosiło chwałę Bogu, jego Właścicielowi i Stwórcy, co powinien czynić pełnią swej wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa, ponieważ cokolwiek poniżej tej pełni byłoby niegodne i niestosowne.

    Równoległe cytaty: Mat. 20:28; 1 Tym. 2:5,6; Dz.Ap. 20:28; Obj. 5:9; 14:4,5; 2 Kor. 5:14,15; Tyt. 2:14; 1 Kor. 7:23; 10:31; Gal. 3:13; Żyd. 9:12; 1 Piotra 1:18; 2:9; Mat. 5:16; Jana 15:8; Filip. 1:9-11.

    Pieśni: 191, 5, 15, 132, 178, 187, 215.
    Wiersze brzasku: (263) Kolejny rok dla ciebie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4632.

    Pytania: Co powyższy tekst oznaczał dla mnie w tym tygodniu? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

3 STYCZNIA

Bez przestanku się módlcie – 1 Tes. 5:17.

    Bez względu na to, jakie są nasze naturalne skłonności w odniesieniu do zdecydowania i wytrwałości w modlitwie, nasze instrukcje musimy czerpać z Pisma Świętego, a pokonując naturalne upodobania, jako „małe dzieci” i jako „dzieci miłe”, musimy dostosowywać swoje poglądy oraz postępowanie do instrukcji pochodzących z góry. Dlatego wszyscy zapamiętajmy słowa: „Proście [w Moim imieniu], a otrzymacie, aby radość wasza była zupełna” (Jana 16:24). Ojciec Niebiański pomnożył zasoby miłosierdzia, błogosławieństw i opatrzności dla Swoich posłusznych i wiernych dzieci, które będą o nie prosić. (R 2004)
* * *
    Lud Boży powinien zawsze się modlić i nie ustawać. Odpowiedź długo odkładana jest błogosławieństwem najbardziej cenionym. Dlatego nieustanne zabieganie w modlitwie o łaskę Ojca doprowadzi do pogłębienia naszej duchowości oraz urzeczywistnienia się naszych świętych pragnień.
    Równoległe cytaty: 1 Piotra 4:8; Łuk. 2:37; 11:5-13; 21:36; Rzym. 12:12; Efez. 1:15,16; 6:18; Filip. 4:6,7; Kol. 1:9; 4:2; Ps. 5:2-4; 42:9; 109:4; 116:2; Dan. 6:10; Dz.Ap. 6:4; 10:2,9; Rzym. 1:9; 1 Tes. 3:10; 1 Tym. 5:5; 2 Tym. 1:3.

    Pieśni: 35, 239, 1, 26, 48, 69, 115.
    Wiersze brzasku: (107) Nieustannie się módlcie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5707.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z modleniem się bez przestanku? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

4 STYCZNIA

Oczekuj Pana, bądź mężny, a on wzmocni serce twoje; przeto oczekuj Pana – Ps. 27:14.

    Czas jest ważnym elementem we wszystkich planach Boga. Nie bądźmy więc zawiedzeni, gdy zostajemy poddani próbie wytrwałości i długo czekamy na błogosławieństwa, których pragniemy. Bóg potrzebował czasu, by stworzyć świat i przygotować go do zamieszkania przez ludzi; potrzebował czasu, by udzielić światu potrzebnego doświadczenia ze złem; by przygotować przyjście Chrystusa jako Odkupiciela świata; by przygotować Kościół i resztę Swego ludu Wieku Ewangelii do udziału w Jego chwalebnym panowaniu. Czas jest też potrzebny, by kształtować i regulować osobiste sprawy Jego ludu. Bóg nie zapomina, chociaż odpowiedzi na nasze modlitwy zdają się długo nie nadchodzić. Ten, który zauważa padającego wróbla i liczy poszczególne włosy na naszej głowie, nie jest obojętny na najsłabsze wołanie ani na najdrobniejszą potrzebę Swego najpokorniejszego dziecka. (R 1759)
* * *
    Opatrzność Boga wobec członków Jego ludu dozwala na liczne opóźnienia w celu wypróbowania ich cierpliwości. Ci, którzy wytrwają w tych próbach z odwagą w sercu, staną się dzięki nim silni w Panu. Dlatego oczekują na Pana w różnych okolicznościach życia – pewni, że Ten, który jest za nimi, objawi to w czasie każdej potrzeby pojawiającej się w ich życiu.

    Równoległe cytaty: Jer. 14:22; Ps. 25:3,5,21; 39:8; 123:2; 2:2,3,6; 33:20; 37:7; Oz. 12:6; Gal. 5:5; Ps. 130:5,6; 40:2; 25:21; 69:4; Mich. 7:7; Dan. 12:12; Iz. 40:31; 64:4.

    Pieśni: 313, 7, 92, 102, 201, 214, 318.
    Wiersze brzasku: (201) Zmęczeni, poczekajcie jeszcze trochę.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5711.

    Pytania: Czy w tym tygodniu oczekiwałem(am) na Pana? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

5 STYCZNIA

Urągania urągających tobie spadły na mnie – Rzym. 15:3.

    Zadbajmy o to, by znosić urągania Chrystusowe tak, jak On je znosił – z litością i modlitwą za błądzących i zdeprawowanych, aby, jeśli Bóg im pozwoli, mogli pokutować. Z pokornym hartem ducha poczytujmy sobie za przywilej możliwość udowodnienia swego oddania Panu poprzez znoszenie trudności w Jego służbie jako dobrzy żołnierze. Przejawy ludzkiej deprawacji nie były dla Niego zaskoczeniem. On wiedział, że znajduje się w nieprzyjaznym świecie, pogrążonym w grzechu i w dużej mierze znajdującym się pod panowaniem księcia ciemności. Dlatego spodziewał się urągań, szyderstw i prześladowań, które znosił cierpliwie, podczas gdy Jego wielkie, miłujące serce, niemal niepomne na własne cierpienia, było pełne litości i miłującej troski o innych. (R 1963)
* * *
    Fałszywe przedstawianie charakteru naszego Niebiańskiego Ojca w wyniku wprowadzania w błąd przez przeciwnika i złego zrozumienia zamierzeń Ojca z powodu grzechu i ignorancji ludzkości prowadzi do tego, że ludzie niereligijni urągają Bogu. Ci, którzy jako Jego prawdziwy lud stają po Jego stronie, znoszą w Jego obronie urągania od tych samych osób, chociaż niekoniecznie i zazwyczaj nie z tych samych powodów.

    Równoległe cytaty: Ps. 69:10; Mar. 12:35-40; Łuk. 12:50; Rzym. 6:1-11; 8:10,17,18; 15:2,3; 1 Kor. 15:29-34; 2 Kor. 1:5; 4:8-5:9; Gal. 2:20; Filip. 3:10; Kol. 1:24; 2:11,12; 2 Tym. 2:10-12; 1 Piotra 2:19-24; 3:13-18; 4:12-19.

    Pieśni: 134, 135, 203, 277, 299, 325, 326.
    Wiersze brzasku: (176) Cierpliwość.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5116.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jak na mnie wpłynęły?

Powrót na początek

6 STYCZNIA

Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy posiedli mądre serce – Ps. 90:12.

    Licząc swoje dni, chrześcijanin nie czyni tego z uczuciem smutku ani rozpaczy, lecz z trzeźwością. On liczy przemijające dni jako liczne błogosławieństwa, liczne przywileje, liczne sposobności do „opowiadania cnót tego, który nas powołał z ciemności ku cudownej swojej światłości”, do udzielania pomocy innym w pielgrzymskiej podróży i do rozwijania w sobie samym charakteru w coraz większym stopniu podobającego się Bogu, by coraz bardziej stawać się kopią drogiego Syna Bożego. (R 2895)
* * *
    W wyniku doświadczenia ze sprawiedliwością klasa restytucyjna będzie się modlić o zdolność do takiego analizowania swego życia z okresu doświadczania zła, by nauczyć się nienawidzić grzechu, a miłować sprawiedliwość – nauczyć się bojaźni Pańskiej jako początku mądrości. Na tę modlitwę Pan odpowie w sposób, który okaże się dla ludzkości wiecznym dobrem w prawdzie i sprawiedliwości.

    Równoległe cytaty: Ijoba 12:2,3,7-13,16,17,22; 28:12-28; 32:9; Ps. 107:43; 111:10; Przyp. 1:5,7,20-2:20; 3:13-26,34,35; 4:4-22; 8:1-9; 16:16, 20-24; 1 Kor. 1:24,30; Jak. 1:5.

    Pieśni: 74, 296, 136, 79, 22, 44, 49.
    Wiersze brzasku: (130) Gdybyśmy mieli tylko dzień.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5688.

    Pytania: Jakie doświadczenia tego tygodnia szczególnie wpajały mądrość? Jak w nich postępowałem(am)? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

7 STYCZNIA

O nikim źle nie mówili – Tyt. 3:2.

    Jeśli żołnierze krzyża raz właściwie zrozumieją, że obmawianie oraz mówienie o kimś źle jest zabójstwem charakteru obmawianej osoby, a zniesławianie jest ograbianiem jej z dobrego imienia, tym szybciej dostrzegą tę sprawę w jej prawdziwym, okropnym świetle, w jakim musi się ona jawić w oczach Pana. Kwestia ta – zrozumiana z prawdziwego, Boskiego punktu widzenia –musi pobudzać nowe serce, umysł i wolę do jak największej aktywności w przezwyciężaniu takich uczynków ciała i diabła. Każdy będzie starał się oczyszczać ze starego kwasu złości, zawiści, swarliwości, fałszu i mówienia źle o bliźnim, by być czystym w sercu, by być kopią Pana. (R 3272)
* * *
    Każdy z nas ma tak dużo wad, a inni mają tak dużo zalet, że nie przystoi, by ktokolwiek z nas mówił źle o innych. Nasze własne podłogi powinny zostać zamiecione do czysta, zanim będziemy próbowali zamiatać podłogi innych ludzi, a zamiecenie naszych własnych podłóg pomoże nam lepiej zrozumieć innych. Niepochlebne słowa o drugich możemy wypowiadać tylko wtedy, gdy pobudza nas do tego Złota Reguła, by zapobiec szkodzie, jaka nastąpiłaby, gdyby ich nie powiedziano.

    Równoległe cytaty: 2 Moj. 22:28; Ps. 10:7,8; 34:14; 41:6-10; 64:3-6; Przyp. 4:24; 10:11,19,31,32; 12:5,6,13,17-19; 15:1,4,28; 16:27,28; 26:20-23,28; Kaz. 10:11,20; Iz. 32:6,7; Mat. 12:34-37; Efez. 4:25,29,31; Jak. 3:5-10; 4:11.

    Pieśni: 116, 32, 70, 151, 223, 260, 272.
    Wiersze brzasku: (253) Trzy złote bramy.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5528.

    Pytania: Czy w tym tygodniu mówiłem(am) dobrze czy źle? Dlaczego? Jakie były okoliczności, przeszkody i rezultaty?

Powrót na początek

8 STYCZNIA

Baczcie, ażeby nikt nikomu złem za złe nie oddawał, ale starajcie się czynić dobrze sobie nawzajem i wszystkim – 1 Tes. 5:15.

    Według standardów biblijnych prawdziwy lud Boży powinien posiadać największą ogładę, być najbardziej szlachetnym, najbardziej uprzejmym, najbardziej wielkodusznym i najbardziej życzliwym ze wszystkich ludzi na świecie, i to w najpełniejszym tego słowa znaczeniu; nie w znaczeniu jedynie zewnętrznych form i pozorów uprzejmości, łagodności, itp., tak powszechnych w świecie, lecz łagodności i uprzejmości pochodzących z serca, z ocenienia Ducha Pana i ducha Prawdy, ducha miłości i sprawiedliwości. (R 2877)
* * *
    Duch zemsty jest duchem szatana, tak jak duch cichości i niestosowania odwetu jest Duchem Pana. Dlatego wszyscy posiadający Jego Ducha zawsze będą gotowi świadczyć dobro zarówno przyjacielowi, jak i wrogowi, stosownie do sposobności dobrze czyniąc wszystkim, a szczególnie domownikom wiary. Jeśli zawsze będą postępować w ten sposób, ich serce coraz bardziej będzie stawać się podobne do Pańskiego.
    Równoległe cytaty: 3 Moj. 19:18; 5 Moj. 32:25; Ps. 94:1; Przyp. 20:22; Mat. 5:38-41; Rzym. 12:12-17,19-21; Żyd. 10:30; 1 Piotra 2:23; 3:9; Gal. 6:10; 1 Tes. 3:12; 1 Tym. 6:18.

    Pieśni: 125, 267, 196, 198, 315, 95, 208.
    Wiersze brzasku: (105) Właśnie dzisiaj.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5897.

    Pytania: Czy w tym tygodniu oddawałem(am) złem za zło, dobrem za zło, czy złem za dobro? Jakie były okoliczności, motywy i skutki?

Powrót na początek

9 STYCZNIA

Albowiem któż cię różnym czyni? I cóż masz, czego byś nie wziął? – 1 Kor. 4:7.

    Wszystkie jednostki poświęcone Bogu powinny zdawać sobie sprawę, że w posiadanie teraźniejszej łaski i prawdy nie weszły przez własną mądrość czy mądrość drugich, ale przez mądrość i łaskę Pana. Tego samego zdania powinni być wszyscy, którzy służą ludowi Bożemu jako duszpasterze, słudzy w jakiejkolwiek dziedzinie, odpowiedzialni przed Panem za stanowisko zajmowane wśród domowników wiary. Sposobności usługiwania w charakterze rzeczników Pana powinny być przez nich odczuwane i wyznawane. Brak takiego wyznania wskazuje na brak właściwej oceny tego przywileju. (R 3277)
* * *
    Nasze odróżnianie się od innych w ważnych sprawach życia (co do talentów, stanowiska czy przywilejów w służbie Bogu) nie pochodzi od nas samych, ale od Boga. To On sprawia, że różnimy się jeden od drugiego. Właściwą postawą wobec naszego stanowiska w służbie Panu jest więc pokora. Chełpienie się jest wykluczone, ponieważ wszystko jest łaską z Jego strony.
    Równoległe cytaty: Jak. 1:17; Jana 3:27; 1 Kor. 12:11; Rzym. 12:3,6; 1 Piotra 4:10; Efez. 2:8,9; Filip. 2:13; Mich. 6:8; Mat. 5:3; Łuk. 14:11; 17:10; 22:24-27; 1 Kor. 1:28,29.

    Pieśni: 95, 11, 46, 99, 121, 176, 293.
    Wiersze brzasku: (72) Jego droga jest najlepsza.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5284.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą powyższego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich skutek?

Powrót na początek

10 STYCZNIA

Bracia, za przykład bierzcie cierpienia i cierpliwość proroków, którzy przemawiali w imieniu Pana – Jak. 5:10.

    Właściwą drogą nadal jest „wąska ścieżka” samoponiżenia i samozaparcia – ścieżka cichości oraz pokory, a postępowanie nią w tym roku będzie wymagało przynajmniej takiego samego wysiłku i łaski, jak w minionym. Im bardziej bowiem wzrastamy w łasce i wiedzy, tym silniejsze będą pokusy, by stać się chełpliwym, nadętym, zarozumiałym i zadufanym. Im bardziej rośniemy w wierze, nadziei, miłości i aktywności w służbie Pana, tym bardziej wielki przeciwnik będzie się przeciwstawiał naszemu postępowi, a jego emisariusze tym bardziej będą nas obmawiać, oczerniać i pod każdym względem usiłować nam szkodzić. (R 1751)
* * *
    Rzecznicy Boga zawsze stanowili obiekty licznych zniewag i doznawali wiele cierpień, które – podobnie jak Bóg – znosili z wielką cierpliwością. Dali przez to przykład godny naśladowania przez wszystkich, którzy chcieliby być ludem Pana i Jego rzecznikami. Prawdziwy lud Pana odniesie korzyść, gdy przyjmie ich za wzór, a imię Pana zostanie przez to uwielbione.

    Równoległe cytaty: 2 Tym. 3:16; 1 Piotra 1:11; 2 Piotra 1:20,21; 2 Kor. 4:16-18; 2 Tym. 2:10-12; 1 Piotra 3:13-18; 4:13-19; Mat. 5:10-12; 23:34,37; Łuk. 6:22,23,26; Dz.Ap. 5:41; 7:52; 2 Kron. 36:16; Neh. 9:26; 1 Tes. 2:15; Ijoba 1:22; 2:10; 42:10.

    Pieśni: 102, 56, 57, 93, 94, 108, 179.
    Wiersze brzasku: (165) Zniweczenie planów.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5332.

    Pytania: Jakie dobro przyniósł mi w tym tygodniu przykład cierpli­wego znoszenia zła przez proroków? W jakich okolicznościach? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało?

Powrót na początek

11 STYCZNIA

Słowo Boże jest w sercu moim jak ogień pałający, zamknięty w kościach moich, który usiłowałem zatrzymać, ale nie mogłem – Jer. 20:9.

    My, którzy mamy przywilej pozostawania w łasce, błogosławieństwie i oświeceniu, oddajmy Panu chwałę i zadbajmy o to, by miłe usposobienie Jana, jego energia i gorliwość przejawiały się w nas. Pamiętajmy również, że chociaż jest on nazywany umiłowanym uczniem, z powodu impulsywnej gorliwości on sam i jego brat zostali nazwani Boanerges, synowie gromu. Bądźmy pełni energii, pełni poświęcenia pobudzanego przez miłość, abyśmy wielbili Pana w swoim ciele i duchu, które należą do Niego. (R 2806)
* * *
    Ponieważ chrześcijanin wierzy z silnym przekonaniem, dlatego też mówi. Powstrzymanie się od opowiadania Słowa Bożego jest dla niego rzeczą równie niemożliwą, jak zatrzymanie wód Niagary przed przepłynięciem wodospadu. Ci, którzy nie przyjmują prawdy z miłości do niej, mogą wstrzymywać się od jej głoszenia, i często czynią to bez powodu; natomiast ci, którzy miłują Boskie świadectwa, chcą i muszą opowiadać o Jego łasce we wszystkich stosownych okolicznościach.

    Równoległe cytaty: Jak. 1:21-23; 1 Piotra 2:2; Żyd. 4:12; 2 Tym. 2:15; Joz. 1:8; 1 Kron. 16:15; Ijoba 23:12; Ps. 19:8-12; 40:9; 119:14-20,46,54,93,97, 111,143,157-167,172; Kaz. 4:17; Iz. 55:10,11; Ezdr. 7:10; Mal. 2:6,7; Łuk. 12:42-44; Dz.Ap. 4:20,31; 20:22-24; 1 Kor. 9:16-23; 2 Kor. 6:3-7.

    Pieśni: 260, 70, 116, 164, 210, 275, 309.
    Wiersze brzasku: (243) Oczyśćcie drogę.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5489.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) gorliwy(a) w głoszeniu Słowa? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

12 STYCZNIA

Bracia, jeśliby człowiekowi przydarzył się jakiś upadek, wy duchowi naprawiajcie takiego w duchu cichości, uważając każdy na samego siebie, abyś i ty nie był kuszony – Gal. 6:1.

    Nauczmy się dobrze lekcji strofowania drugich w sposób bardzo delikatny, taktowny i uprzejmy, raczej przez danie do zrozumienia niż przez bezpośrednie oskarżanie i wyszczególnianie zła, dowiadując się bardziej o obecny stan ich serca niż ten wcześniejszy, w którym, jak wiemy, błądzili. Przywiązujmy mniejszą wagę do kar, jakie nastąpią po złym postępowaniu błądzącego, a większą do tego, by zawrócić go z błędnej drogi. Nie próbujmy się wzajemnie osądzać ani karać za złe uczynki, ale raczej pamiętajmy, że wszystko jest w ręku Pana. W żadnym znaczeniu tego słowa nie mścijmy się, nie wymierzajmy kary ani nie odpłacajmy za zło. (R 2806)
* * *
    Błądzić jest rzeczą ludzką, dlatego wszyscy błądzimy. Napominać z pożytkiem jest rzeczą Boską, dlatego tylko nieliczni mogą praktykować tę łaskę. Tylko rozwinięty chrześcijanin, który posiada odpowiednią wiedzę, miłość i samokontrolę, jest w stanie dobrze sprawować ten urząd, a starając się udzielać pomocy innym, musi bardzo uważać na samego siebie, by w czasie napominania drugich sam nie okazał się winny.

    Równoległe cytaty: Iz. 57:15; Rzym. 15:1,7; 1 Kor. 8:9,11; 9:22; Żyd. 12:13; Jak. 5:19,20; Przyp. 24:16; 28:5; Rzym. 8:9,14,15; 1 Kor. 4:21; 2 Tes. 3:15; 2 Tym. 2:25; 1 Kor. 10:12.

    Pieśni: 198, 78, 95, 105, 125, 166, 267.
    Wiersze brzasku: (259) Nowa kartka.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3033.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

13 STYCZNIA

Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli; a jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego – 1 Jana 2:1.

    Jeśli stwierdzimy, że z powodu braku wiary lub słabości ciała zrobiliśmy zły krok, przeciwny woli Pana i naszym najlepszym duchowym interesom, ani chwili nie powinniśmy zwlekać z zawróceniem z tej drogi i wzywaniem Pana. Mamy ołtarz poświęcony drogocenną krwią Chrystusa, pod każdym względem przewyższający ten, który Abraham poświęcił krwią typicznych zwierząt, a Apostoł napomina nas: „Przystąpmy tedy z ufnością [śmiało, pełni wiary] do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i łaskę znaleźli ku pomocy w czasie potrzeby” – Żyd. 4:16. (R 2847)
* * *
    Dziecko Boże nie powinno grzeszyć, lecz jeśli grzeszy, po odbyciu pokuty może polegać na skutecznym orędownictwie Jezusa Chrystusa, Onego Sprawiedliwego. Tak jak biegły prawnik przedstawia każdą dobrą rzecz na korzyść swego klienta, a zło w możliwie najlepszym świetle, tak Jezus, nasz Orędownik, przykrywa Swoją zasługą wszystkie nasze skazy, a ciesząc się łaską Niebiańskiego Trybunału, skutecznie oręduje na naszą, Swoich klientów, korzyść.

    Równoległe cytaty: Jana 16:7; Rzym. 3:20-26; 4:24,25; 8:34; 10:4; 1 Kor. 1:30; 2 Kor. 5:18; Filip. 3:9; Żyd. 7:25; 9:24; 1 Jana 1:7; 2:2; 4:10.

    Pieśni: 190, 15, 168, 178, 187, 290, 207.
    Wiersze brzasku: (146) Mój towarzysz.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5491.

    Pytania: Jakie doświadczenia tego tygodnia odesłały mnie do Orędownika? Jaki był tego skutek?

Powrót na początek

14 STYCZNIA

Ja tedy tak biegnę, nie jak na niepewne; tak walczę, nie jak wiatr bijąc – 1 Kor. 9:26.

    Wielką pomocą dla słabej i upadłej ludzkiej natury okaże się podjęte ze zrozumieniem zupełne poświęcenie woli, całkowite oddanie wszystkich zdolności oraz talentów umysłu i ciała. Każdy, kto przyjmuje ten właściwy pogląd co do swego poświęcenia się Panu i zaciągnięcia się do Jego armii, zdaje sobie sprawę, że nie ma niczego więcej do oddania. Dlatego każda walka woli, do jakiej może dojść, kończy się wraz z podjęciem ostatecznej decyzji: „Ja i dom mój będziemy służyć Panu”. Jak ważnym zatem jest, by wszyscy żołnierze zdawali sobie sprawę z tego, że czas ich służby trwa aż do śmierci i że nie może być nawet mowy o tym, by rozważać jakąkolwiek sugestię wycofania się z walki i zaniechania choćby na jedną godzinę dobrego boju wiary. (R 3272)
* * *
    By pomyślnie prowadzić chrześcijańskie życie, niezbędna jest znajomość wszystkiego, co mamy czynić, stała ocena tego i nietracenie celu z oczu. Jak niedorzecznym byłoby spodziewanie się przez ludzi nagrody w wyścigu, którego warunki i trasa są nieznane lub nieprzestrzegane, tak niedorzecznym byłoby spodziewanie się nagrody obiecanej w Królestwie z Chrystusem, jeśli warunki, na których jest oferowana, cel biegu i trasa są nieznane lub nieprzestrzegane.

    Równoległe cytaty: 2 Kron. 20:15,17; Ps. 19:6; Kaz. 9:11; 1 Kor. 9:24-27; Gal. 5:7; Filip. 2:16; 3:14,15; Żyd. 6:20; 12:1,2; Efez. 6:11,17; 1 Kor. 16:13; 2 Tym. 2:3,4; 4:7; Żyd. 12:10; 10:32; 11:34; 1 Tym. 6:12.

    Pieśni: 20, 13, 78, 154, 145, 266, 273.
    Wiersze brzasku: (145) Coraz bliżej celu.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4809.

    Pytania: Czy w tym tygodniu mój chrześcijański bieg i walka były stanowcze i zdecydowane? Dlaczego? Jak? W jakich okolicznościach? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

15 STYCZNIA

Czego Pan żąda od ciebie: tylko abyś czynił sąd, miłował miłosierdzie i pokornie chodził z Bogiem twoim – Mich. 6:8.

    Wszyscy przyznają, że wymagania te są bardzo rozsądne. Oczywiste jest, że Bóg nie może wymagać mniej od tych, których przygotowuje do przyszłego sądzenia świata. Trzy zalety wymienione przez Proroka zawierają się w jednym słowie: miłość. Miłość wymaga, abyśmy sprawiedliwie postępowali wobec bliźnich, braci, rodzin i siebie samych; abyśmy starali się rozwijać w sobie uznawanie praw drugich – ich praw fizycznych, moralnych, intelektualnych, jak również ich wolności; uznając je, w żadnym znaczeniu tego słowa nie powinniśmy ich ograniczać ani odmawiać. (R 3020)
* * *
    Istotą obowiązku chrześcijanina jest wypełnianie prawa miłości wobec Boga i człowieka. Oddawanie każdemu człowiekowi tego, co mu się należy, okazywanie współczującej miłości słabym, nieszczęśliwym i cierpiącym oraz głębokie ocenienie Boskiego charakteru, oparte na znajomości swoich własnych słabości i ograniczeń w kontraście z Boską doskonałością, są kluczowymi elementami właściwego postępowania wobec Boga i człowieka.

    Równoległe cytaty: Mat. 22:36-40; 5 Moj. 10:12; Ps. 41:2; Mar. 11:25,26; Efez. 4:32; Kol. 2:13; 5 Moj. 5:33; Mat. 11:29; Jana 13:4-17; Filip. 2:5-8; 1 Piotra 5:5,6; 1 Jana 1:7.

    Pieśni: 1, 198, 267, 95, 13, 196, 20.
    Wiersze brzasku: (82) Noszenie Bożych brzemion.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5407.

    Pytania: Czy w tym tygodniu postępowałem(am) sprawiedliwie, miłosiernie i pokornie? Co mnie do tego pobudzało? Co z tego wynikło?

Powrót na początek

16 STYCZNIA

W modlitwie ustawiczni – Rzym. 12:12.

    Drodzy współuczniowie Pana, jakże błogosławiony przywilej jest naszym udziałem, przywilej ustawicznego trwania w modlitwie, modlenia się zawsze – wznoszenia serc i umysłów do Boga w każdej chwili i na każdym miejscu oraz uświadamiania sobie każdego dnia i o każdej godzinie tego, że Ojciec i nasz drogi Pan Jezus nieustannie z nami pozostają. A gdy pod Jego okiem i nadzorem zostaną już wypełnione obowiązki dnia, lub zawsze wtedy, kiedy nasza dusza odczuwa taką potrzebę, jak cennym jest przywilej, gdy na odosobnieniu, sam na sam z Bogiem, możemy zrzucić ciężar z serca. (R 1864)
* * *
    Modlitwa jest duchową łącznością człowieka z Bogiem. W przeciwieństwie do człowieka Bóg nigdy nie nuży się, gdy wierzący przychodzą do Niego. Dlatego zawsze mają oni dostęp do Boga przez modlitwę w imieniu Jezusa. Z jaką wdzięcznością powinniśmy stale oceniać ten przywilej i z niego korzystać! On nas podniesie na duchu i pozyska dla nas błogosławieństwa w inny sposób nieosiągalne. Błogosławieństwa te będą dwojakiego rodzaju: jedne będą wynikały z rozwijania przez nas ducha modlitwy (naturalny efekt modlitwy), a drugie będą darami w odpowiedzi na modlitwę.

    Równoległe cytaty: Łuk. 18:1-8; 1 Tes. 5:17; Kol. 4:2; Efez. 6:18,19; Dz.Ap. 12:5; 2:42; Ps. 27:8; 145:18; Przyp. 15:8; Iz. 55:6; Mat. 6:5-15; 7:7,8; 1 Tym. 2:8; Jak. 5:16; Judy 20.

    Pieśni: 274, 35, 69, 115, 219, 239, 323.
    Wiersze brzasku: (19) Zawsze do Jezusa.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5707.

    Pytania: Czy w tym tygodniu modliłem(am) się ustawicznie? Dlaczego? Jak? Gdzie?

17 STYCZNIA

Samych siebie w miłości Bożej zachowajcie – Judy 21.

    Codziennie oraz w każdej chwili możemy zachowywać samych siebie w miłości Pana poprzez posłuszeństwo zasadom sprawiedliwości i wzrastającą miłość do nich. Powinniśmy też radować się z każdego życiowego doświadczenia – z prób, trudności, smutków, rozczarowań, itp., nie mniej niż z przyjemności – jeśli Pan, przez któryś z tych środków lub przez nie wszystkie, poucza nas i udziela pełniejszego zrozumienia naszych własnych słabości i jeszcze jaśniejszego zrozumienia doskonałego prawa wolności i miłości, które ustanowił, wymagając od nas pełnego i lojalnego poddania mu naszego serca. (R 3021)
* * *
    Miłość Boża, składająca się z bezinteresownej miłości do Ojca i Syna z całego serca, umysłu, duszy i siły, z bezinteresownej miłości do braci większej niż do siebie oraz bezinteresownej miłości do rodzaju ludzkiego w ogólności, a nawet do nieprzyjaciół jak do siebie samego, w obecnych warunkach nie pozostaje samoistnie w ludzkich sercach. Kto nie zachowa jej w warunkach, które mogą ją zniszczyć, z pewnością ją straci. Jeśli zatem osiągnęliśmy tę miłość, starajmy się ją utrzymać.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 33:3,12; Ps. 63:4; 146:8; Iz. 38:17; Jer. 31:3; Jana 3:16; 14:21,23; 16:27; 17:10,23,26; Rzym. 5:8; 2 Kor. 13:11; Efez. 2:4; Kol. 3:14; 1 Jana 3:1; 4:8-19; Mat. 5:43-48; 19:19; Joz. 22:5; Ps. 91:14; Jana 13:14,15,34,35; 15:12-19.

    Pieśni: 166, 95, 165, 196, 198, 267, 201.
    Wiersze brzasku: (69) Alchemia miłości.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3020.

    Pytania: Czy w tym tygodniu zachowywałem(am) samego(ą) siebie w miłości Bożej? Jak? Dlaczego? W jakich okolicznościach? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

18 STYCZNIA

W pracy nie leniwi, duchem pałający, Panu służący – Rzym. 12:11.

    Niech wszyscy, którzy pragną skutecznie biec w zawodach, zwracają baczną uwagę na swoją gorliwość i aktywność w służbie Panu. Jeśli zagrzebiemy jeden lub więcej naszych talentów pod ciężarem światowych trosk i obciążeń, których można uniknąć lub je usunąć; jeśli nasze talenty zagrzebiemy pod światową ambicją, swoją lub rodziny – czy to przez marnowanie poświęconego czasu na naukę, filozofię, muzykę, sztukę, interesy, politykę, przyjemności, czy przez folgowanie pysze i dogadzanie upodobaniom – ostatecznie, jako niewierni słudzy, zostaniemy wrzuceni w ciemności zewnętrzne. (R 1281)
* * *
    Aktywność w codziennych sprawach, szczególnie w służbie Panu, jest niezbędna do osiągnięcia powodzenia. Kiedy do aktywności dodamy gorliwego ducha pałającego entuzjazmem, warunki powodzenia zostaną jeszcze lepiej spełnione. A gdy ta aktywność i gorliwość zostaną oddane Panu pod kierunkiem mądrości, przyniosą wielką korzyść Jego sprawie, a osoba przejawiająca te zalety osiągnie wysoki stopień rozwoju.

    Równoległe cytaty: 1 Kron. 29:17; 2 Kron. 15:15; Ezdr. 7:23; Ps. 42:2,3; 119:139; Kaz. 9:10; Iz. 62:6,7; Jana 9:4; 1 Kor. 13:3; 14:12; 2 Kor. 4:8-10,13,16-18; 9:2; Gal. 4:18; Kol. 3:22-24; Tyt. 2:14; Judy 3; Obj. 3:19.

    Pieśni: 277, 20, 13, 266, 272, 208, 78.
    Wiersze brzasku: (266) Zegar naszego życia.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5334.

    Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) gorliwy(a)? W czym? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

19 STYCZNIA

O, jak się rozmiłowałem w zakonie twoim; tak, iż każdego dnia jest rozmyślaniem moim – Ps. 119:97.

    Wielkim przywilejem chrześcijan jest studiowanie Słowa Pana, chociaż wielokrotnie jest ono bezcelowe. Studiowanie, które nie zostaje wprowadzone w czyn, jest gorsze niż strata czasu. Lud Boży powinien rozsądnie wykorzystywać każdą sposobność zdobywania wiedzy o Boskim planie, nawet gdyby wymagało to wyrzeczeń. Jednak dziecko Pana w szczególny sposób będzie dbać o to, by ofiarować swoje własne korzyści i wygody, a nie przede wszystkim te, należące do drugich. Studiowanie Biblii, które dokonuje się tylko kosztem drugich, jest bardziej oznaką samolubstwa niż obfitego zamieszkiwania Boskiego ducha miłości. (R 2488)
* * *
    Słowo Boże jest najcenniejszym dziedzictwem chrześcijanina. Jego doktryny, przykazania, obietnice, napomnienia, proroctwa, historie i typy są godne miłości chrześcijanina i ją wzbudzają. Dla chrześcijanina nie ma przyjemniejszych i bardziej zajmujących tematów do rozmyślań od tych, zawartych w Biblii. Żadne inne nie przyniosą też większego błogosławieństwa tym, którzy rozmyślając o tematach biblijnych, dostosowują do nich swoje życie, ponieważ są one duchem i żywotem.

    Równoległe cytaty: Ijoba 23:12; Ps. 1:2; 19:8-12; 40:9; 119:16,20,24, 35,47, 48,54,70,77, 92,103,111,113,119,127,131,140,143,159, 162-167, 174; Jer. 15:16; Łuk. 4:22; 11:28; Dz.Ap. 17:11; Rzym. 15:4; Kol. 3:16; 2 Tym. 2:15; 3:15-17.

    Pieśni: 22, 49, 79, 238, 296, 311, 315.
    Wiersze brzasku: (2) Słowo prawdy.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3070.

    Pytania: Czy w tym tygodniu rozkoszowałem(am) się Słowem i rozmyślałem(am) o nim? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

Powrót na początek

20 STYCZNIA

Jeśli znosicie karanie, Bóg obchodzi się z wami jako z synami; bo gdzie jest syn, którego by ojciec nie karał? – Żyd. 12:7.

    Bez doświadczeń nie można w pełni rozwinąć charakteru. Jest on jak roślina: najpierw bardzo delikatny, potrzebujący obfitości słońca Bożej miłości, częstego podlewania deszczem Jego łaski oraz dużej miary kształtowania poprzez wykorzystanie znajomości Boskiego charakteru jako dobrego fundamentu wiary i natchnienia do posłuszeństwa. Tak rozwinięty w tych sprzyjających warunkach, jest gotowy do poddania się procesowi przycinania i dyscyplinowania, jak również potrafi znieść pewne trudy. Stopniowo, w miarę nabywania siły charakteru, próby, jakim jest poddawany, służą wyłącznie rozwijaniu większej siły, piękna i łaski, aż ostatecznie charakter staje się utwierdzony, rozwinięty, ustalony, udoskonalony – przez cierpienia. (R 1806)
* * *
    Jeśli nasi naturalni ojcowie karali nas dla naszego dobra, nie powinniśmy uważać za niewłaściwe, gdy nasz Niebiański Ojciec karze nas dla naszego dobra. Pozostawanie bez takich kar jest dowodem, że nie jesteśmy Jego synami. Otrzymywanie takich kar dowodzi Jego ojcostwa i naszego synostwa. Niech więc nie zniechęcają nas kary, lecz upewnieni przez nie, że jesteśmy synami Bożymi, bądźmy zachęceni do poprawy.

    Równoległe cytaty: Żyd. 12:4-14; 5 Moj. 8:5; 2 Sam. 7:14; Ijoba 5:17; Ps. 94:12; Przyp. 13:13-24; 19:18; 22:15; 23:13,14,24; 29:15,17; Obj. 3:19.

    Pieśni: 307, 63, 67, 110, 293, 328, 333.
    Wiersze brzasku: (178) Niech wam nie będzie rzeczą dziwną.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5147.

    Pytania: Jakie dyscyplinujące doświadczenia miałem(am) w tym tygodniu? Jak je znosiłem(am)? Czego one we mnie dokonały?

Powrót na początek

21 STYCZNIA

Jeśli kto chce iść za mną, niech samego siebie zaprze, weźmie krzyż swój i naśladuje mnie! – Mat. 16:24.

    Niesienie krzyża ściśle wiąże się z samozaparciem, a mimo to można zauważyć pewną różnicę. Samozaparcie bardziej dotyczy biernego posłuszeństwa i wytrwałości dla Pana, natomiast niesienie krzyża ma więcej wspólnego z działalnością w służbie Pana, która okazuje się być przeciwna naszym naturalnym skłonnościom. Wierność w samozaparciu oznacza odwagę i gorliwość, niesienie krzyża oznacza zwycięstwo. Nasze samozaparcie może być zwycięstwem w naszym własnym sercu, o którym inni mogą nic nie wiedzieć, a nawet nie powinni, jeśli pragniemy otrzymać pełnię Pańskiego błogosławieństwa. Jednak niesienie przez nas krzyża przynajmniej do pewnego stopnia może być widziane przez tych, którzy są z nami w bliskim kontakcie, szczególnie przez tych, którzy podążają tą samą „wąską drogą”. (R 2615)
* * *
    Samozaparcie w chrześcijańskim znaczeniu nie jest po prostu powstrzymywaniem się od korzystania ze swoich praw, lecz jest powstrzymywaniem się od korzystania ze swoich praw dla Pana. Niesienie krzyża oznacza poddanie się woli Pana w służbie pod wpływem wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa we wszystkich sprawach życia, szczególnie w niesprzyjających okolicznościach. Prawdziwymi naśladowcami Chrystusa są tylko ci, którzy praktykują takie samozaparcie oraz niesienie krzyża. Jako tacy, przy końcu swego biegu, zostaną uznani przez Pana za godnych udziału w chwalebnym Królestwie Chrystusa.

    Równoległe cytaty: 1 Moj. 22:1-12; 2 Sam. 24:24; Mat. 8:19-22; 10:37-39; 13:44-46; 19:12,21; Łuk. 5:11,27,28; 14:33; 18:27-30; 21:2-4; Dz.Ap. 20:22-24; Rzym. 6:1-11; 14:1-22; 15:1-5; 1 Kor. 8:13; 9:12,15,18,19,23-27; 10:24; Filip. 3:7-9; Tyt. 2:12; 1 Piotra 2:11,16; 4:1,2.

    Pieśni: 279, 8, 14, 47, 134, 192, 277.
    Wiersze brzasku: (32) Boskie powołanie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3843.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

22 STYCZNIA

Wzmacniajcie się (a posili Bóg serca wasze) wszyscy, którzy nadzieję macie w Panu – Ps. 31:25.

    Wygląda na to, że przeciwnik czasami usiłuje zniechęcać nas przez nasuwanie myśli, że próby oraz trudy „wąskiej drogi” ofiary i tak okażą się daremne i że równie dobrze możemy się wycofać. Jak powinniśmy wtedy postąpić? Powinniśmy pójść za przykładem naszego Pana i szukać oblicza Ojca, pragnąc dowiedzieć się, czy nasza relacja z Nim jest właściwa; szukając zapewnień, że chociaż świat nas nienawidzi i kłamliwie mówi o nas wszelkie zło, wciąż cieszymy się Jego aprobatą; pragnąc nowych upewnień, że nasza przyszłość jest pewna, że Pan da nam udział w zmartwychwstaniu sprawiedliwych – do życia wiecznego. (R 2773)
* * *
    Mający nadzieję w Panu to ci, którzy polegają na Jego Słowie i opatrzności. Skoro Bóg jest po ich stronie, mogą być spokojni bez względu na to, jak trapiącymi są okoliczności ich życia, świadomi, że wszystkie one muszą działać w kierunku wzmocnienia ich charakteru w podobieństwie do Chrystusa. Niech te rozważania zachęcą i wzmocnią ich w każdym dobrym słowie i uczynku, by wszystkie one były przyjemne w oczach Tego, który tak życzliwie im błogosławi.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 31:23; Joz. 1:5-9; 1 Kron. 22:13; 2 Kron. 15:7; 19:11; 32:7,8; Ps. 25; 27; 31:24; Ezech. 2:6; 3:9; Jana 16:33; Rzym. 8:35-39; 1 Kor. 16:13; Efez. 1:19; 3:16; 6:10; Kol. 1:11; 2 Tym. 1:7.

    Pieśni: 110, 137, 183, 197, 200, 273, 313.
    Wiersze brzasku: (279) Boże kowadło.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5329.

    Pytania: Czy w tym tygodniu zostałem(am) zachęcony(a) i wzmocniony(a)? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

23 STYCZNIA

Każdy tedy, jakim jest powołany, bracia, takim niech zostanie przed Bogiem – 1 Kor. 7:24.

    Czasami wydaje się, że obowiązki stoją ze sobą w sprzeczności, lecz w istocie tak nie jest. Pierwszym obowiązkiem chrześcijanina jest pełne uznawanie swego Stwórcy i Pana we wszystkich sprawach życia. Jego następny obowiązek, jeśli jest on mężem i ojcem, odnosi się do żony i dzieci; a jeśli ona jest żoną i matką – do męża i dzieci. Zgodnie z Boskim postanowieniem umowa małżeńska jest pierwszym długiem hipotecznym obciążającym czas każdego męża i każdej żony. Wymagania tego długu muszą zostać w rozsądny sposób spełnione, zanim będziemy mieli prawo cokolwiek uczynić dla kogoś innego. (R 2488)
* * *
    Duchem tego wieku jest niepokój. Prawie każdy szuka jakiejś zmiany w życiu. Zadowolenie powinno w takim stopniu cechować charakter chrześcijanina wśród panującego niezadowolenia, by czynić go zadowolonym z tego, gdzie jest i co posiada. W tym stanie powinien pozostawać, dopóki Pan nie wskaże potrzeby zmiany. Wiara w Boga zapewni takiego ducha.

    Równoległe cytaty: 1 Kor. 7:20; Łuk. 3:12-14; Efez. 6:5-8; 1 Moj. 2:15; Przyp. 10:4,5; 12:11,24; 13:4,11; 14:23; 20:13; 22:29; 31:27; Kaz. 9:10; 11:6; Rzym. 12:11; Efez. 4:28; 1 Tes. 4:11,12; 2 Tes. 3:10-12.

    Pieśni: 4, 134, 208, 307, 277, 267, 275.
    Wiersze brzasku: (288) Moja służba.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5498.

    Pytania: Co uczyniłem(am) w tym tygodniu, by pozostać w swoim powołaniu? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Co z tego wynikło?

Powrót na początek

24 STYCZNIA

Miłosierdzie i prawda niech cię nie opuszczają; uwiąż je u szyi twojej, napisz je na tablicy serca twojego – Przyp. 3:3.

    Chociaż sprawiedliwość jest pierwszym zarysem przykazania miłości, nie jest końcem jego wymagań. Żąda ono bowiem, aby nasza miłość wychodząc poza wymagania ścisłej sprawiedliwości, pobudzała nas do okazywania miłosierdzia i przebaczenia. Okazując miłosierdzie, jedynie naśladujemy miłość Bożą. Dlatego w kontaktach z innymi ludźmi, którzy podobnie jak my są upadli i niedoskonali, powinniśmy o tym pamiętać i być nie tylko sprawiedliwymi względem nich, ale także miłosiernymi, wspaniałomyślnymi oraz uprzejmymi, nawet wobec niewdzięcznych, abyśmy w ten sposób byli dziećmi naszego Ojca w niebie. (R 3020)
* * *
    Prawda to Słowo Pana, a miłosierdzie to stosowanie Jego Słowa w utrapieniach teraźniejszego czasu. Żaden naszyjnik wysadzany drogimi kamieniami nie stanowi lepszej ozdoby charakteru chrześcijanina od miłosierdzia i prawdy. Umiłowanie miłosierdzia i prawdy powinno być krystalizowane w sercu. Tak skrystalizowane, przymioty te stają się naszą wieczną ozdobą, czyniąc nas piękniejszymi niż najrzadszy klejnot czy najkosztowniejszy diament i promieniując swym blaskiem wokół nas.

    Równoległe cytaty: Ps. 37:26; 85:11; Przyp. 11:17; 14:21,22,31; 20:28; 21:21; Oz. 4:1; 12:6; Mich. 6:8; Mat. 5:7; 23:23; Łuk. 6:36; Rzym. 12:8; Kol. 3:12,13; Jak. 2:13; Przyp. 23:23; Zach. 8:16,19; 1 Kor. 13:6; Efez. 4:25; 2 Kor. 6:7,8; Rzym. 2:8; Gal. 3:1; 2 Tes. 2:10.

    Pieśni: 267, 22, 49, 296, 95, 82, 105.
    Wiersze brzasku: (126) Bądź silne!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5309.

    Pytania: Czy w tym tygodniu uchwyciłem(am) się miłosierdzia i prawdy, trwałem(am) w nich i praktykowałem(am) je? Jak? Dlaczego? W jakich okolicznościach? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były rezultaty?

Powrót na początek

25 STYCZNIA

Przeto nie troszczcie się o jutrzejszy dzień:  albowiem jutrzejszy dzień troszczyć się będzie o swoje potrzeby – Mat. 6:34.

    Nasz Pan zapewnia nas, że jeśli główną troską naszego serca jest służenie Jemu, krzewienie sprawiedliwości i osiągnięcie Królestwa, które Bóg obiecał tym, którzy Go miłują, nie potrzebujemy niepokoić się o przyszłość. Jako Jego uczniowie, dzień po dniu będziemy mieli wystarczającą ilość prób oraz utrapień, a starając się kroczyć wąską drogą, codziennie będziemy odczuwali potrzebę opierania się na ramieniu Pana. Każdemu dniowi wystarczy jego własne zło, a Bogu niech będą dzięki za obietnicę, iż codziennie Jego łaska będzie wystarczająca dla nas. (R 2259)
* * *
    Troski ryją bruzdy nie tylko na czole, lecz także w sercu. Serce, które w każdej potrzebie ufa w wystarczalność Boskiej opatrzności, nie tylko jest wolne od trosk, ale spoglądając z nadzieją w przyszłość, jest także pełne radości i pokoju. Posiadanie takiego serca jest zatem korzystne we wszystkich sprawach; ma ono bowiem obietnicę życia obecnego i przyszłego.

    Równoległe cytaty: Mat. 6:25-33; Ijoba 39:3; Ps. 104:10,11; 147:9; Łuk. 12:24-26,31; Filip. 4:19; 1 Król. 3:13; Ps. 34:10; 37:25; Rzym. 8:32; Ps. 127:2; Mat. 13:22; Łuk. 21:34; 1 Kor. 7:32,33; Filip. 4:6; 2 Tym. 2:4; Ps. 37:5; 55:23; Jer. 17:7,8; Żyd. 13:5.

    Pieśni: 56, 307, 93, 106, 63, 313, 328.
    Wiersze brzasku: (144) Wystarczająca siła.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5508.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą powyższego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

26 STYCZNIA

A gdy pościcie, nie bądźcie smętnej twarzy, jak obłudnicy – Mat. 6:16.

    Post jest szczególnie godny polecenia ludowi Pana, gdy odczuwa on brak duchowości i jest wystawiony na srogie pokusy ze strony świata, ciała i diabła. Przez osłabienie siły fizycznej i witalności post pod każdym względem może bowiem pomóc porywczym i popędliwym w samokontroli. Wierzymy, że większość chrześcijan skorzystałaby na sporadycznym poście, okresowej bardzo prostej diecie, a nawet na zupełnym powstrzymaniu się od pokarmu. Jednak poszczenie po to, by być widzianym przez ludzi, lub po to, byśmy sami mogli uważać to za oznakę pobożności, byłoby naprawdę szkodliwe i prowadziło do duchowej pychy i hipokryzji, które daleko przewyższyłyby korzyści wypływające z postu jako samoograniczenia. (R 2260)
* * *
    Ci, którzy się dręczą, by pokazać innym, iż są religijni, są tak samo źli jak ci, którzy się modlą i dają jałmużnę, by być widzianym przez ludzi. Postem chrześcijanina jest samozaparcie, które powinno być praktykowane z wdzięcznością i radosnym ocenieniem, jako coś pożądanego dla chwały Pana. Im więcej samozaparcia chrześcijanin może okazać w tym duchu, tym przyjemniejsza jest woń wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa, która wznosi się do Boga w modlitwie.

    Równoległe cytaty: Iz. 58:5; 5 Moj. 12:18; 1 Sam. 2:1; 1 Kron. 16:27; Ezdr. 6:22; Neh. 8:10,12; 12:43; Ps. 4:8; 5:12; 16:5-11; 30:12; 68:4; 89:16,17; 97:11,12; 126:5,6; Łuk. 6:22,23; Jana 15:11; 16:20,22, 24,33; Dz.Ap. 16:25,34; 2 Kor. 6:10; 7:4; 8:2; 12:10; Żyd. 10:34; Jak. 1:2; 1 Piotra 4:13.

    Pieśni: 248, 41, 151, 179, 204, 247, 310.
    Wiersze brzasku: (33) Odwagi, spieszcie naprzód!
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4858.

    Pytania: Czy w tym tygodniu radowałem(am) się czy smuciłem(am), praktykując samozaparcie? Dlaczego? Z jakimi wynikami?

27 STYCZNIA

Nad wszystko, czego ludzie strzegą, strzeż serca twego; bo z niego żywot pochodzi – Przyp. 4:23.

    Nie wystarcza, że uznajemy, iż grzech w swych rozmaitych formach jest złem i że postanawiamy walczyć z nim, ponieważ jest przez Pana zakazany. Oprócz tego powinniśmy wykorzenić ze swego serca każde pragnienie, każde pożądanie wszystkiego, co nie jest przez Pana całkowicie pochwalane. Jaką czystość serca i życia, a zwłaszcza myśli oznaczałoby to dla tych, którzy przyjęli imię Chrystusa! Wielu nie dostrzega takiej potrzeby i stale jest nękanych pokusami. Chociaż zewnętrznie unikają rażącej niemoralności, skrycie żywią sympatię do rzeczy potępionych i gdyby tylko nie były one zabronione, pragnęliby się nimi cieszyć. (R 2479)
* * *
    Serce musi być strzeżone z wszelką pilnością, tak w odniesieniu do tego, co do niego wchodzi, jak i tego, co z niego wychodzi. Z wielką uwagą i starannością powinniśmy zagrodzić złu dostęp do serca i napełniać je dobrem. Jeśli tak będziemy postępować, nasze życie przyniesie dobro, a nie zło. Jak człowiek bowiem myśli w sercu swoim, takim jest! W ten sposób kształtują się nasze charaktery i decyduje nasze przeznaczenie.
    Równoległe cytaty: 5 Moj. 5:29; 6:5,6; 1 Kron. 28:9; 2 Kron. 12:14; Ps. 22:27; 31:11; 57:8; Przyp. 14:30; 16:1; Jer. 17:9,10; Mat. 5:8; 9:4; 15:18,19; Rzym. 2:5; 10:8; Żyd. 3:8; 4:12.

    Pieśni: 183, 130, 125, 78, 136, 1, 13.
    Wiersze brzasku: (102) Módl się i czuwaj.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 4904.

    Pytania: Czy w tym tygodniu pilnie strzegłem(am) swego serca? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jakie były skutki?

Powrót na początek

28 STYCZNIA

Kto zwycięży, ten będzie obleczony w szaty białe, i nie wymażę imienia jego z ksiąg żywota, ale wyznam imię jego przed obliczem Ojca mojego i przed aniołami jego – Obj. 3:5.

    Wierni zwycięzcy czuwają i zachowują swoje szaty nieskalane przez świat: „nie pokalali szat swoich” i „zachowali samych siebie niepokalanymi od świata”. Oni nie pozwalają, aby grzech ich pokalał i odłączył od Pana, ale szybko zabiegają i uzyskują drogocenną krew, aby usunąć każdą plamę. Tak zupełnie sprzeciwiają się grzechowi i tak gorąco usiłują zachować swoje szaty bez plam, że przeciwnik nie może ich podejść – „on złośnik nie dotyka się ich”. Wszystko to dowodzi pełnego poddania ich woli Chrystusowi – oni „z nim umarli” i dlatego nie mogą dobrowolnie grzeszyć. (R 2159)
* * *
    Zwycięzca osiągnie najwyższą zdobycz, czysty charakter, który – wpisany w przymierze przez wypełnienie jego zobowiązań – nigdy nie będzie wymazany. Przeciwnie, taki charakter będzie wysławiany przez Syna przed Ojcem i świętymi aniołami. Będzie stanowił podstawę do zaszczytów, działalności i nagród w Królestwie. Będzie trwał na wieki, jak wyraził to Psalmista: „serce wasze żyć będzie na wieki”.
    Równoległe cytaty: 1 Król. 19:18; Ezech. 9:4; Efez. 5:25-27; Obj. 19:8; Ps. 45:15; Mat. 7:21; Obj. 12:11; Neh. 13:14; 2 Moj. 32:32,33; Ps. 69:29; Obj. 21:27; 13:8; 17:8; Filip. 4:3; Mat. 10:32; Łuk. 12:8; Mat. 25:21.

    Pieśni: 201, 192, 312, 125, 230, 58, 92.
    Wiersze brzasku: (200) Najmilsi, wejdźcie.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5668.

    Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia i nadzieje związane z myślą powyższego tekstu? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek

29 STYCZNIA

Początkiem mądrości jest bojaźń [cześć] Pańska – Ps. 111:10.

    Jest to jedyna właściwa postawa stworzenia wobec Stwórcy, Autora naszego istnienia, Stwórcy, Zachowawcy i Pana całego wszechświata. Gdy On mówi, nasze uszy powinny ze czcią słuchać Jego głosu, a wszelkie władze wewnętrzne być gotowe wypełniać Jego rozkazy. Nasze bezpieczeństwo, szczęście i ta szlachetność charakteru, która pobudza do miłości oraz wdzięczności i która niezwłocznie i mądrze zważa na pouczenie i czyni postęp w wiedzy oraz mądrości, są przede wszystkim uzależnione od naszej najwyższej czci dla Pana. Dlatego Pan pragnie pobudzać i rozwijać w nas właściwą cześć synowską, jaka należy się Jego imieniu. (R 2002)
* * *
    Mądrość obejmuje nie tylko wiedzę, ale także praktyczne zastosowanie wiedzy do dobrych celów. Najwznioślejszymi i najlepszymi rzeczami są te, które odnoszą się do człowieka w jego właściwym stosunku do Boga i bliźniego. Jakże oczywistym jest więc to, że źródłem mądrości jest cześć dla Boga, gdyż umożliwia ona danej jednostce wejście we właściwy związek z Bogiem i człowiekiem, a także wypełnienie wynikających
z tego zobowiązań.

    Równoległe cytaty: 5 Moj. 4:6; 5:29; 6:2; 10:12; Ijoba 28:28; Ps. 111:1-9; 25:8-14; Przyp. 1:7-9,21-23; 2:1-11; Kaz. 8:12; Sof. 3:7; Mal. 3:16; Mat. 11:25-30; Łuk. 1:49,50; Jana 14:15-17; Dz.Ap. 10:35.

    Pieśni: 11, 55, 83, 63, 202, 130, 176.
    Wiersze brzasku: (77) Moja ufność w Nim.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 3861.

    Pytania: Czy w tym tygodniu czciłem(am) Boga? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Czy to doświadczenie przyniosło mi dobro?

Powrót na początek

30 STYCZNIA

Powiedział im też podobieństwo o tym, że powinni zawsze się modlić i nie ustawać – Łuk. 18:1.

    Przychodząc do Boga, nie musimy się obawiać, że jest On zbyt zajęty sprawami większej wagi lub że nuży się, gdy zbyt często przychodzimy do Niego z drobnymi rzeczami. Aby zapewnić nas o tym, że tak nie jest, nasz Pan opowiedział przypowieść o natrętnej wdowie, która została wysłuchana z powodu swego natręctwa. Postępując w taki sam sposób, okazujemy żarliwość naszych pragnień i wiarę w to, że nasze modlitwy zostaną wysłuchane, o ile nie osłabniemy na skutek braku wiary lub gorliwości, kiedy odpowiedź się opóźnia, co z konieczności często ma miejsce, ponieważ czas jest ważnym czynnikiem w całym dziele Bożym. (R 1864)
* * *
    Jakże błogie jest zapewnienie, że przywilej modlitwy jest zawsze dostępny dla dziecka Bożego! Jak chwalebne jest zapewnienie, że życzliwa nam wszechmocna Miłość zasiada na tronie! To powinno być dla nas zachętą w każdym zakłopotaniu, gdyż wszechmocna Miłość jest niezwyciężona. W jarzmie z Bogiem nigdy nie upadniemy. Nasza siła sprosta każdemu wymaganiu, a nasze zwycięstwa będą szybko następowały jedno po drugim, aż dokonamy zupełnego podboju w Chrystusie Jezusie i przez Niego.

    Równoległe cytaty: Łuk. 2:37; 11:5-13; 21:36; Mat. 15:27,28; 21:22; Jana 15:7; 16:23; Rzym. 12:12; Iz. 62:6,7; Ps. 118:5; 2 Kor. 12:8,9; 1 Tes. 5:17; Żyd. 4:16; 1 Jana 5:14; 3:22; Jak. 1:5,6; Jer. 29:13.

    Pieśni: 239, 1, 26, 50, 56, 57, 136.
    Wiersze brzasku: (49) Ufaj w Panu.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5310.

    Pytania: Jakie miałem(am) w tym tygodniu doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Co mi w nich pomagało lub przeszkadzało? Jakie były wyniki?

Powrót na początek

31 STYCZNIA

Poprowadzi cichych w sądzie, a nauczy pokornych drogi swojej – Ps. 25:9.

    Takie usposobienie jest niezbędne dla tych, którzy chcieliby otrzymać mądrość pochodzącą z góry. Oni muszą posiadać pokorną ocenę swoich własnych słabości i braku mądrości, w przeciwnym bowiem razie nie mogą z łatwością i w pełni otrzymać mądrości, którą Bogu upodobało się udzielać w obecnym czasie tylko tym, których postawa serca jest w stanie ją przyjąć. Można także zauważyć, że ta pokora umysłu jest niezbędna jako podstawa ducha zdrowego rozsądku, bowiem któż mógłby myśleć sprawiedliwie, rozsądnie czy bezstronnie, jeśli przede wszystkim nie miałby pokornego usposobienia? Musimy zatem zgodzić się, że pokora jest podstawowym elementem usposobienia, umysłu Chrystusowego. (R 2585)
* * *
    By móc się uczyć, trzeba być pokornym. Pokora jest niezbędna, gdy chce się być nauczanym przez Boga. Tylko ci, którzy opróżnią się z siebie samych, mogą być napełnieni Bogiem. Tak opróżnieni, są przygotowani do otrzymania wiedzy daleko przewyższającej najwyższe szczyty ludzkiej mądrości, gdyż sam Bóg będzie ich wielkim Nauczycielem, a Jego mądrość obejmuje wszystko.

    Równoległe cytaty: Ps. 22:27; 37:11; 76:9,10; 147:6; 149:4; Kaz. 10:4; Iz. 11:4; 29:19; Sof. 2:3; Mat. 5:5,38-42; 11:29; 1 Kor. 6:7; 2 Kor. 10:1; Gal. 6:1; Efez. 4:1,2; Kol. 3:12,13; 2 Tym. 2:24,25;1 Piotra 3:4.

    Pieśni: 71, 136, 145, 315, 128, 160, 154.
    Wiersze brzasku: (58) Mocna i słodka mego Ojca troska.
    Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5370.

    Pytania: Jakimi były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich wynik?

Powrót na początek